Alþýðublaðið - 24.08.1950, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudasnir 24. áarúst 1950
Höhm
til afgreiðslu strax:
- - t j i fí i! i> ,uí> ÁV:1 'gí j il[ \, i' >
Blandað korn
Kurlaðari Mais
Heilt og malað hveiti.
GERIÐ PANTANIR SEM FYRST
Síidar- og flskimjölsverfcuniðjan h.f.
Hafnarstræti 10—12. Sími 3304. Símnefni: FISKIMJÖL
Verðiag á grænmefi
Alþýðublaðið hefur verið
beðið fyrir eftirfarandi grein,
sem Víkverji ekki fékkst til
að birta í heild:
Herra Víkverji!
ÞÉR HAFIÐ oft í blaði yðar
birt ýmsar upplýsingar um
verðlag grænmetis og því mið-
ur oft rangsnúnar og villandi.
Garðyrkjumenn hafa yfirleitt
ekki hirt um að svara yður og
leiðrétta hin villandi ummæli

RIKISINS
„Skjaldbreið"
til Skagafjarðar- og Eyjafjarð
arhafna hinn 29. þ. m. Tekið á
móti flutningi til Sauðárkróks,
Hofsóss, Haganesvíkur, Ólafs-
fjarðar, Dalvíkur og Hríseyjar
á morgun. Farseðlar seldir á
mánudag.
Fekið á móti flutningi til Vest
mannaeyja daglega.
iPk
Hs. Ðr@nn
Næsta ferð skipsins til Færeyja
og Kaupmanhhhafnar verður
laugardaginn 2. sept.
Pantaðir farseðlar með
þeirri ferð, óskast sóttir í dag
og á morgun.
Skipaafgreiðsla
Jes Zimsen.
Erlendur Pjetursson.
yðar. í skrifum yðar hafið þér
stundum borið saman söluverð
3. flokks grænmetis á græn-
metistorgum Kaupmannahafn-
ar og 1. flokks grænmetis í mat
vöruverzlunum Reykjavíkur. í
samanburði yðar hafið þér einn
ig eftir því sem bezt verður séð
ekkert tillit tekið til verðgildis
danskrar og íslenzkrar myntar
eða þess aðstöðumunar að
selja á torgi og í dýru húsnæði.
Kaupmenn Reykjvaíkur gætu
vafalaust upplýst hvað kostar
að selja hvern blómkálshaus
með núverandi tilkostnaði. Enn
fremur látið þér sem yður sé
ókunnugt um þann milda mun,
sem er á því að framleiða græn
meti á ökrum Danmerkur og í
garðholum hér á íslandi. Að
íjálísögðu má virða yður það
til vorkunnar, að þér virðist
ekki hafa áttað yður á þessu,
en það, verðið þér að viður-
kenna, að það er vafasamt af
yður að skrifa þannig um mál,
sem þér hafið auðsjáanlega
ekki aflað yður fullnægjandi
upolýsinga um.
í blaði yðar 15. þ. m. spyr
einn lesandi yðar, hvernig
standi á því, að einn blómkáls-
haus kosti 25 aura í Danmörku,
en 7,50 í Reykjavík, eða sé 20
sinnum dýrari. Þessum lesanda
yðar vil ég benda á, að 25 aurar
danskir eru um 60 aurar ís-
lenzkir. Enn fremur getur þessi
lesandi yðar keypt 3. flokks
blómkálshaus í Sölufélagi garð-
yrkjumanna, Einholti 2, á kl.
1,50 eða tvisvar til þrisvar sinn-
um dýrari en á torgi Kaup-
mannahafnar. Hér á landi er
kaupgjald eins og þér vafalaust
vitið yfirleitt 2var til 3var sinn-
um hærra en í Danmörku, svo
raunverulega er blómkálið ó-
dýrara hér en þar.
En herra Víkverji! Vilduð
þér eklri til tilbreytingar birta
verðsamanburð á ýmsum vör-
um á torgum Kaupmannahafn-
ar og í verzlunum Reykjavíkur,
svo sem kjöti, smjöri, húsgögr-
um, iðnaðarvörum o. fl., eða þá
t. d. reikna út hvað sanngjarnt
væri að blað yðar, Morgunblað-
ið, mætti kosta samanborið við
Berlingske Tidende.
Virðingarfyllst. ^
p. t. Reykjavik, 16. ágúst.
Unnsteinn Ólafsson.
Gin a Kaus
. ;ioiT .OÖöO », i /ií reoi; ,ov;
tryggin kóna, sem ætlaði séf
að neyta réttar síns, ’uváð 'sem
það kostaði.
