Alþýðublaðið - 20.03.1952, Blaðsíða 6

'Framhaldssagan 50
Agatha Christie:
átan á Höfða
Hann starði frani undan sér,
annars hugar.
„Það er alltaf örðugt að
„Mikilsvert plagg?“ spurði
eg.
Hann yppti öxlum.
„Ómögulegt um að segja.
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri saell.
Jæja, svo að þið eruð farnir
að óttast bráðan heimsendi
þarna í höfuðstaðnum. Ekki
spyr maður svo að. Þið hafið
forgönguna á öllum sviðum
eins og verá ber. Og nú eruð
þið sem sagt farnir að óttast
þeimsendi, fyrstir landsmanna.
Óttast að þið kunnið að missa
Jxitaveituna, rafmagnið, heim-
ilisvélarnar cvg alla lúxusbílana.
Já, og öll embættin. Það væri
reglulega illa gert að láta koma
hjá ykkur heimsendi, svona
sama sem fyrirvaralaust. Þið
verðið að sækja um undanþágu,
— annað kemur ekki til mála,
frá mínum bæjardyrum séð.
Við hérna uppi í dölunum,
við höfum ekki eins mikið að
missa. Allar rollur dauðar, fák-
arnir orðnir að jeppum og trak-
tórum, sem enginn maður getur
gert að vinum sínum. Nú, — og
írsblað nokkuð rifiö og snjáð,
og rétti að Poirot.
„Högregluþfónarnir furtdu
verða sér úti um sannanir, þar þennan pappírsmiða, þegar þeir
sem tæknilegri rannsókn verð voru við athuganir sínar um- [ Þetta virðist vera úr einhvers
ur ekki við komið. Gætum við hverfis húsið. Um það bil á konar hótunarbréfi. Einhver
til dæmis aðeins komizt yfir sama stað og þið munuð hafa þeirra, sem staddur var þarna
skammbyssuna“. I staðið, þegar þið horfðuð á flug umrædd kvöld, virðist eiga í
„Hún liggur sennilega á sjáv eldana! Og þetta var allt og höggi við einhvern náunga,
arbotni. Það er að segja. ef til- sumt, sem þeir höfðu upp úr , sem hafa vill af honum pen-
ræðismaðurinn er ekki því krafsinu'*. j inga með heldur óskemmtilegri
heimskari1'. J Poirot sléttaði úr brotum aðferð. Vitanlega getur það
„ Já, einmitt*1. mælti lögreglu pappírsins. Skriftin var stór-, hafa verið einhver aðkomu-
stjórinn, „en þessir glæpamenn karlaleg og stirðleg. | mannanna“.
eru oft furðulega heimskir. I » •••• verð að fá peninga j Hann dró lítið stækkunar-
Þér mynduð verða hissa, ef tafarlaust. Ef þú kemur þeim gjer upp ur Vasa sínum og at-
þér vissuð hversu heimskulega ekki ... . hvað kann að ger-. hugaði rithöndina.
þeir haga sér oft og tíðum. Ég asú Ég aðvara þig • • • • “ | „Kannast þú nokkuð við
á þar að vísu, ekki við morð- Poirot starði á pappírsmið- þessa stafagerð, Hastings?“
ingja, því að við höfum ekki ann» °S las aftur og aftur það, spui’ði hann.
mikið af þeim að segja í þess- sem a bann var letrað. | „Það er eins og ég kannist
um landshluta, sem betur fer. ' „Þetta er merkilegt", sagði við hana. Bíðum við .... hún
Nei, við verðum helzt fyrir bann. „Má ég halda þessu er svipuð stafagerðinni á mið-
barðinu á þessum venjulegu. P^aggi?“
Þér* myndu.ð ekki trúa- hversu 1 „Ekki nema sjálfsagt. Það
einstaklega heimskir þeir geta eru engin fingraför á því. Feg-
verið á stundum . . .“ ; inn yrði ég, ef það gæti orðið
„Þeir standa ef til vill á yðnr að einhverjum notum“.
lægra gáfnastigi", varð Poirot Að svo mæltu reis Weston
að orði. „Lægra gáfnastigi held lögreglustjóri enn úr sæti sínu. Kom ;nn“; kallaði hann, því
ui en sá eða sú persóna, sem „Nú verð ég að fara. Réttar- ag { þessum svifu.m var barið
við eigum í höggi við“ höld hefjast í fyrramálið, eins ag dyrum.
