Alþýðublaðið - 25.02.1951, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Sunriudagur 25. februar 1951
AÐSEI'ÍT BRÉF:
Fllipus
Bessason
hreppsíjórl:
- Ritstjóri sæll!
Þá eigúm við ioks við nokk-
urt vetrarríki að bua, eftir
margra ára skeið, þar sem kuld
anum virðist hafa verið jafnað
nokkuð niður á a.lla mánuðina,
svo að oft hefur veiið tiltölu-
lega lítill hitamunur á* febrúar-
mánuði og ágúst, og hefur það
að sjálfsögðu gért iriargán átta-
vilTtan í tilverunni. og þarf
iriiriná til. Sildin, síríðsgróðirin
og rriiídu vetrarnir, — allt hefur
þetta hjáipast áð við að venja
þjóðiria á þanri guðslukkubú-
ekap, sern verður henrii dýr,
þegar eittliváð af þessu þrerinu
fcregzt henni. hváð þá þegár það
feregzt allt á einu og sama ári.
Við hérria í- niinrii sveit, tök-
um vefrarríkinu með ró. Sem
foetur fer er hagleridi hér þann-
ig háttað, að báendurriir hérna
fiafa aldrei leiðst út í þá guðs-
Íukkubúskáþárfréistirigu, að
kóma sér upþ fjöida stóðhróssa,
íreystaridi bví, að forsjöriin íáti
firossin njóta göfgi sirinar, en
ekki heimsku jieirra sjáífra og.
óforsjáíni. Við fiérria éigum svo
Íítið irini fijá forsjóriinrii, en
reynum hins vegar að skuída
foenni ekki heldur meira én hjá
Verður kömizt. Og því er það,
áð við eigum Kús yfir allár okk-
ar skepnur dg saáriiilegár fóður-
birgðir og skjólkíæði okkur
sjálíum til varriar gegn vetrar-
feuldunum, auk sæmilegra ht-
íýla, eldsneytis óg' matar.
ir strætisvagnaferðir í bili. Satt
að segja, þá hef ég aldrei getað
getr mér Ijóst hvað þið hafið
að gera við þessi farartæki, því
að fætur hafið þið þó. Hvar er
nú öll ykkar ferðahreysti; þið
sém farið fótgangándi um fjöll
og firnindi erinclislaust? Og riú
held ég skíðagarparnir í höfuð-
staðnum noti snjóinn og tæki-
færið til þess að æfa sig í íþrótt-
inni. Nei, strætisvagnarnir, •—
þið hafið ekkert við þá að gera.
Aldrei fór ég í strætisvagni á
engjarnar í gamla daga; ekkí
liringdi ég heldur í bifreiðastöð
og pantaði drossíu þegar ég
þurfti að skreppa eftir hesti.
Jæja, hvað um það. Skilaðu
kærri kveöiu til þisirra í þrennu
ullarsokkunum!
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
Svona er það hjá okkur, en
hvernig er það hjá ykkur, þáfna
í ijöfuðborginni og Köfuðbóli
griðslukkrifoúskaparins' á öllum
hugsanlegum og óhugsanlegum
ísviðum. Renna ekki lúxusbif-
reiðirnar með. flughraða, rrial-
áridi og gljáandi éúis og sælir
kettir, gegnum hríðarmugguna,
ýfir snjósk&fla og samdrætti
éiris og ekkert sé? Eru brodd-
Sðorgárarnir ekki búnir að setja
ypþ lamphúshetturnar og kómri '
Ir í klofháa snjósokka? Og þá
’fceld ég fólessaðar götutrítlurn-
ár sýnist bústnar í margbanda
duggarapeysum og þrennuiri !;
■ullarsokkum, en klæðnað þeirrá
annan leyft ég rriér-,. gamall- iriað
tirinn, ekki að gera mér í hug-
arlund! Nei, þið hljótið að bera
frostið og kúldann með afbrigð-
liin- vel; þið, sern hafði alla táfekri
Sria í ykkar þjónustu, og áfeng-
itrverzlunina við héndina, vérð'-
3& vötrarríkisins ekki varir. En
hvernig er það; ég sé þess getið
í dagbiöðunujn, að þið kunriið
því- iUay að tekið skuli hafa fyr-
S
S
S
s
s
s
V
Á
s
s'
s
fS
\ r
Á
s
s
V
s
Nýja
hefur afgreiðslu á Bæj-
arbílastöðinni, Aðalstraeti^
16- Slmi 1395. S
V
S'
V
V*
s
Fljót eg góð afgreiðsUl.
