Alþýðublaðið - 28.10.1953, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
IVIiðvikudagur 28. okí. 1953
Moa Martinsson
A M M A
, Bessason
[ Filipus
; hreppsíjóri:
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri sæll!
Nú þykir mer farið að kólna
í veðrinu og þó ekki vonum
íyrr. Það er ekki nema hress-
andi, að fá svalann á sig öðru
hverju, svona rétt til þess að
xnaður muni hvar maður er
staddur á hnettinum. En
hræddur er ég um að einhverj-
um þyki heízt.til hryssingsleg-
ur næðingurinn, einhvern tíma
í vetur, einhverjum gabardine-
gumanum og nælondrósinni.
En hvað gerir það til, þó maður
skjálfi og nötri, þegar það er
vegna tízkunnar og tildursins.
■Allt er þolandi íyrir það, líka
alls kyns innanmein og ó-
hreysti. Þegar fólk er hætt að
3íða fyrir trú sína, verður það
að líða fyrir eitthvað annað;
kannske er þetta líka öfugmæh
hjá mér, — kannske er það
einmitt fyrir trú sína, sem
þetta aumingja fólk líður.
En það voru væntanleg harð
jndi, sem ég ætiaði að ræða
um. Ég held, að þetta verði
harðindavetur. Mig hefur
dreymt fyrir því. Það er gott.
að flestir bændur munu vet
undir þau búnir, hvað hey
snertir, eftir slíkt heyskapar-
sumar. En það er ekki nóg, þótt
það sé að vísu aðalatriðið.
Men.n þurfa að ferðast að vetr-
arlagi. Sumt fólk ferðast líka
að óþörfu. Þá eru skíðin, snjó-
bílarnir og flugvélarnar, segir
fólk. Jú, skíðin éíii ’góð, eii fáa
veit ég nú kun-na á þeim að
fara, því að öll þessi skíðaíþrótt
okkar er helber hégómi. Flug-
vélarnar geta heldur ekki nei':t
þegar alit er á kafi í fönn. Það
r eru þá helzt snjóbíiarnir. Þeir
virðast duga sæmilega undir
stjórn hraustra og gætinna
manna.
Því að þegar a.lt kemur til
alls, þá verður það maðurinn,
sem allt veltur á, þegar í harð-
bakkann slær. En sá maður,
sem vill leggja í svarra vetrar-
ins, verður að kunna að búa
sig, og það er þetta, sem fólk
virðist ekki átta sig á. Það
heldur, að það geti klætt sig
eftir einhverri baðstrandar-
tízku Uppi á heiðum í fimmtán
stiga frosti. Nei, — veturinn
hérna tekur ekkert mark á
tízkublöðum.
Virðingarfýllst.
FiÍipus Bessason
hreppstjóri.
Féiagsiíf
Glímufélagið Ármann.
Aðaifundur félagsins verð-
úr í kvöld í samkomusalnum
Eaugaveg 162 (Mjólkurstöð-
inni) kl. 8,30, Dagskrá skv.
félagslögúm. Mætið stundvís-
lega. -

Stjórnin.
dæmi þessarar ljósmóður, en
hún hafði samt lofað henni að
vitja sín.
Nú myndi Ijósmóðirm ekki
fá neitt kaffi heima hjá mér;
nú var engin fín stofa með fal,
legum, hvítum gluggatjöldum; 1
engin amma, sem kunni réttu'
handtökin við nýfædda, litla j
krakka. En ljósmóðurfrmi varj
víst farið að þýkja vænt um'
mömmu mína. 'Hún átti eftir j
að koma til hennar seinna, þeg >
ar við enn vorum flutt í annað '■
umhverfi.
