Alþýðublaðið - 22.02.1952, Blaðsíða 6

‘FrBrráhaldssagafi Agatha Christie:
Morðgátan á Höfða
íl
■ s
s
s
s
s
s
Vöðvan
Ó. Sigurz
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR
Heilir íslendingar:
Slæmar eru fréttirnar frá
ölympíuvetrarleikjunum! Sko,
■— nú höfum vi5 bað! Nú eru ó-
heppnirnar alveg að drepa okk-
ar menn. Þá er ekki von á góðu.
Og vegna þess, að það má eig-
inlega kallast dularfullur
fjandi, hvemig ótrúlegustu ó-
heppnir raða sér á okltar menn,
þá er fyllsta ástæða til þess að
landsmenn viti þetta, og helzt
þegar í stað, svo að okkar menn
viti, þegar þeir koma, að við
heima vitum, hvers vegna þeir
unnu ekki neina sigra.
Það er þá fyrst scórsvigsbraut
in. Hún virðist hreint og beint
hafa tekið okkar meun fyrir.' í
hvert skipti, sem okkar menn
lögðu af stað, gerði hún sig svo
bratta og holótta, að engu tali
tók! Hins vegar lá hún aflíð-
andi og holulaus fyrir Kanada-
mönnum og Englendingum. Ef
brautarskrattinn hefði ekki
hagað sér svona, hefðum við
hæglega getað fengið 5. og 6.
mann. Það er að segja, ef ein-
hver enn önnur óhöpp hefðu þá
ekki steðjað að í staðinn!
Næst er það brunið! Þar
hefðu okkar menn getað staðið
sig, bara ef þeir hefðu getað
staðið, en það gátu þeir því mið
ur ekki. í fyrsta r-kiptið duttu
þeir illa, en i naista skiptið
höfðu þeir ..öðlazt dýrmæta
reynslu“ og duttu vel“. Þetta
ættu þeir að hafa hugfast, sem
eru að telja eftir ferðakostnað-
;inn. Þama sést nefnilega, hvað
dýrmæta reynslan getur verið
dýrmæt. Það er ekki lítils virði
að geta dottið vel, ef menn. ein-
hverra hluta vegna, ekki geta
staðið.
í 18 kílómetra göngunni birt
ust óheppnirnar í líki hinna ó-
trúlegustu fyrirbæra, eins og til
dæmis skógartrjáa, sem skaut
upp úr brautinni, einmitt þegar
okkar menn voru komnir al-
mennilega á strik, og skósóla,
sem losnaði á hinum óheppileg-
asta tíma, — en það getur þó
hafa verið eðlilegt, þar eð áður
hafði borið á því, að þessum
skó hafði gengið hcldur illa að
venjast loftslaginu! En hvað
hinum dularfullu skógartrjám
viðvíkur, þá eru til slíkar sögur
í Pétri Gaut, og sömuleiðis gæti
verið um áhrif að ræða frá þjóð
leikhúsinu!
Innan skamms verður svo
sagt frá fleiri óheppnum.
Með íþróttakveðjum!
Vöðvan Ó Sigurs.
KomiS aftur þýzkir
Brjósthaldarar
nokkrar gerðir.
,,Já, ég er viss um það“, svar
aði ég. „Hvers vegna spyrjiö
þér?“
„Og eiginlega ekki af neinu.
Mér datt bara í hug, að það
hefði eins getað komið fyrir
einhverja af hinum .... ef til
vill ungfrú Rice“.
„Takið nú eft;r“, mælti ég.
„Ég þarf nauðsynlega að tala
í síma. Hvar er síminn?“
„Síminn er inni í klefanum
þarna“, mælti hún. „Gerið svo
vel, herra minn“. Hún opnaði
klefadyrnar og benti mér á
símatækið.
„Þakka yður fyrir“, mælti
ég, og bætti síðan við, er hún
sýndi ekki á sér neitt farar-
snið. „Þakka yður fyrir. Það
er aílt og sumt, sem ég þarf á
að halda í svipinn".
,,Ef þér ætlið að ná sambandi
við Graham lækni . .. .“
„Nei, nei“, svaraði ég. „Ann
ars kann ég yður þakkir fyrir.
Vi’.duð þér gera svo vel að láta
mig einan“.
Hún hélt á brott, enda þótt
{henni væri það auðsjánlega
þvert um geð, og eins hægt fór
hún og henni var unnt. Ég þótt
ist þess fullviss, að hún myndi
standa á hleri við klefadyrnar,
en við því var ekkert að gera.
Hún hlaut líka að komast að
raun um það, fyrr eða síðar,
hvað gerzt hafði.