S
s
V
í
s
s
's
s
s
s*
*
í
S'
)gvðl. gíslasoií,
s
s
s
s
s
s
V
s
V
• S’
s
S -v J-. V
s
Laugavegi 63,
sínii 81218.
Ðorothy MacArdle..
ODNIR'GESTI
ötu 30.)
KökJ börð og
heiíur veizfumaíur.
Síld ék Ftskur.
1 • 'd’íiU’d'úm'mmé'w um »■ m <ii í ••*'■’■«■■■'•■■ i
\ 5
í
alls kónar
verkíwri.
flverfisgötu 59.
Sími 6922.
«■#•'• •" m"mr ■ •' »■"#'•"■'■' ■’ m'rnm'tf ■ «'■’■ ■ ■■'■'■’■ d'm'm'i
angan, — en nú fyllir sterkur
ilmur þetta herbergi“.
„Um hvað ertu eiginlega að
tala?“ spurði ég.
„Tókst þú ekki eftir því, að
Stella notaði mímósuilmvatn?"
„Nei, svéi mér þá“.
„En,’Roddy, — þú hlýtur að
hafa veitt því athygli“.
„Jæja, jæja.* Nú, þegar þú
hefur margþýfgað mig um það,
erfekki laust-við að ég fari að
ímynda mér, að ég hafi veitt
því athygli“.
„Pamela starði á mig. „Eít-
irtektarfe'ysi ykkar kárimann-
anna verður ekki með orðum
lýst“, riíælti hún.
Við górigum upp stigánn.
Judith hafði heyrt fótáfai:
okkar og leit fram á gang-
inn.
„Elskurnar mínar“, mælti
hún, „þið eigið óviðjáfnanléga
fallegt og skemmtilegt hús, ó-
viðjafnanlega geðþ’ekka vi'ni
og sarrikvæmið var eins á-
legt og frekast ver.ður á kós-
ið. Ég verð að tjá ykkur þakk-
læti mitt“. Hún kyssti Palri-
elu, brosti til fníri, bauð okkúr
góð'á riótt og hvarf síðan aftur
iriri í svéfnhérbergi sitt.
Legúbekkurinri var þægilég-
ásti svefnbeður; ég kunni því>
mætavel að’ sofa inrii í skrif-
stofunni minni, méðal bófca'
minna, þægilegur sjávarniður
barst irin úm gluggann, ég var
syfjaður og þréytfur, nætur-
löftið mólluheitt ög þrurigið
iltfti kj'arrs og blóríia-; ég
heyrði þégar Max kom inn og
gekk uþþ1 stigánn; síðari féll
ég í fastan svefn.
Skyndilega hröbk ég upp;
mér þótti sem ég hefði vaknað
við eiftíiverf hljóð. Patríela
hafði ekki kallað, það sánn-
færðist ég um þegar í stað . . .
gat það verið, að ég Judith
hefði fengið annað móðursýk-
. iskast?
Ég læddist út á ganginrf, að
herbergisdyrum þeirra, hlust-
aði, eh heyrði ekki neitt, Ékki
heyrðist heldur neitt híjóð eða
þrusk innan úr vinnustofunni
. . . það ríkti dauðakyrrð í
húsinu.
