Alþýðublaðið - 31.07.1953, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐ1Ð
iíisíudagur 31. júlí I'J33
VINA DELMAR
VÖðVítB
Ó. Sigrurs
IÞROTTAÞATTUR
Það virðist ætJla yð hafa sín
áhrif, þetta, sem ég sagði síðast
um frjálsíþróttirnar, bravó,
bravó! Nú er skyndilega og allt
í einu hlaupið fádæma fjör í
þær aftur, meistaramót, fleiri
þátttakendur en nokkru sinni
fyrr, beztu árangra:: í ár, jafn-
vel kúluvarparar hiaupa hæð
sína í loft upp, •—- svona á það
að vera. Þarna sést, hvort ekru
þýðir að skrifa um íþróttir,
þegar það er gert á réttan hátt.
Nú er ver.ið að deila á for-
ustumenn íþróttamálanna fyr.
ir það, að þeir liafi vikið
manni úr leik, eftir að hann
var kominn inn á völlinn til
keppni. Ég spyr. — hvernig á
að víkia manni úr leik, ef hann
er ekki mættur til Jeiks? Svona
eru þeir menn öfug'ir í hugs-
uninni, sem alltaf verða að
finna að einhverju! I rauninni
má telja það alvog sérstaka
hæversku og nærgætm’ af hlut
aðeigandi, að draga það ekki
að víkja manninum á brott,
þangað til hann var bvrjaður
að keppa. Þá fyrst var nefni-
lega löggild ástæða til bess að
taka í taumana, því að ef mað
urinn hefur brotið eitthvað
það af sér, að har.n megi ekki
taka þátt í keppni, þá varðar
iú íþróttayfirvöldin ekkert um
það, fvrr en hann er að byrja
að kepna. Það kemur þeim ekk
ert við, þótt maðnrinn gangi á
götunni. Það kemur þeim Jield
ur ekkert við, þótt hann gangi
inn á leikvanginn og fari úr
einhverju af fötum. Þeir hafa
ekkert vald fyrr en úr því fæst
óvefengjanlega skorið, z* mað
urinn ætli að keppa, og úr því
fæst eklíi skorið fyrr e’" hann
er byrjaður. f raun o" veru
me?a þe~=i vfirvöld þv; e-kki
stöðva manninn fyrr en Jiann
er lagstur á ráslínuna, byrjað-
ur að sveiíla kringlunni eða
hampa kúlunni. Það er þeita.
sem hinir og þessir fram-
hjeypnir menn átta rdg ekki á.
Nei, íþróttayfirvöJdin bafa
hagað sér mjög prúomannlega,
rökrétt og í anda stióvnarskrár
innar í þessu máli. Bravó,
bravó!
Það er ýmislegt fliera, sern
segja mætti um frjálsíþróttirn-
ar, en þetta verður að nægja í
bili. Sennilega vinnur KR ekl?i
mótið.
Með ‘ íbróttak veðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
Ég varð þess fljótt áskynja,* 1
að ekki væri nóg með að Jiann,
myndi fara án mm, heldur J
væri hann mér regiulega reið
ur fyrir að vera að elta hann.
Hann sagði að vísu ekkert í
þessa átt, en ég sá þetta i svip ’
hans, las það úr augum haíns, j
réði það af þögninni, endaj
þótt hún væri ekkert dýpri en
venjulega.
Vegurinn var aurblautur og
næstum ófær. Veðrið var svo
liryssingslegt að alla Jeiðina til
Conberley-hússins var ég að
hlakka til þess að lcoma aftur
inn í hlýjuna heima.
Brandy yar ekki búin að
kveikja upp. Iiún sat í þykka
loðfeldinum sínum. Iútla
barnið lá á legubekknum vaf
ið inn í borðdúk.
Viltu kveikja upp íyrir mig,
ástin? sagði hún við Brett.
