Tíminn - 08.09.1964, Blaðsíða 3

HEIMA OG HEIMAN
Sophia Loren svarar hinni brennandi spurningu varðandi Carlo Ponti:
,HVAB SÉR SfGNORINA VIDSICNOR?
JiHBnHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHflHHHHHHinHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHD
Fólk þreytist aldrei á að tala um samband Sophiu Loren
leikkonu og kvikmyndastjórans Carlo Ponti. Margir eru
hneykslaðir, en aðrir fultir samúðar yfir því ranglæti,
að þau geti ekki gengið í löglegan hjúskap. Þau virðast
nú vera búin að gefa upp vonina um að slíkt takist, og
telja það raunar aðeins formsatriði, því þeirra „hjóna-
band7* er ekki frábrugðið öðrum, sem eru í bækur skráð,
nema þá, að það sé enn hamingjusamara. Hér fer á eftir
viðtal Sophiu og brezks blaðamanns, sem hún talaði v'ið
af mikilli hreinskilni eða eins og hún sjálf sagði: „Eg
hefi aldrei talað svona áður við nokkurn mann um einka-
mál mín".
Hann kom inn í dagstofuna
þegar ég var aS tala við Soph
íu, og þau brostu svo innilega
hvort til annars og horfðust
svo lengi í augu, að maður fór
hálfpartinn hjá sér. Þau lifa
saman eins og í hjónabandi
og njóta sælu þess, og kæra
sig kollótt um kreddur kirkj
unnar og skriffinnskuna. Þeg
ar Ponti fékk skilnað í Mexícó
vonaðist hann til að geta
kvænzt Sophiu og lifað með
henni í löglegum hjúskap. En
kaþólska kirkjan tekur ekki
tillit til svo fánýtra óska og nú
varð Ponti að hætta á að verða
dæmdur fyrir tvíkvæni. Og
þarna stóð hann sem sagt, mið
aldra, feitur, stuttur og sköll
óttur, en hún há, dökk, ung
og glæsileg, með flesta kosti
fagurrar konu. Og getur þá
nokkur láð mér, þótt ég spyrði
þeirrar spurningar, sem flest
um brennur á vörum: Hvað
sér signorina við signor? Soph
ía brosir og það er meðaumk-
un í svipnum yfir þessari
heimskulegu spurningu. En
hlustið nú á hana:
Ef þú gætir séð Carlo í
gegnum augu mín myndir þú
sjá myndarlegasta og elskuleg
asta mann í heimi. En hvað
er það, sem gerir mann mynd
arlegan og eftirsóknarverðan
í augum konunnar? Að því er
varðar Carlo, er það fyrst og
fremst góðsemin, sem skín út
úr augum hans, blíðan í brosi
hans, feimni hans, jafnvel enn,
eftir öll þau ár, sem ég hefi
þekkt hann. Þessi maður, sem
ég bý með — hann er eigin-
maður minn samkvæmt hjóna-
bandi okkar — er blíðlyndur
og nærgætinn, svo þægilegur í
allri umgengni. Hann hefur
öll einkenni Mílanóbúans, reið
ist sjaldan, andstæða við okk-
ur í Napolí, sem getum fuðrað
upp á augabragði, sem skap-
ferli eins og eldfjöll. Hann er
aldrei afbrýðisamur, enda gef
ég honum aldrei tilefni tíl
þess. Ef eitthvað er, þá er það
ég sem á það til að vera af-
brýðisöm. Eg þekki marga aðra
laglegri menn, en samt eru
þeir ekkert miðað við Carlo
eninn. Við erum svo samrýnd
að án hans væri ég glötuð.
Hann veit allar innstu hugsan-
ir mínar og hans skoðanir eru
mínar skoðanir. Mér finnst
hann vera hjá mér alla tíð,
enda þótt hann sé i raun
fjarri.
