Alþýðublaðið - 03.08.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 3. ágúst 1350.
Frú DáríSur
Dulbeinu:
Frú Dáríður Dulheims: /
Á ERLENDUM VETTVANGI
Ó, — ég á engin orð!
Vitið þið hvar ég er! Nei,
hvernig í ósköpunum ættuð þið
að geta gizkað á það. ÉG ER í
PARÍS!
O, — París! Borg borganna!
Þegar ég var ung og las „Leynd
ardóma Parísarborgar“ í gamla
„Hauk“, — já, ekki óraði mig
fyrir því þá, að ég mundi nokk-
urntíma upplifa þá dýrð að
bruna í gljáandi luxusbíl um
fegurstu götur þeirrar frægu
borgar, — já, vekja til og með
á mér eftirtekt fyrir flottheit og
heyra þjónana í fínustu gisti-
húsunum kalla mig „maddömu
Sellu“, en þannig ávarpa þeir
allar hefðardömur. Maðurinn
konunnar, sem bauð mér í bíl-
ferðalagið talar að vísu ekki orð
í frönsku og hvorug okkar
kann heldur s.akt orð í því fína
máli, en þetta bjargast allt ein
hvernveginn; Frakkar tala nefni
lega svo mikið með höndum og
fótum, og það er enginn vandi
að skilja, ef maður bara jhorfir
á þá og fylgist með, Ep þeir
tala líka mikið með munninum
og tala ákaflega hratt, og svo
íala þeir líka með augunum,
augnabrúnunum og ennishrukk
unum, — já, eiginlega með öll-
um líkamanum.
Og vitið þið hvað! Ég hef nú
bara upplifað það, að einn
Fransmaður hefur orðið ást-
fanginn af mér, hvorki meira né
minna. Og það ekki maður af
lakari endanum, fiðluleikari i
einu fínasta kaffihúsi heims-
borgarinnar; maður á að gízka
um þrítugt með tihnusvart hár
og myrk, tindrandi, ógurlega
sálræn augu og fallega snyrt yf-
irskegg, nijúkur í hreifingum
og fallega vaxinn. Við settumst
þarna við borð, ekki langt frá
hljómsveitinni og svo pantaði
maðurinn konunnar, sem bauð
mér í ferðalagið, allt það dýr-
asta, sem hann sá á kortinu, —
og þjónarnir fóru að hvísla með
augunum, — já, Frakkar geta
nefnilega hvíslað með augunum,
og svo kom bara sjeffinn sjálf-
ur, feitur og syartskeggaður ná-
ungi með hjólliðug liðamót og
á þeim ólíklegustu stöðum, og
hann rak þjónana á brott og af-
greiddi okkur sjálfur; já, hann
meira að segja klappaði kon-
unni, sem bauð mér og kyssti
hönd hennar með lotningu eins
og hún væri einhyer gyðja! En
•’ ýkkur áð 'segja, þá er hún bara
ósköp venjuleg, þótt hún sé auð
vitað ákaflega uppskveruð; in-
— -d8elfe/-könaf«3f^kii»óígk<^p> en-ekk
ert sálrænt við hana, og að því
getur hún auðvitað ekkert gert.
Ég veit ekki hvort ég setti
upp svip, en satt að segja
fannst mér það bara hálf óvið-
kunnanlegt af henni og ógæti-
legt, að láta svona gamlan og
áleitinn ístrubjagga kyssa og
sleikja á sér hendurnar. Jú, það
getur vel verið, að ég hafi sett
upp svip. Að minnsta kosti
hypjaði karl sig á brott sem
snöggvast, — og þá kom minn!
Hljómsveitin var einmitt að spila
óskaplega dreymandi og sálrænt
lag og hann lék sólóna eins og
snillingur, og svo lét hann sig
ekki muna um það að koma að
borðinu, án þess þó, að hann
gerði þögn í laginu, — og þarna
lék hann sólóna bara privat fyr
ir mig og hafði ekki af mér aug-
un á meðan; Það fór einhver
titrandi unaðskennd um mig
alla, það var eins og allt í kring
um hann væri fullt af listrænni,
togandi ástríðu, — — — já,
hann Jón minn ætti að vera
kominn, hugsaði ég bara. — —•
Og þegar laginu lauk, brosti
hann eins og Franzmenn einir
geta brosað---------- og svo gekk
hann aftur til hljómsveitarinn-
ar, en leit þó til mín öðru
hverju.
Jæja, við erum á leiðinni
lengra suður. Maðurinn konunn
ar, sem bauð mér í ferðalagið,
vill endilega komast til ein-
hverrar borgar þar, sem beir
spila, ekki á spil held ég, en
eitthvað spila þeir, og konunni
er það nú ekki beinlínis að
skapi. . . .
Jæja, — í andlegum friði.
Frú Dáríður Dulheims.
