Alþýðublaðið - 03.09.1949, Blaðsíða 6

GÖNGIN eru myrk o« draugaleg, og það liggur við sjálft, að þeim félögum sé ekki um þetta ferðalag gefið.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 3. sept. 1349
Leifur
Leirs:
SUSSU, SUSSU — BÍA
Sofðu, sofðu, góði;
sefur fugli í mó.
Ári minn og Kári minn
og korri-ró.
Sofðu, sofðu, góði;
söngrödd enga ég hef.
Hlusta þeir og hlusta þeir
og hlusta þeir í Stef.
Sofðu, sofðu, góði;
nú sýna með kurt og pí
innlendir dýnutrúðar
í Tivolí.
Sofðu, sofðu, góði;
sov og dröm din far,
í náttfataboðsundi
hann „nordisk mester11 var
Sofðu, soíðu, góði;
senn er næturstund.
Ekki gefur Hæringi
enn inn í sund.
Sofðu, sofðu, góði;
sofðu í ljúfri ró.
Ári minn og Kári minn
og korri-ró.
Leifur Leirs
(Poet du Point).
línis, en setla aðeins að nefna
fáein dæmi:
Setjum sem svo, að ellefu til
tólf ára drengur laumist inn á
Cramboðsfund, eða hlusti á fram
boðsumræður í útvarpi. Við lika dálítið þreytt — og mig
skulum einnig gera ráð fyrir, }angar sannarlega í tel'‘
að þessi dréngur sé uppalinn á’
sæmilegu heimili og við sæmi-
legan umtalshátt. Hvaða' orð
mundu það þá vera, sem eink-
um vektu athygli hans? Auð-
vitað þau, sem hann hefði
ekki áður heyrt. Þáu myndu
vekja undrun hans, vegna
þess, að þau eru honum fram-
andi. Og hvaða orð eru það,
sem slíkir rhenn nota, þau, sem
sennilegt er, að séu dreng af
prúðu beimíli framandi. Við
skulum sjá! Lygi, fals, landráð,
SíÐAKI HLUTI
I. KAFLI
I.
En hvað það hafði verið
j notalegt 'að setjast að heima
aftur.
| Kitty hafði verið þrjár vik-
ur í Marsh Ilall, og í dag var
Barbara að koma með Lenman
Temple.
Hún stóð úti við gluggann á
stóra svefnherberginu sínu og
horfði út. Nei — ekkert virtist
Dr: Álfur
Orffhengils:
PÓLITÍSKT MÁL.
Nú, þegar kosningabaráttan
er að hefjast, væri ekki úr vegi
að athuga lítið eitt nánar þær
breytingar á daglegu orðfæri
manna, sem sú barátta er líkleg
til að hafa í för rneð sér, því mið
ur hefur hið opinbera ekki enn
séð sóma sinn í að veita ein-
hverjum málærðum manni rif-
legum fjárstyrk til vísindalegra
rannsókna á því sviði, sem þó
gæti haft geysimikla praktiska
þýðingu, ekki aðeins fyrir þann,
sem fengi styrkinn, heldur og
fyrir gervalla þjóðina og tungu
hennar í framtíð.
Hefur hin pólitíska barátta,
kosningabaráttan svo mikil á-
hrif á tungutak almennings,
munu sumir ef til vill spyrja. Ég
leiði hjá mér að svará því bein-
svik, varmenni, rógur, rúgsUJja,! t^a verulegum breytihgum
lygari, mannorðsþmfur, |als,; hér £ Yorkshire! Þarna voru
falsari, loddari, svivirðmgar • . •' hólar hæðir £ fjarska og út
teljið þið liklegt, að þessi orð. £ð þeim lágu móarnir> sem
néu notuð dags daglega a pruou yom ag fá á g. haustlitinn og
heimili? Og svo fcemur onnur myndu bráðlega skína eins og
spurning: Hafið þið ekki heyrt; rL Þarna yoru hvítu
poiitíska ræð.umenn taka sér . hænsnin að v^pa um á enginU.|:
þau í munn? ' Ekki gátu það verið sömu
Nú skulum við gera ráð fyr:' hænsnin og hún mundi eftir,
ir, að f jölskylda drengsins se en lft VQru þau, Qg þama voru
ekki með öllu opolúisk. Og við tyær stórar> stæðilegar og
skulum gera ráð fyrir, að hun! stirðlegar kýr sem kroppuðu
fcelji sig eiga skoðanasamleið ■ grasið meS beztus lyst.