Eg er aldrei örugg, nema
með honum. Ég elska fólk og
ef ég dái eitthvað sérstaklega
þá gef ég því nafn eftir ein-
hverri fæðutegund. Ég hugsa
að það séu leifar þess tíma, er
maður þráði að geta borðað
fylli sína af hinum góðu
ítölsku réttum, en gat ekki.
Þess vegna kalla ég Carlo
stundum „Polpettone“ (eins
konar kjöthleifur) eða „peper
cone“, eða sem er blanda af
steiktum hrísgrjónum og mozz-
arella-osti. Og hafir þú ein-
hvern tíma smakkað „suppli“
getur þú gert þér í hugarlund,
hve mikið ég elska Carlo, og
hve dásamlegur hann er.
Sumir halda, að ást mín á
Carlo sé eins konar endurgj'''d
fyrir allt það, sem hann hefur
gert mér til hjálpar. Auðvit
að er ég þakklát, en ást mín á
þó miklu dýpri rætur. Hann
veitir mér sjálfstraust og
styrk og dásamlega tilfinningu
þess að vera hin fullkomna
kona.
Því er ekki að neita að við
njótum þess á sérstakan hátt,
að við erum ekki opinberlega
í hjúskap. Það gerir samband
okkar dálítið æsandi. En fólk,
sem dæmir okkur eftir siðferði
legum og trúarlegum sjónar-
miðum getur auðvitað ekki fyr
irgefið okkur. En ef fólk vildi
dæma okkur eftir mannlegum
sjónarmiðum, gerum við okk
ur vonir til að við fáum sam-
úð þess.
„Manstu þá stund, er þú
sást hann fyrst?“
Eins og það hefði verið í
gær. Er þér sama þótt ég
setji fótinn upp á borð. Það g
veldur þér engum óþægindum ||
er það.
Eg held ég hafi verið 15
ára, þegar ég fór í fegurðarsam
keppni í Napoli. Það átti að
velja Drottningu hafsins. Ég
varð önnur og fékk 15 pund
að launum. Ég 'var yfir mig
ánægð og mamma líka. Til
þess að sjá fyrir mér og Maríu
og heimilinu hafði hún haft
með höndum píanókennslu og
lék auk þess í næturklúbb. Og
nú sagði mamma: Nú fei ég
með þið til Rómar, kannski
kemst þú í kvikmyndahlutverk.
Og ég man ferðina og dvöl
ina í Róm í öllum smáatriðum.
Ég komst í kvikmyndaverið
og fyrir 15 ára stúlku var það
líkast ævintýri að vinna þar
með frægum kvikmyndastjörn
um. En þetta voru erfiðir dag
ar. Við mamma fórum á fætur
kl. 5 til kvikmyndaversins. Við
unnum dag og nótt og okkur
fannst við aldrei á ævinni hafa
verið svo ríkar. Og þegar lífið
brosti við okkur veiktist María
skyndilega og við héldum að
hún væri að deyja.
Mamma fór strax til Napoli
og nú varð ég ein eftir í Róm.
Svo var það eitt kvöld, að ég
fór með nokkrum kunningjum
á Collo Oppio, sem er nætur-
klúbbur undir beru lofti, rétt
hjá Colosseum. Þar var að
fara fram fegurðarsamkeppni
og Carlo var einn dómenda.
Ég sá strax, að hann hafði ein
hvern áhuga á mér, á því
hverníg hann leit til mín yf-
ir borðið. Ilann sendi einhvern
yfir að borðinu til mín til að
spyrja, hvort ég vildi taka
þátt í keppninni. Ég var fljót
að hugsa og sagði við sjálfa
mig: Ef dómarí biður þig að
taka þátt í keppninni, hlýtur
þú að vinna.
Ég varð önnur og þegar ég
var að fara, ávarpaði Carlo mig
og bað mig að koma á skrif-
stofu sína næsta dag.
Ég vildi ekki fara og hugs-
aði það sama og allar konur
hefðu hugsað í mínum spor-
um. En hann brosti svo fallega
og vingjarnlega, var svo ólík-
ur öllum öðrum. Ég gat ekki
lesíð neitt ljótt úr augum hans
og ég fór. Hann lét mynda mig
til reynslu og myndatökumað-
urinn sagði að ég myndaðist
illa. Hann hefur nú skipt um
skoðun.
