Alþýðublaðið - 28.01.1950, Side 6

6
ALÞYÐUBLAÐiö
Laugarcíagur 28. janúar 1950.
sem enn hefur eklsi gefið sig fram, en vill
vinna fyrir Alþýðuflokkinn í Reykjavík á
kjördegi, er beðið að ha£a samband við
skrifstofuna í dag.
Skrifsfofa Aiþýðuflokksins Hverfis-
göfu 8-10, símar 5020 og 6724.
Eric Ambler
AÐSENT BRÉF

Filiptu
Bessason
hreppstjóri:
Ritstjóri sæll.
Mikið heyri ég deilt um þetta
frumvarp Rannveigar, þetta um
stóríbúðaskattinn. Ekki ætla ég
neitt að rökræða þá hlið hans,
sem að Reykvíkingum sjálfum
enýr; kemur mér ekki við, nema
hvað ég ætla að vona að ekki
verði, skattsins vegna, svo
þröngt hjá hverjum manni í
höfuðborginni, að ég fái hvergi
inni nokkrar nætur, 'ef það dytti
í mig að heimsækja staðinn í
hálfopinberum erindum. Er ég
orðinn ófær til þess að liggja
úti á berangri; gerði það meðan
ég var og hét, það var í eftir-
íeitunum í gamla daga, hnakk-
urinn í koddastað og mosi und-
ir mjöðminni þegar bezt lét.
Þarna svaf maður ágætlega,
reyndi að liggja þannig, að
skjól væir fyrir mesta fjúkinu
og næðingnum, dreymdi að vísu
ekki engla, enda kærði maður
sig ekkert um það í þá daga, —
um ungar og snotrar heimasæt-
ur var öðru máli að gegna. í
gistihúsum kann ég ekki vel við
mig; hef að vísu ekki þurft þar
é húsnæði að halda nema oinn
sólarhring og var á allan hátt
vel með mig farið; einhverra
hluta vegna þótti mér samt scm
ég yrði þar viðskila við sjálfan
mig, væri ekki lengur einstak-
lingur heldur aðeins útnára-
skækill á einhverju hópsálar-
hrossskinni og undi því bölvan-
iega. Ungfrúin, sem þjónaði mér
til borðs og sængur, yndisleg
stúlka, en ávarpaði mig í hverju
orði „þér“ og „yður“, og hafði
ég það alltaf á tilfinningunni,
að með því ávarpi ætti hún ekki
við mig sérstaklega, heldur og
alla þá, sem áður höfðu dvalið í
gistihúsinu og þá, sem ættu eft-
ir að dvelja þar. í einkahúsum,
þar sefít ég hef dvalið, hefur mér
alltaf liðið vel; verið ávarpaður
með nafni og jafnvel þeim titli,
er staðan heimilar mér, — þar
er maður maður; ekkert hóp-
sálarhrossskinn þar.
En nú er ég kominn langt frá
efninu; það er villugjarnt á
hvítum pappír ekki síður en á
hvítri mjallbreiðu, — engin
sjást kennileitin, enda spurning
hvort fleiri hafa villzt og jafn-
vel orðið úti á mjallbreiðunni
eða pappírsörkinni. Það er eitt,
sem komið hefur fram í umræð-
unum um þennan stóríbúða-
skatt, sem ég vildi og ætlaði að
gera að umtalsefni, þar eð það
snertir okkur sveitamenn. Ein-
hverjir hafa dottið ofan á það,
að rétt mundi að láta ákvæðin
varðandi skattinn gilda um land
allt; segja, að margir sveita-
bændur hafi yfir óhóflega stóru
húsnæði að ráða; mundi því með
skatti þessum mega margan tí-
eyringinn af þeim hafa, og er
auðheyrt, að upphafsmenn þess-
arar speki telja sig velgerða-
menn þjóðarinnar. Það er nú
það. ------—■
Satt mun það að vísu, að
rúmt er um margan bóndann í
bæjarhúsunum, — en af hverju
stafar það? Jú, vegna þess er
það, að hann fær ekki hjú til
sín, hversu feginn sem hann
vildi. Væri það ekki nema trú-
legt á Reykjavíkurvaldið, að
það teldi þá búskaparvandræði
bóndans bezt leyst, ef hann yrði
að greiða því skatt af húsnæði,
er stendur tómt hjá honum,
sökum þess að hann fær ekki
þau hjú, er búreksturinn krefst.
Ég geri nú samt ráð fyrir því,
að auðvelt yrði bændum að
Bmokra sér undan þessari skatt-
greiðslu. Mundu þeir til dæmis
annars við þurfa en auglýsa
þetta húsnæði laust til leigu, —
árlangt að sjálfsögðu, — í dag-
blöðum bæjarins. Ég tel víst að
auð stæði stofan á Brekku þótt
bóndinn þar auglýsti hana til
leigu fyrir einhleypan karlmann
eða unga stúlku. Ætli ekki það.