Mamma hafði ekki sagt mér j
að fara til ömmu. Það var bara
Valdimar, sem tók það upp!
hjá sjálfum sér. En hann hafði i
rétt fyrir sér. Eg myndi ekki
geta farið heim til mín með
ljósmóðurinni, þótt ég ætti að
gera það og mamma hefði sagt
mér það. Það var allt á tjá og
lundri, þegar ljósmóðirin kom,
og enginn tók allra minnsta til
lit til mín eða lét sem haTin
sæi mig. Sumt fullorðna fólkið
hélt því fram, að það væri ljós
móðirin, sem kæmi með litlu
börnin. Eg lagði nú ekki mik-
inn trúnað á það. Eg braut
aldrei heilann um það, hvaðan
litlu börnin kæmu. Það var
svo ósköp eðlilegt að þau kæmu
— sama hvernig það gerðist.
Maður varð að taka því eins
og hverjum öðrum erfiðleikum,
sem á vegi manns urðu; leiðin
legum liennslukonum, illsku-
fullum körlum, sem börðu með
hnefunum og digrum konum,
sem kveinkuðu sér og jörmuðu.
Lengi fram eftir árum hélt ég
að allar feitar konur, án tillits
til þess, hve gamlar þær voru,
væru í þann veginn að eignast
börn. Eg var hrædd við allar
konur, sem voru með stóra
maga. Eg var öldungis hams-
laus af hræðslu við lögreglu-
þjón, sem. alltaf stóð. á götu-
horni í úthverfi. nokkru, þar
sem við áttum heima mokkrum
árum seinna, bæði vegna þess
að hann var í einkennisbún-
ingi, með stórt sverð sér við
hlið, en þó allra mest vegna
þess að hanu var með svo stór
an maga. Það gerði hann tvö-
falt hættulegri í mínum aug-
um. Eg var dauðhrædd við alla
gamla, digra og feita menn.
Mín reynsla var sú, að þar
væri fólk með fyrirferðarmikla
maga, þar væru líka alltaf sjúk
dómar, eymd og volæði. Eg
hafði líka oft séð nýfædd börn
í leiguhjöllunum; þau voru
hræðileg, fannst mér.
Áður en mamma giftí sig og
meðan við ennþá áttum heima
hjá móðursystur minni, þá bar
það við eitt sinn, að nágranna-
kona okkar eignaðist tvíbura.
Þeir eru líkastir öpum, sagði
móðursystir við aðra konu.
Sú kinkaði kolli til samþykk-
is; þeim var nefnilega báðum
eitthvað í nöp við konuna, sem
eignaðist tvíburana.
Hún deyr áreiðanlega, sagði
móðursystir. Hún er með óráði,
manneskjan. Hún er sífellt að
fjasa um að það séu rottur að
skríða yfir sængina hennar.
Yoðalegt væri nú það, ef kon-
an dæi frá vesalings litlu öng-
unum.
Það var ásökun í rödd
móðursystur, rétt eins og
38. DAGUR
það væri illgirnislegur grikk-
ur tvíburamömmunnar að
deyja frá apaeítirlíkingun-
um sínum. En hún aó ekki,
og einn góðan veðurdag^fékk
ég að sjá tvíburana. Eg var þá
eitthvað sex ára. Þeir lágu hjá
mömmu sinni í rúminu. Fjöl-
skyldan bjó bara í einu her-
bergi. Mér fundust þeir alveg
hræðilegir. Eg setti þá strax
í samband við rotturnar, sem
komu með þessa tvíbura. Einn
góðan veðurdag voru tvíburarn-
ir bornir út í einni lítilli kistu.
Mér stórlétti og ég fann til
djúprar gleði, því ég var alltaf
eins og á nálum af hræðslu,
meðan þeir voru undir sama
þaki. Nei, ég gæti ekki með
nokkru móii farið með konu,
sem ætlaði að fara og hjálpa
til þar sem var að fæðast
barn.
Nú skaltu ekki fylgja mér
lengra, sagði ljósmóðirin. Það
er svo langt til hennar ömmu
þinnar.
Eg kiukaði kolli og hélt á-
leiðis til ömmu minnar.
