Alþýðublaðið - 20.03.1949, Blaðsíða 6

6
v
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Suimudagur 20. marz 1949.
Leifur
Leirs:
KVEBJA
frá sumttm til sumra.
(Lauslega þýtt úr norðlenzku).
Þú rannst í hlaðið
í rauðUm Skóda;
og rattið blikaði
í höndum þér.
H}á grænni heylön
Við gin og sóda
ég gleymdi hrífunni
og sjálfri mér.
Ég heyri álengdar
hjólaskrallið
og horfi timbruð
eins langt og sést,
Ó, ef þú kæmir
á braggaballið;
æ, bara ef vissi ég
hvað þú hézt.
Þótt líði dágar
og líði nætúr
sjást lengi í.tröðum
hiólaför.
Er kuldinn næðir
um daladætur
þær dreymir bílgesti
og meira fjör.
ALSO SPRACH
ZARATiíCSTRA.
,,Mér finiist bví, að það
væri mjög vei athugandi að
fá hingað stór íankskip með
kæiihúnaði fyrir Marshallfé
og flytja út okkar ágæta
vatn . . . Það yrði fundið fé
fyrir okkur . . .
Og Zarathustra leiddi læri-
sveina sína inn í baðstofugöng
in, bauð þeim setjast á palL
skákina, en tyllti sér sjálfur á
fletið undir ljóranum; en á það
var breitt salunsofið brekán og
gæruskinn af mógolsóttum for-
ustusauði, marghyrndum og
vaninhyrndum, þar yfir, og var
þetta Hliðskjálf hins spaka
Zarathustra, er hann þuldi læri
sveinum fræði sín.
Og Zarathustra tók hrosshárs
lyppu og halanagaða snældu
upp úr rúmshorni sínu, setti
‘upp stjórnarskrárnefndarhatt-
inn úr Kron, tók að spinna af
ákefð, velti snældunni skjótt og
títt um lær sér, tók bakföll og
teygði lyppuna og glápti við og 1
við Upp í Ijórann, til þess að
gæta að hvort andinn kæmi I
ekki þar niður, ríðandi glám- i
skjóttum eða móálóttum . .
Og allt í einu tók hann við
bragð mikið, því nú kom and-
inn; tók þá Zarathustra að
rymja og stynja og gengu af
honum hörð búkhljóð hvar
vetna, unz hann að lokum hóf
upp raust sína:
„Sjá!“ mælti hann, — „sjá,
ráð hef ég fundið, ó, þér mínir
læralingar! Ráð við opinberum
áhyggjum og barlómi gjaldeyr
isskorti, kreppu, og hvers kyns
fári! Ó, hlustið, þér mínir læra
lingar!“
„Niður fjallshlíðar vorar
falla vötn mikil og björt, hverra
vatn er heilnæmara og bragð
betra, heldur en nokkuð annað
vatn í víðri veröld. Þetta er
fyrsta forsenda bjargráðsins.“
„Úti' í löndum eru þjóðir,
hverra meðlimir eru feitir,
vambmiklir, þrútnir og rauð-
ir um nef og' vanga, þeldökkir,
illeygir og allir hinir álappaleg
ustu. Þpssir menn eru tapaðir
og dæmdir, sokknir í fen synda
og lasta upp fyrir haus. vegna
þess, -— ó, mínir læralingar, —
að þeir þamba bjór; þamba á-
fengan bjór. Þetta er önnur for
sendsn „ . .“
„Og þessi bjór er gerður úr
ýmsum efnum, meðal annars
vatni. Og eftir því, sem vatnið
er. bragðbetra og heilnæmara,
verður bjórinn meira gómfreist
andi og óheilnæmari. Þetta
segir hann mér, andinn á þeim
glámskjótta, því að sjálfur hef
ég aldrei slíka ólyfjan bragðað.
enda er ég fyrirfrám dæmdur
til hjálpræðis . . .“
„Og nú, mínir læralingar, —
nú flytjum við til þeirra ár
vorar og vötn með bógbreiðum
tankskipum; seljum þeim vatn
í bjórinn fyi’ir þúsundir, — já,
Eyrir milljónir og tugmilljónir,
— ó, mínir læralingar!“
„Og ár vorar munu halda á-
fram að streyma, þótt af þeim
verði tekið, vötn vor halda á-
fram að spegla „Fegurð himins
ins“ þótt úr þeim verði ausið,
— og þambarar þjóðanna
munu þamba sig í hel af bjór
þeim hinum gómfreistandi, sem
bruggaður verður úr blátærum
vötnum vorum . . .
