Alþýðublaðið - 23.01.1952, Blaðsíða 6

Framhaídssagan 3
Agatha Christie:
Filipus
Bessasou
hreppstjóri:
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri sæll.
Hvað eru þeir eiginlega að
gera þarna á þinginu? Maður
heyrir, jú, í þingíréttum, að
alltaf eru þeir eitth'. að að puða;
alltaf er verið að segja frá nýj-
um lagafrumvörpurn, reglu-
gerðum, viðaukum, breyting-
um, viðaukaviðaukum og breyt
ingabreytingum, og mun þingið
í heild, svo og einstakir ping-
menn, seint fá fullþakkað Helga
mínum Hjörvar, hversu vel
honum tekst að pota því inn í
meðvitund þjóðaci.mar, að
þingmenn séu þó ailtaf að. Hitt
íekst honum miður að sann-
færa þjóðina um, að allt þetta
puð komi henni að gagni, eða
sé í hennar þágu og nauðsyn,
og mundi það sennilega engum
takast, því að Helgi er dugandi
ínálsvari.
Og til hvers koma svo bjóð-
inni öll þessi lagafrumvörp,
reglugerðir, viöaukai> breyt-
ingar, viðaukaviðaukar og
breytingabreytingar? — Hvar
mundi þjóðin á vegi stödd, ef
þinghald félli niður eitt ár, og
lög héldust óbreytt jafnlangan
tima? Og hver botnar svo að
síðustu í þessu öllu ssman? Það
mætti segja mér, að þeir væru
ekki margir meðai lögfræðinga
vorra, sem áttuðu sig til fulls á
allri þeirri laga-, reglugerða-
og~ tilskipanakrossgátu. Líklega
kæmist Helgi Hjörvar næst því;
hann hlýtur að vera lögfróður
maður með afbrigðum, enda
hefur hann verið lögsögumaður
þjóðarinnar um margra ára
skeið, og áreiðanlega lengur en
nokkur annar lögsögumaður, er
sagan kann frá að greina. Ef
það því enn meiri hneisa þjóð-
inn> að honum skuli enn ekki
hafa verið fengið aftur goðorð
sitt, — útvarpsgoðoröið, — sem
illir menn og öfundssjúkir
flæmdu hann frá, — öllum goð-
orðsmönnum hans til sárrar
hryggðar og eftirsjár.
Helgi Hjörvar snnast lög-
sögumannsstarfið áf röggsemi
og skörungsskap eins og hans
er von og vísa. En. eitt þykir
mér þó, sem hverjutn öðrum al
mennum hlustanda uans, að út-
varpslögbergi, á lögsögu hans
skorta. Gæti hann þó eflaust úr
því bætt ef hann hilrti um. En
það vildi ég að hann sem slík-
ur segði frá því í sérsökum lög-
sagnartíma, hvað þingrnenn
hefðu unnið á þingi, sem óvé-
fengjanlega mættti telja þjóð-
inni til heilla og nauðsynja. A
þann lögsagnartíma Hjörvars
myndu margir hlýða.
Með beztu kveðjum.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
S
S
s
s
V
s
s
s
s
s
s
■s
s
s
s
s
s
s
s
-s
s
■træti 10. — Sími 1395. S
Nýja
sendibílastöðin
hefur afgreiðslu é BæJ
arbílastöðinni í AÖal-
atan a
hafa athúgað sinn gung nægi-
lega, að minnsta kosti hrasaði
hann um viðarrót og hlaut all-
mikið fall. Við, ég og aðkomu-
stúlkan, hröðuðum okkur til
hans og hjálpuðumst að við aö
reisa hann á fætur. Og enda
þótt hugsun mín væri að sjálf
sögðu bundin slysni vinar
míns, gat ég ekki að því gert
að veita þessu fagra meyjar-
andliti, dökka hárinu og skær-
bláu augunum nokkra athygli.
„Ég bið innilega afsökunar,
ungfrú," stamaði Poirot. „Og
ég þakka yður sömuleiðis inni
lega hjálpina. Ég bið yður
margfaldlega afsökunar . . . æ,
mig sárkennir til í fætinum.
Nei, nei, það getur ekki verið
neitt alvarlegt meiðsli .... ég
hef snúizt eitthvað lítils háttar
í öklaliðnum, það er allt og
sumt. Það jafnar sig eftir
stutta stund. En ég væri þér
þakklátur, Hastings, ef þú vild
ir vera svo góður og stvðja mig
.. . og ég verð víst einnig að:
biðja yður aðstoðar, ungfrú, I
enda þótt ég skammist mín fyr
ir slíka tilætlunarsemi.“
Við leiddum harm á milli
okkar og studdum hann til sæt-
is í stól uppi á veröndinni, Ég
spurði hvort ég ætti ekki að
vitja læknis, en vinur minn
þvertók fyrir það.
