Alþýðublaðið - 30.11.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝPUBLAÐIÐ
Finmiíudagur .“SO. nóv. 1050
Sinfónítthljómsveitin
T
n. k. sunnudag 3. des. k'. 3
StjóHfi'ándi:'
í Þjóðleikliúsiríu,
".,r£nirri nni ;uÖa 1/!

hljómsveitarstjóri frá Stuttgart.
Viðfangsefni eftir:
Mozart, Brahms og Tsehaikovski.
Aðgöngumiðar á 15 og 20 krónur seldir hjá Eýmundsson,
Lárusi Blondal og Bókum og ritföngum.
Samkvæmt tilmælum frá Bæjarráði Reykja-
víkur munu eftirtalin sérgreinafélög kaupsýslu-
manna í Reykjavík loka sölubúðum sínum og
skrifstofum allan daginn þ. 1. desember vegna
manntals þess, er fram fer þann dag:
r
Apótekaraféíög Islands
Félag búsáhalda- og járnvörukaupmanna
í Reykjavík
Félag ísl. byggingarefnakaupmanna
Féiag ísl. sfórkaupmanna
Félag -kjöfverzlana í Reykjavík
Félag mafvörukaupmanna í Reykjavík
Félag raffækjasala
Félags fóbaks og sælgæfisverzlana
Félag vefnaðarvörukaupmanna
Skókaupmannafélagið
Þess skal sérstaklega getið, að vörður er í
Laugavegs Apóteki allan þennan dag.
f. h. ofnataldra sérgreinafélaga
Verzlunarráð ísiands
Aaælt
Saltað folaldakjöt sel verkað og ódýrt selj-
um vér í helum, hálfum og kvarttunnum.
Samband ísl, Samvinnufélaga
Sími 2678.
F r ank Yerby
HEITAR ASTRIDUR
fyrir sér þennan glæsilega, ít-
urvaxna elskhuga sinn.
,.Ég bjóst viðr því, áð bid
mín. Uilyti iaun“, mælti hún
býðri, lágri rödd. „Ó, bjarta
hetja, minna le-yndu drauma
a
Laird svaraði stuttaralega
hinni skáldlegu kveðju henn-
ar. „Eigum við að verða sam-
ferða?“ spurði hann.
í sama mund og þau riðu
hlið við hlið út úr borginni,
nat maður nokkur inni í lækn-
ingastofu dr. Felix Terra-
bonne. Ljótur maður og ótrú-
iega horaður. Læknirinn gat
okki varizt ónotalegum hroili,
þegar hann leit þennan mann-
aumingja, nakinn að beltis-
stað, enda þótt honum væri
Ijóst, að slíkt væri ekki lækni
sæmandi. Afi læknisins og fað-
ir, sem báðir höfðu verið mik-
ils metnir fæknar í New Orle-
ans, hefðu áreiðanlega hleypt
brúnum, ef hann hefði trúað
þeim fyrir slíkri vanþroska-
kennd. En hvað um það; því
gat enginn neitað, að Wilkes
var heldur ógeðslegur sjúkling
ar. Hvenig í fjandanum mátti
það ske, að hann var enn í
tölu lifenda? Ungi læknirinn
laut að honum og snerti laus-
lega rauðan, briskynjaðan blett
blett á stærð við silfurdal; ör
eftir gamalt skotsár, sem glóði
á gulleitu hörundi sjúklings-
ins. Slíkt sár mundi hafa orðið
hverjum venjulegum manni að
bana, en Wilkes hafði hlotið
þá und í orustunni við vélskól-
ann fyrir sex árum síðan, —
og lifði enn. Læknirinn ungi
tók að athuga sjúklinginn, og
óftir því, sem hann athugaði
hann betur, jókst undrun hans.
Líffæri sjúklingsins voru bók-
staflega öll meira og minna
sýkt, — hann hafði til dæmis
berkla í báðum lungum. Nei,
það var engum vafa bundið, að
hann átti aðeins fáar vikur ó-
lifað; sennilega aðeins nokkra
daga.
,,Jæja?“ hvíslaði sjúklingur-
inn spyrjandi, hrjúfri rödd.
Læknirinn ungi leit undan;
tók að horfa út um gluggann
á myrk kvöldskýin. Enn veitt-
ist honum það örðugt að birta
ólæknandi sjúklingi dauða-
dóm. Og þar sem öllum þrifn-
aði var mjög ábótavant í New
Orleans þá j vgr þar mgígt'
margt slíkra sjúklinga.
, 'rh.Því miguýý,; (Fi^þjg.hann,
’.ágt, og horfði ejjn ut'" um
: | • Lk- r. V Ji.2 Xiífeí i ... '..ö
gluggann. , v<
„Engin von, læknir . 1 . ha?“
spurði Wilkes.
„Nei, engin von. Það hrygg-
i mig, Wilkes, að ég skuli
neyðast til að segja yður þetta,
en það er engin von“.
„Allt í lagi, læknir góður“,
svaraði Wilkes rólega. „Ekki
eigið þér neina sök á því“.
