Alþýðublaðið - 23.01.1949, Qupperneq 6

8
ALÞYÐUBLAÐiÐ
Suimudagur 23. janúar 1949
AÐSENT BRÉF.
Filipus Bessason:
Heiil og sæll ritstjóri.
Þá er maður þó lauslega á það
mirlntur, að enn búum vér á
landi Hrafna-Flóka sáluga, og
verður sú áminning samt að telj
ast einkar hógvær og hljóðlega-
fram borinn að þessu sinni,
enda þótt svo kurini að fara að
á henni verði hert, því að enn
er þorri ekki allur. Satt að
segja hef ég beðið þeirrar á-
minningar méð nokkurri eftir-
væntingu, þar eð ég vissi hana
prófraun á allar þær tæknislegu
framfarir, sem mest hefur ver
ið af látið, og skulu ólastaðar
af mér, því að allar miða þær í
réttá átt að einhverju leyti.
Hins vegar hef ég alltaf verið
því mótfallinn, er framkvæmd
armennirnir auglýstu að með
þessum framförum hefði tekizt
að sigrast fullkomlega á hinum
og þessum örðugleikum, sem
jafnan hafa verið byggð á þessu-
iandi samfara, og mun aldur og
lífsreynsla ráða þessu viðhorfi
mínu, — vera má og að með
fædd gætni eoa jafnvel tor-
tryggni, ráði þar nokkru um.
Snjóýtur eru til dæmis að
taka okkur mjög þörf verk-
færi, og mál telja til tæknilegra
framfara, að þær skuli nú marg
ar vera komnar í okkar eign.
Undanfarin ár hafa margir full
yrt við mig, einkum yngri
menn, að með tækjum þessum
væri hægt að halda öllum þjóð
vegum, — að minnsta kosti
þeim, er um byggðir liggja, —
opnum vetrarlangt, hvernig sem
viðraði. Hef ég þá jafnan var-
azt að hreyfa mótbárum og helzt
eytt talinu, þar eð ég vildi bíða
reynslunnar, seiri jafnan er ó-
lygnust, en hið sanna er, að síð
an við eignuðumst þessi tæki,
hafa engin snjóalög komið á
vetrum, svo að teljandi sé.
Þessa dagana hefur snjóað dá
lítið, en ekki samt neitt að
ráði, saman borið við það, sem
eldri menn muna snjóavetur.
Hafði ekki ýkjamikinn snjó
fest á vegum, er nágranni minn,
ungur framfarabóndi, kom gang
andi heim til mín, en hafði skil
ið jeppa sinn eftir fastan í fönn
skammt undan. Snjóaði síðan
nokkuð þann dag allan, um nótt
ina kornu tveir vörubílstjórar
heim til mín, og sátu fararskjót-
ar þeirra fastir ekki langt frá
jeppanum. Þetta kváðu þeir
raunar allt í lagi, því að von
væri á snjóýtu undir morgun-
inn og hún „yrði ekki lengi
að sópa veginn“ eins og þeir
sögðu .Sváfum við síðan allir af
nóttina.
Næsta dagurinn leið að há-
degi og ekkert sást til ýtunnar.
En stundu eftir hádegi sást til
ferða gangandi manna, er
stefndu heim. Reyndust það vera
ýtustjórarnir, pn sjálf sat ýtan
föst í snjó niðri á vegi.
Þannig er þessu nú farið. Það
er víst að mikil bót er að þess-
um tæknilegu framförum, —
en enn búum við á landi Hrafna-
Flólta sáluga og væri oss holt
að minnast þess oftar en við
gerum.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
jMinningarspjöld |
S Jóns Baldvinsonar forseta ^
j.fást á eftirtöldum stöðum:.^
$ Skrifstofu Alþýðuflo'kksins. ^
^Skrlfstofu Sjómannafélags \
^Eteykjavíkur. S'krifstofu V. s
^ K.F. Framsókn. Alþýðu- s
mrauðgerðinni Laugav. 61. S
?í V-erzlun Valdimars Long, S
^Haínarf. og hjá Sveinbirm S
i^Oddssyni, Akranesi.
