Alþýðublaðið - 20.05.1952, Blaðsíða 6

17. dagtir
skráfað I
°g
ISKRlFAÐl
HVAÐ KOSTA FRÍDAG-
ARNIR?
í engu landi munu vera jafn-
jnargir almennir frídagar og hér
á landi, og væri íróðlegt að
reikna út, hve margar vinnu-
stundir, og þar með fjármumr,
færu, forgörðum fyrir alla þessa
frídaga. í siðasta mánuði voru
f. d. 8% frídagur, í þessum mán
uði verða 6 frídagar og í næsta
mánuði verða 7 frídagar og eru
'þó ekki meðtaldir laugardagarr.
ir, sem viðast má aðeíns telja
ixálfan vinnudag. Með öðrum
orðum: á þrem mánuðum verða
21% frídagur. — í Svíþjóð var
á vetur gerður útreikningur á
því, harað einungis páskahelgin
kostaði þar — ekki einstakling-
ínn — heldur þjóðfélagið í
heild. Niðurstaðan var sú, að
hver einn frídagur kostaði Iand
■ið 140 milljónir króna. Þ>ar eru
reiknað með fjórum frídögum
uim páskahelgina, og hefðu þeir
því áít að kosta þjóðina 560
milljónir sænskar krónur. Þá er
brugðið upp mynd af því,
hvernig hægt væri að verja
Vessu fé, og er nefnd sem dæmi,
að það nægði til þess að byggja
10 000 íbúðir; fyrir innflutningi
40 000 bíla eða til þess að bjóða
60 000 manns í flugferð umhverf
is jörðina.
SVONA ER ÓRÉTTLÆTEÐ!
Og svo er það litli drengurinn,
sem öfundaði eidri bróður sinn.
„Af hverju grætur þú, drengur
minn“, spurði maður, er hitti
hann á iörnum vegi: „Af því að
bróðír minn hefur fengið mán-
aðarfri11 svaraði snáði. — „Og
iSf hverju hefur þú ekki fengið
frí eins og hann“, spurðí maður-
inn. ,,— Af því að ég er ekki
byrjaður í skóla“, snökkti sá
litli.
SVÖR VHD SPIJRNINGUM
í SÍÐASTA BLAÐI.
SPURNINGAR DAGSINS!
1. Jónas HaUgrimsson.
2. 27. október 1919.
3. Sveinn í Firði.
4. Kettlingur.
5. Drómedar.
SPURNINGAR DAGSINS!
1. Eftir hvem er þetta erindi?
„Þat mætti mín móffir,
at mér skyidi kaupa
fley og fagrar árar,
fara á brott meff vikingum.
standa uppi í stafni,
stýra dýrum knerri;
halda svá.til hafnar,
höggva mann ok annan“.
2. Hvaff heitir íorsætisráff-
herra N.orffmanna?
3. Hva® er taliff aff mörg pró
sent af þyngd, líkamans sé
vatn?
4. Hvenær var þjóftvinafélagið
stofnaff?
5. I hvaffa hreppi er Eldborg
á Snæfellsnesi?
Sjá svör í naesta blaffi. — f.K.
s
s
.s
s
s
s
s
V
s
s
s
í
VILLTA
Cornell Woolrichi
BRÚÐURIN
henni hafði verið ætlað að
nema þarna staðar eða ekki,
var í fyrstu ekki ljóst. Þetta
var smárjóður, og þegar betur
var að gáð, sást hvolítill kofi
í því miðju. Brautin var víst
hér á enda. Mokkrar Indíána-
konur stóðu álengdar með bam-
ungana sína ó bakinu, hvor
tveggja horfðu á lestina eins og
naut á nývirki. Staðurinn var
umkrigdur stórvöxnum frum-
skógi.
Lawrence stökk niður úr
vagninum. Hann hjálpaði henni
niður líka. Þau lituðust um.
Maður gekk til þeirra. Hann
fór sér að engu óðslega. Hann
gekk rakleitt til þeirra og virt-
ist alveg viss um að vita hver
þau voru. Það var heldux ekki
mikill vandi að geta sér þess
til. Það var ekki nema um eina
lest að gera, og engir aðrir far-
þegar voru með þessari lest í
þetta skiptið.
Hann var mjög brúnn í fram-
an. En því nær sem hann kom,
því augljósar sást, að hér var
ekki innfæddur maður á ferð,
heldur Ameríkumaðurinn, sem
læknirinn hafði lýst fyrir þeim.
Hann var í buxum úr þykkum
og sterkum baðmullardúk og
flauelsskyrtu. Hatturinn, sem
hann var með á höfðinu, var
svo sem ekkert líkur neinum
hatti í laginu, en átti þó að
kallast þvf nafni.
„Herra Jones? Ég er Mallory.
Gleður mig að sjá ykkux.“
Þau tókust í hendur. Hann
var kannski ekkert sérlega
mikill fyrir mann að sjá, og
ekki barst hann á í klæðaburði.
