Alþýðublaðið - 23.03.1952, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 23.03.1952, Blaðsíða 6
KÆRLFIKSHEIMÍLIÐ 1. dagur. Gudda sagði allt í lagi, ég gæti farið út í krvöld, húsbónd- inn færi á fund, Youyöu færi í partý, Tolli legði af stað upp í skíðaskála klukkan fimm, það 3Tði þvi svosem ekkert að gera upp úr kvöldmatnum, sjólf var Gudda með höfuðverk og ætl- aði að fara snemma í háttinn. Ég hringdi svo á Hegga og sagði ég væri til, Þá kom babb í bát- inn, Heggi var blankur, var bú- inn að vera það alla vikuna og þekkti ekki í svipinn neina fleiri, sem hann gæti slegið, ég sagði að ég yrði þá að blæða fyrir kvöldið, hann spurði hvað ég væri mikið múruð og ég sagði tvöhundruðkail. Heggi sagði okeydogg, sagðist ætla að skreppa á sjoppuna til Dúu og vita hvort Kaninn' hennár yrði í bænum, svo að þau gætu lagt í splæs með okkur, kem í bíl og tek þig klukkan níu. Bless sagði ég, okeydogg sagði Heggi. Svo fór ég að gera mig í stand, klukkan kort í tíu baul- aði bíllinn, ég var uppmeikuð og ókey og stökk út. Þar var Heggi í leigubíl og Dúa og ein- hver Norsari af skipi, því að Kaninn hennar var ekki í bæn- um. Dúa var blönk en hafði getað reddað einu - kartoni af Lucky úr sjoppunni, og svo var ég með tvöhundruðkallinn, og við fengum bokku af dauða hjá bílstjóranum og fórum að rúnta. Norsarinn var alveg guð dómlegux, hann gat jóðlað svo , agalega kómiskt og Dua var al- veg spinn í honum. Hann var búinn að vera bara þrjá daga hérna í höfninni og gat samt sagt „viltu vera með mér“ og ,,andskolinn“ á íslenzku. Svo drukkum við allan dauðann á rúntinu, og svo höfðúm við ekki fyrir öðrum, og keyrðum niðrí skipið, sem Norsarinn var á og Norsarinn fór niðrí skipið og kom aftur og sagðist geta reddað nógu af víni ef við vild- um taka kunningja sinn í bíl- inn. Við sögðum ckey, nema Heggi, hann var orðinn slomp- aður og hálffúll, en hann varð að lúffa fyrir okkur Dúu,' og hvað haldið þið . . . svo kom hínn maðurinn og Norsarinn með bokigurnar og hinn maður- inn var agalega smart Spán- verji, og hann gat ekkert sagt nema svolítið í ensku. Svo kom hann inn í bílinn og ég drauj- aði mér til svo að hann gæti setzt við hliðina á mér, og Heggi bölvaði og sagði ég væri gæs, en almáttugur, sá spánski var svo brúnn í framan og sæt- ur, að ég fékk í hnén og sagði bara hollkjeft við Hegga. Svo í: fórum við aftur að rúnta og drukkum bæði viský og sénev- er, og almáttugur, sá spánski í var svo agalega frekur, að það t var alveg drep. Svo var hann ! alltaf að bjóða Hegga meira og ! svo var Heggi orðinn svo full- : ur, að hann dó og við héldum áfram að rúnta. . . . Svo var Dúa orðin svo syfj- uð, að við keyrðum hana heim og Norsarinn fór með henni. Svo vissum við ekkert hvað við áttum að gera við Hegga, svo .. ég borgaði bílstjóranum, en yið vorum búin að rúnta svo lengi, að ég átti ekki nóg og varð að láta hann hafa úrið mitt í pant og svo lcfaði hann að fara með Hegga í kjallarann, svo að við væíum laus við hann. . .. Almáttugur hvað ég er bunn og dán í dag. .., GoIIý. AB 6 Framhðkfssagan 53- Agatha Chrístie: orðgátan á Höfða sem formið krafðist. Fyrst voru leidd fram vitni til sönnunar því, hver sú myrta væri. Síð- an var ég kallaður sem vitni til þess að skýra frá líkfund- inum. Því næst var læknirinn látinn gefa skýrslu sína. | Að því búnu var réttarhöld- unum frestað um vikutíma. Og nú var „Morðið í St. Loo“ komið á forsíður blaðanna. Sú frétt yfirskyggði í bili frétt- irnar u.m dauða fluggarpsins, Michael Seatons. Það kom sér líka vel fyrir blöðin að fá nýja æsifregn, þegar dauði Seatons var viður kenndur sem staðreynd og ekki meira um hann að segja. Og eins og allt var í pottinn búið, var ekki utlit fyrir annað, en að þessi nýja fregn myndi end ast blöðunum um alllangt skeið. Þegar réttarhöldunum var lokið og mér hafði tekizt að hrista blaðasnápana af mér, l.