„Það er ekki ósennilegt. Ef og ég gat um áðan. En meðal þag var Challenger liðsfor-
það er Vyse, sem stendur á bak annarra orða, — ég hef séð svo jngj sem ;nn kom.
við þetta, þá eigum við við um, að þér verðið ekki kallað- );Ég: átti leið framhjá og leit
ramman reip að draga. Hann ur sem vitni, heldur aðeins þess vegna inn. Mig langar til
er maður varkár og slyngur lög Hastings liðsforingi. Ég kæri ag vita> hvort þið hafig enn
fræðingur. Hann Ijær ekki mig ekkert um að blaðamenn- 0rðið nokkurs vísari“, mælti
anum, sem frú Rice skrifaði"
. Poirot di'ó við sig svarið.
„Já“, mælti hann. „Það er svip
urinn. Einkennilegt má það
samt vera, því að ekki heid ég,
að þetta sé rithönd hennar.
beljurnar Jú, það er nú eins og höggstað á sér fyrr en í fu,lla irnir fái vitneskju; um það að hann
það er orðið með þessar belju.r;
Iekur af þeim luntinn, þar sem
ekki em mjaltavélar, og hinar
getla að skæla sig úr augnaköll-
unum af hroka, þar sem mjalta
vélar eru. Beljurnai' vita sínu
viti. Nei, við göngum ekki af
göflunum, hérna uppi í sveit-
inni, þótt heimskautin brenglist
eittiivað til. Við tökum okkar
átrúnaðargoð með okljur, þau
eru ekki viðameiri en það. Þar
• snúum við á ykkur, sem trúið á
og tilbiðiið tækrdna.
•' Og svo við víkjum aftur að
þessari heimsveltu. Já, þeir
hljóta að^ hafa mælt þetta allt
saman. íshetturnar á heim-
skautununi orðnar ailt of þung-
ar, segja þeir, og svo veltur ver
öldi-n. Þetta stendur í Tíman-
;um, og ég hef enn ekki orðið
var við að hann segði ósatt frá
því, sem utan Reykjavíkur ger-
ist og ekki kemur við pólitík. í
pólitíkinni ljúga þeir allir.
Hvernig væri að skella einni
atombombunni sinni á hvort
heimskaut, og létta svo snjófarg
ið, að ekkert yrði úr veltunni?
Það myndi að vísu hækka eitt-
hvað dálítið í sjó um stundar-
sakir, en það yrði þó alltaf
skárra en veraldarvelta og
heimsendir.
Annars er ég hissa á því, að
,ekki skuli hafa verið skipaðir
. endurskoðendur til að fara yíir
/þessa ísreikninga. Það 'er vitan-
Jega öldungis óvíst, að þar só
jim skekkju að ræða, en við-
/kunnanlegra væri samt að at-
huga þá áður en heimsveltunni
er slegið fastri. Kannski það
'hafi enginn fengizt til að taka
þann bitling . . . allir haíi hugs
að sem svo, að þegar veröldin
veltur, þá velti og allir bitling-
arnir. Kannski .. .