„Þú gerir þér auðvitað grein
Framhald á síðu 13
„Carlo er aldrei afbrýSisamur". Sophia og Carlo.
Víxillinn og Mbl.
Úrlausn sú, sem Ágúst fékk
hjiá Jóhannesi Lárussyni, og
Morgunblaðið birti með slíkum
kærleikum á dögunum, segir
kannski meira í þessu affalla-
máli en nokkuð annað, sem
komið hefur í dagsljósið fram
að þessu. Jóhavincs Lárusson
er að krefja Ágúst úm greiðslu
á víxli. Og eins og dæmin hafa
sannað, hafa gengið heil ósköp
á út af þessari innheimtu. Það
er farið hvað eftir annað af
stað til að freista að bjóða upp
íbúð Ágústs, og það er staðið
fast á réttinum með að þessi
víxill verði - að greiðast. Frá
helzta innheimtumanninum
heyrist aldrei orð þess efnis,
að affallavíxillinn kunwi að
vera slæmur pappír. Þar á allt
að vera á hreinu, og Morgun-
blaðið tekur sýnilega þannig
undir við málið, að úrlausnin,
sem Ágústi var veitt, er talið
hreint drengskaparbragð. Eftir
því, sem á undan er gengið,
er látið í það skína að um
lireina gjöf sé að ræða, enda
löigð áherzla á það sem gagn-
stæðu, að sóknarmenn Ágústs
í málinu hafi aldrei viljað
gefa honum neitt. Nú er það
þannig með víxilskuldir, að
þær eru mjög réttháar í inn-
lieimtu, og þarf ekkert að
gefa, sé allt með felldu. Það
vekur því athygli, þegar inn-
heimtumaðurinn hættir við að
Ijúka verkinu, og fær um sig
siðferðisvottorð í Morgunblað-
inu, frá þeim, sem taldi sJig
kraminn undir hæl ha>ns.
New York Times
og Moggi
Það hefur nú verið lands-
frægt í heila öld, hvernig
Sölvi Helgason „heimspeking-
urinn vísi“ jafnaði sér til stór-
menna og kvaðst vera guði
sjálfum líkur. Hliðstæður at-
burður hefur mú gerzt og þessi
Otg verður að geymast jafnlengi
í minni. Þetta gerðist s.I.
föstudag þegar slúðurkerlingin,
sem kallar sig Morgunblað,
hljóp á bak við New York
Times og líkti sjálfri sér Við
það lieimsfræga dagblað. Og
líkingin kom fram í því að
birta hina einstæðu yfirlýs-
ingu með nafni Ágústs Sigurðs-
sonar undir!! Segir Moigga-
kerlingin blákalt, að þetta
sama mundi New York Times
ei'nmitt hafa birt!! Mogga-kerl-
ingin var stöð allan tímann,
sem mál þetta var opinbert
fréttamál fyrir dómstólum og í
uppboðsrétti: Þá sagði hún
ekki orð. En þegar hún er
beðin að hlaupa með furðu-
plagg einkavinum sínum til
þægðar og ákveðnu siðgæði til
framdráttar, þá stendur ekki á
henni. þá gerist hún blátt á-
fram lítilþægur sendill annars
málsaðilans, og segir svo að
þetta sé í anda New York
Times. Er furða, þó að menn
tali um, að íslenzkri blaða-
mennsku hafi verið reist níð-
stöng?
Sálufélagi Mogga
Aðeins eitt blað hefur gerzt
sálufélagi Morgunblaðsins í því
áð gera víxilmál Jóhannesar
Lárussonar að sínn. Það blað
lieitir Mánudagsblaðið. Það
sálufélag er auðvitað við hæfi,
enda löngu opinbert leyndar-
mál, að þessi tvö blöð e'iga
margt fleira sameiginlegt.
J í M I N íl, þriðjudaginn 8. september 1964