Ég kveikti ekki; gekb út að
stigahandriðinu og starði nið-
ur í anddyrið. Þar var al-
myrktf þdð íágði engdri Bjáfiriá
hvorki frá tungli eða stjörnum
inri uriv dyragluggann . . . og
þó. Ég sá daufri Ijósglætu
bregða fýrir inni í herbergi
Stellu, en bjarminn hreyfðist
til, svo áð ékki gat verið um
tunglsljós að ræða.
Á sömu andfá þyrmdi yfir
iriig af anriarlegri ónotakenrid;
ég skammáðist mín fyrir að
’ véra þarna á ferli, ég var fram
'■ áridi og óboðinn, og hafði
brotizt inn í híbýli, er mér
bár enginrf réttur til að gista.
Þét-ta var gamalt hús, löngu
fyrir míná daga hafði það ver
ið Kéimili fólks, sém ég ekki
þekkti; ég hafði orðið til þess
að rjúfa heimilishelgi þ’ess á
’þess eigin óðali, og nú var mér
ljóst, að það var horfið hing-
að aftur yfir djúp áratuga og
aida og krafðist réttar sjns,
svo að ég mátti ekki í móti
standa. Þarna niðri í hefbefg-
. inu lifði það sínu fj’rra lífi,
þar var einhver á ferli, seni
stund’i lágt, einhver, sem taut-
aði óheyrsnleg orð í liálfum
liljéðum, stundi og andvarp-
aði.
Um hríð hlustaði ég í leiðstu,
en svo reif ég mig úr viðji’.rn
dvalans, og um leið varð ég
gagntekinn undrun. Vissulega
hafði ég séð bjarma rf Ijósi og
heyrt rödd . . . rödd urigrar
konu, sem andvarpaði og taut-
aði í há’fum hljóðum. Nú var
rödd hennar þögnuð og Ijósið
horfið. Hvorugt hafði verið
með líkindum, hjartsláttur
minn sannaði það. Það var svip
ur úr heimi þeirra, sem héðan
voru horfnir, sem þarna. hafði
verið á-ferli.
Hönd mín skalf og’ titráði,
þegar ég teygði lrana að ljós-
rofanu’m og kveikti. Að því
búnu hljóp ég niður stigann.
Niðri í anddyrinu vár allt- með
kyrrum kjörum, inni í her-
berg-i Stéllu' var ekkert það að
iájá, sem ’ég bjóst ekki við að
isjá þár; þáf var enginn á ferl',
glugginn var lokaður og tjöld-
m dre#n fyrir, og sterkur
mímósuilmur fyllti herbergið
Ég hallaðist upp að dyra-;
stafnumj beið þess að' hjart-
sláttur minn yrði aftur eðlilteg
ur, én kenridi kuldahrolis og
ákvað að hverfa þegar tii svefn-
herbergis míns. Ég slökkti
ljósið og lagði af stað upp stig
mm.
Éri skyndiiega þyrmdi aft-
ur yfir migý ég komst ekki úr
sporunum, fætur mínir urðu
magnþrota og ég tók allur að
titra og skjáífa af annarleg-
um kuldahrolii. Það var éiris
og um mig léki helkaldur blær,
sem nísti gegn urii merg og
bein. Ég átti örðugt irieð and-
árdrát'tinn og hjartað barðist
í harmi mér, eiris og því lægi
við að springa. Hefði ég ekki
gripið dauðataki úm stigaarm
inri, iriundi ég hafa orðið ær
af hræðslu: ég mundi hafa
hrópað á Max- éða opnað dyrn-
ar og ætt út í myrkrið og nótt-
ina. Og nú þótti mér sem ein-
hvér kæmi níður stigann . . .
Augu mín gátu ekki greint
rieitt; sjóriin hjúpaðist móðu,
svo að umhverfið hvarf mér.
