Alþýðublaðið - 22.09.1953, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. sept. 195S
Moa Martinsson
MMA GIFTIST
VöStmi
Ó. Sigun
ÍÞRÓTTAÞATTUR.
Heilir íslendingar!
Um helgina kepptu utanbæj
armenn við Reykvíkinga og
töpuðu glæsilega. Eitt íslands-
met var sett á þessu móti, sem
sé í hinni gömlu íþrótt Þórs,
sleggjukasti. I öðmin - íþrótta-
greinum náðist ágætur árang-
ur, og sést rtú greinilega, að
írjálsíþróttirnar íljúga nú
beggja skauta býr, upp úr
þeim öldudal, sem. að undan-
íörnu hefur fært þær í fjötra,
upp á hátinda dagsmeta. mán
aðarmeta, vallarmeta, héraðs-
meta, íslandsmeta, óg.hver veit
hvað. Það er áreiðanlegt, að
næsta sumar verður hið glæsi-
legasta á sviði frjálsíþróttanna
■— þátttaka á erlendum vett-
vöngum, gífurleg landkynning
og allt það. Nýjar stjörnur, ný
afrek, þetta gengur í öldum,
eins og allt annað.
Og nú hefur það flogið fyr-
ir, að sveitamennirnir ætli að
skora á Reykví.kinga,, í keppni
í starfsíþróttum, nautádómi og
trakíorsakstri og svo framveg-
is. Þetta er allt í ’lagi, en þá
verða Reykvíkingar líka að fá
að velja að minnsta kosti helm
ing starfsíþróttakeppnisgrein-
anna, svo að ekki hallizt á.
Gajaakstur á stolnum bíl,
sjoppuhlaup, drukkið undir
borð, sleggjudómur og Kefla-
víkursjöþraut kvenna.
í jórtri kvenna og karla
rnætti einnig keppa) ,en þó að
•því tilskildu vitanlega, að hús-
dýr sveitamanna fái ekki að
taka þátt í keppninni, og hið
sama gildir um bað, ef keppt
yrði í dægurlagaflutning'. En
þetta eru nú bara tillög- r til
athugunar.
Um knattsnvrnuleik F"am-
ara og ekki Framara er ekk-
ert að segia að svo stcddu, —
«nema netið hélt!
Með íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
Bazarnefnd
Kvenfélags Háteigssóknar
hefur ákveðið, að halda bazar
í Góðtemplarahúsinu 7. októ-
ber n.k. til ágóða fyrir kirkju-
byggingu sóknarinnar. Vinsam
íeg tilmæli nefndarinnar til fé-
lagskvenna og þeirra annarra,
er vildu styrkja oss með því að
gefa muni eða á ennan hátt,
eru að koma framlögum sínum
til einhverrar undirritaðra
íiefndarkvenna: Júlíönu Odds-
dóttur, Bólstaðahlíð 7, Ingunn
ar Teitsdóttur, Mávahlíð 32,
Önnu Oddsdóttur, Flókagötu
39, Auðar Eiríksdóttur, Drápu
hlíð 28, Svanhildar Þórðardótt
ur, Háteigsvegi 18, Bjarnþóru
Benediktsdóttur, Mávahlíð 6,
Sveinbjargar Klemensdóttur,
Flókagötu 21, Svanhildar Þor-
varðsdóttur, Drápuhlíð 8, Hild-
ar Pálsson, Flókagötu 45, Elín-
ar Eggertsdóttur, Bólstaðahlíð
10.
konu. Krakkaungarnir teygðuj
fram álkurnar eins og þau
væru að þefa af mér •—_og svo
stungu þeir saman nefjum,
sennilega til þess að ýmist að ,
heyra eða láta í ljós álit sitt á
mér við sessumautana. Eg var
alveg viss um, að þeir áttu
ekki svo auðvelt með að draga
mig í dilk. Ég varjittalaus og
blátt áfram og kannaðist strax
við slagorðin þeirra. Þó var
það víst skoðun þeirra flestra,
að ég væri of fín.
Mamma gerði sér mikið far
um að láta mig líta þoknalega
út. Eg var að minnsta kosti
alltaf í hreinum flíkum^.en ég
fékk aldrei vasaklútatöskuna.