„Þannig er þetta“, sagði ég.
„Og þú verður að haga þér
samkvæmt því. Irene æilar sér
ekki að gefa AlexanJer eftir
af frjálsum vilja, og þið getið
heldur ekki þvingað nana tii
þess. Þið hafið heldur enran
rétt til þess“.
Orð mín höfðu vakið T.ottu
til umhugsunar um þetta. Hún
sat samanhnipruð og skjálf-
andi á rúmstokknum. „En . .
en, hvert á ég að fara?“ hvísl-
aði hún.
„Ég hélt að þú værir búin
að panta herbergi í Eibsee?“
„Já, í Eibsee“. Það var eins
og hún skildi ekki til fulls
orðin og meining þeirra lægi
fyrir utan vitund hennar. „í
Eibsee“, endurtók hún. „Og
svo?“
„Ertu ekki ráðin einhvers
staðar í haust? Attu ekki ein-
hverja vini, sem þú getur á-
kveðið að vera með?“
„Ráðin? — Vini? — Jú“.
Ég settist á rúmstokkinn hjá
henni og lagði hendina á öxl-
ina á henni. „Lotta, þú heíur
alltaf verið svö dugleg cg
sterk. Jafnvel þegar þú varst
barn, hertir þú þig upp og
leyfðir henni að eiga þann,
sem hún elskaði. Og seinna.
Manstu, þegar þú flýðir frá
Felixhof daginn, sem Alex-
ander kom heim? Skilurðu
mig? Þú getur þetta einnig
núna, ef þú ásetur þér það og
þú vilt“.
„Já“, sagði hún, og aldrei
ekki eitt augnablik af ævi
minni mun ég geta gleymt ör-
væntingarsvipnum á andliti
hennar.
„Ég ætla að síma í bifreiða-
geymsluna í þorpinu og biðja
um að bifreiðin þín verði reiðu
búin klukkan sjö í fyrramál-
ið. Þú verður að vera búin að
pakka niður í töskuna þína. Á
ég að hjálpa þér við það?“
Hún hristi höfuðið.
„Og svo ferð þú án þess að
kveðja hérna“.
Hún stökk á fætur, on rétt
strax settist hún aftur, huldi
andlitið í höndum sér og gafst
upp.
„Þú verður að trúa því, sem
ég segi“, sagði ég. „Þetta er
eina lausnin".
Ef til vill var það líka eina
lausnin, og ef til vill hefur
Lotta líka álitið það. En það,
að sjá eitthvað skýrt og rétt,
er ekki sama sem fran.kvæmú
þess, þegar tilfinningarnar eru
æstar og óðslegar.
Ég álít, að Lotta hafi gerí
allt, sem í hennar valdi hefnr
staðið. Þegar ég kom inn til
hennar, þegar klukkuna vant-
aði kortér í sjö um morgun-
inn, var hún búin að ganga
< •- .•i riiiaouí'' .•
Tií •■•;! BiStv.n *is«j rounpöff:
fíá farangri: sínum, hún stoð á
gólfinu í þykku ullarkápunni
og með húfuna á höfðir.u. Við
hjálpuðumst að við að bera
töskuna niður, og við settum
hana inn í bifreiðina, sem beið
herinar albúin fyrir utan. Bif-
reiðin hafði verið bónuð, og,
bifreiðarstjórinn afhenti henni
reikning fyrir geymsluna og
benzín og olíu, sem hann
hafði sett á geymana.
Lotta var ískyggilega róleg,
þegar hún tók upp veskið sitt
og borgaði reikninginn, hún
gaf honum einnig ómakslaun.
En í þessu heyrðum við rödd
Felixar inni í hesthúsinu
hinum megin í garðinum.
Hann var að leika sér að kett-
lingunum. Hann hafði að lík-
indum, hugsað svo mikið um
kettlingana, að hann hafði ekki
getað sofið og því klætt sig
miklu fyrr en venja var. Síð-
an hafði hann hlaupið út í
hesthúsið.
Krampadrættir fóru um and
lit Lottu, og það flaug j gegn-
um hug minn, að hún liti út
eins og dýr með fæðingarhríð-
ir. Og allt í einu hljóp hún
þvert yfir garðinn í áttina að
hesthúsinu. Var nokkuð við
því að segja? Stóri, hvíti kött-
urinn hefði gert nákvæmlega
það sama hefði einhver ætlað
að skilja hann frá kettlingun-
um sínum.
