Alþýðublaðið - 07.04.1949, Blaðsíða 6

6
ALPYÐUBLAÐiÐ
Fimmtudaginn 7. anríl 1949.
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
GREINABGERÐ
FRÁ FILIPUSI BESSASYNI
HREPPSTJÓRA
Eins og marga mun reka
minni iil, kom ég fyrir nokkru
suður hingað þeirra erinda, að
ræða við þing og stjórn horfur
þess að ég tæki hér við emhætti
nokkru ekki lítil sverðu. Hóf ég
þegar umræður við nefnda að-
ila, er ég hafði jafnað mig éffir
ferðavolkið, hverjar samt ekki
báru neinn j^kvæðan árangur,
þar eð nefndir aðilar töldu sig
ekki geta gengið að skilmálum
þeim, er ég setti og áleit óhjá
kvæmilegt að samþyltktir værn.
ætti embættisferillinn ekki að
verða embættisglapaferill, en
ekki er ég þannig skapi farinn,
að ég vilji viandi vits leika
skjaldfífl í fyrirfram tapaðri
orustu, og er ég nú kominn
heim til mín, fróðari en ég fór.
en ekki bjartsýnni á örlög
þjóð'arinnar.
Það stcð nefnilega til að
setia á stofn embæíti ríkisráðs-
manns ,,með víðtæku valai“, og'
varð það álit betri manna á
þingi að nokkurt gagn kynni
að verða eð embættinu, ef ég
fengist til að gegna því. Því var
það að ég fór för þessa, og réði
því samt mest, að þeir Her.
mann, Páll Zóphóníasson, Jör-
undur, Pétur Ottesen, Jón
Pálmason, Jónas Jónsson og
Barði Guðmundsson höfðu sent
mér einkabréf og hvatt mig til
starfsins en marga þessara
manna þekki ég að g'óöu einu
og hina að einhverju góðu, og
heíur mörgu verið á menn
þessa logið. Stóð sú setning i
bréfi Páls, að alltaf mundi ég
þó hafa gaman af að skoða
nautgripasýningu, þar sem
hann sjálfur væri í hópi stór.
gripanna, og varð það orð gð
sönnu enda er Páll einn af spá-
mönnum þjóðarinnar.
Ég orðiengi þetta ekki frek
ar, mun ég seinna greina frá
heimsókn minni í alþingi, —
en hverf að íyrrnefndum skil-
málum, og verður þó aðeins
birtur útdráttur. Skílmála
þessa hafði ég sumpart sarnið
áður en ég fór að heiman en ;
jók við þá, efir að ég hafði
l kynnt mér náið allaí aðstæður
þar syðra.
Hvað þingmenn sjálfa og
störf þeirra snerti, setti ég fram
þau skilyrði fyrst og fremst, að
þeir ynnu eins og menn unnu á
meðan menn unnu og gæfu
þjóðinni þar fagurt og nytsamt
fordæmi. Skulu þingmenn
hefja fundi á morgni hverjum
klukkan átta hafa ekki lengri
kaffi- eða matarhlé en aðrir
menn og vinna til klukkan sex
síodegis, en hver sú stund, er
þeir hverfa frá svo nokkru
nemi, dragist frá kaupi þeirra.
en þóknun fái þeir samkvæmt
settum kauptaxta fyrir þann
tíma, er þeir vinna fram yfir
dagtíma. Þá skal og þinginu
sattur fastur starfstími, svo
margar vikur sem góðir og
gegnir menn álíta að þurfi til
þess að leysa þingmálin viðun-
anlega, eða með lík'um ágætum
og' verið hefur en nægi ekki sá
tími, skulu þingmenn vinna
eina viku til viðbótar á hálfu
kaupi en lcauplaust þann tíma,
sem enn kann að verða fram
yfir. Þá skal og sérleyfisbifreið-
um skylt að flytja þingmenn
milli heimilis þeirra og þing-
staðar fyrir ekki neitt, til lækk
unar á þingfararkaupi. Þá skal
þingmönnum gefinn kostur á
að vinna sér inn nokkurn auka
P'ening, er sé ákveðinn hu.ndr.
aðshluti af þeirri upphæð, sem
tekjur verða umfram g'jöld á
t'járlögum, og' verði þær tekjur
skattfrjálsar. Kunna sumir að
óttast, að þetta geti til þess
leitt, að þingmenn hækki skatta
úr hófi fram, til þess að meiri
verði aukatekjur þeirra, en við
því er það ráð' að þeir fái einn-
ig nokku.rn hundraðshluta af
skatta- og tollalækkun þeirri,
sem.þeir geta ráðið, og sé það
hærri hundraðshluti en hinn
fyrri, en við öllu þessu skal
sleginn sá varnagli, að sjálfir
verði þeir að greiða úr eigin
vasa það fé, sem fjárlagahalli
kann að nema, og geri ég ráð
fyrir, að þá myndi aukast nokk-
uð gætni í meðferð ríkisfjár.
hags. (Prh.)