Ég náði sambandi við lög-
reglustöðina og sagði þeim í
fám orðum, hvað fyrir hefði
komið. Að því búnu tók ég það
upp hjá sjálfum mér að hringja
til Grahams læknis; ég fann
nafn hans og símanúmer í
skránni. Hvað sem öðru leið,
þá myndi ungfrú Nick þurfa
á aðstoð hans að ha'aa, þótt
stallsystir hennar þýrfti þess
ekki lengur við. Hann hét mér
því að koma þegar í stað, og ég
hélt aftur inn í setustofuna, til
ungfrú Nick.
Éf Elín hafði legið á hleri.
þá hefur henni áð minnsta
kosti tekizt að forða sér í
tíma, því að enginn lifandi
vera var sjáanleg í ganginum
eða anddyrinu, þegar ég kom
út úr klefanum. Þegar ég kom
inn í setustofuna, var Nick að
freista að sitjast upp við dogg
á legubekknum.
„Gætir þú ekki útvegað mér
einhverja hressingu?"
..Jú, — að vörmu spori“.
Ég brá mér fram í borðstof-
una og náði í vínið. Hún
hresstist, þegar hún hafði
dreypt nokkuð á því, og roði
tók aftur að færast í vanga
hennar. Ég hagræddi svæflin-
um undir höfði henni.
„Ó, þetta er svo hræðilegt11,
hvíslaði hún. „Allt . . . . “
„Ég skil þig, vina mín; ég
skil þig“.
„Nei, — þér skiljið mig ekki.
Þér getið ekki með neinu móti
skilið mig. Og hvílíkt tilgangs-
leysi! Ef það hefði aðeins ver-
ið ég, sem fyrir þessu varð!
þá væri þessu öllu lokið ...
„Þér megið ekki“. mælti ég,
„láta örvæntinguna ná valdi
yfir yður“.
„Þér vitið ekki neitt“. Hún
hristi höfuðið og endurtók:
„Þér vitið ekki neitt! Þér vitið
ekki neitt!“
Og al’.t í einu tók hún að
gráta með þungum ekka, eins
og barn. Ég áleit, að það væri
henni sennilega bezt, og gerði
því ekkert til þess að sefa
hana.
Þegar mesta sársaukann
hafði dregið úr ekka hennar,
gekk ég hljóðlega út að glugg-
anum og horfði út. Ég hafði
heyrt hróp og mannamál kveða
þar við; nú sá ég, hvar allur
gestahópurinn hafði safnast
saman um hverfis lík ungu
stúlkunnar, en Poirot stóð þar
eins og gamall bolabítur og
gætti þess, að enginn kæmi þar
of nærri.
Tveir einkennisklæddir
menn komu gangandi yfir flöt
ina. Lögreglan var komin á
vettvang.
Ég gekk hljóðlega að legu-
bekknum. Nick leit á mig, tár-
stokknum augum.
„Ég verð að gera eitthvað!“
stundi hún.
„Nei, þess gerist engin þörf,
vina mín. Poirot sér um allt,
sem gera þarf. Við skulum láta
hann um það“.
Hún starði þögul fram und-
an sér nokkra stund. Síðan
sagði hún ]ágt:
„Vesalings Maggie. Vesa-
lings trygglynda og góða
Maggie. Það er ég viss um, að
hún hefur aldrei á ævi sinni
gert flugu mein. Að hún skyldi
verða fyrir þessu. Mér finnsí
sem ég eigi sök á dauða henn-
ar, — vegna þess að ég bað
hana um að koma hingað".
Ég hristi höfuðið svipdapur.
Ég h’aut að viðurkenna, að
skammt nær sjón okkar fram í
tímann. Litla hugmynd hafði
Poirot um það, að hann væri

Myndasaga harnanna:
að undirrita dauðadóm þessar-
ar ungu, saklausu stúlku, er
hann bað Nick að fá einhverja
kunningjakonu, er hún teldi
sig mega reiða sig á, sér til
halds og trausts.
Við sátum þögul nokkra
stund. Mig langaði til að vita,
hvað á seyði væri úti fyrir, en
vildi hins vegar ekki bregðast
trausti Poirots, og hélt kyrru
fyrir hjá ungfrú Nick.
Svo þótti mér, sem klukku-
stundir væru hjá liðnar, þeg-
ar dyrnar voru opnaðar og
þeir Poirot og lögreglustjórinn
gengu inn. Þriðji maðurinn
var og í fylgd með þeim. og
þóttist ég vita, að það væri
Graham læknir. Hann gekk
rakleitt að legubekknum til
Nick.
„Hvernig líður yður, ungfrú
Buckley? Þetta hlýtur að hafa
reynt hræðilega á yður“. Hann
tók um úlnlið henni og þreif-
aði á slagæðinni. „Jæja, ég læt
það allt vera!“
Hann sneri sér að mér.
„Hefur hún neytt nokkurs?“
„Aðeins örlítils af víni“, svar
aði ég.