En hvað um það. Það et
þokkalegt þetta, — hitaveitiin
og. allt það búið að vera, þegar
yeröldin veltur. Og þá held ég
það verði þokkalegt, fylliríið og
lífið hjá ykkur svuna “yfirleilt,
siðustu kvöldin áður en veröld-
in veltur.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
hnefana. Öðru máli. skiptir, ef svo stöddu, að þér vinnið að „Þvert á móti“, svaraði Poi-
þarna væri kvenmaður að rannsókn málsins“. Irot. „Þessa stu’ndina finnst
verki. Þær eru flestar óþolin- I „Ég er yður þar samþykkur. mér> ag vig séUm fjær því að
móðar og tefla á tvær hættur ,. En hvernig er það með ætt- Ieysa gátuna heldur en nokkrú
Hann reis á fætur. ingja vesalings stúlkunnar?“ , sinni fyrr, Það virgist allt
„Rettarhöldin fara fram í spurði Poirot. j ganga aftur á bak, það litla,
fyrramalið. Eg hef rætt við „Foreldrar hennar koma sem þag gengi.',r‘‘.
dómarann, og hann mun sjá hingað í dag .frá Yorkshire. i „Það er leitt að heyra. Ann-
svo um, að almenningur fái Þau komu um fimm leytið. Ég
sem minnst að vita. Við viljum vorkenni þeim. Þau flytja lík-
halda öllu, leyndu eftir megni ið heim með sér á morgu,n“.
á þessu stigi málsins.
Hann gekk í átt til dyra, en
nam skyndilega staðar.
Hann hristi höfuðið.
„Óskemmtilegt mál við að
fást. Það er mér gamanlaust,
I ars tek ég það ekki bókstaf-
, lega, herra Poirot. Mér hefur
! verið sagt svo margt af yður
| og þeim ótrúlegu afreksverk-
„Það er alveg satt. Eg hef herra Poirot“.
steingleymt því, sem ef til vill | „Svo mundi flestum verða,
skiptir mestu máli, og sem ég lögreglustjóri. Það er óskemmti
vildi umfram allt heyra álit (legt mál, það segið þér satt“.
yðar á“. ( Þegar hann var farinn, tók
Hann fékk sér sæti aítur og i Poirot að rannsaka pappírsmið
dró nú upp úr vasa sínum papp 1 ann mjög nákvæmlega.
iiiiBiiBiipipiniimiiiiBiffliiiiiiiifSiiliiiiiii)
Ý! i: -t’ tV ii •& 'A' •*/ •'.• ■& íV
.........................ilíllllljl|llllllllllllliiiíi|fiiij
PBpMHPHPMMHIIiBnM
* f' vr Vr V? Vr Vr Vr f:• Vr Vr Vr Vr •&
!t:i'íii!liil!í!l‘llll®!IIIBIHHi!IBffl)iJlllIII!filllllBIIIIIJIIilllillIU!lIfHlííi!Iiitifilí!ÍlifíIíiI;;
Myndasaga barnanna:
Wfii! m
fí
iCt-4 ».l i~

#
1
d- (MlÉf oT
Bangsi og álfabjallan
W

„Hvernig stendur á því, að
Bangsi fékk
mömmu sinni til
leyfi hjá
að fara að
Bangsi fór til mömmu sinn-
himinninn verður ekki svartur ar. Hún var lílca úti í garði í
af reyk?“ hélt Bangsi áfram. vorblíðunni og var að laga finna tatarana, og svo fóru
Pabbi hans tók út úr sér píp- blómabeðin við stiginn frá hlið báðir strákarnir af stað. Reyki
una og horfði á son sinn dá- inu. Bangsi tók garðhrífuna og lagði upp víða í slvóginum af
litla stund. „Hvað verður um fór að hjálpa henni. Hann bar eldum tataranna, og þeir
reykinn, pabbi?“ spurði Bangsi upp fyrir henni söirra spurn- minntu Bangsa á ^purningarn-
óþolinmóður. „O, vindurinn ingarnar, en hún vissi ekki ar, sem ha*nn hafði verið að
blæs honum burtu,“ svaraði meira en pabbi hans. „Mér er velta fyrir sér. „Ég ætla að
hann. „Já, en hvert fer hann, sama, hvað um reykinn verð- spyrja gömlu tatarakerlinguna,
hvert fer allur reykurinn úr --ur,“ sagði hún, „meðan eldur- ef hún er í flokknum núna,“
öllum heiminum, sem rokið inn logar glatt á arninum hjá sagði hann við Gutta, „hún er
hefur úpp í loftið ár eftir ár?“ mér og reykurinn fer út um ógurlega vitur.“ Þeir hlupu við
Pabbi liristi höfuðið. „Þú skalt reykháfinn.“ En þá kom Gutti fót í áttina til skógarins, en
spyrja mömmu þína.“ inn um hliðið. „Tataramir eru sáu engan mann. Þeir stefndu
komnir í skóginn,“ kallaði á reyldna.
