Alþýðublaðið - 01.02.1953, Qupperneq 5

Ísíenzkír sfácfenfar
f Höfn andvígir
íslenzkum her
Eftirfarandi samþykkt var
gerð á fundi í félagi ís-
lenzkra stúdenta í Kaup-
mannahöfn:
„FUNDDUR í Félagi ís-
lenzkra stúdenta í Kaupmanna
höfn, haldinn 20. jiinúar 1953,
samþykkir svo hljóðandi álykt
un til alþingis og ríkisstjórn-
ar:
Með skírskotun t.il fyrri við-
varana og mótmæia félagsins
gegn því, að nokkur erlendur
her hafi aðsetur á íslandi á
íriðarta'mum, skorar fundurinn
á þing og stjórn að gera allt,
sem í valdi þessara eðila stend
ur, tii þess að dvöl hins erlenda
hers í landinu verði sem ailra
stytzt. Sú reynsla, sem við ís-
lendingar höfum þegar fengið
af hinum margvíslegu, óhollu
áhrifum af sambúð við erlenda
heri, og sú a.ugljósa hætta, er
öllu, sem íslenzkt er, stafar af
slíkri sambúð, ætti að vera ís-
lenzkum stjórnarvöidum nóg
hvatning til að’ vinna ósleiti-
lega að þessu sjálfsagða vel-
ferðarmáli þjóðarinnar.
Af sömu ástæðum krefst
fundurinn þess, að hernum
verði eigi veittar fleiri bæki-
stöðvar en hann hefur nú og
verði algerlega einangraður
við þær.
Það ástand, sem nú ríkir, að
hermönmun leyfist jafnvel að
ganga óeinkennislkæddir utan
bækistöðva sinna, er algerlega
oþoiarídi, enda brot á samning
um milli íslands og Bandaríkj
anna frá 8. maí 1951, þar eð
4. grein hans mælir svo fyrir,
að hermennirnir skuli að jafn
aði vera einkennisklæddir.
Skorar fundurinn því á ai-
þingi og ríkisstjórn að standa
r hvívetna sem fastast á rétti
Ssienzku þjóðarinnar og krefj-
ast þess ávallt, að lierstjórnin
haldi gerða samninga í smáu
og stóru.
Að lokum lýsi'r fundurinn
sig algerlega andvígan þeirri
fárárflegu hugmynd, sem kom-
ið hefur fram hjá einstökum
mönnum, að Istofnaður verði
íslenzkur her“.
Fundurinn samþykkti álvkt-
an þessa með öllum greiddum.
atkvæðum.
Náðargiöf Guðs.
s
s,
s
s
s
s
s
s ÞÚ SÉRÐ í ALMANAKINU ÞÍNU, __ ___________0 .
^ur hefur eitthvað að boða um verkamenn. Níu vikna fastan^
^ioyrjar í dag. Dagurinn ber latneskt heiti, septuagesima, en ^
(þaðþýðir: sjötugasti, þ. e. sunnudagurinn í sjöunda dagatugi^
Sfyrir páska. En hið sérstaka erindi dagsins er auðkennt meðS
^orðunum verkamenn í víngarði. en svo heitir dæmisaga JesúS
að þessi sunnudag-
?ein. Hana finnurðu
S
í 20. kap. Matteusarguðspjalls — ,____
^stendur reyndar líka í blessuðu almanakinu, þ. e. a. s. tii- ^
^vitnun til Nýja testamentisins. Vonandi áttu bæði kverin, al- ^
Smanakið og Nýja testamentið. Þú þarft að fylgjast með tím- \
S anum, en bak við árin er eilífðin og hún fvlgist rneð bér og S
“jvið eigum ekki að þurfa að vera ruglaðir í rími hennar, við^
^eigum í Nýja tesíamentinu „orð eilífs Iífs“. ^
\ Sem sagt: Dæmisaga um verkamenn. Væri hún stað-þ
Sfærð, miðuð við íslenzkar aðstæður og atvinnulíf, héti hún ^
St. d. „verkamenn í uppskipun“. Atvinnulíf og íélagshættir S
Sbreytast en lífsstríð aldanna er samt við sig. Það er mikiö S
^um vinnandi fólk í guðspjöllunum, fiskimenn, daglauna-^
^rnenn. bændur, starfandi húsfreyjur — þetta er fólkið, sem^
v,mest ber á í dæmisögum Jesú og í umhverfi hans. Sjálfur^
Svar hann smiður að iðn. Postularnir fiskimenn. Páll var iðn- S
_ Saðarmaður, þótt bóklærður væri jafnframt, vann fyrir sérS
Hver sá, er kaupir eldspítustekk með þessu merki, leggur a£ Smeg handverki sínu, tjaldgerð. S
mörkum tíu aura iil aðstoðar lömuðum og fötluðum. Hvern
einstakling inunar ekki mikið um slíkt framlag, — en safnast
þegar saman kemur, hver tíeyringur, sem rennur í þann sjóð,
hefur smu merkilega líknarhlutverki a’ð gegna.
