Alþýðublaðið - 22.01.1949, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 22.01.1949, Blaðsíða 6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ Laugardagur 22. janúar 1949 HVÍTA HLJÓMKVIÐAN Tónar hennar eru þöglir, svífandi, hreinir, segulkaldir stakkatstónar Sem þéttast smátt og smátt í synkopisku falli unz þeir hjúpa tónstríðan. haus borgarinnar í hlutlausan hjúp hinar hvítu hljómkviðu . . . Og síðskálmaðar þykksólaklossur þramma framhjá glugga mínum með munnherpur og málaðar varir. . . Leifur Leirs. ÚR GÖMLUM ANNÁL. (Brot) .... reiddust skipparar mjög háðuglegheitaorðum hans og spotti, en þó sér í lagi Reiðarar. Sendi Reiðaralagið 'hraðboð á hans fund, hver fór á segli einu, miklu og bar á eitt kefli ritað klásúlu eftirfarandi, en sá er á reist keflið fékk þá nafnbót, að eftir það kallaðist hann Kefl- víkingur til aðgreinslu frá vík- ingum öðrum svo og heiðvirðum skippurum. Klásúlan er svo rakin! „Þar eð yðar velgöfgi hefur ætíð gert sér far um að ábbast upp á oss og tilreiða oss margs kyns háðung, item svívirðu, hvar í falið um oss upp að leggja kjaftasögur, er hermi býlífi vort, hvert í rauninni ekkert er, hirðuleysi vort, hvert er enn minna, svo og tilstyrk þess opin bera, sem oss er sýndur, hvað er miklu minnst, skipum Vér yðar velgöfgi hér með að mæta á leynifundi í vorri clícu, hvar þér skuluð fyrst píndir til þess að éta ofan í yðar viðbits- laúst, eða þá í hæsta máta með vondu smjörlíki, — allar yðar áðurnefndar getsakir, og skal yð ur þá ekki neitt til drykkjar bor ið ef þér af ælið; þvínæst skul- uð þér á linklæðum einum með þeirri nírófuðu kisu einn dans stíga og þarnæst skuluð þér kjöldrátt þola, en þar eftir bæði húðlát og höfuðlát, (hvar við þér fríkka mundu), — en síðan fyrir hlunn allrar vorrar út. gerðir notaður, og verði eitt hvað þá eftir af yður, skuluð þér notaður í beitu fyrir há- merar, skelliskötur og aðrar djúpsins ókindur . . . svo að þegar þér eruð allur, megi allir vald vort vita, dýrð vora muna og verðleika vel að lofsyngja, en til annars enginn þori“. Hitti hraðboðinn liann hvergi, sögðu skipparar hann dyljast í betlibúningi í gleðisölum, hvar þeir sjálfir aldrei kvámu; gerðu að þessu gis mikið og flimtan og kváðu þar með allir sakir af sér með jarteinum sannaðar; var allt þetta lygi þeirra, en hitt vissu þeir eigi, að þá sat hann á fundi með seiðkörlum römm- um að hvers kyns konstum og yfirnáttúrlegum tilfæringum; var tilnefndur sá þeirra evartast ur á kunnáttunni Jón reykvík- ingur, en viðumafn sitt fékk hann af því eðli að hjúpa sína réttu mynd reyk og svælu, svá að hann var af engum kenndur, sáu þar margir mót þriggja manna í svælunni, en báru ei kennsl á; annar var Kalli í Kola sundi, ómerkari. Töldu þeir client sinn á að hann kjaft skyldi við skippara og reiðara brúka, en fara hvergi en létu hann auk þess eina klásúlu rita á hrygglengjuskinnbleðil, skor. inn af hörundi Rita Hayworth, en hún var honum kunnug. Var klásúla þessi meinlaus að orða. lagi, en svá magnaði reykvíking urinn Jón bleðilinn, að fylgdi honum stór kraftur til hvers- kyns ógagns viðtakandi; sortn- aði þá Jón og tútnaði svá að sumir hugðu.hann fjórfaldann. Brá þá skjótt við, er skipparar