Filipus Bessason.
GFNGI3 UNDIR LEKA
. . Svo vildi ég Iáta setja
göngubretti fyrir sundfugl-
ana á einhverja brúnina,
sem minnst bæri á. . ..“
Fegrujoarfélagsfélagi
ræðir um fegrun
Tjarnarinnar
í Vísi í gær.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
Vicki Baum
HOFUÐLÁUS ENGILL
Ég sá Tio Lalo meðal mann
anna, sem voru að búa sig und
ir að takast á hendur þetta
hræðilega hættuiega verk. Hann
var dálítið drukkinn og mjög
nreykinn, og hann reyndi að
ganga beinn og eins og hann
væri ungur. Á öxlinni bar hann
Lítinn kagga með svörtu púðri
til að sprengja með, og þegar
hann þaut fram hjá mér brosíi
hann gleitt og sagði: ,,Með yðar
Ieyfi, yðar náð. Það virðist
þurfa mann með minni reynslu
til að ná Manolo og Manolito
út úr gildrunni".
„Hasta luego, Tio Lalo“,
sagði ég. „Bráðum. Guð fylgi
þér“.
í opinu á jarðgöngunum stóð
feiti litli presturinn og' blessaði
mennina um leið og þeir gengu
fram hjá og þetta var í síðasta
skipti, sem ég sá Tio Lalo.
Þannig urðu endalok La
Ramita námunnar, og. djúpu
námuganganna hans Felipe og
gæfu hans og hins fljótfengna
gróða. Eitt hundrað tuttugu og
þrír menn fórust í slysinu.
Þrjátíu og átta þeirra fundust
aldrei, það varð að .skilja þá
eftir niðri í nítján hundruð feta
dýpt. Það gekk spaugsyrði á
milli námumananna um það, að
þessir menn væru ekki dauðir,
heldur héldu áfram að grafa
dálítið dýpra og dýpra og
mundu þannig komast út úr
göngunum og hinum enda
heims, einhvers staðar í Kína.
Því að námumennirnir eru harð
ir menn og það á betur við þá
að gera að gamni sínu dálítið
hranalega, heldur en vera of
viðkvæmir út af áhættunni og
erfiðleikum vinnunnar. Lík
hinna voru grafin í rústum
Santa .Clara kirkjunnar, og á
allra sálna messu mundu kon
ur þeirra koma og troða slóð í
gegnurn þyrnirunnana og kjarr
ið, sem óx svo fljótt, með blóm
og kenti á illa hirtar grafirnar.
Það varð að hætta við La Ram
ita, verkið yfirgefið og hlaðið
upp í hið stóra hlið á þessum
glæsilegu byggingum. Niðri í
djúpinu rotnuðu bitarnir og
kaðlarnir, gangarnir hrundu
saman, brotnuðu niður, eyði
Og svo viljum vér hafa þarna
litla bjarghringi, þar sém
minnst bæri á, sem kasta mætti
til sundfuglanna, ef þeir féllu
af göngubrettinu niður í vatn-
ið. — — —
lögðust og svart vatnið huldi
silfuræðina.
Það var fallegt af Bert
Quaile að hann skyldi ekki
segja: Ég varaði þig við. Það
eina, sem hann sagði: ,,Ég er
að setja á stofn málmblöndun
armylnu, sem ég á siálfur, og
ef .þú vilt vinna þar, Don Feli
pe, þá veru velkominn. Hvenær
sem er, Don Felipe. Líka, ef þú
þarft á láni að halda til að opna
aðra námu — ég er ekki ríkur
maður, en ég gæti hjálpað þér“.
En Felipie, sem var náfölur
og eins stífur og hann hefði
gleypt sverðið sitt, svaraði:
„Þakka þér fyrir þetta veglega
boð og þinn góða tilgang, Don
Roberto. En ég vil halda sjálf
stæði niínu; en þó, þegar ég
opna aðra La Ramita verð ég
feginn að láta þig blanda dálít
ið málmgrýtinu fyrir mig, Don
Reberto“.
ÞRIÐJI HLUTI.