„Þetta er ekkert alvarlegt,
eins og ég hef sagt þér. Ég hef
snúizt eitthvað lítils háttar í
öklaliðnum, það er allt og
sumt. Það er að vísíi nógu sárt
í bili, en líður fljótt frá.“ Hann
gretti sig. „Að skamrnri stundu
liðinni verður þetta gleymt. Ég
þakka yður hjarranlega alla
þessa fyrirhöfn, ungfrú. Þér
hafið sýnt mér mikla ástúð.
Gerið svo vel að fá yður sæti.
Jú, fyrir alla muni ... ég bið
yður ...“
Stúlkan fékk sér sæti í stól
við hlið okkar.
„Ekkert að þakka,“ svaraði
hún hæversklega. „En ég ætla
að biðja yður þess, að þér látið
lækni athuga meiðslið.“
„Ég fullvissa yður um það,
ungfrú, áð þetta er ekkert
meiðsli. í nserveru yðar hefur
þegar dregið til muna úr sárs-
aukanum.“
Stúlkan hló.
,;Gott er það.“ svaraði hún.
„Má ég ekki bjó-Sa yður ein-
hverja hressingu?“ spurði ég.
„Vínblöndu?“
Hún hikaði við eitt andartak.
„Þakka yður fyrir,“ mælti hún
síðan.
„Martini?“
„Já, þakka yður fyrír. Beisk
an Martini, ef þér viljið gera
svo vel.“
Ég skrapp á brott frá þcim
til þess að biðja þjóninn að
færa okkur drykkinn. Þegar
ég kom aftur, sá ég, að Poirot
og stúlkan höfðu hafið hinar
ástúðlegustu samræður.
„Á ég að segja þér nokkuð,
Hastings,“ mælti hann með
sýnilegri ákefð. . Þessi uríga
stúlka á fallega húsið þarna
úti á höfðanum . . . húsið, sem
við höfum verið að dást að.'“
„Einmitt það,“ mælti ég og
reyndi að leyna því, að ég
myndi ekki til að þetta hús
hefði vakið hjá okkur nokkra
aðdáun. Satt bezt að segja,
hafði ég ekki veitt því minnstu
athygli, og mig rak ekki minni
til, að vinur minn hefði á það
minnzt. ,,Já, það ber hátt í ein-
manalegri ró sinni,“ varð mér
að orði, er ég leit þangað.
„Þar heitir á Höíöa,“ svar-
aði unga stúlkan. „Mér þykir
ákaflega vænt um húsið og
staðinn. En húsið er komi.ð í
niðurníðslu og þess verðnr
skammt að bíða, sð það geti
ekki talizt íbúðarhæft."
„Þér eruð þá síðasti sprot-
inn á meiði gamallar merkis-
ættar, ungfrú?“
„Og það er ekki eins og ég
eigi til einhverra höfðingja að
telja. En ættin er gömul, Bu-
cleysfólkið hefur búið hérna í
tvær aldir eða þrjár. Bróðir
minn lézt fyrir þrem árum síð-
an, svo að nú er ég ein eftir.“
,,Það er hryggilegt, ungfrú,“
mælti Poirot af inmlegri sam-
úð. „Búið þér þarna ein yðar
liðs, ungfrú?“
„Ég ferðast mikið, en þegar
ég dvelst heima, er venjulega
fjöldi glaðra gesta, sem hjálp-
ar mér til að sigrast. á einver-
unni.“
„Þetta er allt í samræmi við
tíðarandann,“ svaraði Poirot.
„Og ég sem var farinn að gera
mér í hugarlund, |I þér lifðuö
einmana í myrkum salarkynn-
um, og ættaróhamingjan hvíldi
á yður eins og martröð.“
„En skáldlegt. . . . Þér hljóf-
,ið að hafa fjörugt ímyndunar-
afl. Ég get fullvissað yður um
það, að ekki er reimt í húsinu,
eða að sú vofa er þá góogjörn
og hjálpfús. Því til sönnunar
get ég sagt yður það, að á síð-
astliðnum þrem dögum hef ég
ekki sjaldnar en þrisvar sinn-
um lent í lífshættu og bjaig-
ast, enda þótt mér vivtist bráð-
ur bani búinn. Ég hlýt því að
njóta góðrar verndar, hvaðan
sem ég svo nýt hennar.“
Poirot rétti skyndilega úr
sér í sætinu.
„Yður virtist bráðuv bani
búinn. . . . Þér segið fréttirnar
þykir mér,“ sagðj hann.
„Og jæja. Þetta er nú ekki
sérlega sögulegt. Aðeins slysni,
sem hefði getað haft alvarlegri
afleiðingar, fiiljið þér.“ Hún
gerði snöggan hnykk með höfð
inu er broddfluga ílaxig suð-
andi skammt frá vanga henn-
ar. ,.Þær eru leiðinlegar, þess-
ar broddflugur,“ mælti hún.