-viögeroir,
Fljót og góð afgreiðsla.
Guðl, Gíslason,
Laugavegi 63,
sími 81218.
&SIRÆTI \
Daglega
á
boð-
stóium
kaldir
og
heitir
fisk- og kjötrétfir
Ofíílufí jíiB ö nslo jgo ;
höfðinu inn um gættina og
sagði: „Lotta, mig langaði-bara
að vita . .-iT.i»h o moj ;
En Lotta spratt á fætur, mér
til mikillar undrunar, og hróp-
aði: „í fyrsta lagi þarf ég að
tala við Eulu um áríðandi mál-
efni, og í öðru lagi get ég ekki
þolað það, að nokkur maður
leyfi sér a ðkoma svona inn í
herbergið mitt, án þess að gera
vart við sig.“
Við áttum góða daga á Helgo-,
landi. Dagarnir voru friðsam-
legir og kyrrlátir. Það er að
segja, það var oft regn og
stormur, og það íiðu rnargir
dagar og margar nætur þangað
til ég vandist við drynjandi
brimhljóðið, en að lokum vand-
ist ég því, og það var eins og
allir þessir tónar tilheyrðu
náttúrunni og sameinuðust í
eina hljómkviðu, sem ég var
farin að kunna sv ovel við.
Oft bar það við, að Klaus og
Lotta fóru út með fiskibátun-
um áður en dagur reis. Og þau
komu oftast nær aftur áður en
ég hafði snætt morgunverð.
Eftir miðdegismatinn fóru þau
út að synda og svo lögðu þau
sig til svefns dálitla stund. Þá
fóru þau í gönguferðir; en á
kvöldin fóru þau út að dansa
og drukku þá sterkt toddí eða
nokkur vel úti látin glös af
einiberjabrennivíni. Þau voru
bæði orðin útitekin og fögur á
að líta, þau voru grönn og
hreyfingar þeirra örar og lýstu
heilbrigði og lífsgleði, og þau
voru svo hæglát og raddir
þeirra svo kyrrlátar, að fólk
hélt að þau væru systkini.
Um miðjan ágúst kom dálítill
böggull í ábyrgðarpósti, og í
bögglinum var blátt hefti. Það
var nýja leikritið, sem Lotta
átti að fara að leika í. Við lás
um það báðar og vorum ákaf-
lega eftirvæntingarfullar, en á
eftir sýndi það sig, að við höfð-
um báðar orðið fyrir miklum
vonbrigðum. Okkur fanst, að
„Ferð Bettyar til Paradísar“
væri eitt af, þessum nauða-
ómerkilegu leikritum, sem til
eru í þúsundum afbrigða.
En Klaus var á annarri skoð-
un. „Leikrit, sem f jallar um fá-
tæka stúlku, sem verður rík,
gengur allt af vel. Og ef hún
er sýnd á þann veg, að manni
finnst að hún eigi skilið að
verða rík, þá verður leikkonan
eínnig fræg af hlutverki henn-
a.*.“
Hann fór iíka að s'arfa. Það
var ,..U'iesco“, en þýzka aiþýðu-
le.khúsið ætlaði að tahu það
upp emgöng'i hans vegna.
Lotia öfundaði hann micg af
þessu mikla hlutverki Hann
varð gramur út í hana út af <
þessari dæmalausu óþolinmæði
hennar, og þau þrættu oft út
af þessu.
Eú þau þrættu aldrei, þó að
hann færi út á sandhólana með
Ijóshærðrj stúlkukind frá
Hannover. En mér var alls ekki
uni það gefið. Lotta virtist ekki
einu sinni taka eftir því, livað
þá meira. Og þegar við feng-
um símskeyti, sem kallaði okk-
ur burt átta dögum áður en
Klaus átti að fara, lét hún tenu-
istækin sín eftir handa Hann-
overstúikunni, svo að Klaus
gæti haldið. áfram aö leika
tennis. Honum fannst það al-
veg ágætt, en rnér fannst hann
vera hreinasti dóni, fyrst hann
tór ekki með Lottu.
Það var þremur dögum áður
en~ frumsýningin átti að fara
fram. Lotta var einmitt ný-
korrdn heim eftir fimm klukku-
stunda æfingu og var þreytt og
hálf ergileg. Þá var barið að
dyrum og tveir mjög vel
klæddir menn komu í heim-
sókn. Annar þeirra kvaðst vera
blaðamaður en hinn ljósmynd-
ari. Þeir kváðust vera komnir
til þess að skrifa um og ljós-
mynda þessa væntanlegu
,,stjörnu“.
„Ég vil alls ekki að verið sé
að auglýsa mig,“ sagði Lotta
„Ég vil. helzt, að fólk myr.di
sér skoðanir um list rnína, án
þess að fyrirfram sé verið að
gera veður út af mér. Ég vil
ekki stuðla að neinu slíku,“
sagði hún ákveðin.
