Alþýðublaðið - 17.10.1952, Blaðsíða 6

' Frainhaldssugan 28
HAMAEINN . . .
Öðru hverju grípumst vjð of-
rausn. >að mun vera minni-
niátt arke n| d i n, sem þannjg
brýzt fram; víð finnum, að við
höfum ekkert til að gefa, og
okkur þykir skömm áð því,
vegna þess að við erum önd-
vegisþjóð, og brezkur maður
hefur spáð því, að við ejgum
eftir að bjarga heiminum. Sú
spá kom frarn, þsgar við björg-
uðum brezku öndvegisþjóðinni
fr.á hungri. með íslenzkum fjski,
og spáin kostaði Bretann vitan-
•lega ekki neitt. Nú höfum við
gefið sámeinuðu þjóðunum
hámar eftir Ásmund, og í und-
irbúningi er að gefa þeim ann-
an eftir Rikarð; ekkj hefur
heyrz's getið um að við ætluð-
um að gefa þeim fieiri smíða-
tól í svipinn, en spurningjn er,
— þótt það sé vitanlega gott að
hafa hamar til að b&rja með í
brestina, •— hvort ekki hefði
verið meiri þörf á að skenkja
þeim sameinuðu lím og þving-
ur til þess að fella brestina sam
an. Eða hvort ekki hefði verið
myndarlegra að gefa þeim
eina sleggja í staðinn fyrir tvo
hamra. . . .
Hamar Ásmundar er vitan-
lega listaverk. Skaptið er stíl-
fært aususkapt og mun eiga að
minna þær sameinuðu á máls-
háttinn: „Ekki er sopið kálið
. . .“ Hausinn sýnjr ;/31asvein,
sem grettir sig framan í R-ússa
og gefur þeim meira að segja
,,langt nef“, þegar forsetinn
slær í borðið og tilkynnir, að
Rússinn hafí beitt neitunarvald
inu. Á hamarinn er ritaður orðs
kviðyrinn: ,,Með lögum skal
land byggja“, og bæði á ís-
lenzku og Iatínu. Á þann hátt
viljum við vekja athygli þejrra
sameinuðu á því, r.ð við eigum
áreiðanlega heimsmet í laga-
framl.eiðslu. og höfum meira
að segja ekki aðeins sett laga-
bálk, sem bannar mönnum i
landinu að ’byggja yfir sig,
heldur höfum við og helit ráð
manna til þess að sjá um að
þeim lögum sé hlýtt, og svipt-
um fólk þannig hinur-' frum-
sfæðustu mannréttindm . Sem
sagt ,.með lögum skf.l land
by-g'íí'-r'!
Að -bessu sinni var þvf alls-
herjarþing sameinuðu þjóðanna
sett með íslenzkum hamri,
skornum af Ásmundi, og senni-
lega úr bátæik írá dögum
Áka. Verður nú fróðlegt að vita
hvort þetta allsheriarþing reyn
ist atkvæðameira en hin.------
Auglýsið í AB
Susan Morle vt
að til væru á þeim, voru mikið
saman og urðu mestu mátar
þaðan í frá.
Og það var fjölmargt annað
til skemmtunar.
Þau fóru fyrst í stað mikið á
dansleiki, horfðu á veðreiðar,
krikket og golf, þegar sá tími
kom seinni hluta vetrar. Þau
áttu sérstaka stúku í leikhús-
inu og þar sáust þau oft í fylgd
með Reep lávarði. Kitty Blake
(fyrrum ástmey Hugo Faulk-
land) og ýmsum öðrum beztu
vinum sínum. Kitty Blake féll
Glory hið bezta í geð. Stund-
um var líka Richard St. George
í félagsksap þeirra. Glory
hafði mikið yndi af að horfa á
leiksýningar.
Hún kynntist mörgum leik-
urum off leikkonum, snmura
nllnáið. Eitt sinn hitti hún í
hóoi leikararma mann, sem
honni fímnst lfkiast beim. sem
hún hafði veitf- hvað mesta at-
hvrdi. he«fir hún var horin á
rfnllctólnnwt nf úr l'iririp'nivwi
T»nrrrr*n
T'/Tíllin-on í T Trrrlo Pr.nV ISorfon
!-> Vxr’nvif T
Vrvm í línf ]ipvihét L orr\-
n o vl p v> ^ Tipm-i ■ppi-n
ipíirvíf^perð. ITfjivn nvinnfíc,+ p
^■innT com ]^pnn Ti 3
T*trrf rt■»o^ v»í + rj rtrf Ii
oð cpgia bpwoi’ ffef'ð nafnið Re
hoVka. O'T rilonr fapncf-
tala um leikinn á þann hátt. að
>að varð henni rninnN'hætt.
