Alþýðublaðið - 19.06.1952, Blaðsíða 6

ISKRAFAÐI
°g
ISKRIFAÐl

KANN EITT OKÐ í ÞÝZKU.
Þegar Eisenhower var i
Þýzkalandi á dögunum, sagði
Þjóðverji nokkur við hann:
,.Þér berið þýzkt nafn“.
,,Já“, svaraði Eisenhower.
„Og ef til vill talið þér þá líka
þýzku?" spurði Þjóðverjinn.
„Já,“ svaraði Eisenhower —
„en aðeinseitt orð: Eisenhower“.
STALIN í ÞRÆNÐALÖGUM.
' Blaðið Arbeider-Avisa í
iÞrándheimi, segir frá því, að í
kirkjugarðinum í Kirkjubæ í
Meráker hafi fundist legsteinn
eneð áletruninni Stalín. Þar hvíl
ir kaupmaður að nafni Peter Stal
in, fæddur 2. september 1753 og
dáinn 21. júlí 1811. Stalin þessi
kvar bóndasonur, en varð síðar
auðugur kaupmaður í Þránd
heimi, en eki.rert er vitað um
það hvernig Stalinnafnið er til
Jromið.
BÆNDUR í PARÍS.
Það lætur máske undarlega í
eyrum, að meðal íbúa Parísar
séu þúsundir bænda, en Þannig
er því þó varið, samkvæmt upp
lýsingum blaðsins „L'Echo de la
Press“, sem gefið er út af til
hlutan franska bændasambands
ins, en þar segir að í París séu
lim 6827 bændur.
SPURNINGAR DAGSINS:
• 1. Heftir hvern er þessi vísa
, „Etfir lifir mannorð mætt,
þótt maSunm deyi;
veröld gjarnan vill þó
i hægja
vinum guðs og hrósið
Iægja“. .
' 2. Hvenær var sláttuvélin
fundin upp?
3. Og hver fann hana upp?
> 4. Hvað heitir höíuðborgin í
Mexico?
5. Hvað e rbílleiðin frá íteykja
vík að Goðafossi löng?
[ 'win 66í ‘S
j •ooixajtr ‘j,
•>íaiuuoo3x\r nt’H
iSiiaXo uuijiigruiníjuauiy -g
, 'fS6x ;fipy 'z
[ , -uossjeio jJaSSá t
I MaONÍNHÍIdS ÖIA HOAS
'39. dagur
Cornell Woolrich:
VltLTA B R Ú D 0 RIH

AUTO-UT
straumlokur (cut-outs) fyr-
ir Dodge, Chrysler, Chevro
Iet o. fl. bíla. Segulrofar á
startára í Plymouth o. fl.
Reimskífur á dynamóa ný-
komið.
Rafvélaverkstæði
Halld. Ólafssonar,
Rauðarárstfg 20.
Sími 4775.
biiiiiiiiiuta
£
iiiiiiftiiiniiiiiiii

snyrtivörur
hafa á fáum árum
unnið sér lýðhylli
um land allt.
lings mann nokkurn, sem eftir
guðs og manna lögum er eng-
inn annar en eiginmaður
hennar.“
Nú gat el minstro ekki leng
ur setið kyrr. Hann stökk upp,
baðaði út öllum öngum sem óð
ur væri. Hann æddi fram og
aftur um stofuna og þeir fylgdu
honum eftir með augunum.
„Þetta heyrir undir mig‘‘
hvæsti hann út úr sér. „Þetta
er mál,- sem heyrir undir mína
stjórnardeild. Þetta má ekki svo
til ganga. Þetta má ekki vitn-
ast. Fimm hundruð dollara
mútur. Lifandi stúlka flutt
burt frá landssvæði ,sem ég
hef sagt yfirboðurum mínum
að sé óbyggt með öllu. Eruð
þið að reyna að fá mig flæmd
an úr stöðunni? Viljið þið láta
mig fá dóm fyrir lygar og
svik?“
„Það eru fleirl þar en hún“,
sagði Fredericks og beit á jaxl-
inn. „Það er heill ættbálkur
þar. Hann er að vísu lítill en
ættbálkur samt og það harðsnú-
inn mjög. Eitthvað 30Ó til 500
manns. Ef þér hafið ekki vitað
það áður þá get ég fullvisað
yður um að þetta er nú svona“.