Auglýsingin kostar að sjálf-
sögðu peninga, en dýrari yrði ^
skatturinn. Og þá bregzt mér(
illa brjóstvitið í lögunum, ef (
unnt reynist að krefja bændur
skatts fyrir það „luxushúsnæði“,
sem þeir hafa auglýst til leigu,
en enginn vildi nýta.
Með kveðjum til Rannveigar
minnar.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
Nú veit ég að það er ástæðu-,
laust fyrir kennarann okkar að
bera kvíðboga fyrir framtíð
sumra strákanna í bekknum.1
Ég hlustaði á útvarpsumræð-
urnar á fimmtudagskvöldið, og'
síðan er ég ekki í neinum vafa
um hvað úr þessum strákum
verður. — ----
Auglýsið í
Alþýðublaðinu!
lítið. Það var við hliðina á
ckrifstofu eigandans, og skilið
á milli með þungu tjaldi, sem
hægt' var að draga sundur.
Veggirnir fóðraðir með vegg-
fóðri í daufum lit, sums staðar
Báust fitublettir á því eftir
hnakka á íólki, sem hallast
hafði upp að veggjunum. I her-
berginu voru tveir djúpir stpl-
ar, tvö stór snyrtiborð mfeð
ýmiss konar snyrtivörum, loft-
ið var þungt af sígarettureýic
og ilmvatnslykt.
Um leið og þeir opnuðu
hurðina, eftir að hafa barið að
dyrum og heyrt kallað Entrés?
etökk José á fætur frá snyrti-
borði sínu. Hann nuddaði fitu-
gljáandi andlitið með hand-
klæði, leit ekki við þeim en
gekk út. Af einhverjum ástæð-
um gaf Kopeikin Graham
merki. Josette hallaðist fram
á við og horfði á þá, hún hafði
ullarsjal yfir öxlunum, hár
hennar var slegið, eins og hún
hefði verið að enda við að
bursta það. Það var mjög fag-
urt á að líta, fannst Graham.
Hún fór að tala við þá, talaði
hægt og sett eins og hún væri
að reyna að tala enskuna sem
skýrast.
„Ég verð að biðja yður að
fyrirgefa. Hér er ekki fagurt
um að litast. Það .... Merde!“
Hún þeytti svampinum af
hendi mjög óþolinmóð, stóð
skyndilega á fætur og sneri sér
beint að þeim.
í Ijósflóðinu frá lampanum
yfir höfði hennar virtist hún
nú minni en hún sýndist á
dansgólfinu og dálítið þreytu-
leg og tekin. Graham bar hana
saman við Stephanie og hon-
um skyldist að þessi kona
mundi verða búin að glata
yndisþokkt sínum að tíu árum
liðnum. Honum var einhvern
veginn áskapað að bera allt af,
að vísu ósjálfrátt, aðrar konur
saman við sína eigin konu.
Hann vissi þdð fullvel, að aðr-
ar konur fengu fljótt áhuga
fyrir honum, og þess vegna
hafði slíkur samanburður allt
af afdrifarík áhrif á hann. En
Josette var óvenjuleg kona.
Hvernig hún myndi líta út eft-
ir tíu ár kom ekki málinu við
í dag. Nú var hún ákaflega að-
laðandi, sjálfstraust hennar
var áberandi, og um munn
hennar lék mjúkt heillandi
bros, augu hennar voru blá, og
þarna, sem hún stóð á gólfinu,
minntu hreyfingar hennar á
hreyfingar tígrisdýrs, hlaðnar
heillandi orku — og þó svo
tnjúkri.
„Þetta er Josette, hin dásam
lega Josette11, sagði Kopeikin
og sneri sér að Graham.
„Mér þótti ákaflega gaman
að sjá yður dansa, Mademoi-
selle“, sagði hann.
„Já, Kopeikin sagði mér
það“, svaraði hún og yppti öxl-
um. „Dans minn gæti þó sann-
arlega verið betri. En samt
sem áður þykir mér vænt um
að þér skuluð segja þetta. Það
nr heimska að halda því fram,
nð Englendingar geti ekki ver-
ið þægilegir í viðmóti". Hún
r,veiflaði handleggnum. „Ég get
varla boðið yður sæti, hérna er
allt svo sóðalegt, en gjörið svo
vel að reyna að láta fara vel
um yður. Kopeikin getur feng-
ið sér sseti í stól Josés. Og ef
þér-getið ýtt skraninu þarna
dálítið til hliðar, þá getið þér
fengið yður sæti á borðshorn-
ínú.' Það er leiðinlegt að við
skukim ekki geta setið saman
í ró óg næði þarna inni, en það
eru svo margir menn, sem
kunna að taka því illa, ef mað-
ur nemur ekki staðar hjá þeim
og' fær sér kampavín með
þeim, en kampavínið hér er
ekki gott. Mig langar ekkert til
að yfirgefa Istanbul með höf-
uðverk. Hvað ætlið þér að
dveljast hérna lengi, Mr. Gra-
ham?“
„Ég fer líka héðan á morg-
un“. Honum þótti gaman að
henni. Þetta var einkennilegur
kvenmaður. Fyrir fáeinum
mínútum hafði hún verið mikil
listakona, sem tók á móti lofi
aðdáendanna, vingjarnleg
heimskona og' að því er virtist
dálítið utan við sig eftir af-
rek í list sinni. Allt þetta var
filgérð, það var alveg eins og
hún væri enn að dansa.
