Alþýðublaðið - 14.07.1950, Blaðsíða 6

3
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Föstudagur 14. jú'í 1950
5^3
Þeir, sem þurfa
í ÁSþýðubiaðinu á sunnudögum,
eru vinsamlega beðnir
að skila handriti að auglýsingunum
fyrir klukkan 7 á föstudagskvöld
í auglýsingaskrifstofu blaðsins, Hverfisg. 8—10.
„Fyrfrmyodar fjármálastiórn fhaldsins“
Greidd effirvinna hjá bæjarstofn-
• unum hærri en fösf mánaðarlaun
Algengt að eftirvinn.an nemi a. m. k. SOV
_____Ojg þar yfir á laun starfsmanna.
Á SÍÐAST LIÐNU ÁRI Iétu bæjaryfirvöldin vinna nijög
mikla yfirvinnu í skrifstofum bæjarins, og nam greidd eftir-
vinna fullum 50% af föstum launum sumra starfsmannanna,
og í einstaka tilfellum hafa mánaðargreiðslurnar fyrir auka-
vinnu verið hærri upphæð en föst mánaðarlaun.
f athugasemdum við bæjar- j
reikningana 1949, sem lagðir
voru fyrir síðasta bæjarstjórn-
arfund, segir meðal annars:
„Það verður ekki komizt hjá
.•að benda á hversu óhagkvæmt
bað er að starfsmenn bæjarins
skuli þurfa að vinna eftirvinnu,
næturvinnu og helgidagsuinnu
og sýnist auðsætt að hagkvæm-
ara væri að hafa nægilega
marga starfsmenn til að ljúka
venjulegum og nauðsynlegum
störfum í dagvinnutíma. Þess
má geta í þessu sambandi að
svo virðist, sem til þess sé ætl-
azt að yfirvinna sé ekki unnin
nema samkvæmt beiðni ákveð-
inna trúnaðarmanna og hafa
verið prentuð sérstök eyðublöð
fyrir slíkar beiðnir, þar sem
ætlazt er til að það sé tekið
fram hvers vegna nauðsynlegt
sé að framkvæma verkið í yfir
vinnu og hvað unnið sé.
í mjög mörgum tilfellum
hefur verið vanrækt að fylgja
þessari sjálfsögðu reglu, þann-
ig að ekki verður séð hvaða
nauðsyn hefur borið til að yfir-
vinna sé unnin né í hverju hún
er fólgin og í sumum tilfellum
sést ekki hver hefur beðið um
yfirvinnuna11.
Borgarstjóri hefur gert
nokkra grein fyrir þessari eft-
irvinnu, viðurkennir að um tölu
verða eftirvinnu hafi verið að
ræða, en hins vegar segir hann
að kaupgreiðslurnar fyrir eft-
irvinnu og helgidagavinnjx hafi
ekki unmið nema 10,6% af
launum starfsmanna í bæjar-
skrifstofunum Austurstræti 16.
Eftirvinnan er ein hins veg-
ar einkum unnin við þessi
störf:
•
Við útsendingu gjaldseðla
vegna fyrirframgreiðslu út-
svara (febr.) og útsvarsseðla
eftir aðalniðurjöfnun (júní),
svo og fasteignagjaldaseðla
(jan.).
Við lokauppgjör útsvara næst
liðins árs og yíirfærslu til eft-
irstöðvabókar (marz).
Við samlestur (sem er jafn-
framt prófarkalestur) nýrrar
útsvarsskrár við útsvarsspjald
skrá innheimtuskrifstofunnar.
Við mai'gskonar skýrslugerð
til skattsoíunnar, einkum í jan-
úar.
Fljót og góð afgreiðsla.
Guðl. Gíslason,
Laugavegi 63,
sími 81218.
G i n a K a u s
SYST
sér, hann væri orðinn langt á
eftir tímanum.
Veturinn leið, en Lotta kom
ekki.
Friðarsamningarr># voru
byrjaðir í Frakklandi. Neyð-
ín fór vaxandi í stórborgunum
og óróleikinn óx meðal fólks-
ins. Bylting varð í Ungverja-
landi og í Rúmeníu, og heima
hjá okkur var ekki talað um
annað en byltingar. Járntjöld
voru sett fyrir gluggana á búð-
inni hjá okkur og einnig fyrir
dyrnar, og herra Schmiedel
gekk með hlaðna skammbyssu
í vasanum allan daginn. „Ég
skal sannarlega láta þá komast
að því fullkeyptu11, sagði hann.
