Alþýðublaðið - 24.05.1952, Blaðsíða 6

\SKRAF AÐ
°8
ÍSKRIFAÐ i
HÖFUÐFATANOTKUN
Það hefur vrst aldrei farið
fram nein rannsókn á þvi h.ér
á landi, hve mörg prósent þjóð
arinnar, berhöfðuð og
3we mörg prósent með höfuð-
föt, enda mun þetta vera nokk-
-að breytilegt eftir árstimum. A
Bretlandi hefur aftur á móti
farið fram athugun á þessu, og
stóð hún yfir í mánaðartíma í
ýmsum borgum landsins, bæði
í Suður-Englandi og Skotlandi.
Niðurstaðan varð í stórum drátt
'um þessi: í Skotlandi ganga um
60.25 prósent karlmanna með
jhöfuðföt, en aðeins 29.25 gar.ga
'berhöfðaðir. í Englandi og Wels
eru aftur á móti ekki nema 55.
77 prósent, sem nota höfuðföt,
en 44.23 prósent ganga berhöfð
aðir. Höfuðfötin sem notuð eru,
eru mjög breytileg, ailt frá sport
húfum og alpahúfum upp í
iharða hatta, og í Edinborg ekki
siema 0,8 prósent. Einnig eru
alpahúfur mjög sjaldgæfar í
Kkotlahdi. í Edinborg sáust t. d.
<ekki nema aðeins tveir menn
méð alpahúfur, rfeðan rannsókh
þessi stóð yfir, og í Glasgow
alls ernginn. Eoks leiddi þessi
s-annsókn það í Ijós, að menn
nota ákaflega misiangan tíma
fil þess að velja sér höfuðföt.
T. d. er talið að það taki Skota
ihérum bil fimm minútum lengri
iíma að velja sér höfuðfat, en
Suður-Englendinga. Og ef Skoti
kemur inn í hattaverziun og
lonan hans er í fylgd með hon-
um, á hann það til, að máta alla
ítáttana í verzluninni, áður en
hnn ákveður, hvérn hann skuli
velja.
SVÖR VIÐ SPÖBNINGUM
í SÍÐASTA BLAÐI.
1. Sigurður Breiðfjörð.
,2. Suouroddi Suður-Ameríku.
3. Sprengisandur 826 m. yfir
sjó, Kaldidalur, 727 m. og
Itjalvégur 67.2 m.
4. f Amarhvoli.
5. Ingimundur Árnason.
SPUBNINGAR DAGSINS:
1. Um kvaða Skúla var þetta
kveðið, og hver kvað?
„Nú er Skúia komið kvöld,
kappinn horfinn. verum sjón-
um.
I»ó að hríði í heila öld,
harðsporarnir sjást í snjón-
um“.
2. Hvenær er Stalin fæddur
og hvert er skírnarnafn
hans?
3. Hvaffa sýsla hefur P fyrir
einkeimisbókstaf á bifreiðum
4. Hvaða íslenzkur farfugl
fer alla leið til Suður-
heimskauts á veíurnar?
5. Hvort er ÍSI eða SÍS eldra?
Sjá svör í næsta blaði. — ÍK.
'29. dagur
Cornell Woolrich:
YILLTA BRUÐURIN

ið alla skugga burt.
Hann leit undan birtunni.
„Hún er glóandi heit.“
Hitinn jókst mjög skyndi-
lega. Ekki þessi mollv.kennda
svækja, sem hafði kvalið hann
á ströndinni, heldur þurr,
| steikjandi hiti, sem urðir og
klettar drukku í sig í fyrstu,
en endurvörpu.ðu síðan méð
sterkri útgeislun. Það var
mikil tibrá í lofti.
Hún sneri hestinum við og
leit til baka.
„Sjáðu bara, hvað við erum
komin langt. Héðan getur mað-
ur næstu.m séð yfir alla land-
areignina hans Mallory. Sjáðu!
Við sjáum mennina á akrinum.
Hattarnir á höfðum þeirra eru
eins og litlir deplar. Sjáðu
hvað kofar vinnu.fólksins eru
litlir í samanburði við sjálft í-
búðarhúsið. AUt sýnist svo
lítið héðan, alveg eihs og mað-
ur sé að horfa í öfugan enda á
kíki.'‘
Þau voru þegar komin dá-
lítinn spöl út fyrir landareign-
ina. Það gátu þau ráðið af því,
að ræktaða landið var fyrir
nokkru, þrotið og auðnir einar
teknar við.
„Við ættum ekki að fara
lengra. Hann sagði, að við
skyldum eltki . . . . “
„Skyldum ekki hvað?“
„Að við skyldum ekki vera
lengi, af því að við yrðum þá
svo svöng.“
Hún ygldi sig. „Heldur vil
ég sitja á hesti en að fara að
borða. Firmst þér það ekki
líka? Komdu lengra! Við skul-
um halda áfram svo sem einn
stundarfjórðung til viðbótar.“
Hann hreyfði engum mót-
mælum, en var tregur til þess
að fara lengra. Og þó. Þegar
alls var gætt, þá varð ekki með
neinni skynsemi ályktað, að
nokkur viðvörun um hættu
hafi getað falizt í orðum Mall-
orys. Hann hefur einungis
verið hræddur um að þau villt-
ust, vegna þess að þau, voru al-
veg ókunnug á þessum slóðum.
