Alþýðublaðið - 24.12.1950, Page 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 24. des. 1950.
X»»»»»»>»»»»»»»>»»» > »»>»»•»<»
❖
, ■ , '/

GLEÐÍLEG JÓL!
>»>»»»»>»»»»»>»»»»»»»»»>»<>< ý
GLEÐILEG JÓL!
RAFALL
Vesturgötu 2.
•>»»>»>>>»<>>>>>>>>>>>»»»>>>>>>>>>>>>>>»;|
I
GLEÐiLEG JÓLÍ
Almenna byggingarfélagið h.f.
>>>»>»»>»>>>>>»»>>>>»»»»>»>»>»»>;,'
GLEÐILEG JÓL!
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna.
»»»»>>>>>>>>>>>»»»»>»»»»>>í <><<<<»>,';<
GLEÐILEG JÓL !
Nærfataverksmiðjan „LILLA“ h.f.
Víðimel 64.
GLEÐILEG JÓL!
Ullarverksmiðjan Framtíðin. f
I
»»»»»»K»>»»»»<»»»»»>>»»§<>»»}á
GLEÐILEG JÓL! f
Gott og farsælt nýár! f
Þökkum viðskiptin á liðna árinu. %
'í
Nýja sendibílastöðin. f
. A
t»»»>»»»»»>»»»»»>»»»>>>»>>>»<!^
GLEÐILEG JÓL! I
Nýja efnalaugin. f
LJOD
»»>»>»>»»»»>»»»»K>»<»»»>»<x»»ý
GLEÐILEG JÓL!
Prjónastofan Hlín h.f.
ÉG HÉLT fertugsafmælið
mitt hátíðlegt með því að efna
til einnar af þeim áhugamanna
leiksýningum, sem gert hafa
heimili mitt í Beckenbam víð-
frægt. Og samkvæmt venju
hafði ég sjálfur samið sjónleik-
inn, sem tekinn var til meðferð
ar. Það var ævintýrasjónleik-
ur í þrem þáttum, og fjallaði
um dásamlegt hljóðfæri, —
töfrahorn, — sem prins nokk-
ur, persneskur, hafði einhvers
staðar komizt yfir. Sjónleikir
mínir eru svo þekktir orðnir, að
ég tel enga nauðsyn bera til að
geía þessa verks nánar. Ég
ætla aðeins að minna lesand-
ann á það, að í öðrum þætti ger
ist mikilsvert atriði, sumsé,
þegar ein lystileg veizla lendir
öll í uppnámi, fyrir þá sök, að
prinsinn, sem ill og þeldökk
norn hefur með fólskulegustu
töfrabrögðum sökkt niður í ið-
ur koparfjallsins, þeytir horn-
ið góða svo að undir tekur. Ég
hafði ráðið hornþeytara úr
hljómsveit herdeildar minnar
til þess að þreyta hornið, og
komið því þannig fyrir, að hann
fremdi þá athöfn úti á gangin-
um, en ekki uppi á leiksviðinu.
j Fyrir bragðið mundi áheyrend
um þykja sem hornþyturinn
kæmi úr fjarska.
Það sem af var, hafði af-
mælisboðið tekizt með afbrigð
um vel. Að vísu urðu gestirnir
fyrir hinum mestu vonbrigð-
um, þegar þeir urðu þess á-
skynja, að ég hafði ekki neitt
hlutverk í leiknum með hönd-
um, en ég afsakaði mig; kvaðst
bæði vera leikstjóri og gest-
gjafi og hafa því meira en nóg
á minni könnu, og þeir tóku
þeirri afsökun minni með ástúð
og skilningi. Ég hafði séð svo
um, að hin fagra Linda Fitz-
nighingale hlyti bezta sætið
á áhorfendabekk, sjálfum mér
ætlaði ég sæti við hlið hennar,
en það fór á annan veg.
Porcharlester, ungur maður
gæddur takmarkaðri tónlistar-
gáfu, úr 12. herdeild, lagði það
undir sig og sýndi þar litla hæ-
versku. Hann hefur ieiðinlega
kvenlega barytónrödd, sem
hann er svo heimskur, að kalla
tenór.
Og þar eð svo hittist á, að
tónlistin var Lindu sjúkleg
ástríða, varð þessi eini og lítt
þroskaði hæfileiki mannsins til
þess, að hún tók hann langt
fram yfir margan þann, sem
var honum bæði þroskaðri að
aldri og fleiri og betri hæfileik
um búin. Ég ákvað að trufla
samtal þeirra jafnskjótt og'mér
ynnist tími til, en það drógst á
langinn, ég hef nefnilega gert
mér það að reglu, þegar ég efni
til leiksýninga á heimili mínu,
að hafa auga með því, að allt
sé eins og það á að vera, bæði
að tjaldabaki og á sjálfu leik-
■sviðinu. Þegar ég svo, seint og
síðar méira, gaf mér tóm til að
finna Lindu að máli, reis
Porcharlester samstundis úr
sæti sínu. „Ákaflega þætti mér
það gaman“, mælti hann, „ef
ég mætti skreppa upp á leik-
.sviðið og litast um að tjalda-
baki, — ef þeim, sem ekki geta
talizt til leikenda, er það leyfi
legt“.