Kortér leið. Eldhússtúlkan
kom út í dyrnar, og þegar hún
sá bifreiðina, sagði hún á-
nægjuleg á svipinn: „Guði sé
lof!“ Og svo sneri hún aftur
inn. Plún var góð og heiðar-
leg stúlka og henni þótti vænt
um húsbændur sína. Hún hafði
eklii séð annað en að allir
væru glaðir og hamingjusam-
ir þangað til þessi bláa Buick-
bifreið kom. Og nú gladdi það
hana, að bifreiðin væri í þann
veginn að fara.
Loksins kom Lotta aftur.
Felix hoppaði og skoppaði
umhverfis hana. Þegar hann
sá bifreiðina, spurði hann:
„Hvert ætlarðu að fara, Lotta
frænka?“
„Ég þarf að skreppa sem
snöggvast til Miinchen", sagði
hún. Rödd hennar titraði, en
samt brosti hún. „Ég kem aft-
ur fyrir kvö!dið“.
„Lof mér með þér“, bað
hann, og hann varð því á-
kveðnari eftir því sem Lotta
reyndi meir að fá hann til að
hugsa um eitthvað annað.
„Lofaðu mér með. Ég skal
vera þægur alla leiðina. Og ég
skal borða hægt og vera voða
myndarlegur, og ég skal . .
„Ég get ekki lofað þér með
mér, elsku vinurinn minn. Þú
verður að vera hjá Eulu
frænku, og hjá mömmu og
pabþa. Vertu nú góður dreng-
,/rujíin.-.'. 'i. ■': '0<avac-J :;Iraog
ur og gerðu mig ekki sorg-
mædda“. - -
En nú brast hún samt. sem
áður í grát. Og í einni svipan
skildi Felix allt. „Þú ætlar
ekki að koma aftur“,- hrópaði
hann og fór líka að gráta. „Ég
sé bað. Þú ætlar aldrei að
koma aftur“.
„Felix“, var allt í einu hróp-
að, og það kom okkur á óvart,
svo að vio hrukkum við. „Fel-
ix! Komdu hérna til mín“.
Irene stóð á þröskuldinum.
Hún var ekkj. stöðug á fótun-
um og studdi sig því við dýra-
stafinn. Krampadrættir fóru
um andlit hennar og hárið var
ógreitt eftir nóttina, augun
voru dimm og bláir baugar
undir þeim. Hún hafði aug-
sýnilega heyrt til okkar og far
ið fram’úr undir eiris án þess
að laga sig til. En hvað vildi
hún í raun og veru? Hvers
vegna vildi hún ekki lofa
Lottu að fara í friði?
„Felix, komdu hingað til
mín“, hrópaði hún.
Drengurinn leit upp til
hennar grátnum augum og
það var stífnj og. þrákelni í
svipnum.
„Hvers vegna kemurðu
ekki?“ spurði Irene, og ókunni
gremju og hæðnisblærinn var
í rödd hennar. „Þykir þér
kannske vænna um Lóttu
frænku heldur en mig?“
Ég trúi ekki á blóðskyld.u
eða blóðbönd. Ilvers vegna
ætti ég líka að geta trúað á
slíkt, þar sem ég hef elskað tvö
börn, sem aðrir hafa átt, c.lsk-
að þau svo heitt, að engu; móð
ir getur elskað börn sía heifc-
ar? Ég held ekki að Felix hafi
fyrir skyldleika blóðsins þekkt
móður sína í Lottu. Ég held
að Irene hafi aðeins með
kergju sinni og hörðum til-
svörum orðið sjálf til að fjar-
lægja hann sér þessa síðustu
daga. En Lotta bafði hins veg-
ar leikið við hann og gælt við
hann. Það getur líka verið, að
hann hafi ósjálfrátt fundið,
hve djúp og sársaukafull móð-
urást hennar var.
En spurning Irene nægði.
, Já“, svaraði hann ákveðinn
og þvermóðskufullur. „Mér
þykir vænna um Lottu frænku
en þig. Ég vil fá að fara með
henni“.
„Jæja, svo að enn einu sinni
hefur þér heppnazt leikurinn",
sagði Irene og dró við sig orð-
in. Hæðnisb’ærinn var í rödd
hennar. . . .
„Já, enn einu sinni' hefur
þér tekizt það“, endui tók hún.
Lotta stökk inn í bifreiðina
og settist við stýrið. Dökkir
skuggar voru um augun eftir
svefnlausa nótt. Hún ein-
blíndi á sólina. „Hvað?“ sagði
hún lágri röddu. „Hvað er það
i sem mér hefur tekizt?“
GOL
ÍAT