„Það er ekki satt. Það er
lygi“, þrumaði el ministro og
sló í borðið af ölu afli. „Mín
stjórnardeild hefur aldrei tekið
við 500 dollurum í mútur. Það
hefur aldrei nokkur sál verið
flutt burt úr þessum fjöllum,
einfaldlega vegna þess að það
er enginn maður. Það segir mín
stjórnardeild. Ég segi það. Ég
mun beita öllu valdi mínu til
þess að mómæla þessum
áburði“.
Hann krotaði eitthvað niður
á pappírsblað, gekk til dyranna
og fékk hermanninum pappírs
miðann, kom svo aftur á ný.
„Bíddu úti, Otter“ hvíslaði
Fredericks að félaga sínum.
„Mér finnst málið vera að taka
óheillavænlega stefnu. Ég held
að annar okkar ætti að fara
héðan, áður en eitthvað kemur
fyrir ,og til þess að geta hjálpað
hinum, hvað sem í skerst.“
„Hver er hann? spurði el
ministro tortrygginn, þegar
Cotter gerði sig líklegan til
þess að fara.
„Það er kunningi minn, sem
með mér er“ sagði Fredericks.
Hann er ekkert flæktur inn
í þetta mál og er því alveg ó-
kunnugur.“
„En hann heyrði hvað okkur
fór á milli,“ mótmælti el min-
istro kröftuglega.
„Hann skilur ekki spönsku",
Fredericks gaf Cotter í laumi
merki um að hraða sér út, með-
an enn væri tækifæri til þess.
Cotter lokaði dyrunum á eftir
sér og settist á bekkinn fyrir
utan.
Hermaðurinn ,sem el min-
istro hafði sent með skilaboðin,
(kom nú aftur. Á eftir honum
gengu nokrir kynlega klæddir
náungar. Þeir báru ekki vopn
og þó voru þeir í einhverskonar
einkennisbúningi. Tveir þeirra
báru milli sín súlur, sem strigi
var strengdur á milli.
Þeir fóru inn til el ministro.
Skömmu síðan heyrðist þaðan
hávaði og gauragangur. Cotter
stökk á fætur og reyndi að fara
þangað inn en honum var
varnað þess. Hermaðurinn
stökk að honum-og beindi byssu
stingnum að brjósti hans.
„Ekki inn“ öskraði hann.
Flokkurinn kom nú út aftur.
Súlurnar og striginn vorui enn
með í förinni og nú lá Freder-
icks þar á, keflaður og bundinn.
Cotter reyndi að stöðva hóp-
inn en hann var hrakinn frá
með valdi.
„Hvað ætlið þið að gera með
vin minn? Hvert ætlið þið að
fara með hann?“
„Til San Lazaro“, rumdi í
þeim aftasta í röðinn, og það
var óheillavænlegur blær í
röddinni.
„Hvað er San lazari“. Cotter
greip í öxl þess, sem talað hafði
til þess að fá hann til að hægja
á sér og gefa nánari skýringar.
„Er það fangelsið hérna?“
,Miklu verra en það. Út úr
fangelsinu koma þeir þó fyrr
eða síðar. Frá San Lazaro losna
þeir aldrei. Þangað liggur ein
leið en þaðan engin. Það er hæli
fyrir menn með ólæknandi geð-
veiki.“
„En hann er ekki geðveikur“
æpti Cotter í örvæntingu.
„Hann mun verða það,“
sagði maðurinn. „Fyrr eða
seinna. Hver er þá annars mun-
urinn?“
„Og hann“, sagði el ministro,
sem staðið hafði í dyrunum og
heyrt, hvað fram fór. „Þið
getið farið með hann í fang-
elsið“.