höfðu bleðilinn meðtekið að á þá virkaði ógagnskraftur Jóns og þeir glúpnuðu. Víkiverji komst að þeiri nið- urstöðu, að það væri einkamál hvers og eins hve mikið eða lít ið hann klæddi sig úti við . . . Skyldi kollega aldrei hafa litið í lögreglusamþykktina? Lesíð Alþýðuhlaðið! Vicki Baum HOFUÐLAUS ENGILL. skerf. Ég verð þó að viðurkenna að hún leit nógu vel út, fölleit og tignarleg eins og grísk gyðja í nýjum frönskum stíl og' með þennan sérstaka svip „je •— ne sais — quoi“, sem Weimar gat aldrei öðlazt. I Hvað mér viðveik, þá hélt ég mig í skugga og reyndi að , geispa ekki. Goethe hafði fylgt upplestri Alberts með kurteislegum á. huga, þó að hann væri ekki sér. lega áheyrilegur, eins stíflaður og hann var í nefniu, og Sex. fættu bragliðirnir hans virtust stundum skríða áfram á ekki færri fótum en margfætla. Nokkrum sinnum breytti Goe. the um stillingu, og loksins leit hann undan ljósinu af lampa, sem var vá hlið við hann og hvíldi höfuðið í höndum sér og virtist alveg niður sokkinn í söguljóð Alberts. En þegar ég var búin að kæfa geispann, þá sá ég, og varð örlítið hverft við, j að bak við hönd sína var hann ' að glotta til mín strákslega, eins og þetta væri eintómt grín, sem bara við tvö skildum. Stóru dökku augun hans litu beint á mig, og svo dró hann allt í einu hægra augað í pung og gaf mér ófyrirleitið augnatillit. Stundum lítur Loro svona á mig, og það fær mig alltaf til að furða mig á því, hvort það geti verið nokkur möguleiki á því, að gamli páfagaukurinn minn skilji það, sem hann er að segja við mig og þýðingu hinna ófyrirleitnu ástarorða, sem hann lærði í svefnherberg. inu mínu í Guánaxnato. Loksins var upplestrinum lokið og konurnar þyrptust í kring um Albert í hvítum flögr- andi kjólum, til að slá honum smjaðurslega gullhamra, eins og siður var í þessum félags. skap, sem byggður var á gagn. kvæmri dýrkun og orðmörgum hrósyrðum og skrúðmælgi á báða bóga, og ekkert smjaður var svo öfgafullt, að því væri ekki trúað. Ég segi þetta núna eins og það kemur mér fyrir sjónir, þegar ég lít til baka yfir hina ómælanlegu fjarlægð sem er á milli þá og nú. En þetta kvöld var ég enn þá að reyna af öll- um mætti mínum að finna alla þessa dýrð ug ljóma, sem hinir Eundu. og fann sárt til þess, hve ég var lítilmótleg. Ég var í brúð. arkjólnum mínum eins og venjulega, og Babetta hafði breytt honum eins og svo oft áður við ýmis tækifæri. Ég held ekki, að þessi saklausu brögð okkar hafi blekkt neinn, — einn mánuðinn var það kannski fjólublá, flauelslegg- ing niður eftir honum að fram- an, næsta mánuð var það ljós. grænt belti. En tekjurnar á Helgenhausen voru svo rýrar, að þær leyfðu mér ekki að eyða peningum í tízkufatnað. Annars voru allir félitlir í Weimar, og þar með talinn konungurinn okkar. En það var ekki útlitið eða yfirborðið, sem nokkurs var metið hér, heldur aðeins hinar djúpu og fögru tilfinningar, sem allir vissu hvernig átti að setja fram í stöðugu ljóðaflóði, vatnslitamyndum eða viðkvæm um lögum. Við og við flugu fram hjá mér smáskeyti og brot úr sam. ræðunum, allt of háfleyg til að ég gæti gripið nokkuð af þeim eða tekið þátt í leiknum. Það var talað um frumsýningu á Mahomet Voltaires í janúar