Alþýðublaðið - 16.09.1951, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Suniiudagur 16. sept. 1951.
Leifsr
Leks:
A5 VEKA, — E£5A
EKKI VERA.
Niðurlág.
Þú gerir suma að sönnum
öyggðarþjónwn,
enjsuma bara að ilaínarsiræt,-
isrónum;
án þin mundi enginn auði og
láni farga,
Og enginn Gísli beppast við
að bjarga;
án þín sitt bölspjall enginn
Pétur syngi,
og enginn templar gréti á
stúkuþingi:
án þín væru allir umvand-
árar hl-jóðir,
því allir væru leiðinlega góð-
ir;
og engin bifreið anga mundi
af spýju,
því æskan fœri að sofa k’ ukk
án tíu. . .
Þú beiska lifæð okkar unga-
ríkís.
er unir sér á bökkum skulda
clíkis;
þú berð í sjóði tæmda tekju-
slaft'a,
er teljast víst til hinna riuldu
skatta,
þeirra einu skatt.a ,er aKi-r
greiða a ’ kaet-i,
og oftast vekja bros og gleðd
,!u læti.
Án þín gæti engin stjórn á-
stólf setið
né styrkjagarmur' fylli- stna
éíið.
Já, lýðV-eldið unga áa v'ns-
tekjanna- væri
vafasamt, ef ekki hobiaust
fym'bseri'. . .
En verst að mig skuli langa
1 brehnivínið.
Ög nú gehg ég fram á sviðið,
gríþ um náfölt ennið . . .
Brennið þið vitar . . . brennið,
ef þið nennið. . . .
þið hafið hvort eð er, ekkert
betra að gera;
en ég, Hamlet Danaprins. ég
verð að Uamast við
að vera eða ekki vera.
Hvað, — þarna finn ég raunar
ráðið sjálfur:
Að vera. — cg ekki vera . . .
er að vera hálfur . . .
Og nú, — þegar hver óklassísk-
ur og óbrjálaður maður
lregi orrluilur og rövlandi í
kút,
leyfi ég mér sð hætta að rövla
og bera va'rir að stúd . . .
og stihga út
skál allra Dánaprinsa, góðt.einpl
ara, góðvina og vandarhanna-
manna,
sem ég ann og unni . . .
Ó, hvað það getur verið unaðs-
legt aS falla
fyrir freistingunni.
hl'
sföfi
reginöfl í sál mér vesca
f snlt
'fefegjand'i á víxí; Þú skalt
ekki . . þú .skaft.
Sirei atlah . . . hvíslár sam-
í?’ vízkan og Péthf . . .
’10g svarti- skattstjórinn að
l-okam écu-r.
Óg skvettu bari í þig . . aðr-
ar ratldir hvisia . . .
An-tabus fæst í- hetlds’iin b-já
Gísla.
m ómar röddin, ógnþrung-
ín og hörð:
ÍÉíIarðu að bregðast þinr.i
íósturjöcð?.
Mundu, að við hvern sopa,
er þú sýpur.
'i' sjóðinn tóma hjartablóð
þiít drýpur . , .
Svei atían hvíslar samvizkan
og Pétur,
'sal þín er gl-otun nærri,
. Hamlet tetur. . ,
Áð vera, eða cltki vera, —
það cv grínið.
Útstillingti okkar
í sýnihgarglugga Málar-
ans. — Lítið inn í verzl-
urtina.
RAMMAGERÐIN H.F.
Hafnávstræti 17,
sírtii 7910.
Aagtýsið í
Aiþýðublaðinu
Mánn les

A Íþýðubíaöið
Framhaídsseáan 56-
Helga Moray
Saga frá Suður-Afrfku
Riebeck en þiggja ástir þínar.
Þú ert mun glæsilegri en
hann . . . meiri karlmaður . . .
sterkari og stærri . . .“
Katie laumaðist frá dyrunum
af ótta við, að þau kynnu að
opna þær og komast að raun
um, að hún hefði staðið á hleri.