Tveir menn tóku sér þegar
stöðu við hlið Cotters og beindu
að honum byssustingjum.
„Hversu lengi herra'1?
„Það er erfitt að segja, sagði
el ministro. „Þangað til hann
gleymir spönskunni, sem hann
. kunni ekki þegar hann hlustaði
Myndasaga barnanna.
Bangsi og álfarnir.
Þegar heim kom, gat Bangsi
sagt pabba sínum, hvernig stað
ið hefði á eplunum, sem þrask
uðust á trénu þeirra. Hann
sagði honum líka frá sumarálf
inum og að hann ætlaði að láta
tréð bera mikinn' ávöxt um
sumarið.
Á eftir hittust allir strákarn
ir úti í haga og fóru í bolta-
leik. Þar voru saman komnir
Bangsi og Gutti, Kaninu,tv|-
burarnir og Goddi, Ping pong
og margir fleiri. Þeir slógu
boltann upp í stóra eplatréð,
en hann kom alltaf aftur.

á þetta dæmalausa samtal áðan.
Þrjú ár? Fimm ár? Hver getur
sagt um það? Maður er lengur
að gleyma tungumáli en læra
að tala það.“
„Ég er bandarískur borgari“
kallaði Cotter í örvæntingu
sinni.
„Þið skráið hann bara undir
nafni hérlends manns, sem er
nýdáinn, kallaði el ministro á
eftri mönum sínum. „Ef hann
er ekki skráður undir eigin
nafni, hver getur þá vitað að
hann sé ameríkani. Svona
smámistök geta hvort sem er
alltaf hent.“
20. kafli.
Ferðin í myrkrinu í gegnum
jarðgöngin virtust aldrei ætla
að taka enda. Og þó gat vel
verið að ekki hafi verið liðinn
nema klukkutími eða svo síðan
farið var inn í þau. Gólfinu
hallaði stöðugt niður á við.
Ekki mikið að vísu, en samt
nógu mikið til þess að Law-
rence þurfti að gæta þess að
halda jafnvæginu og hafa
skrefin styttri en ella.
Það virtist ekki nokkur vafi á
að göngin, væru gerð af manna
höndum. Það hefðu kannske
verið sprungur og holur í jarð-
veginn, sem tengdar hefðu
verið saman hér og þar til flýt
isauka.
Það var ekki myrkur lengur.
Þeir, sem fremstir fóru, höfðu
kveikt á einhvers konar kyndl-
um, sem lýstu göngin upp að
nokkru leyti. Lawrence var
aftarlega í röðinni og blysin
voru langt frá honum, svo að
hann naut ekki birtunnar til
fulls og sá ekki vel frá sér.
Kyndlarnir gáfu ekki frá sér
mikinn reyk en nóg til þess,
að andrúmsloftið varð stöðugt
verra. Hann var síhóstandi, en
vissi ekki vel hvort það var af
ósreyknum eða af ryki, sem
þyrlaðist upp undan fótum
villimannanna.
Göngin lágu í allskonar bugð
um og hlykkjum. Það gat hann
merkt af því ,að annað slagið
hurfu talysin og að ekki sást
öll röðin nema endrum og sinn-
um. Stundum nam fylkingin
staðar. Hann gat í fyrstu gert
sér grein fyrir hvernig á því
stóð.
Hann gat greint að það rann
lækjarsytra eftir endilöngum
jarðgöngunum. Hún var örlítil
og gaf ekki frá sér neinn nið,
en hann sá ,að hú var krystals
tær. Nú vissi hann hvers vegna
fylkingin var af og til að nema
staðar. Ein og einn maður nam
staðar og fékk sér að drekka
úr læknum, beygði sig niður
og drakk úr lófa sér.. Þegar
Lawrence sá ,að næsti maður
á undan honum í röðinni fékk
sér að drekka, iagðist hann
niður og leitaðist við að koma
andlitinu ofan í vatnið, því
ekki gat hann notað bundnar
hendurnar. Hann bjóst við að
sér yrði hrúndið áfram en þeir
létu hann gera þetta. Það rann
svolítið vatn upp í munninn,
en svo var stjakað við honum
og hann varð að halda áfram
án þess að hafa fengið nærri
því nóg.