„Þér hafið þegar lifað sex
árum lengur en efni standa til,
eí' yður er nokkur huggun að
vita' það. Skotsárið, sem þér
hlutuð, mundi hafa drepið
hvern venjulegan mann“-
Wilkes. reis hægt á fætur og
tók að klæðast. í húmi ljósa-
skiptanna litu hendur hans út
eins og holdlausar kjúkur.
Fingur hans titruðu og skulfu,
begar hann ætlaði að hnýta
hálsbindi sitt, svo að læknirinn
sá aumur á honum og hnýtti
það fyrir hann.
„Þakka þér fyrir, læknir“,
hvíslaði Wilkes. „Þér eruð
sæmdarmaður.“ Hann þagði
um hríð og smám saman færð-
ist djöfullegt glott á skÍBhorað
andlit hans. „Segið mér eitt,
læknir góður,“ mælti hann eins
og annars hugar. „Það er lík-
lega orðin myndarleg fjárupp-
hæð, sem ég skulda yður. Þetta
er ekki í fyrsta skiptið, sem
ég leita á fund yðar. Og senni-
tega á ég yður það nokkuð að
þakka, að ég er ekki þegar
dauður og grafinn“.
„Þér skuldið mér ekki neitt“,
svaraði læknirinn ungi. „Ekki
get ég tekið fé fyrir það, að
kveða upp dauðadóm, og
megna þó ekki að sjá svo um
að framkvæmd hans verði
frestað svo nokkru nemi. Og
eitt ætla ég að minnast á við
yður, Wilkes . . .“
„Og hvað er það, læknir
(C
„Ef þér aðeins gætið þess að
hafa hægt um yður þessa daga,
sem þér eigið ólifað, þori ég
því sem næst að fullyrða, að
dauðinn sjálfur valdi yður
ekki miklum þjáningum. Að
bðrum kosti er hætt við að
dauðdagi yðar verði hræðileg-
ur og kvalafullur. Farið þér
yður því hægt og róiega á
n|þst|injiÞ.’ í ?guðs-' alþiáttugs
nafni“.
,lýjlke5.,gl9;tti enn.
,,Ég mun kveðja þennan
lieim meðl nokkurri viðhöfh,
lier'ra ÍXéÍkiÁír“J urraði hann.
„Að minnsta kosti mun ég
reyna að sjá svo um, að ég
Idjóti þá fylgd til helvítis, sem
íg tel mér sæma“. Að svo
inæltu laut hann lækninum
lítið eitt, bauð honum góða
nótt og hvarf á brott.
„Fylgd?“ tautaði Terra-
bonne ungi, er sjúklingurinn
var farinn. „Hvern skrambann
getur hann hafa meint með
því?“
Röskum stundarfjórðungi
níðar spurði Wilkes eftir Hugh
Duncan í St. Charleg gistihús-
inu. Þegar hann gekk inn í
skrif stofu Hugh, varð Hugh
íitið upp; hann virtist verða
dálítið undrandi, er hann sá
gestinn, en brosti þó. En bros-
ið hvarf skjótt; hann reis á
íætur, hægt og virðulega og
alvarlegur á svip og rétti gest-
ir.um náhvíta, kalda og granna
hönd í kveðjuskyni, og gestur-
inn þrýsti hana holdvana, hör-
undsgulum kjúkum.
„Mér var sagt, að þú lægir
veikur“, mælti Hugh, lágt og
hæversklega, „og ég hafði á-
kveðið að heimsækja yður við
tæ-kifæri . .
Wilkes lét fallast niður í
mýksta hægindastólinn. Hann
glo.tti illgirnislega framan i
Hugh, og litlu, innföllnu,
lymskulegu augun hans leiftr-
uðu af djöfullegri kæti.
„Þú getur sparað þér öll fög-
ur orð“, urraði hann hásum
t’ómi. „Sparaðu þau, kunningi,
og geymdu þeim, sem þeirra
hafa þörf. Þú berð ekki
minnstu samúðarvitund í
brjósti til okkar Etienne Fox,
oða til neins annars, sem fram-
kvæmir myrkraverk þau og
glæpi, sem þú hefur skipulagt.
í þína eigin þágu“. Hann glotti
og lækkaði róminn. „Þú ættir
nú að sína þá rausn af þér,
að bjóða mér einn af þessum
úrvals vindlum þínum“.
Hugh svaraði þessu ekki
neinu, en rétti honum kassann,
og Wilkes valdi sér vindil,
mjóan, þétt vafinn. Hann þef-
aði af honum með slíkri á-
fergju, að nasir hans titruðu;
gerði sér síðan hægt um vik og
Auglýsið í Atþýðublaðinu!
I. desember-fagnaður
Alþýðuflokksfélags Reeykjavíkur og
Félags ungra jafnaðarmanna
verður föstudaginn 1. desember í Iðnó og hef kl. 80,30 e. h.
stundvíslega.
Fjölbreytt ,skemmtisk rá. Nánar auglýst í blaðinu á föstu-
dag.
Aðgöngumiðar má paita í síma 5020, 4906 og 6724.
Skemmtinefndirnar.