Alþýðublaðið - 11.02.1949, Qupperneq 6

8
ALÞÝÐUBLAÐ8Ð
Föstudagur 11. febrúar 1949.
Leifor
Leira:
VEÐURFRÆÐILEG
FANTASÍA
I.
Guð veðranna
var orðinn gráskeggjaður
og hrukkóttur öldungur
þegar hann kynntist
ungfrú veðurfræði,
yndislegri og vel menntaðri
stúlku, -— en
dálítið óáreiðanlegri.
Þessir gömlu, gráhærðu
öldungar geta reynzt
furðu sprækir, begar
svo ber undir.-------
II.
Unga konan
sat þögul og þungbúin;
þannig hafði hún setið
kvöld eftir kvöld.-------
Gamli gráhærði
öldungurinn
gaut til hennar augunum,
þetta kvenfólk,
þetta kvenfólk. ■— ----
Og karlinn stundi
og klóraði sér bak við eyrað.
III.
Og skyndilega tók
skröggurinn rögg á sig!
Villt geim
mun hún þrá!
Villt geim
skal hún fá!
Og hann mælti:
„Ástin mín,
nú tökum við til
í húsinu;
grýtum öllum
gömlum birgðum
af veðri og óveðri
út um gluggana!
Og unga konan
reis á fætur. — •—
Reis á fætur og brosti.
Halló, darling!
Villt geim
upp fyrir þak!
Jibby!
TÍZKAN! TÍZKAN!
Sá boðskapur hefur-gengið út
frá goðunum í tízkuhofinu í
Vicki Baum
HOFUÐLAUS ENGILL.
París, ó; konur! að þar megi
vænta nýrra og örlagaríkra
stefnubreytinga, sem marka
muni straumhvörf í þeirri vold-
ugu hreyfingu, er ræður útliti
og fyrirkomulagi þess hjúps,
sem hylur og um leið eykur
yndisleik yðar augum karl.
mannanna. Mun óhætt að
segja, að þeir hinir pólitísku
hofgoðar, Truman og Stalin,
séu harla valdavana í öllum
sínum voldugleik, samanborið
við þá, sem fara með hlauttein
og hring í hofi tízkunnar, og að
hinar pólitísku ræður þeirra og
boðskapur veki harla litla at.
hygli, samanborið við tízkuboð-,
skapinn.
Og 1 ár er boðskapurinn úr
tízkuhofum Parísarborgar at.
hyglisverðari en nokkru sinni
fyrr, „eins og áður er um get.
ið“. Gleðiríkur boðskapur mun
hann flestum, ekki þarf að efa
það! Sjá, kjólar og kápur eiga
að styttast til muna-------stytt-
, ast — -----styttast!
Þá hlotnast ungum stúlkum
aftur sú ánægja að finna aðdá-
unarþrungið augnaráð karl.
mannanna hvíla á fagurlínuð-
um fótleggjum þeirra. Og um
leið hlotnast karlmönnunum aft
ur sá unaður, er slík sýn veitir
fegurðarþyrstum sálum þeirra.
Já, — kjólarnir eiga að stytt.
ast! Hugsið ykkur það, ó, kon.
ur! Þrífið nú skærin og klippið
og klippið neðan af síðkjólum
ykkar og skottkápum! Klippið
og klippið, — en geymið samt
afklippurnar. Það er vissara.
Því hver veit nema hofgoð-
um tízkunnar snúist hugur, og
að kjólarnir og kápurnar síkki
aftur á næsta ári.-----------
Því, — eins og hofgoðar tízk.
unnar hermdu í boðskap sínum,
ó, konur! (í þýðingu Ríkisút.
varpsins): — Það skiptir
minnstu máli hvort kjólarnir
eru stuttir eða síðir, — aðalat-
riðið verður hvort eð er alltaf
það, sem hjúpað er!
Ótízka.
J
Kaupum fusfcur
Baldursgötu 30.