Að síðustu gat ég staulast upp
stigaþrepin irfeð ósegjanlegum
effiðismunum; ég vaörð' að rígr
halda iriér í hándriðið og toga
iríig áfráríi áf hándafli. Þégar
eg að lokum náðí upp á stiga
pal.inn, lá mér við ýfiraði og
ég \?ar gérsamlega magnþfota,
eins og máður, sém orðið hef-
ur fýrir fniklum blóðiriissi. Er
ég hafði staulást in í herberg-
ið níitt. lét ég fallaát út af á
légubekkinn og breiddi sæng-
iria upp fyrir höfuð. Ég, gat
ekkert hugsað, og þegar mér
var farið að hlýna og hjart-
slátturiiin hafði jafnað sig,
féll ég í svefn.
Mér veitist það tiltölulega
áuðvelt nú áð eriduráegja
þennan atburð, en þegar ég
vaknáði morguninri eftir, gekk
út að glugganum og horfði út
í sólbjartan geiminn, átti ég
bág’t riieð áð trúa þVí, að þetta
hefði í ráun og veru borið' fyr-
ir mig um nóttina. Morgúninn
sameinaðist liðna deginum í
huga mínum og nóttin varð
óraunverulegt tímabil svefns
og drauma, eins og allaf - aðr-
ar nætuf. Ég fór að hugsá um
kunningja mína og þær yndis-
sturidir, sem ég ætti fyrir -hönd
um að rijóta með þeim, um
starf mitt og framtíðina, ’ sem
béið rriín. Sámkvæmið hafði
vefíð hið skefnmtilegasía;: leið-
inlegt áð Ste-la skyldi rekki
mega vera allt kvöldi’ð, hún
hlyti að hafa orðið hrifiri af
dansi Wendyar við bálið. Wen-
dy vár hálfgérð fofnynjá ávona
í áðra röridiria.
Og þégfif ég lá í haðkefinu,
dátt mér þáð skvndilega í' hug,
að einmitt þárna væri kjörið
efni til þess að riota sem uppi
stöðu í Sjónleik. Dans Wéndy-
ar, hirin tryllti fögnuður
stfandræfiingjans, þegar hann
sér skipið, sem' horium' hefur
tekizt að tælá af réttri leið með
vil'ivifá síriurri, stefna b'eint á
klettána . . . Ekki þannfg að
skilja, að ég:’ hygðist nota- ein-
ið ei’ns og þáð lá fyrir . . » nei,
herra minn trúr, heldur aðeins
hugmyndina. Þessa meðfæddu
þrá til þess að íeiða aðra af-
vegat þessa ósjálfráðu, knýj-
aridi ástríðu til að- mega gleðj-
ast yfir óf-örum saniWæðra
j sinna, eins og. hún birtist,
S voldug ög sterk, í eðl’i skap-
'æstrar stúlkú, sem þó var
! næst'a veik áð líkamsbui'ðum.
En hún mátti ekki eigá neitt
sk-ylt Við Lore'ei; ástríða- henn
ar átti efckert skylt við óeðli-
lega ástfysnp það’ vaf aðeins
leikúrinn vegna- leiksins, sem
knúði hana til að svala ástríðu
sinni-.
Ég fann það þegar á mér,
að þetta gæti orðið athyglis-
verður sjónleikur með sterk-
um persónulýsingum og æs-
andi stburðarás, og samt-sönn
lífslýsing. Leikhúsið í; Bristol
beið einmitt éfitr slíkum sjón-
i leifc, leikhúsin í London sömu-
•leiðis; sú- merkilega undan-
tekning hafði átt sér stað, að
Pétri hafði orðið það á að
mæla af skynseiríi. Það var
einmitt þetta, sem Max átti
við, þegar hanri spáði' því, að
breytingin gæti oíðið mér
mikilsvefður sköpunarmáttur.
Óg þegar ég tók að hugleiða
það, virtist mér öll atvik
benda til þéss, að rriér væri
ætlað að gérast leikri'tahöf-
ÍAT
á 1 te u
/ttoj
:j i)