• Bamasþítalasjóðs Hringsins S
^ eru afgreidd í *
SVerzl. Augustu Svendsen. ^
^ Aðalstræti 12 og í S
S Bókabúð Æusturbæjar. (

AlliýSublaðið!
í svartan jakka, svartar gljá.
silkibuxur og útsaumað vesti,
og í hálsinn og framan á erm-
unum voru felldar líningar úr
hvítu lérefti, og hann bar einnig
sverð, eins og þetta væri opin,
bert samkvæmi við hirðina.. En
gagnstætt heldri mönnum okk-
ar bar hann enga stjörnu né
skraut af nokkru tæi. Vinstri
hönd hans, Iöng og grönn, hvíldi
mjúklega á sverðshjöltunum.
Hann stóð þarna svo hár og lið.
legur í herðunum, að ég' hafði
aldrei séð nokkurn af fyrir.
mönnum okkar bera sig svo vel,
og hann kinkaði kurteislega
kolli til samþykkis vinsamleg-
um athugasemdum Goethes. En
augu hans hvíldu stöðugt á mér,
og í þeirn var annarlegur svipur,
sem ég gat ekki ráðið. Ekki
vottaði fyrir brosinu, sem hafði
háft slík áhrif á Babettu, ekki
forvitni, ekki ,allra minnsta við.
leitni til að koma sér í mjúkinn.
Ef það var nokkuð, þá var það
ósvífni, sem fólst í þessu augna.
tilliti, og hroki, sem stafaði af
meðaumkun. Það, sem mig
furðaði mest á, var litur þessara
augna, því að auðvitað hefði mér
fundizt það eðlilegt að spænsk.
ur fyrirmaður hefði svört augu
og kolsvart hár. En þessi augu
höfðu djúpan bláan lit og voru
aflöng og sýndust örlítið skásett
vegna þess, ' hve kinnbeinin
voru há. Fyrir neðan kinnbein.
in komu svo magrar kinriar,
að skugga sló á þær, og
sýndist við það bregða yfir
þetta andlit soltnum óánægju.
svip. Hár hans óx í hvössum
oddi fram á ennið, en var burst
að aftur í sveipi beggja vegna
og bar á einhvern óskiljanlegan
hátt þennan sama bláa lit og
augu hans. Ég vissi ekki, hvað
ég átti að halda, því að það virt.
ist ekki vera hárkolla, og þó
var svona hár alls 'ekki til.
Það er merkilegt, hve mörgu
smálegu ung kona getur tekið
eftir í fyrsta skipti, sem hún
lítur mann. „Lokaðu munnin.
um og gaptu ekki svona, gæsin
þín“, sagði einhver við mig! það
var mágkona mín, se'm struns-
aði framhjá mér, og ég flýtti
mér að reyna að ná valdi yfir
svip mínum.
Fólkið fór nú að smáhópast
frá Albert til Coethe og nýja
gestsins. Undarleg kvenper.
sóna, krýnd gríðarstórum ljós.
rauðum vefjarhetti, kom svíf-
andi til mín og tók mig undir
arminn.
Ég veit ekki, hver það var,
sem uppnefndi konu systurson-
ar mannsins míns, Montgolfier,
en það var mjög smellið og
tolldi við hana. Cornelia Braun
fels barónsfrú var alltaf klædd í
létt og svífandi föt og eins og
apparatið hans herra Montgolf-
iers var hún full af heitu lofti,
svo að hún virtist all jaf vera
að því komin aö takast á loft.
Hún bar alltaf höfuöið hátt og
allur líkami hennar virtist leita
upp á við, knúinn af einhverju
nýju, sem hún hreifst af. Og nú
sá ég glampann af nýjum inn-
blæstri á blóðrjóðu andliti henn
ar. „Komdu Cara, við skulum
hitta þennan riýja gest, það er
skemmtileg viðbót við hópinn.