Hún var lögð af stað. Hann
gaf henni nánar gætur. Húh
hallaði höfðinu aftux og hafði
ekki augun af fjallinu, sem nú
var ekki fjarlægt, eins og ver-
ið hafði, þegar þau voru niðri
á ströndinni, heldur' alveg hjá
þeim. • Og hann tók éftir því,
að áhugi hennar á því virtist
engu minni en þegar hún var
að stelast út á s\'alirnar til þess
að geta mænt á það. Af tveim-
ur ástæðum var hvort tveggja,
að hann veitti þessu minni at-
hygli og hafði þar að auki áf
þvi ihihrii áhygjur heldur en
niðu.r frá: Það var ekkert eðli-
legra, eri að hún horfði á það
héðan, þar sem þau nú stefndu
beint á það, og auk þess var
fjallið það athyglisverðasta,
sem héðan varð séð, og þvi
ekkert sjálfSagðara en að því
væri gaumur gefinn.
Hesturinn tuggði mélin ó-
þoHnmóður. Lawrance nam
staðár og kallaði: „Mittyi Nú
erum við komin nógu langt.
Við skulum ekki fara lengra.
Hestarnir eru orðnir þyrstir“.
Hún veifaði hendinni til
hans án þess að líta við.
„Það er uppspretta hérna í
gili á bak við hæðina. Þar geta
þeir fengíð sér að drekka.
Komdu! Ég skal sýna þér.“
Han áttaði sig ekki á því
fyrst í stað, hvort henni myndi
vera alvara eða ekki.. Hann
hlau.t að vera eitthvað sljór, ef
hann ímyndaði sér að henni
gæti verið aivara, þótt hún
segði þetta svona blátt áfram.
Hún var dálítið á undan hon-
um og var nú horfin á bak við
þessa hæð og komin ofan í gil
á bak við hana. Og þegar hann
kom að henni, þá var hún,
honum til ínikillar undrunar
að brynna hestinum úr ofur-
litlu.m læk, sem spratt þar upp
á milli kletta, rann dálítinn
spöl eftir skorningnum og hvarf
svo ofan í urðína og sást ekki
meir.
Hann var að fara af baki,
þegar skyndilega rann upp
fyrir honúm ijós. Hann varð
agndofa, sleppti ekki taki af
makka hestsins eins og óttaðist
hann að detta, og horfði á hana
hálfskelfdúr.
„Hvérnig vissir þú að það
væri uþþspretta í þessu gili?“
spu.rði hariri, og rödin var hás.
Húri leit fyrst á hann og svo
á líridina; virtist ekki skilja, að
neitt væri furðulegt við þá vit-
neskju hennar, en var þó hálf-
hissa.
„Ég veit það ekki. Sko! Það
er hér upspretta; er það ekki?“
„Ég sé það vel. En hvernig
vissir þú að hún væri hér, áð-
ur en þú komst upp á hæðina.
Vð komum hingað í nótt. Við
höfum aldrei á ævi okkar kom-
ið hingað áður, hvorugt okkar.‘‘
„Lariy! Vertú ekki alltaf
svoria Bræddur.“ Húri réyndi
að hughreýstá hann. „Það bog-
ar af þér svitirin.“
„Það er bará af hitanurri.“
Hanri þurkaði svitann af énn-
, inu, með handarbakinu. „Sagði
Mallory þér af lindinni?“ Hann
sá strax. að ekki gát skýringin
verið fólgin í því. Ekki gat
hann hafa sagt henni svo ná-
kvæmlega hvar liridin væri.
Sénnilegast, að hann hefði
aidrei séð hana sjálfur.
Hún hristi höfu.ðið. „Ég tal-
aði ekkert víð harin áður en við
fórum, Það veiztu sjálfur.
Heldur ekki í gærkveldi."
Hann slangraði að flötum
steini og lét sig fallast á hann.
Hann reyndi að kveikja sér í
vindlingi, en missti hann úr
máttvana fingrunum. Reyndi
aftur og tókst það.
Hún kom til hans og lagði
höndina á öxl hans, hughreyst-
andi. Hann leit ekki upp.
„Þú hefur kanski heyrt í
lindinni áður en þú sást hana,“
sagði hann lágt og horfði nið-
ur í u.rSina.
„Já, kannski. Ég .... Það
hlýtur að hafa verið það.“
En hann vissí vel, að þetta
var ekki hin rétta skýring. Hún
sagði þetta eínungis til þess að
róá hann. Það heyrðist svo sem
ekkert hljóð frá þessari lind.
Aðeins svolítið hjal, ef maður
var rétt hjá henni ög lagði við
hlustirnar.
„Kannski hefur hesturinn .
Ekki hafði hesturinn sagt
neitt, mállaus skepnan. Það
var hún, sem hafði sagt fyrir
um lindina, en ekki hann.
Hún gekk að lindinni, tók
vatn í lófa sinn og drakk.