✓
Neðar, neðar, neðar. Hvernig
er það, þegar stærilátur, þver
lyndur maður fer niður á við,
lenga og lengra niður í djúpið
heldur. en nokkur námugöng,
sem hann dreymdi um í sínum
djörfustu draumum? Slíkur
maður mun reyna að halda sér
enn beinni og göngulag hans
verða hrokafullt og allt útlit
hans stefna að því marki, að
láta hann sýnast hærri heldur
en áður, en um leið mun hann
klæða sig með heldur of mikl
um íburði við hvert tækifæri,
sem gefst, og hann miun verða
ákaflega nákvæmur í öllu, sem
viðkemur útliti og framkomu.
Hann verður argur út af hlægi
legum smámunum, haqn slær
þjón sinn Domingo fyrir að
týna hnappi eða fægja illa
hnakk. Og hann slær reiðilega
til konu sinnar, ef hann grunar
að hún sýni honum ekiri tilhlýði
lega virðingu eða hún sé að
brosa að honum eða taki of
fúslega móti gullhörmum vinar
hans, Andreas Ruiz. Hann mun
gera sér far um að sjást við
allar opiriberar samkomur eða
hvar sem liið glæsilega unga
fólk kom saman. Hann sýnir
sig á hesti sínum undir svölun
um hjá öðrum æringjum, til að
lofa þeim að dást að. Betlur.
unum gefur hann stærri ölmus
urheldur en jafnvel sjálfur de
Valensiana greifi, og hvenær,
sem safnað er g'jöfum íyfir
kirkjuna, fyrir háskólann, fyrir
hinn óseðjandi landsstjóra, eða
enn eina ajöfina á að senda
hinum gagnslausa konungi
Spánar, þá gefur hann gjafir,
sem ekki eru aðeins alltof stór
ar fyrir fjórhag hans, heldur
eru þær líka alltof áberandi.
Hann veðjar stórum upphæðuni
við hanaslagina og spilar hátt
í fjárhættuspili, og hann gerir
bað með hinni vesælu heppni
þeirra, sam hafa tapað alveg
írúnni á sjálfa sig. Hann mun
leggja meira og rneira upp úr
því að vera í áliti, og greiða
bað of dýru verði fyrir sinn
innri miann. Hann verður alltof
kátur og dálítið of hávær og
segir mikið af skrítnum og tví
ræðum sögum; o.g í svefni styn
ur hann, og einu sinni eða tvisv
ar sér kona hans, þegar hún er
að athuga andlit hans um dög
un, að hin löngu barnslegu
augnhár hans eru vot, eins og
hann hafi grátið í draumi.
Hann fór ekki dult með það,
að honum hrysi hugur við
þeirri eyðileggingu, sem flóðið
nafði gert á Contreras höliinni,
og seldi hana uppskafning af
verstu tegund.
Peningana, sem. hann fékk
fyrir hana, notaði hann til að
greiða það, sem hann -skuldaði
enn þá í henni, keypti hlut í
nýrri námu (sem þó algerlega
mishepnpaðist), gaf eina af sín
um stórkostlegu gjöfum til ein
hverrar líknarstarfsemi og'
leigði sér annað hús.
Við bjuggum enn þá í betri
hluta borgarinnar, þótt við vær
um alveg út á mörkum: þetta
hús hafði líka einhverja mynd
af svölum, og ljóskerið fyrir of
an dyrnar hjá okkur var af
mjög ódýrri gerð. Hurðin var
falle'ga útskorin, en ekki lögð
neiriu flúri, og dyrnar voru allt
of litlar til að hestur eða ríð
andi maður kæmist í gegn.
Þetta var líka eins gott, því
að húsinu fylgdu engin hesthús,
og það varð að fó hest Felipe
hýstan í Mason El Refugio víð
hlið ruddálegra múldýra og
asna. Hvað mér viðvék, þá
hafði ég alveg hætt við útreiðar
eins og hvert annað óhóf. Ég
átti engan hest, engan vagn,
engan burðarstól, né skrautlega
klædda burðarþjóna, enga
duenu til að gæta mín og öL.
unda mig, enga þjónustustúlku
til að greiða mér og slíta beztu
náttkjólunum mínum. En ég
áttí enn þá rúmið mitt með hin
0RN ELDING
ÖRN raknar úr rotinu, þegar flug_
vélin er komin á flug. Og i sömu
svipan kveða við ægilegar drunur
frá sprenginu fyrir aftan vélina.
Svo mikill er loftþrýstingurinn, að
hún kippist til.-------
A\W\W