Hún þakkaði okkur fyrir
það, sem var í körfunni. Hún
var að. hafa orð á því hvort
óhætt myndi vera að gefa
litla anganum niðursoðna á-
vextina.
Þegar eldurinn á arninum
var vel kviknaðuí, fór hún ú’-
loðfeldinum og settist flötum
beinum á gólfið. Hún braut
vænan mola af heillweitibrauð
i.n.u og stakk lionum upp' í sig.
En gaman, áð þið skylduð
líoma, sagði hún. Ég er svo
einmana.
8
Si
’i •*
S %
m A
snyillvðrur
hafa á fáum árrna
unnið sér lýðhylli
cm land ellt
Ég var ekki í neínum vafa
um að henni fannst tíminn
lengi að líða. Hérna í Coberley
húsinu voru nógar bækur og
gnægð verkefna við átsauma,
en ég hafði rökstuddan grun
um að liún hefði við hvorugu
snert, síðan hún ko.m í hú
Allt í einu sagði hún: Eig
um við ekki að syngja eitt-
hvað? Við sungum alltaf
heima, þegar við sátum svona
inni í vondu veðri og höfðum
ekkert að gera. Hún leit á
Brett, eins og hún vænti sér
helzt einihvers af horium.
Svona, vinur. Syngdu eitt-
hvað fyrir okkur.
Hann svaraði engu og hún
varð fyrir vonbrigðum.
Segðu okkur þá sögu, sagði
hún. Hann svaraði ennþá engu
og hún skildi hvorlci upp né
niður.
Við kunnum ekkert að
syngja og kunnum heldur
j ekki neinar sögur, sagði ég.
I Við erum svo dæmalaust illa
að okkur.
Það kunna allir eitthvað að
syngja eða einhverjar sögur,
sagði hún þunglyndislega.
Heima var til fólk, sem bjó til
ljóð og kvæði og söng svo
livort tveggja, áður en maður
gat talið upp að tíu. Ég þelckti
meira að segja litla stúJku
heima, sem . . Hún þagnaði og
lét brýrnar síga. Það er bezt
að segja sem minnst. En þessi
Iitla stúlka kunni vísur urn
sitthvað ,sem fyrir gat komið.
Ég held að það hafi varla ver
ið til ,sem hún gat ekkí ort
um á stundinni. Hún leit und-
an og það fór að sJá þessum
kynlega, næstum purpura-
rauða blæ á augun hennar.
10. DAGUR:
*
Hvað er að þér, vinur minn?
sagði hún við Brett.
Hún fikraði sig nær honum
eftir mjúku gólfteppinu og
horfði í andlit hans og þegar
hann brosti ekki, þá lagði hún
hönd sína á hnéð á honum til
þess að vekja athygli hans.
Hann tók hönd hennar og hélt
henni í sinni.
Ég hélt að þú værir bálskot
inn í mér, sagði hún.
Hann svaraði enn engu, en
hann leit niður á hönd hennar
og síðan í augu hennar og ég
var þess fullviss að hann sæi
hana og að hann væri sér
meðvitandi um fegurð hennar
og yndisþokka, því að hann
liafði ekki af henni augun rétt
eins og væri hann gersamlega
heillaður.
Veðrið hefur lægt, sagði ég,
til þess að vekja athygli þeirra
á riávist minni.
Brandy tók hönd Brett of-
an af sinni hönd og hún hló.
Og það var einhver annarlegur
blær í hlátrinum.
Eigum við að fara út og aka?
spurði ég. Myndirðu vilja það,
Brandy?
Vitanlega vil ég það. Ég hef
ekki komið út fyrir dyr, síðan
ég kom hingað.
M:ér fannst þetca afbragðs
hugmynd hiá mér, því á þenn-
an hátt myndum við komast
héðan án þess þó að binda um
of snubbóttan enda á heim-
sóknina. Þegar við værum bú
in að fá nóg af að aka, eða
öllu heidur þegar hún vildi
ekki aka lengur, þá þyrftum
við e'kki annað en skila henni.
til CoJberley-hússms og fara
síðan sjálf heim.