élt ég til fu.ndar við Poirot Síðan áttum við stutt samtal við séra Gils Buckley og konu hans. Þetta voru einkar hugþekk og aðlaðandi hjón, algerlega laus við allt stærilæti og helgi hróka. Frú Buckley var stillileg kona og virtist vera skapföst, ljós á hár og hörund og norræn á svip. Maðu.r hennar. prestur- inn, var maður lágur vexti, grá hærður, vingjarnlegur, en um I Ieið festulegur í framkomu. | Það var auðséð, að þau. höfðu orðið fyrir óumræðilegri sorg, l er þau misstu dóttur sína á svo óvæntan og hörmulegan hátt. „Maggie okkar“, sögðui þau, þegar þau minntust á hana. „Mér veitist örðugt að trúa því, jafnvel nú, að þetta hafi í raun réttri gerzt, herra Poi- rot“, mælti frú Buckley. „Hún var yndislegt og gott barn, herra minn; svo ótrúlega prúð og laus við alla sjálfshyggju. Alltaf varð henni fyrst og fremst hugað um aðra og þeirra kjör. Það er óskiljanlegt, að nokkur skuli hafa getað unn- ið slíkt ódáðaverk .... “ „Ég ætlaði aldrei að átta mig á símskeytinu", varð frú Buck ley að orði. „Og þetta var dag inn eftir að hún kvaddi okkur og hélt á brott, glöð og hraust. „Dauðinn er alltaf á næsta leiti“, mælti presturinn. „Weston lögreglustjóri hef- Ur auðsýnt okkur mikla sam- úð og skilning“, mælti frúin enn. ,,Og hann hefur fullviss- að okkur um, að einskis verði látið ófreisað til þess að finna manninn, sem þetta óheilla- verk hefur u,nnið. Það hlýtur að vera hættulega brjálaður maður. Engin önnur skýring er hugsanleg á þessu níðings- verki .... ‘‘ „Ég tjái yður mína dýpstu og einlægustu samúð, frú“, mælti Poirot. „Og ég er öld- ungis undrandi yfir því hug- rekki og þeirri stillingu, sem þér sýnið, varðandi þennan vo- veiflega og hryggilega atburð“. „Sorg og sút megnar ekki að bæta okkur þennan sára missi“, svaraði frú Buckley, lágt og stillilega. „Konan mín er aðdáanleg", varð klerki að orði. „Hún er gædd meiri stillingu og sálar- þreki en sjálfur ég. Meiri trú- arfestú. Ó, þetta er allt svo óskiljanlegt, herra Poirot“. „Ég veit það. Ég skil tilfinn ingar yðar, herra prestur“. „Þér eruð Poirot, — hinn heimskunni leynilögreglumað- ur?“ varð frúnni að orði. „Svo er nefndur, frú“, svar- aði Poirot. „Já, ég hef heyrt yðar getið. Frægð yðar hefur jafnvel náð til okkar, sem búum þó í af- skekktu sveitaþorpi. Yður tekst áreiðanlega að leysa þessa gátu, herra Poirot1'. „Ég mun ekki unna mér neinnar hvíldar, frú, fyrr en mér hefur tekizt það“. „Yður tekst það. Slíkt ódáða verk hrópar á hefnd“, mælti prestur. „Enda þótt oft fari svo, að þess sé nokkuð langt að bíða“. „Hefndin kemur alltaf fyr- <ir slík ódáðaverk“, mælti Poi- rot. „Enda þótt okku.r kunni á stundum að vera hulið í hverju hefndin er fólgin“. „Hvað meinið þér. herra Poirot?“ Poirot svaraði ekki. Hrísti aðeins höfuðið. „Vesalings Nick“, mælti frú in. „Mig tekur eiginlega sár- ast til hennar. Hún reit mér bréf, sem var með afbrigðum huggunarríkt, enda þótt það lýsti sárustu sorg hennar sjálfr ar. Hún komst þannig að orði, að henni finndist, sem hún ætti sök á dauða Maggie, þar eð það hefði verið fyrir beiðni hennar, að Maggie kom hing- áð“. „Það er fráleitt“, varð prest inum að orði. „Já, en það lýsir tilfinning- u,m hennar. Ég vildi óska, að mér væri leyft að heimsækja hana og hafa tal af henni. Mér virðist það satt að segja furðu- lega ströng ákvörðun, að nán- ir ættingjar hennar skuli ekki fá leyfi til að hitta hana að máli“, sagð frúin. „Það er ekld að spyrja að strangleikanum hjá þessum læknum og hjúkrunarkonum", svaraði Poirot, alvarlegu.r á svipinn. „Þegar það fólk hef- ur sett einhverjar reglur, þá er ekki nokkur lífsins leið að fá þeim reglum breytt. Vafa- laust hugsa læknarnir sem svo, að heimsóknir geti tafið fyrir því að henni takist að ná sér aftur eftir taugaáfallið. Og það er líka ofursennilegt, að heim- sókn yðar gæti orðið til þess að ýfa harma hennar“. „Ef