TvTrrvTrrhYTíTrTvTrrrn
Lesíð Álþyðublaðíð!
arrar, og orðið að beita persónu
legum töfrum sínum meir á ein
um degi en frú Pompadour á
heilu ári, eða svo sagði hann.
, Lindita“, sagði hann við mig
eftir enn eina árangurslausa,
þreytandi ferð,- Lindita mia,
viltu vera góð og hlýðin kona
og vera fáeina daga hér á þessu
hóteli meðan ég fer til Bonn
til þess að freista gæfunnar
þar? í Bonn á ég nokkra áhrifa
mikla vini, D’Abrazin greifa
og svo St. Clair liðsforingja.
Ég er viss um að þeir munu
reyna að hjálpa mér eitthvað.
Það tekur mig ekki langan
tíma“.
Strax var eins og þyrmdi yf
ir mig. Svo fljótt?'Hugsaði ég.
„Svona fijótt viltu skilja mig
eftir eina“3 sagði ég upphátt.
„Og það er ekki lengra síðan
en í vikunni sem leið, að þú
sagðir mér að við mundum
aldrei skilja framar, ekki einu
sinni einn einasta dag“.
„Ekki eina einustu nótt, ef
ég mætti ráða. En það eru á-
stæður —“
,,Ég hirði ekki að heyra um
ástæður þínar. Ef þú þarft að
fara til Bonn, skal ég fara með
þér. Ég bara blátt áfram vil
ekki vera ein á þessu hóteli,
þar sem ég get ekki stungið
höfðinu út um dyrnar án þess
að ég sé ekki ávörpuð af ein.
hverjum frekum liðsforingja úr
her Napoleons, uppblásnum af
sigurgleði".
„Ef það væri mögulegt fyrir
mig að taka þig með mér, þá
veiztu það, að ekkert skyldi
aftra mér. En það er ómögu-
legt“.
.,En hvers vegna? Hver er
ástæðan?“
„Þessi“, sagði hann. „Þessi
— og geturðu sagt mér nokkra,
sem er betri“, sagði hann og
glotti við„ og sneri vösum sín.
um við, hverjum á eftir öðrum,
og að lokum tók hann upp
budduna sína, og hristi hana og
fáeinir smáskildingar ultu ofan
á gólfið og hann fleygði tómri
buddunni á borðið. „Við erum
,,borasco“, hjartað mitt. Það
segjum við námumennirnir, þeg
ar náman er algerlega uppur-
in“.
Ég býst við, að þessar óvæntu
fréttir hefðu átt að hafa meiri
áhrif á mig en þær gerðu, en
hugur minn var bundinn við
aðskilnað okkar en ekki fjár
málin.
„En ef þú hefur litla peninga,
þá kostar það sannarlega miiina
að taka mig með, heldur en að
láta mig búa hér á dýru hóteli“,
andmælti ég, ekki að ástæðu-
lausu.
„Fjandinn hafi það, kvgnmað
ur, skilurðu ekki? Ég blátt á-
fram verð að skilja þig eftir
hérna og sverðið mitt og farang
ur líka, sem — sem tryggíngu,
skilurðu ekki?“
,,Þú átt við, að ég er veðsett
hér?“ hrópaði ég, og svo fór ég
að hlæja. Mér fannst þetta ó-
skaplega hlægilegt; og Felipe,
sem hafði horft ,á mig með
hrukkótt ennið, andvarpaði feg
insamlega. „Þú getur kallað
það það, ef þér finnst það gam
an“, sagði hann, og var nú
líka farinn að hlæja.
„En hafðu engar áhyggjur í
litla kollinum þínum. Þegar ég
kem aftur frá Bonn skal ég
ekki aðeins hafa vegabréfin
okkar í lagi, heldur skal ég
líka koma með sekki fulla af
skildingum með mér, sjáðu til“.