„Og, ó, — mínir læralingar!
Mikil- er speki andans á þeim
glámskjótta! Enginn mun geta
álasað oss, ekki einu sinni góð
templarar, þar eð vér flytjum
aðeins út vatn, — vatn — blá-
tært vatn, hið bragðbezta og
heilnæmasta í heimi. •—
Og er Zarathustra hafði
þetta mæltt, ók hann sér og
tók að naga snælduhalann. En
Vicki Baum '
HOFUÐLAUS ENGILL
að það heyrðist. „Fyrirgefðu
mér og reyndu að skilja mig.
Barn er það eina, sem ég get
ekki veitt þér.“
Ég hafði þráð að eignast barn
meira en nokkuð annað allt
■raitt líf. Barn með Felipe, fal-
legt, stórlátt, sterk og veikt eins
og Felipe, óskilgetið eins og
Felipe. Hver taug og æð líkama
míns hafði þráð þetta barn, þá
síðustu fullnægingu. Ég hafði
oft talað um það við Mariu-
myndina í svefnherbergi mínu.
sem líka átti barn, og hún var
eina konan, sem ég þekkti í
þessu ókuna landi. Nú átti ég
aftur tal við hana. Gleymdu því,
sem ég bað þig, sagði ég; ó,
gerðu það! gleymdu því! Ég
meinti það ekki alvarlega. Það
var hræðilegur misskilningur.
Ég leit ekki á afleiðingarnar.
Gleymdu því!
Ég talaði Iíka við móður
Consuelo, sem kunni dálítið
fyrir sér. Ég drakk hið and-
styggilega brugg, sem hún gaf
mér, og fór með einhverjar
skuggalegar særingar. Og tveim
dögum síðar fylgdi ég litlu,
fögru vonunum mínum til graf-
ar í kyrrþey, og eftir var gap-
andi tómleikinn.
Ég elskaði Felipe; en enn þá
þekkti ég hann ekki,, þennan
eilífa útlending minn.
Á þriðja ári mínu í Mexikó
varð ég barnshafandi. Ég reið
út í hæðirnar, alein, og settist
niður í hellismunna nokkrum, í
svölum skugga, vegna þess að
ég þurfti að hugsa um þetta
nýja, sem komið var, og hugsa
það alveg til enda og taka á-
kvörðun. Ég dvaldi þarna í
marga tíma og fór ekki til borg-
arinnar fyrr en sólin gekk til
viðar í sínum skæra gula lit,
eins og títt var þar um slóðir.
Öll óeirð var horfin úr mér; ég
kreppti hnefana, beit á jaxlinn
og herti mig upp og brynjaði
mig fyrir bardagann, sem í
vændum var. Þetta var mitt
barn, tíugsaði ég, og ég vil eignr
ast það, og það skal lifa. Það er
mitt barn, þó svo að ég þurfi
að flýja vegna þess og fela það
og biðjast beininga vegna þess,
þá vil ég eiga það. Jafnvel þótt
ég verði að sleppa Felipe til að
halda barni mínu. —
Þetta var erfiðasta ákvörðun
upp um Ijórann hvarf andinn á
þeim glámskjótta og teymdi
þann móálótt.i . . .
lífs míns, miklu erfiðari en það
hafði verið að fara frá Helgen-
hausen og fara burt með útlend-
ingf.
Já; en þó að ég verði að velja
milli Felipes og þessa barns, þá
vil ég eignast barnið, sagði ég
við sjálfa mig.
Felipe hafði oft komið mér á
óvart, en aldrei meir, en þegar
ég sagði honum tíðindin. Hann
varð alveg óður af gleði. Hann
æpti, hann hló, hann grét höf-
ugum tárum; hann hvíslaði og
hann baðst fyrir. Hann lyfti
mér upp og dansaði með mig
um herbergið, og á næstu stundu
setti hann mig frá sér eins og
barmafullt, brothætt glas og
hringsnerist á tánum í kring
um mig. Hann kyssti á mér
hendurnar og augun; hann
kraup niður fyrir framan mig
og lagði eyrað að maganum á
mér, eins og til að hlusta eftir
hinu þögla, örlitla lífi þar inni.