til vill“, svaraði fruin hugsi, „en ég hef ekkert álit á þessum hjúkrunarheimilum. Ég er viss um, að Nick næði sér mun fyrr, ef henni væri leyft að koma með okkur. Hún hefði aðeins gott af því, að komast burt úr þessu umhverfi c,m skeið‘‘. „Það er hverju orði sannara, — en ég er hræddur um, að læknarnir gefi aldrei sam- þykki sitt til þess. Er langt sið- an að þér hafið séð ungfrú Buckley?" „Ég hef ekki séð hana síðar. síðást liðið haust. Hún dvald- ist þá í Scarborugh. Við Maggie skruppum þangað og vorum þar eina dagstund, og svo kom Nick heim með okkur og var hjá okkur um nóttina. Hún er falleg og allra bezta stúlka, —- Myndasaga barnanna: Bangsi og áUabjallan, Bangsi stakk bjöllunni í vas an og hélt svo af stað ásamt Gutta. Tatti fylgdi þeim á leið. „Þetta verður eitthvað skrýt- ið. Ég skil hvorki upp né niður í þessu‘‘, sagði Bangsi. „Ætli þetta verði mjög hættulegt?“ „Já, ætli við brennum okku,r?“ bætti Gutti við. Tatti Irló. „Nei, ég trúi því ekki, að amma hafi sent ykkur í neina hættu ferð. Sjáið þið, þarna stígur mikill reykur upp úr fjallinu“. Tatti kvaddi Bangsa og sneri heim að vagninum. Þeir héldu; áfram að reykjarbólstrinum. Þar tók Bangsi upp bjölluna og hringdi henni. Um leið heyrðust skruðningar fyrir aft- an þá. Þeir litu við, og þá stóð þar lítill álfur. „Hvers vegna ert þú með álfabjöllu,?“ skríkti hann. „Hvers vegna kallarðu á mig? Svaraðu strax. Ég má ekki bíða?“ En strákarnir komu ekki upp neinu orði af undrun. En svo fengu þeir aftu,r mál- ið, og Bangsi skýrði fyrir álf- inum, hvað hann væri að gera og hvers vegna hann væri með bjölluna, og bað álfinn svo blessaðan að segja sér, hvern- ig stæði á Öllum þessum revk. „Þetta er ekki reykur, þetta er þoka“, svaraði álfurinn. „Ég er einn af vorálfunum og okk- ar verk er að vorþokan verði ekki of dimm. En það er eitt- hvað í ólagi þarna niðri. Hún kemur upp alls staðar“. Ekki vantaði ástina. Jóhannes gamli var vel efnað' ur, en kominn á efri ár og var farinn að hafa áhyggjur út af syni.sínum, sem var ógiftur og virtist ekki ihafa neinn áhuga fyrir kvenfólki. Nágranni hans átti dóttur og kom þeim saman um að sonur Jóhannesar skyldi ganga að eiga dóttur nágrann- ans. Jóhannes ber upp vand- ræði sín við nágrannann. „Hefðu engar áhyggjur, ég kann ráð við þessu. Hann Pétur sonur minn var alveg eins. En ég læsti hann og Guðrúnu á Hóli inni í herberginu og fóðr- aði þau á eggjum og pönnu- kökum í tvo daga og eftir það vantaði ekki ástina. Reyni það ekki aftur. Gunnar er fyrir dómaranum í níunda barnsfaðernismáli sínu. Dómarinn: „Þetat er farið að endurtaka sig nokkuð oft. Væiri ekki betra fyrir yður að ná yð- ur í konu?“ Gunnar: „Ég hef reynt það, en það geri ég ekki aftur.“ Dómarinn lítur spurulum augum til Gunnárs. Gunnar: „Maðurínn hennar lumbraði svo fantalega á mér, að ég er varla búinn að riá mér enn.“ Á skömlntunartímabilinu. Það var á stríðsárunum begar áfengið var skammtað, en veitt ar voru undanþágur til áfengís- kaupa ef um afmæli, brúðkaup eða önnur slík tækifæri var að ræða. Maður nokkur hér í bæ fór niður í Nýborg og bað um auka skammt af áfengi vegna brúð- kaups dóttur sinnar. „Hvað verða gestirnir rnarg- ir?“ spurði afgreiðslumaðurinn. ,,Þér getið líklega skilið það sjálfir, að við geturii ekki ákveð ið það fyrr en við vitum hvað við fáum mikið áfer.gi.“ * ☆ ☆'☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ilftlllllll W a S e r íslenzkf ll!IIIIIIi!lilMlllllllllllllll!!l Q Q !<. Q 2<. Q & Q !X sj. V ty*?- imiliiMmiiiiliiiliiffliiiiiwf||iiiiiiii:' Oiemia - DESINFECTOR er vellyktandi sótthreins S andi vökvi, nauðsýnleg- S ur á hverju heimili tilS sótthreinsunar á mun- S um, rúmfötum, húsgögn um, símaáhöldum, and- rúmslofti o. fl. Hefur unnið sér miklar vin- sældir hjá öllum, sem^ hafa notað hann. ^

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.