„Væri það ekki einfaldara
að veðsetja ferðaáhöldin þín í
staðinn fyrir ástrney þína?“
„Hvað?“
, Gull-ferðaáhöldin þín með
skjaldarmerki þínu og kórón-
unni; þvottafatið og könnuna
og bikarinn", sagði ég; það var
satt, ég hafði aldrei séð þessa
dýrgripi, en einhvern veginn
hafði mér aldrei dottið í hug
að efast um, að þeir væru til.
, Eða var þetta bara tilbúning-
ur til þess að styrkja lánstraust
þitt?“ bætti ég við og var eins
og leiftur færi um huga minn“.
„O það“, sagði hann utan við
sig, og strauk með tveim fingr-
um þýðlega meðfram vörum
mínum. Þetta voru mjúk og
einkennilega innileg atlot, og
þegar mig dreymir um Felipe í
; dag/fjörutíu árum seinna, gerir
j hann þetta stundum enn þá, og
svo vakna ég og veit ekki hvers
: vegna ég er svo glöð og finn
. svo lítið til þess, hve ég er orð
in gömul og þung á mér það
sem eftir er dagsins.
■ „Ó, þeir“. sagði hann. , Þeir
voru gjöf, sem faðir minn sendi
mér, þegar ég komst á legg.
Til allrar óhamingju varð ég
að skilja þá eftir um það leyti,
sem ég var að reyna að gleyma
þér. Þú veizt. að það eru aðeins
þrjár aðferðir fyrir mann til að
gleyma konu? Og allar jafn dýr
ar. Ég drakk, ég spilaði fjár.
hættuspil og ég reyndi að
skemmta mér með stúlkum.
Dapurlegri skemmtun vil ég
ekki óska versta óvini mínum.
Ekki einu sinni Manuel Godoy.
En vertu alveg róleg, Cara-
linda. Undir eins og Roberto
sendir mér eitthvað —“
Tíu dögum seinna kom hann
aftur frá Bonn, vegabréfalaus,:
en með pyngjuna fulla af pen.
ingum, og Domingo kom hlað
inn af kössum, sem í voru dá-
samlegur fatnaður eftir nýjustu;
Parísartízku handa mér. Ég
varð undrandi og mjög glöð.
Með þessum djarflegu og áber
andi fötum úr franska keisara
veldinu, virtist breytingin á
mér úr feiminni þýzkri sveita
greifafrú í djarfmannlega
heimskonu vera fullkomin.
Felipe athugaði með velvild
áhrifin, sem gjöf hans hafði.
„Þetta er það eina góða, sem
komið hefur frá þessum Napo-
leon Bonaparte", sagði íhann
og kímdi. „Ég geri ráð fyrir,
að við ættum að vera honum
þakklátir fyrir að taka ykkur
konurnar úr þessum fangelsum
ykkar úr hvalskíðum og pilsa
fargani og .kenna ykkur það.
að það eru aðeins þær Ijótu,
sem þurfa að fela sköpulag sitt.
f Mexikó verðurðu kölluð
„curintaca" mín og á mig verð
ur skorað í einvígi í hvert sinn
er þú gengur yfir götu“.
Ég gekk fram og aftur fyrir
framan spegilinn, óvenjulega
ánægð með sjálfa mig eins og
ég var, há í mittið, grönn og
hörundsbjört.
„En hvar fékkstu penirigana
fyrir öllu þessu, Felipe? Það
eru engar gullnámur í Bonn
eftir því, sem ég veit bezt“.
„Betra en það, Caralinda.
Það eru spilaborð og billjard
borð. Það, sem ég vann ekki
af D’Abrazin fékk ég lánað“.
Hinar skyndilegu breytingar
á fjárhag Felipe ollu mér
hvorki mikillar undrunar né
áhyggja. Ég áleit það alveg
eðlilegt, að aðalsmenn væru
skuldugir; mismunurinn var að
eins sá, að í Helgenþausen varð
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
NÚ TEKUR dansmærin aftur að
stíga rtingsdansinn, æstan og tryllt-
an. Soldáninn horfir hrifinn á.
— — en óvinahersveitirnar nálg-
ast vörzlulaus borgarhliðin.