Dóttir alþýðunnar
ALÞÝÐUBLAÐfÐ mun öðru
hverju eftirleiðis ílytja lesend-
um sínum þátt lausavfsna og
væntir þess að hagyrðingar
sendi honum kveðjur sínar —
gaman og alvöru — eftir því
sem viðhorfið er á hverjum
tíma.
Einu sinni þótti ungum
stúlkum ekki lítils um vert að j \
eiga svona stef:
^ Dæmisagan gengur út frá gamalkunnri aðstöðu verks- ^
^manna: Þeir bíða færis að fá að taka tii hendinni, háðir anm- \
Sarra vilja og hagsmunum um það, hvort þeir hreppa það (
S happ að ná sér í dagsverkið, sem Iífsnauðsyn þeirra og V
’í skylduliðsins krefur. Verkamenn, dæmisögunnar fá vinnu^
^smátt og smátt, sumir ekki fyrr en síðla kvölds. Loks er^
^kaupið goldið. En þá bregður út af allrí venju: Allir fá sín ^
^daglaun, hvort sem þeir höfðu unnið lengur eða skemur. \
SHér er m.ö.o. ekki farið eftir reglunni: Sömu laun fyrir S
S sömu vinnu, heldur hinni: Daglaun eftir dagsþörf.
En kjarni dæmisögunnar er ekki kenning um launamál
Ýms þó meinin merki kinn
meðan treinist lífið
átt þú hreinan huga minn
hjartans eina vífið.
Gildi ferskeytlunnar verður , Má vera að þær séu ekki fá-
ekki fellt eða brenglað, hún ar enn þá, sem kunna að meta
stendur enn „snjöll og stuðla- svona kveðju og geri ég það
sterk“ og mun þannig verða að tillögu minni, að þessi hátt
meðan mælt er á íslenzka ur verði almennt upptekinn,
tungu. j.þegar rnest liggur við.
; Þegar vakan þreytir lundu f Þormóður Pálsson kveður
þá skal stakan hljóma dátt ' við d3rs Agnesar og Friðriks í
þýða klakann, stýtta stundu Vatnsdalshólum:
staela bak og efla mátt.
áfhypsemd m
iáððúfhSufun
og smáíbúðir
^Ekki svo að skilja, að slík málefni séu hágómi eða vanhelg^
S.frá sjónarmiði Nýja testamentisins. Bænin um daglegt brauð^
S er í Faðirvorinu, kemur næst á eftir bæninni um, að Guðsi
S vilji verði, en svo kemur bænin um fyrirgefningu syndanna, i
SÞú getur sjálfur lagt út af þessu með tilliti til þess, hvernig^
^við mennirnir skiptum hver við annan við Guðs nægtaboro. ^
\ Dæmisaga dagsins fjallar ekki fyrst og fremst um jarð- \
\ neska hluti. Það sést þegar í upphafi hennar: því að\
S himnaríki er líkt . . . Jesús er með stuðningi daglegs atviks S
Sað leitast við að vekja hugboð um himnesk sannindi. Himna S
Jríki, Guð, fer líkt að og þessi húsbóndi, leitar mennina uppi,
S
í SVO sem tekið var fram í
tilkynningu frá skrifstofu borg
arstjóra 14. þ. m., hafði svo um
samizt skömmu eftir að fjár-
hagsráð var stofnað, að fjár-
íestingarleyfi skyldi vera skil-
yrði fyrir úthlutun lóðar.
Rétt þvkir að taka fram, að
jþeíta gildir ekki um smáíbúð-
Ir, sem eru undanþegnar á-
irvæðunum um fjárfestingar-
leyfi. Eru þau veitt öllum, sem
íullnægja skilyrðunum um
smáíbúðahús, sem fjárhagsráð
setti með auglýsingu 10. sept.
1951, en eitt þeirra er, „að við-
feomandi aðili hafi tryggt sér
lóð, sem bæjar- eða sveitarfé-
|ag samþykkír fyrir slíkt hús“.
Þannig kvað Elivoga-Sveinn
og þannig hefun vísnagerð ís- j
lendinga verið yls og orkugjafi
í átökum alþýðumanna við
hvers konar óáran frá önd-
verðu.
Erni Arnarsyni fannst nú
raunar að eitthvað væri hög-
um breytt í ljóðagerð frá því í
„gamla góða daga“ þegar:
Allt í skorðum stuðla stóð
stefja þorðu skáldin fróð
snjö'llum orðum aldýr ljóð
andans forða skópu þjóð.
Vegna þess að:
Skortir kyngi sköpunar
skáldfyglinga nútíðar.
Alltaf syngja og allsstaðar
um ástarsting og kvennafar.
| Þessi staka eftir ungan
; verkamann í Reykjavík verður
eflaust mörgum tungutöm:
Vertu kátur. vektu skraf
vandan mátar harka.
Sumir gráta öllu af,
aðrir láta slarka.
Tjáning hagyrðings í formi
ferskeytlunnar kemur víða við
og er hvergi markaður bás.