En Lawrance féll hann strax
vel í geð. Augnaráðið bar vott
u,m stöðuglyndi og viljafestu
og það vakti traust.
„Þetta er konan mín.“
Mallory bar hendina upp að
höfuðfatinu og ýtti við því með
gómunum. Öðru, vísi tók hann
ekki ofan fyrir frúnni.
Hún hafði auðsjáanlega
miklu minni áhuga á Mallory
heldur en hinu innfædda fólki,
sem safnazt hafði saman í
kringum þau. Hún brosti til
þess og litaðist um af auðsýni-
legri forvitni.
Mallory gaf ekki Mitty mikl-
ar gætur. Hann virtist kunna
illa við sig í návist kvenfólks.
2 gerðir komnar.
Véla- og raftækjaverzlunin
Banl;astr. 10, Sími 81279
„Jæja. Ættum við ekki að |
koma okkur af stað. Þið eruð
bæði vön að sitja á hesti; er
það ekki?“
„Nú. Erum við ekki komin?“
Mallory brosti góðlátlega.
„Það er nú eitthvað annað. Þið
eruð rét. vel hálfnuð. Við köll-
um þetta nú láglendi, þar sem
við erum nú.“ Hann benti þeim
að koma með sér. Á einum
stað var hlið út úr rjóðrinu.
„Þið getið séð betux hér.“
Landið hækkaði fram undan.
„Þið sjáið, að lengra í burtu
hættir landið að vera eins
grænt og það er hér. Það verð-
ur meira brúnt. Þar erum við.
Þarna langt uppi“.
„Það er talsvert hátt uppi“,
samþykkti Lawrence.
„Það er yzta ræktaða land-
ið. Svo er bara auðn.“
Lawrence gaf í laumi nánar
gætur að Mitty, meðan hann
talaði við Mallory. Henni virt-
ist liða mjög vel. Hún virtist
vera ánægð með umhverfið,
ánægð með hann (það sá hann
á því, hve innilega hún hélt
u.ndir hendi hans), ánægð með
allt. Hann hafði aldrei séð
hana í eins góðu skapi síðan
þau voru á skipinu. Honum
þótti mjög vænt um það.
Mallory blístraði og drengur
kom með hestana þeirra. Þeir
eru kallaðir „drengir“ á þess-
um slóðum, þótt þeir séu komn-
ir talsvert til ára sinna. Þessi
var að minnsta kosti eldri en
þeir Mallory hvor um sig.
Mallory kynnt hann fyrir þeim,
en ekki þau fyrir honum:
„Þetta er Pascual. Hann á
heima hjá mér.“
Pascu.al brosti, svo að skein
i hvítar tennurnar.
Þau stigu á hestbak og lögðu
af stað. Hestarnir voru látnir
ganga hver á eftir öðrum. Gat-
an var ekki breiðari en svo.
Fyrstur fór Pascu,al og vísaði
veginn. Þess þurfti þó ekki
með, Hér var ekki hægt að
villast; engar kxossgötur og
gatan þröng og mjó, en þó
greinileg. Syo kom Mitty og
Mallory og Lawrence góðan
spöl á eftir henni.
Þeir yrtu hvor á annan við
og við,
„Hefurðu fengið svona heim-
Sóknir áður?“
..Ekki margar. Það á enginn
leið hér u.m. — Hún situr vel
á hesti, konan þín.“
„Ég vildi óska, að slíkt væri
hægt að segja um mig.“
„Þegar við komum dálítið
lengra, þá verður gatan betri
og við getum sprett svolítið
betur úx spori.“
Hann spurði Lawrence:
„Ertu hérna í viðskipaterind-
um?“
„Ekki hérna. Störfin bíða
eftir mér í San Fransiskó. Eða
biðu, öllu heldur. Við urðum
strandaglópar í Puerto Santo
og verðum að bíða eftir næsta
skipi.“
Mállory leit á hann með
meðau.mkunarsvip. „Hvemig
lízt ér á Puerto Santo?“
Lawrence dró vísifingurinn
yfir barkann, eins og þættist
hann skera sig á háls.
Mallory, skildi, hvað klukkan
sló. ..Ég er alveg samþykkur.
Þann stað þoli ég ekki heldur.
Það eru 18 mánuðir síðan ég
hef komið þangað.“
Einmanalegt líf fyrir hvxtan
mann, hugsaði Lawrence og
vúrti Mallory fyrir sér í laumi;
Hann langaði til þess að spyrja
hann, hve lengi hann hefði ver-
ið hér á þessum slóðum; en
hann kom sér ekki að því.
Það gat ekki heitið, að þeir
töiuðust meira við þessa þrjá
tíma, sem þau voru á leiðinni.
Þau, voru nú komin inn fyrir
girðinguna umhverfis bústað
Mallorys og hleyptu samhliða
heim. Það var fyrir nokkxu
orðið dimmt, en myrkrið hafði
komið hér töluvert síðar en *
niðri í Puerto Santo. Á vestur-
himninum var enn þá daufur
bjarmi, þar sem sólin hafði sezt.