með einhverjum vissum flokki. j Nær húsinu var garðurinn>
Þegar svo fulltrm þess flokks hlaðinn úr stórum steinum, og
tekur til máls, heyrir drengur- við hann voru rósarunnar
inn það 6 tali íoreldra sinna, a3 * Qg ávaxíatré. Faðir hennar var
hann sé ágætismaour og svo vanur að segja við hana í æsku:
frv. Það verður auðvitað til
þess að drengurinn telur sér á
„Þessi gamli veggur er hlað-
, inn til þess að hann glej'pi
eftir sóma að maela þau orð, | hvern þann sólargeisla, sem.
sem hann beyrði umi æddangug sendir okkur Qg raunar
dánumann endurtaka æ ofan j er han nrnjög örláíur við gamia
æ. Og enda þótt hér væri i
rauninni um
... ivegginn, enda eru apríkósu-
danumann a S trén min þau fallegustu f North
ræða, er ég ekki fra þvi jyajng
eitthvað af fyrrnefnd
um orðum kunni að slæðast inn
í ræðu hans.
Þessi áhrif ber brýna nauð-
syn til að rannsaka frá málþró-
unarlegu sjónarmiði. Þótt ekki
væri gert annað en athuga
hvort orðfæri barna tekur breyt
ingum þá mánuði, sem kosninga
baráttan stendu.r yíir, og hvaða
orð það eru, og hvers eðlis,
sem við orðaforða þess hafa
bæzt. Ég er ekki frá því, að slíkt
gæti orðið efni í doktorsrilgerö,
ef vel væri á haldið.
Virðingarfyllst.
Dr. Álfur Orðhengils.
isvrmTtmvmvTiTmT
ÚlbreiSlð
á!|r?ðyblaðí3!
Hugh Bland var ekki veru-
lega trúaður — hann var mjög
frjálslyndur og vildi lifa
skemmtilegu lífi, en hann hafði
sagt við dóttur yína alveg ný-
lega: „Ég hefði aldrei komizt
neitt áfram, elskan mín, ef ég
hefði ekki haft trausta og
djúpa — já — og persónuléga_
ást á guði almáttugum Ég he’í
alltaf beðið hann um allt, seni
ég hef óskað að öðlast. Hann
hefur nær því alltaf bænhevrt
mig. Þess vegna finnst mér
það ekki nema tilhlýðileg hæ-
verska af mér að þakka fyrir.
mig einu. sinni í viku eða svo.“
Ef til vill var þa ðframkomu
hans að þakka, að henni hafði
aldrei þótt leiðinlegt eða ó-
nauðsynlegt að fara í kirkju.
Hún var orðin vön að þakka
„Ég er viðkvæmur kjáni,“,að sunnudagsmorgnarnir voru
sagði hún. „Ef til vill er ég henni ekki eins leiðinlegir og
ýmsu öðru fólki.
Henni varð litið í áttina til
gafðsins. Þarna var Harris
gamli að staulast með græn-
metiskörfu, sem átti að fara
inn í eldhús. Þarna var gul-
bröndótti kötturimi,
Hvers vegna eru kettirnir
okkar álltaf gulbröndóttir?“
sp.urði hún matseljuna — ekki
"núverandi matselju, heldur
liliía stpru og stæðilegu konu,
sem Iiai'ði giízt Harrison.
' Þung stuna hófst frá ferlegu
brjósti hennar.
” „Ungfrú Kitty, það er þessi
gulbröndótti köttur hans Til-
lets í Low Farm.“
' „Já, en það er ekki okkar
köítur,“ hafði Kitty sagt.
„Það veit ég vel,“ svaraði
matseljan, „en hann er nú samt
sem áður „þorparinn í spilinu"
eins og sagt er.“
Samt sem áður hlaut „þorp-
arinn í spilinu“ að vera horfinn
til feéra sinna fyrrir löngu, en
kettirnir í Marsh Ilall héldu
áfram að vera gulbröndóttir.
