Alþýðublaðið - 05.01.1928, Side 4

6
ALÞÝÐUBI3AÐIÐ
ert, og fiest verk uröu trúinaðar-
mennirnir |ní að inna af hendi
endurgjialdslaust eða fyrir lítið
endnrgjald. Löng vinna og' ströng
á daginn, hörð andleg vinna kveld
og nætur. Á þetta bættist svo
fyri'rlitning, sífeidar erjur við iög-
reglu - og jafnvel fangelsisvist.
Manni er næst. að haWa, að
forvígisraennjirnir bafi verið af
stáli gerðir. Frábær var jáTrividji
[>eir.ra og aðdáunarverð sam-
;vizkusemi þeixra, óeigingirni og
órjúfanleg trú á félagsskapinn.
Sagan geymir ekki niörg dærni
tmi misgrip ^þeirra eða ótrú-
mensku.
Núlifandi kynsióð á þessum
mönnum alt að þakka. Fyrir
dugnað peirra og“'ósérhlífni eru
riú verkiýðsíéiöigin öílug. Hagur
verkamanna, mentun þeirra og
menning hefix tekið stóirkostleg-
um framförum. Forvigisniennirnir
lögðu gmndvöliinn að öUum
íramföTunum.
Hefði því vexið spáð fyrir svo
sem 50 árum, að verkamenn
tækju svo stórstígum andlegum
ÍTamförum, sem raun hefir oröið,
mundu margir hinna.svo nefndu
læxöu manna haía hrist itöíuðið.
Nú stjórna verkainenn stórum
sameignar- og samvinnu-íélög-
u.m. Nú eru þeir txúnaðannenn
félaga sinna í sveitastjórn.uni,
bæjai'stjómum, á löggjafarþing'i
og í iandsstjó-rn. Þeir stjórna
hlöðum flokksins og skrifa í þau.
Þeir •rnæta á alþjóðafundum, þæði
síns flokks og annara flokka. Ails
sta’ðax og á öllum sviðum hafa
■verkainsmn sina eigin merin í
bíjóstfyikœigu. Fæstir þeiria
imanna eru skálagengnÉr; flestir
éru þeir sjálfmentaMr, hafa méð
óþreylandi elju og itrustu s}>ar-
semi og sjálfsafneiiun aflað sér
imentunarinnar sjálfir. Hið eina,
séari þeir áttu, var jámv.iiji og
'hæfileikar. Þeir fundu til ábyrgó-
arinnar og mistu aidre.i sjónar á
henni. Þess vegna lögðu þeir svo
mikið á sig.
Nú er fastur gtundvöílur að
mentun verkamanna lagður með
óteljandi skóium: dagskólum,
kvöilidiskólum, fyrirtestrum, iýðhá-
skólurn o. fl. svo að ég taki and-
tegu hliðina, en nefni • ekki í þeissu
sambandi iðnskóiana. Skólanna er
full þörf, því að kröfurnar vaxa
svo að segja með hverjum degi.
Þess er nú krafist af trúnaðar-
mönnum verkamanna, að þeir
séu færir um að standa í brjóst-
fylkingu félagsskaparins, á hvaða
sviðá seni er.
ístenzkir verkamsnn verða að
gera sér ijóst, að pekking er vald,
óig aö þetta vald er oss naiuösyn-
legt í baráttunni við auðvald, í
baxáttunni við heimsku og hleypi-
dóma andstæðinganna. V.ið veirð-
um að eflast andleya tii þess að
■geta komið slupulagi á fé!ags'ska]i
okloaír með viti og fyrirhyggjn
og til þess að vera færir um að
gegna þeim trúnaðaxstöríum, sem
iélagsskapuiinn leggur okkur á
herðar. Mikilisvarðamdi og ábyrgð-
amiikill starfi veirður ef til viJl
lagður á okkur fyrr en okkur
vaxiir, og þjá verðum við að vera
við því búnir að ley.sa hann af
hendá.
Þorf. Kr.
iJm dagl»88S
Næturlæknír
í nótt Daníel Fjeldsted, Lækjar-
götu 2. Simi 277.