Allur júnímánuður leið, og
júlí og hálfur ágústmánuður.
Stríðsfangarnir streymdu
heim frá Ítalíu og Frakklandi,
ég sá sagt frá því í blöðunum,
og svo talaði Lisbeth líka oft
um það. Allir höfðu heyrt um
þennan eða hinn, sem hafði
komið heim úr fangabúðunum
á Sikiley, í Toscana eða í Fri-
aul.
Og allt í einu, dag nokkurn,
kom Lotta.
Það var í lok ágústmánaðar.
Hún hafði hvoi'ki skrifað okk-
ur eða sent okkur símskeyti
um að hún væri á leiðinni
heim. Ég sat í herberginu
mínu við sauma og heyrði allt
í einu að þögnin í þessu kyrr-
láta húsi var rofin. Ég heyrði
rödd Leopolds gamla, og -svo
heyrði ég rödd Maríu gömlu,
íiinnar trygglyndu Maríu okk-
ar — og svo heyrði ég bjarta
og unga rödd. En ég ætlaði
varla að trúa mínum eigin
cyrum. Hún hlyti að hafa skrif
að, hugsaði ég. En þetta var þó
rödd Lottu, og ég stóð á fætur,
bó að fæturnir á mér titruðu
og ég yrði einhvern veginn svo
máttlaus í hnjáliðunum. Hún
hefur ekki viljað að ég færi á
brautarstöðina til þess að taka
á móti henni, hugsaði ég. Hún
hefur viljað koma mér á. óvai't.
Og nú kom Lotta þjótandi inn
í herbei'gið og féll í fangið á
mér.
,,Já, hérna er ég“, sagði hún
feimin og með tilgerðarlegu
brosi.
Hún var í sama enska fi-akk-
anuin og hún hafði farið í
fyrir hálfu öðru ári síðan. Þá
hafði hann verið nýr og farið
benni miög vel, en nú var
hann farinn að láta á sjá. Ein-
kennilegt var það, að þetta var
það fyrsta, sem ég tók' eftir.
Hún hafði keypt jörð handa
barninu, en ekki einu sinni
nýjan frakka handa sjálfri
sér.
,,Það var líka kominn tími
til að þú kæmir heim“, sagði
ég, og kyssti hana til þess að
þurrka burt þetta einkenni-
lega feimnislega bros hennar.
„Ferðin hefur verið alveg
hræðileg", sagði hún. „Hefði
ekki kvensokkasali, sem ég
kynntist, látið mér eftir sæti
sitt, þá hefði.ég oi'ðið að standa
upp á endann í ganginum alla
leiðina. Þú getur ekki gert þér
í hugarlund, hvað mannmargt
var í lestinni“.
Hún talaði án þess að líta
á mig. Svo hljóp hún út og
náði í töskuna sína og opnaði
hana, og yfirleitt hagaði hún
sér alveg eins og hún þyrfti
að flýta sér ákaflega mikið.
Það var eins og hún væri á
ílótta og líkast því, sem hún
vildi ljúka einhverju af hið
allra fyrsta.