Blaðamaðurinn brosti sjálf-
byrgingslega. „Leikhússgestir
hafa enga sjálfstæða meiningu.
Fólk fer í leikhúsið með skoð-
un, sem það hefur myndað sér
fýrirfram, og henni verður
ekki haggað. Ef ekkert verður
skrifað um yður áður en þér
komið fram í fyrsta skipti, þá
heldur fólk að þér séuð viðvan-
ingur, og jafnvel þó að þér lélc-
uð eins og sjálf Duse, þá myndi
það samt segja, að þér væruð
viðvaningur. Þegar þér sýnið
yður á leiksyiðinu, verður fólk
að horfa á yður af rnikilli eftir-
væntingu, og þessi eftirvænt-
ing verður að fylgja öllu>n yðai
hreyfingum. Fólk verður að
vita fyrirfram, að þér séuð frá-
bær listakona.“
Á sama augnabliki var sem
elding læri um herbergið. Ljós-
rnvndarinn hafði myndaö hana.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann
við Lottu. „Þið skuluð bara
hpld.a áfram að tala saman.“
„Þér verðið að gefa okkur
fleiri upplýsingar um yður per-
sónulega,11 sagði blaðamaður-
inn. „Það er áríðandi að vekja
forvitni fólks sem allra mest.
Til dæmis: Hvernig stóð á því,
að þér helguðuð j'ður le'klist-
inni?“
- „Af því áð það er kollun
i mín,“ svaraði Lotta.
. Ljósmyndarinn bjó aftur til
eldingu og sagði: „Þakka yður
fyrir.“
„Þakka yður kærlega íyr:r,“
sagði blaðamaðurinn líka, og
SVó' ’lm rf tf 'þeik báðir á 'þ'rö’ft. u E
ISfæst'á fnorgun gat áð lita
mynd af Lottu í „Mittagspost“
og , enn fremur greinarkorn,
þar sem reynt var á hinn ó-
skammfeilnasta hátt að æsa
fólk upp á mói henni. Henni
var lýst sem ríkum erfingja,
sem af einskærri hégómágirni
og einnig út úr leiðindum vildi
gerast leikkona. En þetta var
ekki það versta. í „Abendcou-
rier“ var önnur mynd af henni
og þar var einnig viðtal við
hana. Þar var sagt, að Lotta
hefði sagt, að hún hefði bara
farið að leika vegna þess, að
hún hefði orðið svo vonsvikin
af því, að ekkert varð úr hjóna-
bandi hennar og von Rieds bar
óns. „Mér tókst ekki að komast
inn í samkvæmislífið á þann
hátt að giftast baróninum, en
kannski ég verði heppnari með
leiklistina
Gerða Donath korn hlaup-
andi, bálreið og æst. ,,Þetta
bölvað svín,“ sagði hún. „Ég
hef sagt honum hreinsltilnis-
lega álit mitt á honum. En hann
bara skellihló að mér. Það er
ekki nema um tvennt að ræða,
annað hvort hefur þú ekki tek-
ið honum nógu vel, eða hann
hefur haft skipun frá hærri
stöðum um að haga sér svona.
Það kemur ekki oft fyrir, að
Ried barón skipti sér áf því,
sem þeir æla út úr sér fyrir
peningana hans, en stundum
kemur það þó fyrir ... “
Við hringdum til Tuckers,
en Tucker áleit, að ekkert væri
hægt að gera, að minnsta kósti
taldi hann tilgangslaust að
höfða mál á móti blöðunum.
Hann sagði, að Lotta hefði
leyft þeim að taka af' sér
myndir og tala við sig, og það
væri venja blaðamannanna að
nota sér allt, sem sagt væri, á
þann hátt, sem þeim sýndist.
Það var svo sem hægt að reyna
það að heimta leiðréttingu; það
væri hægt að krefjast þess sam-
kvæmt lögum, en þá væri þess
að gæta, að það værrekki vit-
urlegt af byrjanda á listabraut-
inni að lenda í fjandsamlegum
deilum við blað. Það mundi
vera betra að reyna að leita
sér verndar hjá einhverju af
hinum gömlu og góðu blöðum.
Við heimsóttum ritstjórnar-
skrifstofu eins af hinum góðu
og gömlu blöðum. Gamall og
virðulegur maður með hvítan
hökutopp og stór hornspangar-
gleraugu tók á móti okkur.
„Það er föst regla hjá okkur
að lenda aldrei í ritdeilum við
s]ík blöð,“. sagði hann. „Og ég
get' aðeins ráðlagt yður að
reyna ekki að gera það. Ég skil
það mæta vel, að þér hafið orð-
ið fyrir miklum vonbrigðum.
Þér hafið vitanlega af einskær-