• Nú virtist hún allt í einu fá
mjkinn áhuga á því, sem væri
að gerast í kringum hana. „Þau
eru hræðileg þessi ferðalög.
Þér farið aftur heim í styrjöld-
ina og öll ósköpin þar, það er
hörmulegt. Þessir svívirðulegu
nazistar. Það er hræðilegt að
það skuli vera stríð. En ef það
er ekki stríð, þá eru jarðskjálft
,ar. Dauðinn er alls staðar. Ég
hef engan áhuga á dauðanum.
En ég hugsa að Kopeikin hafi
áhuga á dauðanum. Það er
kannske af því að hann er
Rússi“.
„Ég hugsa aldrei um dauð-
ann“, svaraði Kopeikin. „Ég
hef bara áhyggjur af því sem
Etendur, hvort þjónarnir fara
ekki að koma með vínið, sem
ég bað þá um að koma með
hingað. Viljið þér sígarettu?“
„Já, þakka yður fyrir. Þjón-
arnir hérna eru ekki upp á
marga fiska. Það hlýtur að
vera miklu skemmtilegri stað-
ur en þessi hérna til í London,
Mr. Graham.“
„Þjónarnir þar eru heldur
ekki góðir. Þjónar eru, að ég
held, aðallega slæmir. En ég
hélt að þér hefðuð verið í
London, Mademoiselle, þér tal-
ið svo vel ensku“.
Bros hennar virtist fyrirgefa
honum þessa gullhamra, og þó
fannst honum hálft í hvoru
sem það væri tvírætt. „Það var
Ameríkumaður, sem kenndi
mér ensku. Ég kynntist honum
á Ítalíu. Ég hef mikið álit :á
Ameríkumönnum. Þeir eru svo
duglegir kaupsýslumenn, og þó
evo ósínkir og góðgerðasamir.
Ég hugsa að það sé yfirleitt
ákaflega áríðandi að vera ó-
GÍnkur, þegar maður fæst við
viðskipti. Var gaman að dansa
við Maríu litlu, Mr. Graham?“
„Hún dansar vel. Hún virð-
ist vera ákaflega hrifin af yð-
ur. Hún sagði mér, að þér nyt-
uð mikilla vinsælda“.
„Mikilla vinsælda? Hér?“
Listakonan bretti brýrnar. „Ég
vona að þér hafið komið vel
fram við hana, Mr. GrahamJ*
„Hann gaf henni helmingi
meiri peninga en venja er“,
Gvaraði Kopeikin. „Æ, það var
gott, hérna kemur vínið“.
Þau töluðu um stund um
fólk, spm Graham þekkti ekki
og um styrjöldina. Hann sá að
bak við tilgerð hennar var hún
snögg og glúrin. Honum datt í
hug, hvort Ameríkumaðurinn,
sem kennndi henni enskuna,
hefði ekki einhvern tíma séð
eftir kynnum sínum af henni.
Eftir dálitla stund hóf Kop-
eikin glas sitt. „Skál“, sagði
hann tilgerðarlega, „skál fyrir
ferðalagi ykkar beggja“. En
hætti hann allt í einu við að
drekka úr glasinu. „Nei, hvað
er ég að segja?“ sagði hann
gremjulega. „Það nær ekki
nokkurri átt að þið farið sitt
í hvoru lagi. Þið ætlið bæði t.il
Parísar. Bæði eruð þið vinir
Vefnaðarvörur frá Englandi
Hið góðkunna vefnaðarvörufirma
S.&J.
& Co.
Manchesfor - England
geta nú afgreitt strax, beint til leyfishafa, flestar tegund-
ir af vefnaðarvörum svo sem: Léreft allskonar, dúnhelt
léreft og sængurverasatín, tvisttau og sirz, kjólaefni, fóð-
urefni, skyrtuefni og náttfataefni, gluggatjaldaefni o. fl.
— Einnig sokka allskonar, þ. á. m. nylon, nærfatnað marg-
ar tegundir o. s. frv.
Fjölbreytt sýnishornasafn, verðlistar og aðrar upplýsing-
ar á skrifstofu einkaumboðsmanna firmans á íslandi:
Th. Benjamínsson & Co.
ó. J. ÓLASON
Búnaðarbankahúsinu — Sími 3166 — Reykjavík