„ . . . og á landamærunum
ætluðu þeir að taka af mér
gæsina, sem ég kom með
handa þér“. hélt hún áfram,
en áður hafði hún sagt eitt-
hvað, sem ég hafði ekki tekið
eftir. „En ég sleppti henni bara
ekki við þá og að lokum . - .“
„Hvers vegna skrifaðir þú
ekki að þú ætlaðir að koma?“
greip ég fram í fyrir henni,
,eða sendir að minnsta kosti
símskeyti?“
.,Ég hafði bókstaflega eng-
an tíma til þess“, svai’aði hún,
og beygði sig yfir opna tösk-
una. „Ég vildi gjarnan haia
getað tekið dálítið af eggjum
handa þér líka . . “
„Hvernig stóð á þvx'? Ekki
t.íma til þess? Hvers vegna
hafðir þú ekki „.tíma vil að
senda símskeyti. Varstu að
fara svo skyndilega?“
„Já, ég varð að fara undir
eins. Alexander sendi sím-
skeyti frá Múnchen um að
hann kæmi til Felixhof þá
þegar sama kvöldið . . .“
„Og þú vildir ekki hitta
hann?“
Lotta svaraði ekki. Hún tók
gæsina upp úr töskunni og það
var hægur vandi að sjá á
henni, ao hún hafði verið snú-
in úr hálsliðnum í flýti, að
líkindum um leið og hún lagði
af stað frá Felixhof. Ég fékk
ekki að vita það, að símskeytið
frá Alexander hafði-ekki kom-
ið til Felixhof fyrr en rétt á
undan honum, að Lotta hafði
ekki verið búin að búa um í
ferðatöskunni og að Ii'ene
hefði, með drenginn á hand-
leggnum, tekið á móti manni
sínum. Og Lotta hafði læðzt
út um bakdyrnar eins og þjóf-
Ul'.
„Hvers vegna vildir^þú ekki
hitta Alexander?“ spurði ég
og hélt fast við minn keip, en
Lotta svaraði ekki að heldur.
Hún tók föt sín upp úr tösk-
unni og hengdi þau á stólbök-
ín alveg eins og hún mætti
engan tíma missa og yrði að
gera þetta undir eins. Hendur
hennar skulfu.
„Kom ykkur Irene saman
um það, að þú skyldir ekki
hitta Alexander . . .?“
„ Já“, svaraði Lotta, „það var
einmitt það. Okkur kom sam-
an um það“. Hún varð þess
iíkast til sjálf vör, hvað
hendur hennar skulfu, því að
hún reyndi að fela þær undir
fatahrúgunni í töskunni.
„Af því að Irene hefði ekki
getað sagt ósatt hefðir þú ver-
ið viðstödd. Var það ekki þann
ig?“ sagði ég. ,
Ekkert svar.
„Af því að hún hefði þá ekki
getað haldið áfrani að halda
því fram, að Felix væri henn-
ar barn, ef þú hefðir verið við-
stödd“.
Ég tók um titrandi höndurn-
ar á Lottu og lagði handlegg-
ina um heröar henni. Andlit
hennar var hörkulegt, lokað og
þögult. Ég hélt að hún þyrfti
þess með að segja allt af létta
og að geta grátið.
„Vesalings barn“, sagði ég.
„Þú hefur sannarlega fengið
að í'eyna margt“.
„Hvernig þá?“ sagði hún.
„Þetta var hamingjusamasta
árið, sem ég hef lifað. Aldrei
hefur mér fundizt, að ég hafi
verið eins ánægð og róleg“.
Nú leit hún hvorki út fyrir
að vera ánægð eða róleg, held-
ur þvert á móti,_en þrátt fyrir
ákaflega erfitt ferðalag um
nóttina var hún hraustleg.
Hún var ljósbrún á hörund,
Það var sami litarhátturinn og
menn fá, sem dvelja um skeið
upp í sveit, og hálsinn og
brjóstin voru eilítið bústnai’i
en áður. Hún vai’ nú enn
fallegri en bún hafði nokkru
rinni verið. Eins og hún væri
þroskaðri, en þessi nýi þroski
bar með sér nýja fegurð . . .
„En þarna um nóttina —
— kveðjustundin . . .?“ sagði
ég. _
„Ég vissi hvernig það mundi
verða. Ég hafði búið mig und-
ir það“, og allt í einu geisluðu
augun. „í nótt, þegar ég sat
uppi og gat ekki sofnað fór ég
að hugsa um þaS, livort það
hefði verið nokkru betra, að
allt þetta hefði ekki skeð, ef
til dæmis baróninn hefði kom-
ið heim frá Gastein þremur
Ég svaraði henni ,að ég væri
ekki á þeirri skoðun. Óteljandi
sinnum hafði ég legið andvaka
og hugsað um þetta. Það var
brein og klár samvizkuspurn-
ing. Hver átti sökina á dauða
Martixxs? Ef baróninn átti sok
á því, vegria þess að hann
bafði hætt að halda verndar-
hendi yfir honum, þá átti
Lotta einnig sök á því, af því
G
O
L
P
I