„Það er allt í lagi með mig',
mælti Nick hressilega.
„Treystið þér yður til að
svara nokkrum spurningum?“
„Auðvitað!“
Lögreglustjórinn ræskti sig
og gekk nær legubekknum.
Nick tók kveðju hans með
daufu brosi.
„Það verða ekki neinar yfir-
heyrslur vegna umferðarlög-
reglunnar að þessi sinni“. sagði
hún.
Ég þóttist sjá, að þau hefðu
kynnzt áður.
„Þetta er hræðilegur atburð-
ur, ungfrú Buckley“, mælti
lögleglustjórinn. „Ég samhrygg
ist yður inni’.ega. Og nú hefur
herra Poirot, hinn frægi mað-
ur, sem ég er sto’.tur af að hafa
kynnzt í sambandi við þenn-
ann raunalega atburð, fullyrt
við mig, að minnstu hafi mun-
að, að þér sjálf væruð myrt
með skammbyssuskoti í gisti-
hússgarðinum fyrir skömmu".
Nick laut höfði til samþykk-
is.
,,Ég hélt, að broddfluga hefði
flogið fram hjá mér,“ svaraði
Nick. „En það kom annað á
daginn.“
„Og það höfðu ýmsir grun-
samlegir atburðir gerzt áður,
sem ekki er ó.'íkiegt að setja
megi í samband við þetta?“
Tuskuasninn
UOIfSIOl
. s
s
s
- s
s
s
H. TOFT
Skólavörðustíg 5.
skátadrengurinn var
j farinn, hljóp Bangsi af stað á-
'leiðis til Lillu með asnann
; undir hendinni. Hann ætlaði
I ekki að missa hann frá sér í
I þetta sinn. Eftir stutta stund ar'
Utan við húsið hitti hann
töframanninn sjálfan. Segðu
mér hvað er að asnanum“,
sagði Bangsi, „það hvíla á hon
um einhverjir töfrar“. „Töfr-
tautaði sá kínverski.
I sá hann hús kínverska töfra-
1 mannsins milli trjánna.
„Komdu inn. Við skulum at-
huga, hvað það getur verið“.
Þegar inn kom, tók töfra-
maðurinn asnann og setti hann
á stórt borð. Svo sótti hann
kött og sefti líka á borðið.
Bangsi horfði á þetta undrandi,
en töframaðurinn var þungbú-
inn og spekingslegur. Hvað var
nú á seyði?
Köld borS og
heitisr veizlu- s
msture J
Sild St Fiskur. s
----------------------s
Annast aSIar teg-^
undir raflagna. s
Viðhald raflngna.
Viðgerðir á heimilis- *)
tækjum og óðrum . S
rafvélum. S
Raftækjavinnustofa ;
Siguroddur Magnússon s
Urðarstíg 10. S
Sími 80729 S
----------------------s
CJra-viðgerðir. ý
Fljót og góð afgreiðsla. ý
GUÐL. .GÍSLASON, j
Laugavegi 63, S
sími 81218. S
S
S
S
s
hefur afgreiðslu í BæjarS
bílastöðinni í Aðalstræti ^
16. — Sími 1395. ■
Minningarspjöld í
dvalarheimilis aldraðra sjó'?
manna fást á eftirtöldum'i
stöðum í Reykjavík: Skrif-^
stofu Sjómannadagsráðs1!
Grófin 1 (ga ígið inn frá S
Tryggvagötu) sími 80788, 'S
skrifstofu S jómannafélags S
Reykjavíkur, t-Iverf itaötu S
8—10, Veiðafæraverzlunin S
Verðandi, MjólkurfélagshúsS
ir.u, Verzluninni LaugateigS
ur, Laugateig 24, bókaverzl S
uninni Fróði Leifsgötu 4,S
tóbaksverzluninni Boston,S
Laugaveg 8 og Nesbúðinni, S
Nesveg 39. — í rlafnarfirði S
hjá V. Long. S
Nýja
sendlbílastöðin
Minningarspjöld
Barnaspítalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í Hannyrða-
verzl. Refill, Aðalstræti 12.
(áður verzl. Aug. Svend
sen), í Bókabúð Austurbæj
ar, Laugav. 34, Holts-Apó-
teki, Langhjitsvegi 84;
Verzl. ÁlfabrSkk’i við Suð-
urlandsbraut og Þorsteins-
búð, Snorrabraut 61.
Smurt brauð
og snittur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin
samlegast printið með
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 80340.
Smurt brauð.
Snittur.
Til í búðinni alian daginn.
Komið og veljiö eða símið.
Síid & Fiskur.
Guðmundur
BenjaminssG;n
klæðskerameistari
Snorrabraut 42.
ENSK FATAEFNI
nýkomin.
1. fiokks vinna.
Sanngjarnt verð.
AB6