Hún læddist með veggnum, unz
him gat horft á sniö i-nn um
gluggann, án þess þó, að iík-
legt væriv að: þa-u veittu iVertni
athygli, jafnvei þótt þeitrt yrði:
lítið út. Hún sá hvar Júlia stóð
keik og sperrt frammi fjrt'ir
Kurt og starði á hann elciheitu,
þyrstu augnaráði, rétt eins og
augun væru í þann veginn að
yfirgefa þrengslin í augnatótt
unum, en barmur hennar gekk
UPP °g niður og hvelfd, stinn
brjóstin stóðu út í flegna treyj
una. Kurt starði á haná, eld-
rauður í framán af reiði. Og
skyndilega brá hann hertdinni,
laust hana ieiftursnöggt á
vangánn rrieð flötum lófá, svo
að hún snerist í hring eins og
skopparakringla, en féll síð-
an á: gólfið og hvítf-, sítf pílsið
vafðist um ísétuf' hennar.
,,Kynbiendingsmeri“, æpti
Kurt að henni, ev hún ték að
strjúka vangann með lóía sín
um.
Svifamjök og snögg eins og
eitursnákur brá kynbiendings
stúlkan við, skreið til hans,
greip um hné hortum og íiálf
reis á fætur, en um íeið fiaksað
ist pilsið það hátt upp. að ekki
var um að villast, að hún var í
engri flík innan úndir. Siðan
herti hún takið að hnjám Kurts,
þrýsti hnjákollunum að brjóst-
um sínum og gróf andlit sitt
milli holdmikilla læra háns.
Katie kenndi ótta. Pkýldi
hann berja stúlkuna aftúr, hugs
aði hún. Átfi hún áð fará inn
og reyna að veit henni aðstoð?
En á sömu andrá laut Kurt að
stúlkunni, greip báðúm hönd-
um undir arma hertni, lyfti
henni á fætur og vafði hana að
sér, svo fast, að ailur líkariii
hennar þrýstist að honum. Og
stúlkan opnaði munnimi..þrýsti
miklum, heitum vörunum að
andliti hans í trylltum koss-
um og vafði örmumim um hálfs
honum; teygði fingurna upp í
sítt hárið í hnakka hans; brá
báðum fótum aftur fyrir hnés-
bætur honum . . .
Þannig bar hann hana að
rúmfletinu, sem þakið var silf
ursjakalafeldum, féll með
hana í örmum sér á fietið um
leið og hann svipti henni úr
Ireyjunni og pilsinu, svo að
hinn fagurmótaði líkarni henn
ar kom í ljós í allri sirtni nekt.
Katie var meir en nóg boðið
og læddist á brott, titrandi af
hrolli og viðbjóði yfir þessum
dýrslegu aðföíum.
Hún steig á bak hosti sínum.
lét hann lötra niður heimbraut-
! ina til móts við Jantu. Henni
j var Ijóst, að hún yrði að bíða
I hans, myrkrið var að skslla yf
j ir og þá fóru ljóriin á kreik. En
j viðbjóðurinn varð gætni lienn
: ar yfirsterkari; hún knúði hest
inn á stökk. Á morgun ætláðr
hún að senda Kurt boð um að
hitta sig að máli.
Hugsanir hennar vont allar
á ringulroið. Hún lileypti ’nest-
inu'ni heim á lei’ð; henni var
það eitt' ijóst. að hún þráð'i
svo heitt, að það gekic örvingl
an næst, að komast sem fyrst
h'eim til sín; heim til Aggie.
Sean og drengsins, og njóta
hinnar öruggu, hreinu friðsæld
ar og einlægrá, sem einkenndi
samvistirnar við þau. Öldur.g-
is eirts og barn, sem vaknar af
martröð í myrkrum næturinn
ar, þráir ást og blíðuafot móð-
urinnar . . .
ÞRETTÁNDI KAFLI.
Sjö vikúr voru liðnar frá
brottför Páls van Riebeck, er
Katie varð þess fullViss, að hún
gengi með barn harts.
Þessi víssa gerði hann ölvaða
heitri gieði. Nú bar hún ha-nn
'sj.áaf-an í lfkama símrin óg. blóði.
Upp frá þeirri stundu mundi
ekkert geta aðskilið þau.
Og þó grúfði myrkur skuggi
yfir þessari gleði. Það var við
horf hennár og þessa fóstui's til
eiginmartns hennar. Hún hafði
haldið fram hjá honum með
Páli von Riebeck, Og það eitt
var næ'gilegt afbrot, þótt betta
bættist ekki við. Átti hún að
láta hartn halda, að hann væri
valdur að þungun hennar? Eða
átti húrt að segja honum sann-
leikártn?