Spánskur aðalsmaður, sem hef-
ur ferðazt um allan beim. En
hve Weimar er orðin mikií
heimsborg, það er leyndarráð-
inu okkar að þakka“. bunaði
hún út úr sér, og ætlaði að
draga mig með sér. En það fór
allt í einu um mig hrollur og
gæsabúð kom um allan kropp-
inn á mér. Ég losað'i mig úr
höndum hennar og dró mig
lengra in ní hornið mitt. „Hvað
er að Carissina? Viltu ekki
láta kynna þig fyrir þessum
töfrandi Spánverja?11, spurði
Cornelia mig og, þar sem ég
hristi höfuðið utan við mig af
feimni, sem gerði mér það ó-
mögulegt að koma fram fyrir
ókunna manninn, blakaði hún
örlítið við mér með blævængn-
um einum, skildi mig eftir og
sigldi svo eins og freygáta fyrir
fullum seglum f áttiria til hóps-
ins í hinum enda herbergisins.
Nokkrum mínútum áður tóku
þjónarnir burtu tómu bollana
og glösin og lokuðu gluggunum,
og Goethe gekk inn í mitt her.
bergið til þess að tilkynna, að
hin ástsæla og fagra ungfrú
Riedel ætlaði að veita okkur þá
ánægju að-syngja fyrir okkur
nokkra nýja söngva eftir hinn
aðdáunarverða vin sinn, Karl
Friedrich Zelter, og ungfrúin
yrði sennilega tilleiðanleg til að
lofa okkur að heyra eina eða
tvær aríur úr Cosa Rara. Það
fór fagnaðarkliður um salinn og
lófaklapp heyrðist er Goethe
sjálfur ieiddi ungfrúna að hljóð
íærinu, sem einhver horuð
mannpersóna var farin að rjála
við; og hljómleikarnir byrjuðu,
svo að ekki varð undan kom-
izt.
Að Vera algerlega ósöngvin,
er ekki nema einn af göllum
mínum. Ég hef aldrei gétað
lært nokkurt lag, né haft yndi
af lagsmíðum Zelters. Hið síð-
arnefnda var álitinn mikill Ijóð
ur á ráði manns í Weimar í þá
daga, og ég reyndi með vafa-
samri heppni að breiðá yfir það.
Venjulega gat ég neytt mig til'
að si.tja kyrr og' látast njóta að
hlusta á aríurnar í skikkanlega
langan tíma. En þetta kvöld var
ég alltof eirðarlaus. Ég gat alls
ekki haldið fótum eða höndum
kyrrum og því síður verið með
hugann við þetta. Ég hafði misst
sjónar á útlendingnum og án
þess að líta við vissi ég, að hann
stóð ekki á ibak við mig heldur.
Af óskiljanlegum ákafa hugsaði
ég um, hvert hann hefði farið.
Ungfrú Riedel hafði alltof
sterka rödd fyrir þennan sal,
barmurinn hennar var éins og
útblásinn smiðjubelgur, og hún
var yfirleitt mjög fyrirferðar-
mikil. Þegar hver arían tók við
af annarri, gat ég ekki þolað við
lengur. Til allrar hamingju var
ég mjög nærri dyrunum og
smám saman tókst mér að
mjaka mér út úr salnum og
fram lijá dálitlum hóp manna,
sem virtust hafa líkar skoðanir
á óperum og ungrfú Riedel eins
og ég.
Ég veit ekki, hvað það er, sem
hjálpar karldýrum og kven dýr
um til að hittast í dimmum skóg
unum um fengitímann; en það
hlýtur að vera sú sama frum.
stæða hvöt, sem leiddi mig fram
hjá herbelgjúnum, þar sem gest
irnir sátu og niður í rólégri
álmu liússins, þar sem litla
vinnustofan hans Goethe var.
Dýrnar stóðu í hálfa gátt og ég
heyrði, að Goethe var í áköf-
um viðræðum á frönsku við
einhvern, svo að húsbóndinn
hafði þá sjálfur hlaupizt á brott
undan sönglist ungfrú Riedel.
Ég hikaði við opnar dyrnar, því
að ég' þoröi ekki að ganga fram
hjá þeim og ég brosti með
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSlNSs
ÖRN ELDING
AP Newsfcotui
1. HERMAÐtTR: Um, hvað er þessi
hálívitlausi prófessor að tala?
2. HERMAÐUR: Hann er áð skýra
blábjánunum tveim frá kjarnorku.
námum okkar.
1. HERMAÐUR: Og ætli þeir þurfi
fræðslu við. Þeir vita um ílest
hérna. Við skulum taka þá hönd-
um og draga þá fyrir soldáninn.