„Fáðu þér að drekka,“ sagði
hún. „Það er hressandi.“
„Ég vil ekki drekka úr þess-
ari bölvaðri línd,‘‘ sagði hann
og bandaði frá sér með hend-
inni. ,.Það er eitthvað óhreint
við hana.“
Anægjan af þessu ferðalagi
var, hvað hann snerti, gjör-
samlega. rokin út í veður og
vind. Nú var það að koma á
ný. Það .... Hann átti ekki
neitt oi'ð yfir það. Þetta ein-
kennilega.
Þau Jjfcöluðtist ekki við um
hríð. Hofðu bæði nóg með
hugsanfr sínar. Hann var að
hugsa um hana; en einhvern
Myndasaga harnannai
Bangsi og Bongi,
^xtra
^OTOR OIL
BEZT
sumar. vetur
vor og haust

;3
*
6AMAN OG
ALVARA
Sofnaði o-g- Ieriti itil Brazilíu.
S. I. vetur kom norskur hval
veiði bátur til Rio De Janairo í
Brazilíu og lét þar í iand laumu
farþega. Maðurinn ságðist samt
ekki hafa ætlað sér að fara með
skipinu. Áður en báturinn fór
í vaiðiför til Suðuríshafsins var
hann hreinsaður og voru til þess
fegriir nokkrir ménn úr iandi.
Sama kvöldið og báturinn lagði
af stað frá Tonsbefg hafði mað
uririn lagt sig um borð í skíp-
inu eftir að hann hafði lokið
vinnu sinni og váknaði ekki
fyrr en skipið var komið út í
rúmsjó. Hann var íluttur aftur
Hsirn til Noregs með norsku
skipi.
Álar stÖðva stálframleiðslu.
1 fréttastofufregn frá Wales
er sagt fró því, að í stórri verk
smiðju þar, sem eingöngu eru
búnir tíl stálvalsar, hafði orðið
að leggja niður vinnu í heilan
dag vegna þess að álar gerðu
innrás í verksmiðjuna. I verk-
smiðjunni er notað mikið af
köldu vatni til þess að kæla
hina glóandi valsa. Þennan dag
komu aðsins fáeinir dropar í
stað mlkils vatnsmagns. Verk-
fræðingarnir hófu þegar rann-
sókn á þessu undarlega fyrir-
brigði og fundu þá mörg hundr
uð ála, sem komist liöfðu í vatns
þróna og í vatnsleiðslurnár.
Rauð söiunun.
Kona nokkur í París rak lítið
gistihús. Dag nokkurn kom hún
æðandi út úr gistihúsinu og
æpti óskaplega og hélt frá sér
þöndunum, sem voru ataðar
rauðum lit. Ungur maður; sem
bjó á gistihúsinu sá til hennáir
úr glugga sínum ög skemmti
.sér vel. Hann var efnafræðing-
ur og grunaði konuna um að
iesa bréfin, sem bárust til hans.
Þess vegna lét hann sterkt rautt
litarefni í nokkur bréi og■ skrif
aði utari á þau til sjálfs síns.
Konan slapp með skommina og
kostnaðinn við hreinsun á föt-
um sínum, sem höfðu litast.
HRÆÐILEGUR DRAUMUR.
Kaíli var ekki nískur, en tal
inn mjög spaxsamur. Kurinugi
hans hitti hann fyrir nokkrum
döguni í þungum þönkum. Hvað
amar að þér Kalli, spurði kunn
inginn?
— Mig dreymdi aiveg hræði
lega, sagði Kalli. Mig dréymdi
að ég væri á Hótel Borg ög þar
drakk ég hvern sjússinn á fæt-
ur öðrum. Ég var orðinn vel
hálfur þegar þjónninn kom, með
reiknínginn, sem var rúmar 100
krónur.
— Þetta er ekki sem verst,
sagði kunninginn.
— Það versta er, að ég rétti
honum 200 krónur og ég var
ekki búirin að fá til baka þegar
ég vaknaði.
Bongi tók nú upp púður og
dreifði því í röst frá stóru
sprengjunni. „Það væri gam-
an að sjá, þegar hún spring-
ur,“ sagði Bangsi. „Það er ekk-
ert vit í því,“ sagði Bongi.
„Við verðum að fara langt
frá.“ Þeir sneru svo til baka
að rústunum.
Bongi lagði púðurröstina alla
leið inn í sterkasta herbergið í
rústunum. Þar tók hann upp
éldspýtur og kveikti í púðrinu.
Og blossinn þaut eftir röstinni
út og hvarf þeim. Báðir biðu
þeir með míkilli eftirvæntingu,
og sögðu ekki orð.
Þegar þeir voru famir að
halda, að biossinn hefði ekki
náð spréngjunni, kom allt í
einu ógurlegur hvellur, jörðin
skalf, allt herbergið hru,ndi og
dyrnar iokuðust. Til allrar
hamingju meiddust þeir ekk-
ert, en voru lokaðir inni.
2 gerðir komnar.
Véla- og raftækjaverzlúnin
Bankastr. 10. Sími 81279.
AB 6