Veðrið.
Hiii 0—8 stiga frost. Vestiægur
vindur um iand. alt, Norðvestán
stormur í Vestmannaeyjum. Loft-
vægislægð fyrir norðvestan og
norðan iand. Horfur: Vestanátt
um iand alt. Allhvass víðast hvar.
Bjart veður á Austfjörðum og
Suðausturlandi. Snjóél í útsveitum
norðaniands og • allsnörp él á
Vestur-og Suðvesturiandi,
Bæjarstjörnsrfundur
er í dag. Þrettán mál á dag-
skrá.
Hjónaefni.
Á nýjársdag opinberuðu trúiofun
sina ungfrú Jóna Viiborg Jóns-
dóttir ijósmóðir, Grettisgötu 36, og
Sigurður Marteinssonar sjóm. frá
Litlutungu í Hoitum.
Togararnir.
»Kári Sölmundarson* kom inn
i gærkveldi með brotna yindu.
Enskur togari
kom inn í nótt með veikan
mann
Til hjónanna,
er áttu drenginn, er varð úti
um jólin. Frá N. N. kr. 3,00, kr.
2,00, E. H. kr. 5,00 N. N. kr. 1.00.
Efalaust eiga margir eftir að
gleðja þetta bágsfadda Iieimiii.
Afgreiðsla blaðsins tekur við
samskotum.
Belgiskur togari
kom inn í nrorgun til að taka
vistir.
„Þór“
kotn inn í morgun að vestan úr
eftiriitsferð.
St. ípaka
nr. 194 heldur fund með skemt-
un á eftir að Bjargi. Upplestur
ræður og fleira. Kaffidrykkja.
Slökkviiiðið
var kvatt í fyrra kvöld kl. rúm-
lega li, að Laugavegi 11. Haíði
kviknað út frá rafmagni hjá Mort-
Útsala á brauðum og kökum
frá AI þýðubrauðgerðinni er á
Framnesvegi 23.
Hólaprentsmiöjan, Hafnarstrætl
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
-smáprentun, sími 2170.
ÖU smávara til saumaskapar,
alt frá því smæsta til þess stærsta
Alt á sama stað. — Gudm. B. Vlh-
ar, Laúgavegi 21.
Hús jafnan til sðlu. Hús tekin
í umboðssölu. Kaupendur að hús-
urn oft tii taks. Helgi Sveinsson,
Aðalstr. 11. Heima 10—12 og 5—7
ensen rakara, en engar skemdir
urðu. í gær dag kl. 12—1 var
slökkviliðið kvatt að verzlun
ísieifs Jónssonar Laugavegi 14.
Mikinn reyk lagði úr verzluninni
og haí'ði einhver vegfarundi kvatt
slökkviliðið. Búðin var mannlaus,
en verið Jagt í ofninn og var
reykurinn frá honum.
St. Hekla
nr. 219, heidur kvöldskemtun í
kvöld í G. T. húsinu,
Haraldur Guðmundsson
ritstjóri kom að, vestan i morg-
un með ,,Þór“.
Áheit á Strandarkirkju
afhent Alþbl. gamalt áheif kr.
5,00, frá H. kr. 5,00.
St. Æskan m. 1.
«Boðberi», félagsblaðið kemur
út á morgun. Þeir, sem ætla að
bera það tif félaganna, komi í
Málmey eftir kl. 1 á morgun.
Gæzlumaður.
Ritstjóri og ábyrgðarma&ur
Haraldur Guðmundsson.
Al þýöuprentsmið jan.
William ie Quéux: Njósnarinn mikli.
að spyrja eftir hmium, þá væri rétt af
yður að gefa manni þeim vísbendingu,' er
settur verður af ieynilögreglunni til að gefa
-gætur að öllu þessu viðvíkjan,di.“
„Auðvitað,“ svaraöi Buírton hiklaúst og
blátt áfram. Horrum farist, að þetta .ætti að
sjálfsögðu svoi® að vera, enda var það al-
varralegt, aö sþæjarar væru á sveimi um
hótel.ið bæði meö og án Á'itunidar ,hans.