„Við erum komin talsvert
hátt upp. Kvöldsólin er miklu
lengur hér hjá okkur en niðri
í Puerto Santo.“ Mallory var
hreykinn af þessum yfirburð-
um sinna heimkynna yfir kaup-
staðinn.
Pascual fór af baki og svo
hvert þeirra á eftir öðru.
„Drengurinn“ tók hestana og
fór burt með þá.
Það vrar of dimmt til þess að
Lawrence gæti virt umhverfið
og húsaskipan vel fyrir sér.
Hann sá samt stórt, hvítt í-
búðarhús, breiðar svalir með-
Myndasaga barnanna:
Ban^si og Bongi.

Pabbi tók hina púðurkerl-
ingu,na og skoðaði hana vand-
lega. „Hvar fékkstu þennan
hættulega hlut?“ spurði hann
alvarlegur. Bangsi var hrædd-
ur og þorði ekki annað en
segja eins og var. „Farðu þá
til Bonga“, sagði pabbi þung-
brýnn, „fáðu honum þetta og
segðu honum, að hann eigi
hvorki að leika sér með svona
eða gefa það öðrum“.
i Bangsi hélt óðara af stað til
! Bong með púðurkerlinguna.
I Honum þótti slæmt að hafa
I þurft að Ijóstra leyndai'máli
Bonga upp, en við því var ekk-
; ert að gera. Þegar hann var
| kominn svo langt, að hann sá
i til rústanna, kom ægilegur
; hvellur og sprengjumökkur
| gaus upp einmitt í rústunum.
Bangsi tók bakfall af hræðslu,
en tók svo sprett.
AB6
IVIifni sprengingar komu á
eftir. |; Þegar Bangsi kom að
rústufium, sá hann að spreng-
ingarnar höfðu orðið í djúpri
spruitgu,, sem náði niður í neð
anjaEðársalina. Bangsi var
hræc|dur um, að Bongi hefði
orðio'ífyrir slysi, en svo heyrði
hanrt' rödd hans neðan úr rúst-
unum- ' Hann kallaði í Bonga
og bað hann að koma strax út
að tala við sig.
Sektuff fyrir að nxissa íxiffur ura
sig buxumar.
Norsk kona var nýlega dæmd
í 75 króna sekt fyrir að reyna
að smygla karlmannabuxum
inn í Noreg. Fór hún í tvenn-
ar karlmannabuxur utan vfir
sín eigin föt og svo í kápuna
utan yfir. Erx þegar tollvörður
inrx bað hana opna kápuna duttu
buxunxar sem voru alltof víðar,
niður um hana.
* * »!«
Harax þakkaffi konuixni heilsiina.
Hverju þakkið þér það mest
að ná svo háum aldri? spurði
fréttamaðurinn Oisen gamlá.
„Sjáið nú bara til ‘, sagði öld-
ungurinn, „þegar ég kvæntist
urðum við hjónin ásátt um það,
að þegar hún réiddist mér skildi
hún fara í eldhúsið, en þegar é'g
reiddist hennii þá skyldi ég ganga
út í skóg. Þessum tíðu göngu-
ferðum í skóginum þakka ég
heilsu mína.
* * >:<
Ráðstöfun drottins.
Hafið. þér heyrt predikanir
mínar? spurðd hinn nýkonxni
prestur Guðrúnu gömlu. Nei, ég
hef aldrei hevrt til yðar prestur
minn, því að ég heyri svo illa o.g
því ræður drottinn, og h’efur
víst sínar ástæður fyrir því.
* * *
Bókstaflega skiliff.
Óskar hafði verið lengi í sigl
ingum, en nú sat hann með unn
ustu sína heima í skógarlundi og
naut lífsins, og var hamingjusam
ur yfir því að vera kominn aft-
ur til hennar. Unnusta hans var
samt ekki alveg viss um að
Óskar hefði verið sér trúr mcð
an hann vax í burtu og spurði
hann varfærnislega:
„Óskax, varstu mér trúr me'ð
an þú yarst á sjónum?“
Óskar svaraði ekki strax en
svarði svo: „Jú meðan ég var á
sjónum.
* * >:•> •
Daixskt.
Ungu hjónin sátu í dagstof-
unni og lásu við ljósið frá stand
lampanum sem stóð á njjLHi
þeirra. Hann las í bók, en hún
kvöldblaðið. Allt í einu rauf
hún þögnina og spyr með ótta í
röddinni.
. — Henry?
— Já, ástin mín.
— Hvar varstu árið 1929?
— Það er ekki svo auðvelt að
svara því á stundinni, en af
hverju langar þig allt í einu
að vita það.
—- Jú, ég varð allt í eiriu
hrædd. Það stendur hérna í blað
ínu að árið 1929 hafi einn a£
hverjum 800 íbúum Danmerkur
setið í fangelsi.