hann.
GAMANOG
i
Matnr er mannsins megin.
Gvendur var mikill matmað-
ur og orðlagður fyrir græðgi.
Fór svo að lokum fyrir þonum
og öðrum hans líkum, að mag-
inn. þoldi ekki áreýnsluna af of-
átinu og Gvendur varð að leita
til læknis.
„Yður getur batnað,“ sagði
læknirinn, „en þér verðið að
gæta hófs í mat og neyta aðeins
ávaxta, mjólkur og ristaðs
brauðs. Gosdrykkir eru yður
einnig óskaðlegir.“
„Þetta er nú ekki sem verst,“
sagði Gvendur, „á ég að boð"a
þetta á undan matnum eða á
eftir?“
>5* * sjt
Skotasaga.
Skoti og kona hans konru
inn í veitingahús og pöntuð’.i
buff handa tveimur. Þjónninn
tók von bráðar eftir því, að
maðurinn tók hraustlega til
matar síns, en konan snerti
ekki á matnum og fylgdist meo
áti bónda síns. Datt nú þjóniri-
um í hug að hann befði gleymt
að bera eitthvað fram, er kon-
an hefði pantað og gekk yfir að
borðinu. Spurði hann konuna
hvort hana vanliagaði unr eitt-
hvað.
„Nei, blessaðir verið þér.,“
sagði konan, „ég er aðeíns að
bíða eftir því að maðurinn
minn ljúki við að borða, þvi þá
get ég byrjað. Við noturn ncfai-
lega bæði sömu tennurnar.
A rangri leið.
* * *
Jón á Hóli og Pétur á Gr.und
brugðu sér til Reykjavíkur.
Attu þeir kunningja iriui í
Kleppsholti og hugðust taka sér
far með strætisvagni. Vegna ó-
kunnugleika síns fóru þeir inn
í Jllíðavagninn, en góðviljaður
náungi sagði þeim að þeir hefðu
ekki tekið réttan vagn og benti
þeim á hvar Kleppsvagninn. vaf.
Þegar þeir voru lagðir af stað
með Kleppsvagninum, fóru
þeir að tala saman um það
hvernig farið hefði ef þeir
hefðu tekið rangan vagn og
krydduðu þeir tal sitt með vsl
völdum blótsyrðum. Þekktur
sértrúarflokksmaður hér í bæ
stóð nærri þeim í vagninum og
heyrði á tal þeirra. Blöskraði
honum blótsyrðin og sagði við
þá: „Er ykkur þao Ijóst, vinir
mínir, að þið eruð á leið- til Hel-
vítis?“ „O, hvert í heitasta,“
varð Jóni að orði. , Viö erum
ennþá í vitlausum vagni.“
SKIFAUTCeRÐ
RlKISINS
„ÁRMANN”
fer til Snæfellsneshafna og
Flateyjar ií kvöld. Vörumót-
taka árdegis í dag.
Ms. Oddur
Tekið á móti flutningi til Vest
mannaeyja' alla virka daga.
Auglýsið í AB
AB 6