„Og það úir og grúir af þeim
hérna.“
..Jæja, svo yður fellur illa
við býflugur og broddflugur,
ungfrú. . . . Þér hafið ef ti' vi'l
einhvern tíma orðið fvrir
broddflugustungu?“ spurði Poi
rot.
„Nei, en mér er svo illa við,
þegar þær koma suðandi, alveg
að andliti manns.“
Þjónninn bar okkur .vín-
blönduna. Við lyftum glösurn
og skáluðum og ræddum sam-
an um allt og ekkert eins og
venia er við slík tækifæri.
,,Ég var einmitt boðin til
drykkju inni í veitingasaln-
um,“ sagði unga stúlkan.
j ..Hvað skyldi samferoafólkið
halda að orðið hefði um mig?“
' ,,Ef maður gæti nú fengið
bolla af rjúkandi heitu, ilm-
andi og bragðljúfu súkkulaði,“
sagði Poirot. „En Englending-
ar hafa enn ekki numið þá list
að tilreiða verulega bragðgott
súkkulaði. Hins vegar kann ég
næsta vel við margar venjur
ykkar Englendinga. Til dæmis
það, hvað stújkum hér veitist
auðvelt að taka ofan höfuofat-
ið . . . Það er svo hugðriæmt og
töfrandi. . .
„Hví skyldi þeim ekki veit-
ast það auðvelt?" spurði unga
stúlkan undrandi.
„Það er ekki að undra, þótt
þér spyrjið, ungfrú. Þér eruð
svo ung að árum. En ég man
hins vegar þá tíð, þega: það
þótti ekki aðeins éðlilegt, held
ur sjálfsagt, að stúlkur hnýttu
hár sitt og vefðu upp í háan
bólstur og rígnegklu síðan höf-
uðfatið í allt saman með ótelj-
Myndasaga harnanna
Dvergurinn fjölkunnugi
Nesíispakhar.
Ódýrast og bezt. Vinsam-^
legast pantið tneð fyrir- s,
S
vara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími S0340.
Úra-vlðgerSir,
Fljót og góð afgreiðsl* ^
GUÐL. GÍSLASON, s
S
Laugavegl 83,
skni 81218.
Verst var þó að komast út
úr munnanum upp á jörðina.
Þar þurfti að smjúga gegnum
þrönga sprungu, en hálflausir
smásteinar voru í veggjum og
gólfi.
En vesalings Alli var svo
feitur, að hann komst ekki út
á milli steinanna. Toppur var
þegar kominn upp. Og við
bröltið í Alla losnuðu margir
smásteinar úr veggnum og síð-
ast féll stór steinn fyrir hellis-
munnann, en Alli datt á iass-
inn.
AB6
Nú var ekki gott í ecni, hell
irinn lokaður og Toppur uppi á
björgunum. Trúðurinn icom til
þeirra og spurði þá, hvað gerzt
haíði, og Bangsi sagði honum
það. Enginn vissi. hvað nú
skyldi taka til bragos.
I.i
Hinningarspjöid |
dvalarheimilis aldraðra S
sjómanna fást á eftirtöldÁ
um stöðum í Heykjavík: S
Skrifstofu Sjómannadags- ‘j
ráðs Grófin 7 (gengið inn )
frá Tryggvagötu) símiN
80788, skrifstofu Sjómanna •
félags Reykjavíkiur, Hverf- •
isgötu 8—10, verzluninnl •
Laugarteigur, Laugateig ^
24, bókaverzluninni Fróði ^
Leifsgötu 4, tóbaksverzlun \
tnni Boston Laugaveg 8 og s
Nesbúðinni, Nesveg 39. — s
í Haínarfirði hjá V. Long. S
S
s
s
s
s
s
s
•s
s
...S
s
s
s
s
og
heilur veizlumafur.
Síld & Fiskur.
Mlmingarspjðid
S Barnaspítalasjóðs Hringsins^
S eru afgreidd í Hannyrða-ý
) verzl. Refill, Aðalstræti 12. s
''áður verzl. Aug. Svendsen), S
)í Bókabúð Austurbæjar, S
SHo’-ts-Apóteki, LandholtsS
)vegi 84; Verzl. Álfabrekku S
við Suðulandsbraut og Þor s
steinsbúð Snorrabraut 61. s
Annasf aíiar fegundir
raflagna.
Viðhald raflagna.
Viðgerðir á heimilis-
tækjuum og öðrum
rafvélum.
Raftæk j avinnustofa
Siguroddur Magnússon s
Urðarstíg 10. S
Sími 80729. S
S
IGuðmandur 1
s
s
s
$
s
s
s
s
s
s
s
Benjamínssonj
klæðskerameistari
Snorrabraut 42.
ENSK FÁTAEFNI
nýkomin.
1. flokks vinna.
Sanngjarnt verð.
S
•s
s
s
s
s
s
s