Það var orðin talsverð um-
ferð á veginum. Það voru
mjólkurvagnar í löngum röðum
— slátrarar og grænmetissalar;
og svo alls konar flutningavagn
ar, fjölskyldur með búslóðir
sínar og svo framvegis. Eg
stalst tvívegis til þess að sitja
á, en það komst upp um mig
lí bæði skiptin og ég fékk löðr-
ung. Svo var það, að hjartagóð
eldri kona með mjólkurvagn
leyfði mér að sitja í hjá sér alla
leið inn í bæ. Hún spurði
hvort ég vildi ekki hjálpa
henni. Já, hvort ég vildi. Eg
átti frí og hafði ekkert að
gera. Eg vildi svo ósköp gjarn-
an hjálpa henni.
Gengur þú ekki í skóla, —<
spurði hún og augnaráð henn
ar var óþarflega rannsakandi,
fannst mér.
Nei, ekki núna. Mamma er
að eignast barn. Eg hef ekki
tíma til þess.
Hvar áttu eiginlega heima?
Og hvert ætlarðu núna?
Út á Valberg til ömmu minn-
ar. Fyrri spunningunni lét ég
ósvarað.
En þá áttu ekki að fara í
þessa átt.
Eg veit það. En mér liggur
ekkert á. Amma veit ekkert um
það, að ég sé á leiðinni. Eg
fer bara með þér aftur til baka
seinna í dag. Eg var að sækja
Ijósmóðurina handa mömmu.
En hvar er hann pabbi þinn
þá?
Hann, hann er heima. Hann
gat ekki farið, af því að hann
Valdimar barði hann.
Ja, þessir karlmenn, taut-
aði mjólkurpósturinn.
Valdimar er góður, sagði ég.
Hann Alb........hann pabbi
minn var vondur og það var
bara gott að Valdimar lúskr-
aði honum.
Mér er sama hvað þeir
heita, sagði sú ráðsétta. Þeir
eru allir þorparar, þessir_karl-
menn.
í hjarta mínu var ég henni
sammála og ég hafði samúð
með afstöðu hennar til karl-
mannanna. Eg var búin að
steingleyma því, að heima hjá
okkur var einhvers staðar efni
í nýjan kjól og nýir skór, sem
stjúpi minn kom með handa
mér úr kaupstaðnum, eða var
mér kannske ljóst, að í raun!
og veru voru þetta ekki gjafir
til mín, heldur mútur til1
mömmu, tilraun til þess að
vinna hylli hennar, sem hann
svo sannarlega ekki átti skilið
að njóta. Þess konar gjafir, ]
sem svo að segja eru stílaðar .
á tvo aðila og þó hvorugum
ætlaður, eru , sjaldan mikils
metnar. Og vafasamt, hvor;
aumkunarverðari er: sá, sem
telur sig neyddan til þess að
gefa gjafir, eða hinn, sem er
of bágstaddur til þess ,að hafa
efni á að meita að taka við
þeim.
Eg hjálpaði mjólkurpóstin- '
um fram eftir öllum degi og
að launum fékk . ég vænan ’
mjólkursopa. Það var greini-
legt rjómabragð af mjólkinni.
Hvilík dýrð. Svo ók hún mér
dálítinn spöl í áttina að Val-
bergi, enda þótt það væri krók ]
ur fyrir hana. Og til þess að '
kóróna allt saman, gaf hún
mér tíu aura. Nú átti ég tutt-
ugu aura.
Eg beið þess að mjólkurvagn
inn kæmist úr augsýn. Eg f
var nefnilega búin að ákveða'
með sjálfri mér að fara ekki
heim til ömmu fyrr en undir
kvöid. Með tuttugu aura í vas
anum eru man'ni svo sem
flestir vegir færir. Heima hjá
ömmu fengi ég ekkert að fara
út. Hún var alltaf að vefa og
ég yrði að hjálpa henni við
spólurokkinn, ef ég þekkti þá
"gömlu rétt. Og svo allar spurn
mgarnar, eins og þær/ ’voru i
líka skemmtilegar. Eg vissi að ;
hún myndi spyrja mig og,
spyrja í þaula, og það var ekki
‘hlaupið að því að draga neitt
undan eða leyna neinu fyrir
henni. Hún myndi skilja fyrr
en skylli í tönnunum, sú j
gamla. Fullorðna íólkið var j
alltaf að spyrja og spyrja, jafn ]
Úra-viðgerSir. í
Fljót og góð afgreiðsip.S
GUÐI GÍSLASON, s,
Luugavegi 63, s
sínn 81218. S
Samúðarkorl
vel hún amma, sem þó var ; S
Smurt brauð
og snittur.