Hún teygði sig eftir loðfeld-
indum jog lagði hann yfir axl-
irnar. Þeíta er reglulega
fallega gert af ykkur, sagði
hún.
Barnið? sagði. ég. Geturðu
skilið hana eina eftir?
Þó nú væri. Það getur ekk-
ert orðið að henni á meðan.
Hún gékk til Brett og tók
undir handlegg hans. Komdu,
ástin. Ég er alveg að kafna í
óloftinu hérna inni.
Hún hálft í hvoru ýtti hon-
um út um dyrnar og ég á eftir.
Við gengum út að vagninum.
Vindurinn bar hlátur hennar á
vængjum sínum, an samt, í
gegnum vindgnýinn og hlát-
urinn heyrði ég röddina, sem
sagði:
Sæl vertu, Brandy.
Ég litaðist um en sá engari-
Samt vissi ég, að mér hafði
ekki misheyrzt, því Brett leit
líka í kringum sig. Það var
Dra-vi<5£erölr.
Fljót og góð afgreiðsls. jj
65UÐL. GÍSLASONj ■
Laugavegi S3,
eími 81218.
Þetta var ungjlingur að sjá.
Svipurinn -raunamæddur og
heldur ógeðfelldur. Horaður
var hann og illa til fara. Rétt
hjá honUm var ábreiða á jörð
inni úr grófu efni. Einhver r
hafði aumkazt yfir hann og lát
ið hana þar. Og það var svo
sem ekki að ástæðulausu, að
aumkazt væri yfir hann, því
það vantaði á hann annan hand
legginn og annan fótinn.
Ég gekk í áttina til hans.
Sæll vertu, Billy, sagði hann,
og nú í allt öðrum .tón. Hann
beindi ávarpi sínu greinilega
til Bretts, og mér fannst að
hann ætti að svara piítinum,
þótt svo hann Brett héti ekki
Bill. Sæll vertu, Johnny, sagði
hann enn, en Brext lét sem
hann sæi hann ekki né heyrði,
og fetaði þar rækílega í fót-
spor Brandy. Ég let mig af á-
settu ráði dragast aftur úr og
gaf mig á tal við hann.
■Sæll vertu, sagði ég.
Hvers vegna anzar hann mér
ekki? spurði hann og virtist
særður og móðgaður .
Ég sagði: Það kemur ekki til
af neinu illu. Kannske hefur
hann ekki heyrt til þín.
Víst heyrði hann til mín.
Hver er hann annars?
Hann er bróðir minn. Hver
ert þú?
Ég er bara náungi, sem.
mi-sst hefur annan fótinn og
annan handlegginn.
Það hryggir mig.
Sú held ég sé hrygg. Úr
Norðurríkjunum, ha?
Já. Ég er úr Norðurrí'kjun-
um, sagði ég. Þekkirðú
Brandy? Er hún gamall kunn
ingi?
Hann reyndi víst að lesa í
hug minn, svo fast starði hanri
á mig. Svo spurði hann:
Þú heyrðir víst, hverju hún
svar»ði mér, ha?
Hún svaraði þér engu.
Þarna komustu með það. Þá
erum við víst heldur engir
kunningjar. Ég held meira að
segja að hún þekki mig ekki.
En þú ávarpaðir hana með
nafni. Meira að segja skírnar-
nafni, og þó öllu heldur gælu-
nafni.
Hann lyfti augum til him-
ins. Góði guð — bað hann.
Hvers á ég að gjalda að þurfa
að kveljast úti í þessu veðri
við að svara spurningum, sem
vitlausum. Norðurríkj ástelpu-
krökkum dettur í hug að leggja
fyrir mig?
Ég var því alvön, að' vera
líkt við barn. Og það gladdi
mig ósegjanlega. að í ávarpi
sínu tiJ himnaföðurins skyldi
ekkert, sem benti til þess að j hann láta bess ógetið. að ég
Brandy liefði heyrt .en saint j væri hrypplingur.