Fyrsta merkið um, að komið
væri nærri leiðarenda, kom nú
í ljós. Blysin fremst í hópnum
höfðu til þessa verið nær því í
GAMAN OG
ALVARA
Vintlmyllur fá byr í vængi.
Venjulegast er litið á vind-
myllur sem eitthvaS afían úr
forneskju, og margir álíta að
Vindmyllunum í Hollandi sé að
eins haldið yið til augnagamans
fyrir útlendinga, en svo er ekki.
Að vísu hafa gufuvélar víða tek
ið við síörfum vindmyllanna til
að dæla vatni af hinu frjóa
landi, sem liggur undir sjó í
Hollandi, en nú er haíin bygging
á stórum vindmyllum þar í landi
til þess að framleiða rafmagn
og sparar þetta HoIIendingum
stórar upphæðir í kaupum á kol
um, sem þeir verða að flytja inn
frá Bretlandi.
Verkfall í 13 ár.
Eigandi veitingastofu í ír-
landi hefur grætt mikið á verk
falli þjóna í veitingahúsinu og
segist muni verða gjaldþrota cf
verkfallið hætti, en það hefur
nú staðið samfleitt í 13 ár. Verk
fallið hófst 6. marz 1939, þegár
eigandinn Jim Downey rak einn
þjóninn. Þá komu verkfallsverð
ir á staðnn, síðan hefur einn
maður haldið þar vörð síðan.
Eigandinn sér um afgreiðsiu
þeirra, sem koma, en þeir eru
margir þar sem þetta langvar-
andi verkfall hefur vakið mikia
athygli á staðnum og stundum
er nærri stöðugur straumur
ferðamanna til að fá sér drykk
á þessum fræga stað. Fyrir ut-
,an dyrnar labbar verkfallsvörð
urinn og ber s'kilti með áletrum
um að verkfall sé á þessum stað.
Eigandinn er vel við verk-
fallsvörðinn og gefur hor.um
svaladrykki þegar Iíeitt er í
veðri, en sterka þegar kalt er.
Veitingaþjónafélagið velur verk
fallsvörðinn úr félaginu og er
það venjulega einhver sem at-
vinnulaus er þá stundina. Það er
alls ekkí svo óvinsælt að vera
verkfallsvörður á kránni hjá
Jim Downey.
Gigli söng „Ljúktu upp dyrum
þínum“ og fangarnir struku.
Yfirmaður fangelsisins í Sao
Paolo á Ítalíu datt það í hug að
réttast væri, að gefa föngunum
tækifæri til menningarlegrár
uppörfunar, sem mætti verða
til að létta þeim fangelsisvist-
ina og gera þá að betri mön-n
um. Hann bauð því Gigli að
koma og syngja fyrir fangana.
Fagarnir voru auðvitað hrifnir
af söng meistarans og einn
þeirra, sem dæmdur hafði verið
til fangelsisvistar í lífstíð bað
Gigli að syngja brazilíska Iagið
Ljúktu upp dyrum þínum“.
Gigli var við beiðni þeirra óg
fangarnir urðu mjög lirærðir. En
nóttina eftir söngskemmtuniha
struku sjö fangar, setn dæmdir
höfðu verið ævilangt. Þeir Iiöfðu
notað tækfærið meðan Gigli var
að syngja til að grafa göng undir
fangelsismúrinn og fóru þar út
jim nóttina. Þeir höfðu unnið
að því að grafa göngin í fjóra
mánuði, en luku þeim meðan
Gigli söng sem hæst.
Raffækjaeigendur j
Tryggjum yður ódýrustu (
og öruggustu viðgerðir á s
raftækjum. — Árstrygg- ^
ing þvottavéla kostar kr. S
27,00—67,00, en eldavéla S
kr. 45,00. S
Raftækjatryggingar h.f. ^
Laugaveg 27. Sírni 7601. s