Ljúf er hún, en talar þó sínu
máli, vísa þessi. er Arnleií
Lýðsdóttir mælti við sonar-
barn sitt:
Eitthvað bjátar á hjá þér,
auga grátið befur.
Þetta er mátinn, því er ver,
þegar á bátinn gefur.
Fornar slóðir hrífa hér
hug til bróðurþeis og tára,
drifnar blóði mæta rinér
myndir hljóðar fyrri ára.
Og á öðrum stað og tíma seg
ir Þormóður:
Orku safnar andinn frjáls,
ástin dafnar bezt á vorin.
^kallar þá til þjónustu við sig og geldur öllum sömu laun aei^
^lokum. Yfir jörðinni hvelfist himinn Guðs, tilvera fullkorc- (
Sleikans, kærleikans. Jesús braut þeirri tilveru farveg innS
S í mannlífið. Og hann kallar alla til starfs í víngarði guðsrík- S
)isins, til samstarfs um að hjálpa, bæta, græða og allir eiga|
^þess kost að ganga með honum þeirri tilveru á hönd eilíí- ^
^lega. Allt, sem unnið er í víngarði 'hans, hefur umbun sína \
Sí sjálfu sér fólgna. Þar gilda engin launamlál. „Verið glaðiði,
Sog fagnið, því að laun yðar eru mi'kil í himnunum“, segir S
Sjesús — launin eru gleðin sjálf og fögnuðurinn, sem fæðist S
þeim huga, sem er í snertingu við himininn, forsmekkur ?
sþess unaðar, sem á fyrir sér að fullkomnast, þegar almanak- ^
S ið þrýtur og eilífðin tekur við. Víngarðseigandinn, Gúð, ^
mjnjar grafnar taps og táls, Sstyðst ekki við útreikninga. ,.Góðsemi“ er allt, sem hann S
tíminn jafnar yt’ir sporin. S gerir. Hvert orð, sem þér auðnast að mæla til blessunar, S
TT, s , .. „ I • hvert viðvik, sem hefur einhverja líkingu himinsins, er neisíi S
sinni. Þeir. sem viidu kveða'Saf afll Þess Soðlelks' sem Jesus birtl’ Sllkt er allt' ”GuðsS
með í þessum þætú, sendi bréf i Sanda hræring hrein“. Það er hægt að byrgja neistana mi^.
Sen ekki launavert að þiggja þá. Það er náðargjöf. Og þeg-s
S ar lífið verður gert upp að kvöldi, þá er gjöfin, sem í boði \
)er, — fullkomið líf í ríki góðleikans, lif í Guði, eilíft lif —■ j
^svo óendanlega stór, svo langt fyrir ofan öll hlutföll, allan ^
S samanburð að allt slíkt verður að engu og enginn metning- ^
S ur kemur til greina. Þá hefur maður annað hvort denarinn, ^
Slífið eilífa í Kristi, eða ekki neitt. „Því að laun svndarinnar s
S er dauði, en náðargjöf Guðs er eilíft líf fyrir samfélagið við S
^Krist Jesúm, Drottin vorn.“ ^
^ Sigurbjörn Einarsson. •
1 i
sm Alþýðublaðinu merkt
„Dóttir alþýðunnar“
Fnncfur í Borgarnesf
andvígur brugguti
áfengs öís
sumir oftar en einu sinni. í
til fundarlok var samþykkt mót-
atkvæðalaust eftirfarandi til-
STUKAN Borg boðaði
fundar í Borgarnesi um áfeng-
isrnál sunnudaginn 25. janúar laga frá frú Geirlaugu Jons-
s.l. Á íundinum mættu rnargir ’ dóltur, séra Leó Júlíussyrii,
helztu áhrifamenn kaupstaðar- Sólmundi Sigurðssvni bókara
ins. embættismenn, hrepps-íog Guðjóni Kristinssvni kenn-
nefndarmenn og stjórnendur ara:
ýmissa félaga. Frá Stórstúku „Fundur haldinn I Borgar-
íslands var mættur Guðmund- nesi sunnudaginn 25. janúár
ur Gíslason Hagalín ril.höfund-
ur, og var hann frummælandi
á fundinum. Fundurinn stóð á
1953 lítur svo á, að ástand og
horf.ur í áfengismálum sé orðið
þannig, að heilbrigði cg menn-
fjórða klukkutíma, og töluðu ing þjóðarinnar sé í veði. Fund
tíu manns, auk frummælanda, urinn skorar því á alla áhrifa-
menn, félög og félagasamtök,
sem vinna að bættum kjörum
eða aukinni menningu almena
ings, að taka höndum samaa
til úrbóta.
Vegna fenginnar reynslu um*
tilslakanir á sviði áfengislög-
gjafarinnar er fundurinn and-
stæður því, að ieyfð verði
bruggun áfengs öls í landinu
og veíttar verði nokkrar und->
anþágur til vínveitinga. Enn
fremur lýsir fundurinn ánægjli
sinni yfir gildistöku laga u:n
héraðabönn.“ i
b9