Bmort braoS
otí snittur. .
.Nestisoakka.rs jj
ódýrast og bezt. YÍB-«
eamlegast pantið m®@ i
iyrirvara.
84ATBAKINN
Lækjargota 8»
Sími 80348,
»ilari§rl \
SSysavarnaféSags fslanðs j
kaupa flestir. Fást hjá
slysavarnadeildum nm
íand allt. 1 Rvík í hann-^
yrðaverzluninni, Banka-
stræti 6, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og ekríf- '■
stoíu félagsins, Grófin 1.;
Afgreidd í síma 4887. -
Heitiö á 8lysavamafélagi@. I
ÞffiS bregst ekM.
s Nýlasend!»
* bflastöðln lí.F,
“ b.eíur afgreiðslu I Bæiar* E
| bílastöðinni í Aðalstræti §
; 16. Opið 7.50—22. Á _
l sunnudögum 10—18. — 5
* Sími 1395.
! Barnaspitalasjóðs HringíiaiÍ
! eru afgreidd í Hannyr5a= |
| vej^l. Refill, Aðalstræti
j (áður verzl. Aug. Svec.ö-
i sen), i Verzluninni VictorJ
j Laugavegi 33, Holta-Apé-
; teki, Langholtsvegi 84r>
j Verzl. Álfabrekku við Suð-Í
! urlandsbraut, og Þorst*‘ns-j
; búð, Snormbraut 81.
\Hús og íhúðir I
; af ýmsuin Btærðam í “
■ bænum, átverfum bæj-«
j arins og fyrir utan bæ-S
1 ínn til aölu. —- Höfum*
■ einnig til sölu jaröír, |
! vélbáta, biíreiðir
; verðbréf. *
: s
; Nyja fasteignasalam.
* Bankastræti 7. *
; S'ími 1518- |
vissi ég að svo var. Hún bara
lézt ekkert hevra.
Sæl vertu, Brandy.
Þetta var áreiðanJega karl-
mannsrödd. Meira oð segja ein
kennilega lík röddinni hennar
Brandy. DuJarfullur raddblær.
Persónan sennilega ekki ölJ,
þar sem hún var séð.
Sæl vertu, Brandv.
Og nú sá ég, hvaðan hlióðið
kom. Það stóð röð af triám á
mörkunum milli Coberley- og
Spurney-landareignanna. Ut-
an í einu þeirra liékk hann.
Ég skal fara, .eí þú vilt það
heldur.
Farðu b.á.
Ég gékk burt og skfldi hann
eftir þarna undir trénu. Um
Jeið og ég náJgaðivSt vagninn
hevrði. ég liláturinn í Brandy.
Ég sagði við hana: Hver er
þessi piltur?
Hvernig ætti ég að vita það?
Hann þskkir þig, sagði ég.
Gerir hann það? Hún horfði
á mig hissa. Hann elti mig hing
að, þessi piltur. Siíur þarna á
hverjum einasta degi. Hefur
orðið fyrir ástarsorgum, það er
allt og sumt. Hann er alveg
vitlaus í mér og hvað get ég
gert? Ég er gift. Iiún horfði
j beint í augu mér. Sjálfsagt
j hefur hún Iiaidið augparáð sitt
end.urspsgla skírlífi og sak-
ieysi. Ég á mann, sagði hún.
Ekki get ég veriö góð við hvern
og einn, sem ástfanginn verð-
ur í. mér. Get ég það kannske?
Ég tó-k í taumana og skipaði
hestinum að draga okkur héð-
an. En þó var mér Ijóst hætt-
an, sem ég hlutti með mér og
ekki virtist auðvelt að losa sig
við, því hún Brandy var hérna
rétt við hliðina á mér og hún
hélt alltaf utanum handlegg-
inn á honum Brett.