Þess vegna auðnaðist mér
aldrei að losa þau við síðasta
snefilinn af óvissu um það, —
hvort ég ætti að teljast með
þeim fínu eða ekki. Svoleiðis
tösku harðneitaði mamma að
kaijgja handa mér. Hún hataði
allt prjál og alla tilgerð. Svo
var það hárið mitt. Það átti
að nægja til þess að ég teldist
með þeim fínu, því það’var svo
sítt og þykkt. Stúlka, sem var
með langar og þykkár fléttur,
hlaut að vera frá voðalega
„fínu“ fólki.
Nýja kennslukonan var há
og grönn kona á fimmtugs aldri
Hárið á henni var brúnt og
hrokkið og stuttklippt eins og
á, karlmanni og skipt í miðju.
Var hún fríð eða ófríð? Eg
held að hún hafi verið afar
falleg. í mínum augum var hún
að minnsta kosti fallegasta
kona, sem ég hafði séð. Skóla-
stofan var frekar stór og við
sátum ekki mjög þétt. Hins
vegar var umgengnin sízt
betri heldur en hjá fyrstu
kennslukonunni minni, henni
ungfrú Anderson. Skólahúsmu
var líka ósköp illa haldið við,
sérstaklega að innan. Ka'lkið,
var hrunið innan af veggjun-
um í stórum flyksum.
Eg settist á einn bekkinn.
Hér áttu tveir að sitja á sama
bekk, en ég var stök. Það voru
engin forréttindi að sitja einn
sér. Það sá ég strax á því af
hvílíkum ákafa stúlkurnar
reyndu að tryggja sér sama
sessunautinn áfram á hverjum
morgni, til þess að eiga ekki
á hættu að hann settist hjá
þessari nýju stúlku.
Eg frétti fljótlega, að það
væri von á einum krakka enn,
en hvort það var drengur eða
telpa, það vissi enginn, sem
ég spurði.
Mér var alveg sama um það,
hvort heldur ég sat ein eða
hjá einhverjum dreng. Ég sá
brátt, að á það síðarnefnda leit
kennslukonan eins og refsingu.
Ef einhver stúlkan framdi yf-
irsjón, — minni háttar yfirsjón
varð það að vera, — þá var
hún strax flutt yfir á stráka
bekkinn.
En enda þótt einhver drengj
anna gerði eitthvað af sér, þá
var hann aldrei fluttur yfir til
telpnanna.
Hvers vegna hún leit á það
sem hegmingu að láta stúlku
sitja hjá pilti, á því fékk ég
aldrei neina skýringu þann
stutta tíma, sem ég gékk í
þennan skóla. Það kom tvíveg-
is fyrir að mér var refsað á
þennan hátt. En í mínum aug-
13. DAGUR:
um var þetta engin refsimg.'
Þvert á móti hin bezta tilbreyt
ing. Og í bæði skiptin hittist
þannig á, að ég lenti hjá
dreng, sem sat við gluggann.
Ég var látin fara inn fyrir
hanm. Ég skemmti mér kon-
unglega við að horfa út. Hún
hefur víst tekið eftir því, að
mér var þetta sízt á móti
skapi, því ef ég braut eitthvað
af mér upp frá því, þá lét hún
mig ekki setjast hjá pilti held
ur standa við kennarapúltið
það sem eftir var af kennslu
stundinni hverju sinni.
Það leið ekki á löngu þar til
ég komst að því, hvers vegna
það þætti skömm hin mesta
að sitja einn sér á bekk. Það
var alltaf gert við krakka, sem
ltennslukonan fann lús í. Og
Og þar lét hún þau dúsa, þar
til hún var búin að aflúsa þau.
Það hljómar heldur grimm-
úðlega, en aðferðin, sem hún
beitti, var út af fyrir sig hár-
rétt. Margur kynni að ætla, að
hún hefði hreinlega gefizt upp
fyrir þessum ófögnuði. Næst
um hver einasti krakki var
kaflúsugur, þegar hann fyrst
kom í skólann. Og það voru
margar tegundir lús, kropplús
og höfuðlús og ég veit ekki
hvað og hvað. Og aðferðin þar
þessi: Hún þvoði höfuð þeirra
og allan kroppinn upp úr
sterkri ediksýru; og svo hafði
húti föt á krakkana til skipt-
anna. Það vissi enginn, hvern
ig hún fór að útvega þau, en
staðreynd var það samt, að hún
hafði alltaf föt á krakkana,
hversu marga sem hún þurfti
að hreinsa. Óhreinu og Iúsij"u
fötin setti hún alltaf í sjód-
andi vatn. Svo sendi hún nátt-
úrlega bréfmiða með krakkan.