Hann jafnvel talaði við son
sinn gegnum líkama minn; það
þarf ekki að taka það fram, að
barnið var auðvitað drengur; —
hann ávarpaði hann sem „Vu-
estra Merced", sem „ýðar náð“
og „yðar hátign“. Hann lofaði
honum vöggu úr g'ulli og ráð-
lagði honum að angra ekki móð-
ur 'sína. Hann þaut út á svalirn-
ar og kallaði saman þjónana og
fleygði til þeirra hrúgu af silf-
urpeningum, án þess að segja
þeim ástæðuna fyrir slíkri
rausn. Hann fór út í hesthúsið
og hvíslaði fréttunum í eyru
hestsins. Hann var allt of æstur
til þess að íiann kæmi niður
munnbita, og víninu, sem hann
drakk fýrir minni sonar síns
kastaði hann upp undir eins,
eins og móðursjúk stelpa.
„En hvað þú ert elskulega
mikill kjáni. Svona mikil læti
út af einu óskilgetnu barni, og
Kreóla í þokkabót,“ sagði ég
hlæjandi, svo að ég færi ekki að
gráta.
„Taláðu ekki svona vitleysu.
Ég vil ekki heyra það. Hlustaðu
á, kvenmaður. Við verðum að
gera áætlanir, miklar og vand-
legar áætlanir. Hve langt held-
urðu að þú sért gengin með?
sex vikur, eða sjö ef til vill?
Það gefur okkur ekki mikinn
tíma; en ég hugsa, að ég geti
flýtt fyrir okkur með peningum.
Fyrst og fremst verð ég að fara
með þig heim til Spánar og
koma þér þar fyrir, svo að þú
getir fætt barnið á Spáni. Ég
ætla að komast að því á mórg-
un, hvgnær næsta skip fer frá
Vera Cruz og reyr.a að sjá um
að fá þá þægileg'usíu ferð, sem
hægt er. Svo verður páfinn að
ógilda þetta kjánglega hjóna-
band þitt, hjónaband, sem raun-
verulega aldrei hefur verið til.
Ég hef ætlað mér í nokkurn
tíma að koma upp kirkju við
La Ramita. Ég ætla að byrja á
þeirn undirbúnipgi undir eins
og slíkt verlc kann að þóknast
þeim á páfastólnum. Að minhsta
kosti skal ég finna ráð til að við
getum gifzt áður en barnið fæð-
ist. Og hvað spænsku hirðinni
viðvíkur, þá hef ég það frá góð-
um heimildum., að stjarna þorp-
arans Godoy fari lækkandi. Ég
ætla að gefa hans hátign svo
stórkostlega gjöf, veita honum,
tillag í styrjöld hans við Frakka,
sem getur brotizt út þá og þeg-
ar, svo að hann geti ekki annað
en leyft mér að koma áftur
með sæmd. Og urn nafnbótina
— hvernig mundi þér g'eðjast
það, að sonur þinn yrði annar
markgreifinn de Ramitas y Gu-
era?' (Þannig bar hann fram
ættarnafn mitt, og La Guera,
sú ljóshærða, var ég líka köluð
í Mexikó.)
„Ég er búinn að hugsa mikið
um, hvernig skjaldarmerkið
okkar á að vera„ þegar við erum
gift. Á þínu var eikartré og ein-
hyrnt dýr. — Ég á við á merki
greifanna af Guera, ekki Ponti-
gnac. En ég hafði hugsað mér
mann með hamar neðst á því,
og ofar þrjár öldóttar línur,
sem eiga að tákna vatn, eins og
á skjaldarmerki Fuentesættar-
innar.“
Þetta voru beztu árin, sem
komið höfðu á hinni stuttu ævi
Guanaxuato enn-sem komið var
og auðæfi borgarinnar voru
geysileg. Fleiri og fleiri námu-
göng voru- grafin og fleiri og,
fleiri námur opnaoar; braskið
með þær varð æ umfangsmeira;
orðrómurinn um nýjar æðar,
sem fundizt hefðu úti um land- .
ið, varð háværari, og námueig-
endurnir urðu auðugri rheð
hverjum deginum.
í júní heimsótti nýi land-
stjórinn, Don José du Iturriga-
ray, Guahaxuato, líklega til
þess’að krækja sér í ögn af öll-
um þessum auðæfum. Hann var
eins laglegur og leikari, sem
væri að leika hlutverk landsíjór
ans. Hann lét þau boð út ganga,
að hann skyldi sjá um að hert
ÖRN ELDING
SAMSÆRISM.; Við verðum að kom
ast í teppageymsluna, drengir!
SOLDÁNINN: Til vopna!-------Til
vopna! Berjið stríðsbumbuna, allt
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
hvað af tekur! Breiðið gunnmerki
vort á virkisveggina!