Nestispakkar.
ódýrast og bezt. VinA
samlegasr pantið með^
fyrirvara. ^
MATBARINN S
Lækjargotu 6. S
Sími 801-10. b
^ S
V
s
s
Slysavannafp.'ags íslar.dsS
kaupa flestir. Fást hjáS
slysavarnadeildum urnS
land alit. í Rvík í hannó
yrðaverzluninni, Banka-^
stræti 6, Verzl. Gunnþór--
unnar Halldórsd. og skrif--
stofu íélagsins, Grófin. l.r
Afgreidd í síma 4897. — ^
Heitið á slysavarnafélagið
Það bregst ekki. ^
s
s
s
s
s
s
16. Opið 7.50—22. a\
sunnudögum 10—18. —
Sími 1395. s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
Minningarsp'iöbi s
B arnaspítal asj óðs Hringslns^
eru afgreidd í Hannyrða--
verzl. Refill, Aðalstræfi 12^
(áður verzl. Aug. SvenJ-;
sen), í Verzluninni Victoryv
Laugavegi 33, Holts-Apó-;^
teld, Langholtsvegi 34,
VerzL Álfabrekku vio Suð
urlandsbraut, og Þorsteíns-jS
búð, Snorrabraut 61. S
S
Nýja sendi-
bííastöðin h.f.
hefur afgreiðslu í Bæjax
%
c-;köp góð. Það var annars ,
Ijóti gallinn ,á fólki. Það hélt
að maður vissi allt; hvað
mamma segði og hvað stjúpi
sagði og hvað honum fyndist
og henni fyndist um þetta og
hitt og svo framvegis. Og
segði maður svo, það sem
manni bjó í brjósti og það sem
manni bara datt í hug að væri
hið rétta, þá var manni ekki
trúað.
Nei, nú átti ég með mig
sjálf. Enginn vissi hvar ég var
óg enginn bjóst við mér. En
.... já, það var ennþá eitt
„e'n“: Hvað átti ég svo sem af
mér að gera?
Eg var stödd við stóra,
breiða götu í útjaðri borgarinn
ar. Það var hætt að rigna og
komið gláða sólskin. Á stöku
stað voru bekkir við veginn.
Þéir voru orðnir þurrir. Eg
;ettist á einn þeirra og húgs-
aði málið.
Það sást varla nokkur sál
á véginum. Jú, þarna kom
maður. Hann slangraði til og
frá og var óstyrkur á fótun-
um. Eg þekkti hann, þegar
j þegar 'hann kom nær. Það var
Stóri-Björn, alþekktur drykkju
rútur. og upþivöðsluseggur.
Hann hafði hattinn aftur á
hnakka og flautaði lag. Hann
'S
Hús og íbúðir
af ýmsum stærðum íS
bænum, útverfum !-æjó
arins og fyrir utan bæ-1
ínn til sölu. — Höfum^
einnig til sölu jarðir, *
vélbáta, bifrsiðir og^
verðbréf.
Nýja fasteignasalan.
Bankastræti 7.
Sími 1518.
Mirmingarspiöld S
dvalarheimilis aldraðra sjó-^
manna fást á eftirtöldums
stöðum í Reykjavík: Skrif-S
stofu sjómannadagsráðs, S
Grófin 1 (gengið inn fráS
Tryggvagötii) sími 80275,S
skrifstofu Sjómannaíéiags^
Reykjavíkur,
Hverfisgötu
„S
8—10, Veiðarfæraverzlunin*
Verðandi, Mjólkurfélagshús-^
inu, Guðmundur Andrésson ^
gúllsmiðúr, Laugavegi 50,^
Verzluninni Laugateigur,^
Laugateigi 24, tóbaksverzlun^
inni Boston, Laugaveg 8,S
og Nesbúðinni, Nesvegi 39. S
í Hafnarfirði njá V. Long.S
S