um heim til foreldranna eða
til forstöðukonunnar á barna-
heimilinu eða til bændanna,
sem höfðu fósturbörn, að j
.jþess væri óskað að börnin i
væru ekki send lúsug í skól-
ann“. Þetta mun hafa verið á-
stæðan til þess að sá orðrómur
skapaðist, að hún væri óvenju
ströng, kennslukonan á Hóima
stað.
Ég sat eins og dæmd og
horfði á nýju kennslukonuna
mína. Hún var að bíða þess að
kyrrð kæmist á í bekknum. í
fyrsta skipti á ævinni gaf ég
reglulega góðan gaum að konu,
— ókunnugri konu. Það greip
mig allt í einu einhver angist
og óró.
Var það ekki augljóst, að ég
hefði orðið ástfanginn af þess-
ari konu, og þar með á vissan
hátt gerzt móður minni ótrú?
Upp í huga mér skaut andlit-
inu á henni mömmu minni;
hún var orðin dálítið kinnfiska
sogin, og enda þótt hún væri
með ljóst, mikið hár, þá fannst
mér hún í sannleika ósköp
venjulegur kvennmaður í sam.
anburði við þessa töfrandi
mannveru. Þarna sat ég og
kreppti hnefann utan um bréf
miða, sem mamrna mín hafði
sen t mig með að hcim&'n.
Hann var kannske ekki alveg
hreinn'og víst var að hann
væri ekki ritaður með æfðri
■rithönd, því hún hafði ha-ft
öðru að sinna um dagana hún
mamma mm heldur en æfa sig
í að, skrifa. Allt til þessa dags
hafði ég aldrei efast_um að það
væri rétt, sem hún mamma
míni’ segði mér að gera, enda
þótfe eg bryti stundum á móti
viljá hennar. Hins vegar greip
mig- nú efasemd um að rétt
væri af mér að framvísa mið-
atním, sem hún fékk mér. Mér
fanþast hann svo vesaldarleg-
ur, þessi miði, að mér myndi
vera minnkun í að eiga móður_
sem ekki skrifaði betur en
þefeta. Þess vegna tók ég það
til bragðs að stinga miðanum í
skúífuna á borðinu mrnu. En
saifitímis komu tárin fram í
auiun á mér, við það að mér
varð hugsað til þess þegar ég
einu sinni hafði séð hana
mömmu gráta.
Ég hafði séð hana mömmu
gráta oft og mörgum sinnum;
samt stóð þetta eina atvik lif-
andi fyrir hugskotssjónum mrn
um. Hún hafði legið fram á
borðið og grúft andlitið í hend
ur sér; hárið á henni var í ó-
reiðu og það sá í beran hálsinn;
og 'þegar hún heyrði umgang-
inn og leit upp, þá var a'ndlitið
afmyndað af sorg og angist og
húö var með ekka, sem ég
heyrði greinilega þótt hún væri
að reyna að leyna því. Og þeg-
ar ég nú allt í einu sá andlit-
ið hennar mömmu minnar fyr
ir inér frá þessari stundi, þá
fannst mér sem ég líka heyrði
ekkann. Ég lagði ósjálfrátt af
stað í áttina til kennslukonunn
ar rig var nærri farfci að gráta.
Sorgmætt andlitið á henni
mömmu minni, sem ég minnt.
ist frá löngu liðnum tíma, vann
glæSilegan sigur á ást min'nþ.á
þessari fallegu kennslukonu.