á leikhúsum okkar, um dáleiðslu, um kraftaverkið hans Benja. míns Franklíns, sem kallað var rafmagn, leiðinleg tilvitnun úr ritum Rousseaus var höfð yfir, önnur ósvífnislega kaldhæðin eftir Voltaire; það var þvaðrað um hina guðdómlegu Coronu Schroeter, um frú de Stáel; það var rætt um síðustu útgáfuna af ,Horen“, eða aðra útgáfu af „Hermanni og Dorotheu“. Það var rætt glaðlega um málefni, sem voru algerlega ofvaxin mínum skilningi, svo sem eins og „Kritik der Reinen Ver. nuft“ eftir Kant, um hin nýju vísindi doktors Galls, um heila- fræði og svo var það eihhver Spinoza og eitthvað, sem Cagli. ostro hafði sagt og svo Rousseau aftur. Það var vissulega talað af hinni háleitustu vizku og þekkingu, o gég var gjörsam. lega fyrir utan það allt saman; en þegar ég hef litið til baka, hefur mér oft orðið það á að brosa að öllu því mikilvæga, sem það í Weimar vissi ekkert um, og þessi Nýja-Aþena hafði engan áhuga á. Allt í kring um okkur stóð heimurinn á reiði. skjálfi í hinum hræðilegu átök. um, sem voru ný liðin og þeim, sem í vændum voru; en við í Weimar sátum svo notalega í hreiðrinu okkar og kærðum okkur kollótt um hinn hluta heimsins. Fjarlægur atburður, eins og til dæmis franska stjórnarbylt- ingin, olli aðeins lítils háttar ýfingum, en spurningin um það, aftur á móti, hver skyldi boðinn eða ekki boðinn í föstu. dagskvöldboð Amalíu hertoga. frúar, kom af stað stormi. Þenngn laugardag var óvenju lega stór hópur saman kominn í aðalmóttökuherberginu, þar sem hið geysistóra höfuð af Juno Ludovisi stóð úti í horni og horfði yfir samkomuna sjón- lausum fyrirlitningar og leið. indasvip. Þjónar komu við og við og buðu hressingu, og ég sá rétt í svip ungfrú Vulpius, hina alþýðlegu lagskonu Goethes, en henni var hin lýtalausa heim- ilisstjórn að þakka, þó að hún yrði alltaf að draga sig í hlé, þegar hefðárfrúr voru viðstadd. ar. Þjónarnir höfðu opnað gluggana og kvöldloftið streymdi svalt og rakt utan af dimmu torginu. Þegar ég stóð þarna, nærri falin bak við gluggatjöldin, ógn einmanaleg, og hálfskalf, kom dálítið ein. kemiilegt fyrir. Eitthvað brenn- heitt snart léttilega öxl mína. Það var eins og að finna til bruiia, eins og olía af lampa eða vax af kerti hefði lekið niður á mig. Ég Ieit upp, én það var hvorki lampi né kerti nólægt. Ósjálfrátt þreifaði ég með hendinni um blettinn, þar sem ég fann enn til brunans. eins og ég væri stungin með fínni, heitri nál. Ég flýtti mér að eveipa mig knipplingasjalinu mínu alveg upp að hálsi. Jaí'n- vel áður en ég leit við, vissi ég, hvað það var, sem hafði snortið mig. Útlendingurinn hafði komið inn. Hann stóð í hinum enda salsins og horfði á mig yfir þveran salinn, sem fullur var af fólki; hann horfði á engan af öllu þessu fólki nema mig. Við hlið hans stóð Goethe og talaði við hann, vingjarnlegri í bragði en hann hafði verið allt kvöldið. ^ Útlendingurinn var klæddur PROFESSORINN: Þeir láta svona við okkur af því að hér í berginu eru málmtegundir, sem notaðar eru til kjarnorkuframleiðslu. Sjáðu þenn an litla hreyfil á teppinu, sem knýr það áfram, þar er kjarnorka til friðsamlegra nota. Nú erum við að nálgast námurnar.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.