,-Æún heyrði matseljuna brýna
raustina, en henni lá að eðlis-
fári hærra rómur en venjulegt
var hjá fólki í Yorkshire. Hún
var að heimta dálítið meira a£
stöhgulberjum hjá Harris.
En hvað matseljan hennar
og Martha höfðu komið sér vel
íyrir hérna. Sannast að segja
voru þær ekki verulega lítil-
látar við Norður-England og í-
búa þess. Martha fór aldrei svo
niður í þorpið, að hún segði
ékki, þegar heim kom: ,,Ég
skildi ekki helminginn af því,
' sem þau sögðu!“
Matseljan horfði með fyrir-
litningu á grænmetið, og Kitty
heyrði hana segja við Harris,
að baunirnar væru ekkert „hjá
því sem í Croxton".
Harris kinkaði kolli og
muldraði: „Það getur verið og
géttsr verið ekki. Húsbónda
mínúm.og húsfreyju þyk'ja þær
i.j nógu góðar — og þær eru víst
nógu góðar í þig, þó að þú sért
frá Croxton!“
Jane, roskin stofusíúlka,
lýsti skoðun sinni á matselj-
unni og Mörthu:
„Þær eru allt öðru vísi en
ég hélt. Útlendingar eru ekki
vanir að koma sér eins vel og
þær. Og þær eru svo þrifnar,
að maður skyldi halda, að þær
fyrir sig. Jafnvel þegar hún j váeru ekki fæddar lengra í burt
var barn hafði þetta valdið því, ieh í Leeds. Ekki svo að skilja,
að ég haldi, að allt sé í sóman-
um í Leeds.“
Kitty sneri frá glugganum og
tók upp mynd af Oliver, sem
stóð á snyrtiborðinu. Hann
hafði látið taka hana áður en
hann fór til Devon, með þeim
ummælum, að vel færi á því,
að hver eiginkona ætti rnynd
af manni sínum í einkennis-
búningi. Ilún horfði vandlega
á magurt, gáfulegt andlitið og
falleg augun. Hann brosti svo-
lítið á myndinni og munnvikin
sveigðust upp á við. Kitty and-
varpaði. Hann hafði ekki bros-
að, þegar hann fór frá Croxton.
Hann hafði haldið þétt í hönd
Iienni og hvíslað:
„Kitty, elsku Kitty! Reyndu
að fyrirgefa mér! Ég skal lofa
þér því, að ég skal gleyma
þessu. Fyrirgefðu mér!“
Hann skrifaði henni mjög
oft. Bréfin hans voru eins og
þau höíðu alitaf verið, blíðleg,
skemmtileg og ákaflega ástúð-
leg. Stundum fannst henni,
þegar hún las þau, að öll þessi
skelfing væri liðin hjá; —
samt eymdi eitthvað eftir af
því. Það var eins og hrjúf, loð-
in loppa hefði hrifsað burt þá
töfra, sem höfðu verið yfir sam-
búð þeirra.
Hún vissi, að hún elskaði
Oliver eins heitt og innilega og
hún hafði alltaf gert, ■— víssi,
að hana langaði til að sjá hann,
vera með honum, finna hann
halda henni í örmum sér — en,
samt sem áður, þegar hann
skrifaði henni, að verið gæti,
að hann færi bráðlega á víg-
stöðvarnar en áður myndi
hann fá tíu daga orlof — þá
fannst henni hjartað stöðvast.
Hún gat ekki þolað, að þessi
liræðilegu atvik endurtækju
sig. Minningin um strangan og
kaldranalegan svip Olivers,
rödd hans, þegar hann spurði
hana og ásakaði, fyllti hana
skelfingu. Samt sem áður þráði
hún að sjá hann.
Hún lagði frá sér myndina
og sagði blíðlega:
„Elsku Oliver minn. Þetta
lagast allt saman — það verð-
ur að gera það.“
Niðri virtist allt húsið vera
fullt af blómum. Móðir hennar
hafði farið snemma á fætur og
var full eftirvæntingar vegna
komu Barböru.
„Pabbi þinn íekur á móti
þeim á stöðinni,“ sagði hún.
„Hann ekur þeim hingað. Þau
ættu að koma á Northallerton-
i MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINSs
ÖRN ELDING