Ég tók bréfmiðann upp og
fékk henni hann. Þar stóð ein
ungis, að mamma mín væri úti
að þvo, og þess vegna gæti hún
ekki komið með mér í Jiyrstu
kertnslustundina, svo sem vera
álti. — Svo fékk ég henni líka
vithisburðinn minn úr hinum
skólanum. Það var reyndar eug
inn vitnisburður, heldur kulda
lega orðuð staðfesting á því að
ég hefði mætt í skcdanum síð-
ustu fimm mánuðina. Kennslu
konan las fyrst’vottorðið henn-
ar ungfrú Anderson og svo ó-
hreina seðilinn frá mömmu, og
ég starði eins og frá mér num-
in á stuttklippta hrokkna hár-
ið hennar og á hvíta rákin eft
ir miðju höfðinu, þar sem sá
í hörundið í skiptingunni. Ég
ákvað að láta mömmu mína
ekki fá frið fyrr en hún hefði
klippt af rnér flétturnar.
Kennslukonan bauð mig vel
komna, rétti mér hendiua og
leit á mig rannsakandi augum.
Það fór um mig einhver sælu-
hrollur. Ég varð mér þess með
vitandi, að ég myndi orðalaust
framkvæma hvaða skipun
hennar sem vera vildi, en hún
skipaði mér ekki að gera neitt,
nema að setjast á mrm stað á
ný. Neðan frá sætinu mínu
hélt ég áfram að horfáá hana.
Að hugsa sér að ég skyldi mega
koma hiri£>ð á morgun og dag
inn eftir og þar næsta dag og. .
Allar kveljandi hugsanir um
bandprjóna og kúgun og pínsl-
ir voru. roknar út í veður
og vind. í -einu vetfangi var
mamma mín í mínum augum
orðin að þjónustustúlkunni
Ora-vfögérðfr.
Fljót og góð afgreiðals. j
GUDL. GÍSLASOH,
Laugavegi 63,
feíml 81218.
Smurt b’rauf!
otí snittur.
, Nestisnakkaf.
Ódýrast og bezt. Vía-
eamlegast pantið m«C
fyrirvara.
MATBARINN
LœkjargSta (.
Siml 8034«.
SamúSarkoH
Sly.svarnafélag* ftlardí
kaupa fiestir. Fáat bji
elysavarnadeildum cm
Iand allt. 1 Rvik f hann-
yrðaverzluninni, Bsrka-
•trœti 6, Verzl. Gunnþór-
Qnnar Halldórsd. og tkrií-
Btofa félagsins, Grófin 1.
Afgreidd f sima 4897. —
Heitíð á alysavarn&félagíS.
Það bregst ekki.
■ NýiasenHI-
| bfíastöðin h.f.
! hefur afgreiðslu 1 Bæjai-
; bílastöðinni i ABalsfersetí
■ 16. Opið 7.50—22. A
« sunnudögum 10—18. —
: Sími 1395.
MSnnlngarspÍbfci
BarnaspítalasjóSs Hringsinsl
; eru afgreidd i Hannyrð£»|
verzl. Refill, ABalstræti II |
j (áður verzl. Aug. Sveni-
I »en), i Verziuninni Vietorþ
í Laugavegl 33, Holts-Ap-ft-
i teki, Langholtsvegí §4;
I Verzl. Álfabrekku viB SuS- í
! urlandsbraut, og Þórat*!*®-!
i búð, SnorrabrauS ®1«
iílm og íbúðir
I ftf ýmsum síæroum I
; fcænum, átverfum bæí"
arins og fyrir utan bss-
; inn til eölu. — Hðf am
■ einnig til aðlu Jarbir,
• vélbáta, MfreiSis eg
j verðbréf.
tí *
> Nýja fastelgnaialaa,
i Bankastræti 7.
Sími1518-
■ r..
■ Minnlnífarsoíöld :
1 ■
■ ivalarheimilis aldraðra sjö- S
■manna fást t eftirtö’dum *
I stöðum í Reykl iv’i: Skrife ■
; stofu sjómannadagáráðs
; Grófin 1 (gengíð inn írá;
; Tryggvagötu) sími 82975, ■
I skrifstofu Sjómann3félagí; I
; Reykjavíkur, Hverfisgötb :
| 8—10, Veiðarfæraverzluniií ■
! Verðandi, Mjólkurfélagshús.- i
1 inu, Guðinundur AndrássoE :
■ gullsmiður, Laugavegi 50,;
S Verzluninni Laugateigur, ■
ÍLaugateigi 24, tóbaksverzluii«
■ ínni Boston, Laugaveg 8, j
■ og Nesbúðinni, Nesvegj 88.;
lí Hafnarfirði hjá V. Long.!