Það mundi ekki aðeins svipta
hana öllu trausti harts, heldúr
myndú vonbrigðin særa Sesn
sjáífan svo djúpt, að hanrt bæri
þess aldrei bætur, og ])að vcru
grimmúðíegri örfög en svo, að
hann ætti þau skilið. Hann
hafði þegar beðið skipbrot,
dvöliii í þ'e'ssú nýja umhverfi
hafði réynst honum önnúr og
þungbærári en hann hafði bú-
ist við. Hvað átti hún trí
bragðs að taka? Ulifa honum
við vonbrigðunum og lifa í lvgi,
það sem eftir var ævinnar?
Var henni það mcigulegt . . .
Gat húrt dvalið saírtvistum við
Sean árum saman, og verið
vitni að því. að Sean trvði því
og treysti, að hann væri faðir
barnsins? Jafnvel blekkt sjálf
an sig í þeirri trú, að það væri
á einhvern hátt svipað hon-
um, enda þótt það væri ekki
aðeins útilokað, hé'ldúr og bei n
láta sér það eitt nægja?
Og skyndilega datt henni
annað í hug . . . Til þessa hafði
henni tekizt að halda Kurt á-
nægðum með vingjarnlegum
brosi og hlýfú augoatiIliH, —
'en hversu lengi rnuncli ha-nfl
láta sér það eitt ægja?
Þegar þau komu heim um
k-völd, eftir að hafa u-nriið dag
langt á akrinum, sagði Katje
við Júlíu, sem stóð við hlóð-
irnar, Mædd línsterktum, hvit
um kjól:
„Jæja, Júlía. . . h-vað fáum
við nú að borða? Steilc eins og
venjulega, eða hvað? Og Katiú
þrosti vingjarnlega við blökku
istúlkunni.
,,Já, frú“, svaraði Júlía. ..En
súpan er óvenjulega fitumeng-
uð og lostæt. Og nú sk'al ég færa
húsmóðuri'nni heitt vatn til að
lauga sig úr . . .“
Katie gelck inn í svefnlier-
bergi þeirra hjória, sem váí að'
skiljið frá eldhúsinu iriéð íor
ihengi, gerðu úr sebraskhinúm.
Þegar hún hafði bvegið sér og
sk-ipt um föt og kom aftur frám
:í eldhúsið, gat hún ekki var-
jist því, að um hana færi við-
bjóðshrollur, er hún sá Júlíú
liggja á hnjánúm á glófinu og
lauga fætur Kurts sem hálf-
mókti í sætiriu.
Hún kveilcti á tóígarkerti og
setti það á mitt borðið og kal-l-
aði síðan á Hottentottaskrák-
inn: „Komdu hingað, Klas.5; l>að
ér tími tií þess kominn, að þú
stuggir flugúnum bnrt frá' maín
um með blævæng þínúm . . . “
Síðan bar' hún mati nrt á borð.
Að máltíð lokinni flutti fjöl-
slcyldan og heimilisfólkið sig
út á veröndirta og naut hins
friðandi kVöldsvala eftir' hita
og erfiði dagsins. í fjarska úti
á sléttunrti glóði á eidliringi,
eins o'g þár lægju blikandi rú-
bínháisbönd, — þáð voru eld-
hringirnir, sérti- hirðarnir
kveiktu úrrthverfis hjarðir sin-
í>r, í því skyni að verja þær
árásum ljónanna. Undanfarar
vikúr hafði þessum grimmu-
og djorfu rándýrum tekizt að
k!ófes>a nokkrar saúðkirtdnr,
þrátt íyrir s’íkar varúðarráð-
stafanir. og Katie hét því með
sjálfri sér, að jafnskjótt og
plægingunni og sáningunui
væri lokið, skyldi hún hefjast
handa u-m það, að koma upp
kvíum fyrir kvikfénað sinn,
þar sem hann gæti verið ör-
uggur um nætur fyrir þeirri
hættu, er af ásókn villidýr-
anna stafaði.
„Ég hressist og styrkist með
hverjum degi, sem líður“,
mælti Sean, og það var ánægja
og stolt í rödd hans. ,,I dag
vann ég drjúga stund úti í trjá
garðinum“.
,,Ér það hyggilegt, vinur
minn“, varð Katie að orði.
„Það gæti orðið hættulegt, e£
sár þín ýfðust upp enn einu
siiirti“.
Hann hió eins og skólastrák-
ur'. „Og ég reyndi nú ekki mik
ið á mig. Sáði aðeins til nokk-
urra ávaxtatrjáa í grennd við
bæ';nn“.