Oft bjuggu menn þar, sem lögreglan taidi
hvjmleiða ög athugaverða og' gaf því ölltnn
hreyfingum þeirra nákvæmar gætur. Amer-
ískir stórglæpamenn, ijárglæframenn, svikar-
ar og' fantar gera stærstu hótel I.undúna
að heimilum sínum. Feiknafjöldi af amer-
ískum svjndiurum, spilabóíum, þjófuim, ræn-
ingjar ásamt roorövörguin, leynast í Lund-
únum og gera borgina að evrópsku gkepa-
helvíti. Það má því ekki gleýma því, að
[>ótt giæpamenn í Ameriku skiffi mörgum
milljónum, já, tugum miiljóna, þá eru þeir
því miður ekki alljr kyrrir I heimalandi sínu,
og því er það viðkvæðiö, er um giæpi í
Lundúnum er aö" ræða: „Bófinn er víst
amerískur maður!“
Það var því ógn- eð'ilegt, að Hodder njósn-
ara yrði að orði, um leið og liann fór: „Ef
hér skylcli. reynast, að um morð væri að
ræða, þá verður oss fyrst fyrir að ætla
einhverjium anierískum aðkomumanni það. Já,
við hljótum fyrst að gera ráð fyrir því, að
amerískur maíður sé að glæp valdur hér í
Lundúnum. Og því miíður hefir fjöldi amer-
ískra stórglæpainaima hiaft bóifestu hér ár-
um sanrnn án þess, að við höfum getað að
gert.“
fíg einn vissi, hver var sekur. En hún
gat ekki verið amerísk, hún, — stúlkan,
sem nefndi sig Clare Stanway. Mér íanst sem
svartir skuggar, myrk óveðursský, drægj-
ust saman alt í kring um mig. -
Oig einmanalegt var í döpru íbúðinni
)>vi nú var íbúðin mín döpur — í Great
Russeil Street, er ég ioks kom h&im til mín
um miðnætti.
Meðan ég hafði lilustað á raus njósnarans
og spurningaþvælur hans, liafði hann dregið
nokkuð af athygli minni að sér. Það var
auðvitað ætlunaiverk og skylda hans að
reyna að veiða upp úr hverjum sem vera
skyidi einhverjar up plýsingar viðvíkjandi
þessum duiarfulla atburði. Eðlilega hafði
hann lagl sig allan eftiír að rekja gamirnar
úr yfirþjóninum, Mr. Burton. og þaö jafnvel
þótt hann vissi, að næstum ómögulegt
myndi vera að fá nokkrar uppiýsingar hjá
Burton, undir hvaða kringumsfæðum sem
gat verið um að ræða; þótt Burton hefði
eitthvað til muna vitað uni ráðgótu þessa,
myndi það að iíkindum hafa lítinn mismun
gert, því að það var Burtons hlutverk og
skyida sem ábyrgðarmikils starfsmanns og
jafnframt trúnaðarmanns hótelsins að segja
hxeint alls ekkert. Hótel freista tii hins ítr-
asta að draga fjöður yfir og hylja glæpi og
jiess háttar, ef slíkt keniur fyrir, því að
hneyksli þýðir eyðileggingu fyrir hvaða stórt
hóteJ sem er.
Njósnarinn, sem hafð-i eiginlega ekkert get-
að fræðst af því að reyna að flækja Burton
í spurninganeti sínu, hafði heídur ekki látið
sér nægja það. Yfirumsjónarmann eða fram-
kvæmdarstjóra hótelsins hafði borið að rétt
í því, að njósnarinn hafði hætt. að spyrja
Burton spjörunum úr. Yfirumsjóiiarina'ðurinii
hafði verið úti á kvöldgöngu sér tii hress-
ingar. Hodder njósnari beindi þegar stór-
byssum niálæöis síns á hann. Hann vissi1
ekkert mn hinn dularfulla Mr. White, -
ekki, aö hann hefðá svo mikið sem verið
gestur hótelsims. Á hoivum hafði |>vi ekkert
verið að græða.