Þess vegna mimitist hún á
mann þennP við Hu.«o. þegar
hau voru komin heim um
kvöMið.
„Ég bekki hann.“ saeði
Hugo. „Hann er svo sem ennin
sérstök persóna. Hann hefur
þó einhvern veginn komizt
inn á frú Siddons. Hún hefur
trú á að hann verði með tím-
anum einhvers virði.“
„Hann virtist vera svo ein-
mana í kvöld. Gætum við gert
okkur_ eitthvað til erindis að
heimsækja hann eitthvart
kvöldið?“
„Við getum ekkert gert fyr-
ir hann, góða mín,“ sagði Hu-
go og lét vel að henni. Talið
féll síðan niður og hún gleymdi
Lambert Gerland í svip.
Veturinn leið og vorið kom.
Glory lærði ýmislegt á þessum
tíma. Hún hafði ávallt vitað,
að hún mátti sín mikils gagn-
vart karlmönnunum, en fór
betur með það en áður. Hún
sat ekki lengur um að ögra
þeim með yndisbokka sínum,
þessum sérstæða eiginleika,
sem henni hafði alla tíð verið
svo handhægur og eiginlegur
að grípa til. Það fór að vísu
ekki hjá því, að þeir hver á
fætur öðrum revnau að gera
hosur sínar grænar fyrir henni,
ál Oö AD
og hún reyndi ekki að vinna
gegn slíku meðan ekki var of
langt gengið. Útfarnir svallar-
ar eins og Reep láVarður höfðu
lengi vel talsverða von um
hana og gátu margir vart á
heilum sér tekið af þrá eftir
henni, en á úrslitastundum lét
hún þá skilja svo ótvírætt, að
ekki varð um villzt, að hún
hefði ekki í hyggju að svíkja
mann sinn í tryggðum. Hún
væri Hugos og einskis annars,
hvort sem þeim líkaði betur
eða verr. Það fór sífellt betur
og betur á með þeim hjónun-
um og það kom ekki fyrir að
þeim yrði sundurorða, og hvað
hann snerti, þá var hann „við-
bjóðslega hamingiusamur“,
eins og einn nánasti kunningi
þeirra orðaði það.
Sá eini karlmannanna, sem
segja mátti um að næði ár-
angri gagnvart henni var Ric-
hard St. George. En enda þótt
hún væri á stundum óstjórn-
lega freistandi og gæfi honum
meira að segja undir fótinn, að
því er honum. fannst, þá gekk
hann samt ekki á lagið, heldur
hug-gaði sig við, að ef hann
beitti sér til hins ýtrasta, þá
myndi hún ekki standast hann
og nógur væri tíminn til
stefnu. Það var ehgu líkara en
að hann léti stjórnast af heið-
arleika gagnvart Hugo og hefði
ákveðið að spilla c.kki ham-
ingju hans að svo stöddu. Eins
og hann hugsaði eitthvað á
þessa leið: ,,Ekki fvrst um
sinn. Látum hann halda ÍY'fð-
inu enn um stund.“
Þegap komið var fram í ág-
ústlok, tók heilsa Tivendale lá
varðar skyndilega breytingu
til hins betra. Hann fékk að
stíga í fötin. Hann sat jengst af
í djúpum leðurstól í stóru dag
stofunni sinni heima í húsi
sínu við Cavendish Sciuare, og
eina breytingin, sem á honum
virtist hafa orðið, var sú, að
hann var horaðri og renglu-
legri en áður, sýndist alltaf
vera að minnka. Að sumu leyti
virtist hann hugsa skýrar en
áður, á öðrum sviðum var hugs
unin óskýr og ruglingsleg.
Stundum kom að honum að
sjá eftir peningunum, sem
fóru til framfæris þeirra Glory
og Hugos, án þess nokkuð
kæmi í staðinn. Það kom fyrir,
að þegar lögfræðingurinn Tul-
se kom heim til hans og fékk
honum síðasta reikningabunk-
ann til athugunar, varð hann
ævareiður, gretti sig og byrlaði
reikningunum út um allt gólf.