„Gerðu svo vel! Gerðu
^»><»»><><><><><><><»>>>»>»»>»»»>»»>»»»<><»; vel góði!
svo
George Bernard Shaw.
verður að gæta þess að snerta
ekki á neinu og hreyfa ekkert
úr stað. Sé allt ekki í röð og
reglu, þegar . . . .“
„Sjálfsagt, sjálfsagt!“ svar-
aði hann. „Ég þekki smámuna
semi þína. Ég skal gæta þess að
hreyfa ekki hendurnar úr vös-
unum . . .!“
„Þér ættuð alls ekki að líða
honum þá óskammfeilni, sem
hann sýnir yður“, sagði Linda,
þegar hann var farinn. ,,Ég er
viss um, að hann gerir ein-
hverja skömm af sér, þarna á
bak við tjöldin.“
„O-jæja! Strákar eru nú allt
af strákar!“ mælti ég afsak-
andi. „Þannig kemur hann líka
fram við herforingjann, sem
þó er aldraður maður. Hvernig
gengur hljómlistarmálið?“
„Ég lifi og hrærist í tóna-
heimi Schuberts þessa dagana.
Ó, Green ofursti, — þér hljótið
að kannast við „Serenada“ eft-
ir Schubert!“
„Skyldi það! Dásamtlegt lag.
Einhvern veginn svona: bomms
bomm- bomm- bomm- bomm-
bomm- bomm, . . . eða er það
ekki?“
„Jú, eitthvað í þessa áttina.
Syngur herra Porcharlester
ekki það lag?“
„Jú, hann er að brjástra við
Skopsaga
eftir
Bernard Shaw
það. En hann nær ekki neinum
tökum á því, nema einföldustú
tónhendingunum. Djúpar,
þroskaðar tilfinningar getur
hann ekki túlkað".
„Já, — ég hef orðið þess vör,
að þér álítið hann yfirborðs-
mann. En þykir yður lagið
fallegt?11
„Ja, ■—. hvað skal segja, . . .
þykir yður það fallegt?"
„Ó, ég elska það! Gætuð þér
ekki sungið það fyrir okkur, að
leiksýningunni lokinni?“
„Ég kem mér ekki til þess. En
sjáum nú til; — þarna kemur
herra Porcharlester. Þér ættuð
að biðja hann!“
„Green!“ mælti Porcharlest-
er, einkennilega glaðhlakkaleg-
„svaraði ég, „en þú ur“. Mig langar ekki til að vekja
hjá þér ástæðulausan ótta, — en
þessi hornþeytari þinn er ókom
inn enn!“
„Hamingjan góða!“ hrópaði
ég. „Og hann sem átti að koma
á slaginu sjö! Fari nú svo, að
hann kæmi ekki, þá fer öll leik
sýningin út um þúfur!“
Ég bað Lindu í skyndi að af-
saka þótt ég hlypist á brott frá
þeim. Síðan flýtti ég mér sem
mest ég mátti út í anddyrið. Hið
fyrsta, sem ég rak augun í þeg
ar þangað kom, var geysimikið
horn, er lá þar á borði. Þá
skildi ég, að Porcharlester
hafði gabbað mig, einungis til
þess að losna við mig. Vinnukon
an kvaðst hafa vísað hornþeyt
aranum niður í borðstofu þjón-
ustufólksins þegar, er hann
kom; honum hefði verið bor-
inn matur og drykkur, og sæti
hann þar að öllum líkindum
enn.
í sömu svifum hringdi áminn
andinn bjöllunni til merkis um,
að brátt skyldi hornið þeytt.
Hvað tafði hornþeytarann? Mig
tók, að gruna margt og afréð
því að skréppa niður í borðstof
una. Þar sat hornþeytarinn, ein
mana og yfirgefinn og steinsvaf
fram á borðið. Þegar ég laut að
honum, fékk ég ramman
brennivínsþef í vitin. Og 'horn
þeytárinn svaf þungum ölvímu
svefni og vissi hvorki í þennan
heim né annan.
Ég sór þess dýran eið, að hann
skyldi hljóta hina þyngstu refs
ingu fyrir þetta svívirðilega
brot á heraganum. Síðan hljóp
ég upp stigann eins og byssu-
brenndur og á sömu andrá kvað
bjölluhringing áminnandans við
í annað sinn, til merkis um, að
nú skildi hornið þeytt! Á þeirri
neyðarstundu eygði ég aðeins
eitt ráð til þess að koma í veg
fyrir, að leiksýningin mishepnn
aðist með öllu. Ég greip hljóð-
færið, stakk mjórri enda þess
upp í mig og blés af öllum lífs
og sálarkröftum. Árangurs-
laust! Ég náði ekki svo miklu
sem veikasta væli úr horninu.
Ég vissi, að þeir á leiksviðinu
voru farnir að bíða eftir hljóði
úr horni, og í þriðja skiptið
kvað bjölluhringing áminnand
ans við, hærri og ákafari en
fyrr. Ég beit tönnum um mjórri
enda hornsins í reiði minrii,
sogaði eins mikið loft ofan • í
lungun og þau frekast tóku,
þrýsti á snerta og snúða og
þrýsti síðan öllu loftinu úr
lungunum inn í hornið af þeim
feiknakrafti, sem reiðin ein get
ur veitt manni. Árangurinn birt
ist í öskri, svo ógurlegu, að við
sjálft lá að mínar eigin hljóð
himnur rifnuðu. Ljósakrónan
sveiflaðist til, stafir og hattar
boðsgeta minna hrukku af snög
unum og andrúmsloftið um-
hverfis mig var eins og ólg-
andi haf. Ég stóð náfölur og
hélt höndunum að gagnaugun-
um, þegar hornþeytarinn kom
skjögrandi upp stigann og gest
irnir tóku að ryðjast fram á
ganginn, hver um annair þver-
an.
sjs
Næstu fjórum mánuðum
eyddi ég í að nema af hljóm-
listarmanni hin torlærðu undir
stöðuatriði hornblástiirsins.
Kennárinn gerði mig brátt
(Frh. á 7. síðu.)