Afleiðingin varð sú. að dag
nokkurn kom Tulse másandi og
blásandi eins og hvalur eftir
að hafa gengið alla leið upp á
aðra hæð í íbúð þeirra hjón-
anna við Leicester Cresent, og
erindið var að aðvora þau um
að gamla manhinum þætti
reikningarnir orðnir nokkuð
háir.
Þau tóku lögfræðingnum vel
og erindi hans og töluðu svo
um málið sín á milli þegar
hann var farinn. „Hann hefur
sjálfsagt alveg rétt fyrir sér,“
sagði Glory. „Við höfum verið
eyðslusöm fram úr Iiófi að und
anförnu, sérstaklega upp á síð-
kastið, — og í raun og veru
höfum við .ekki lagt mikla á-
herzlu á að eignast barnið.“
„Það er nógur tírna til þess
seinna. Tulse er bara að hræða
okkur. Hann gerir of mikið úr
því hvað gamla manninum
finnist reikningarnir háir. Það
er allt og sumt.“
Hún sagði ekkert fyrst í
stað, — hélt að hann myndi
halda áfram, vonaði að hún
þyrfti ekki að fyrra brgaði að
hefja máls á því, sem Reep lá-
varður hafði sagt henni þá um
daginn. En hann sagði ekki
neitt, og henni var nau’Sugur
einn- kostur að verða fyrri til.
„Hugo. Ég hef að vísu eytt
miklu að undanförnu. En ég
hef ekki verið ein um það. Það
veizt þú vel. Það ert aðallega
þú, — og ég véit i;ú o.l3ið, til
hvers peningarnir fara.“
Iiugo kipptist til í stólnum.
Honum varð sýnilega órótt.
„Jæja. Hvert fara þeir?“
hreytti hann út úr sér.
„Þeir fara í fjárhættuspil,
Hugo“, sagði hún. „Ég veit að
þú ert byrjaður að spila aftur
. . . og tapa, náttúrlega.“ .
„Ég tapa ekki ævinlega,“
mótmælti Bugo gremjulega.
„Ég hef að vísu verið þhepp-
inn að undanförnu, það viður-
kenni ég. En mér er fjandans
sama. Því skyldi niaður ekki
mega láta svo lítið eftir sér?
Alveg sama, þótt það kosti
mann eitthvað við og við.“
„Ég á ekki við, að þú megir
ekki láta það eftir þér.“ Hún
talaði með ögrandi rósemi.
„Ég á ekki við að þú leggir það
alveg niður. En þú getur farið
svolítið sjaldnar. Þú eyðir sí-
fellt meiri og meiri tíma yfir
spilum, og lætur mig eina um
að skemmta mér.“
„Og þú notar víst áreiðan-
lega tí^iann vtl til þess að
skemmta þér, ef ég - þekki þig
rétt. Ég veit ekki betur en að
bósar eins og Reep lávarður og
víst Richard St. George séu
alltaf á hælunum > þér. Ekki
þarftu svo sem að vera ein.
Ætli þú getir ekki látið þá
skemmta þér?“
„Ef þú værir meira með
mér, þá gætirðu gætt hags-
muna þinna betur en þú gerir,
— ef ég er þér þá nokkurs
virði.“
Bók foreldranna:
eftir
dr. Maíthías Jónasson.
Þetta er bók, sem ræðir
vandamál uppeldisins og
er ætluð til leiðsagnar
foreldrum og öðrum sr
með uppeldi barna og
unglinga fara.
Þarfleg handbók og ð-
dýr. — Fæst í bókabúðum
Hlaðbiið
snyrfivörur
hafa á fáum árura
unnið sér lýðhylli
um land allt.
iiaiiRtHii
extra,
^OTOR 01 l
BEZT
sumar. vetur
vor og haust
Lifur
hjötru, ærsvið
Búrfell
Sími 1506.
Glory þaut upp úr stólnum,
hljóp inn í svefnherbergi og
kastaði sér upp í rúm örvita af
reiði. Hún Þráði hreinlega að
meiða einhvern líkamlega •—■
kannske einna mest sjálfa sig.
Hún beit sig í vörina þapgað
til blóðið lagaði úr henni. Hu-
ÁB 8