Alþýðublaðið - 05.11.1953, Blaðsíða 6

V 6
Ritstjóri sæll.
Nú er ég að hugsa um að
skreppa suður. .Þykist eiga
þangað erindi. Ég hef, sem sé,
... tekið þá ákvörðun, að taka
þátt i jitterbugkeppninni, eða
öliu- heldur, það er:i aðrir, sem
, hafa ákveðið það, e.n sjálfur
hef ég aðeins afráðið að taka
boðinu. Vitanlega á allt sína
. sögu, þetta ekki sírtur. Það var
boðað til „sveitarkeppni1* í
jitterbugg í félagsheimili sveit
arinnar. Sem æðsta valdsmanni
syéitarinnar bar mér að vera
þar viðstaddur og líta eftir sið
ferðinu, þótt það sé raunar allt
í lagi m.-eð það í minni sveit.
/ Svo hófst kepnnin, og enda þótt
í. ég sé ekki sérlega hrkinn af
J . þessari nýmóðins danslist. er-ég
1 ekki með neina hleypidóma,
og ég get ekki neitað því, að
ég skemmti mér prýðilega, En
■■“svo hófst minn þáttur, og hann
rejmdist ekki ómerkastuv. Þótt
ekki væri ég þar að vísu sjálf-
ráður. Ég reis úr sæii mínu
og ætlaði að halda á dyr, og
hafði hugsað mér að gera brott
för mína sem virðulegasta, til
Ö þess að vega á móti ícitúðinni.
• Tók ég til dæmis upp snýtu-
• Wúí minn og hugðist snýta
mér hátíðlega á miðju gólfi, —
en þá gerðíst ævmtýrið. Ein-
■ hverjum hafði orðið það á i gá-
leysi, að fleygja bananahýði á
gólfið, og mér varð það á að
: stíga 4 það. Nú er ég ekki
mikið fyrír það gefinn að glata
jafnvæginu að ófyr.irsyr.ju, og
þess végna hóf ég þegar æðis-
; gsngna baráttu með öllum
skönkum, til þess að verjast
falli, og hélt á snýtuklútnum
í annai-i hendinni, en tóbaks-
dósunum í hinni . . .
Ekki varð ég þess var, þegar
í stað, að áhorfendurnir voru
farnir að klappa ákaft, jafnvel
i æpa ,af íbgnuði og hrifningu.
i Það var svona í þann mund,
„sem ég var að ná jafnvæginu
aftur, að mér varð þetta Ijóst,
i - og þegar mér varð það ljóst, sá
ég, að eina ráðið th þess að
- bjarga virðuleika mínum, var
; að láta, sem ég hefði gert
þetta allt í ákveönum tilgangi,
og hélt .\'ram. spriklinu,... enn
um hríð. Þegar ég loksins
hætti, ætlaði lófaklappinu og
! fagnaðarlátunum aidrei að
j hnna, og svo fór, að ég var
einróma kosinn til að skreppa
suður til Reykiav.íkur á ann-
i arra ko:stnað, til þess að halda
^uppi heiðri héraðsins á vett-
vangi jitterbuggsins.
Og þar sem. ég hef aldrei
brugðízt sveitungum mínum.
þegar þeir hafa kosið mig til
einhverrar virðingai fyrir sína
hönd, — þá e~ ég að hugsa ura
i skreppa suður, og sjá hvern
I ig gengur-----------
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 5. nóv. 1953
Moa Martinsson
NAMMA GIFTIST
45 DAGUR:
gert. Stjúpi minn umgékkst j þessar mundir. Hún var enn-
^nig bara vegna mömmu minn- j þá of máttfarin til þess.
ar; þessir krakkar vildu þekkja j Alla ævi mína hafði ég um-
mig emungis vegna biess að ég . gengizt fullorðið fólk eingöngu,
var í fallegum fötum. Mamma hlýtt á tal þess sín á milli og
var sú eina, sem ég gat trevst; dregið af því mína lærdóma.
og svo hún Hanna litla. j Einu sinni íieyrði ég kaúpkon-
Ég var lögð af stað heim á : una segja frá gömlum manni,
leið. Þau töluðu til mín á víxl sem ávallt át kartöflurnar án
spurðu, hvort ég ætlaði þess að flysja þær. Hann hafði
ekki að leika með þeim og verið vinnumaður hja foreldr-
kenna þeim að sippa eins og hennar. Ég vissi, hvai þau
krakkarnir niðri í bænum. Þau höfðu búið; það var ekki all-
eltu mig! Sum gengu samhliða ; langt'Trá byggingafélagshusun-
mér til beggja handa. önnur um. Þau voru bæði dáin núna,
kom í humátt á eftir m*ér. i en gamli maðurinn var ennþá
Ég ætla heim. Ég vil ekki lifandi. Mörg dimm október-
leika mér við ykkur. Hana. . kvöld gerði ég út hóp krakka
Þið megið eiga kandísinn minn. ; til þess^að fara út af bónda-
Ég fékk þeim krakkanum, sem bænum; og svo stóðum við á
næstur mér var, kandísmolann vakt fyrir utan eldhúsgluggann
minri og hélt svo áfram göng- , og reyndum að koma auga á
unni ” (gamlan mann, sem borðaði ó-
í flysjaðar kartöflur. Mér hafði
Það var í fyrsta skipti, sem tekizt ag fá krakkana til þess
ég fann til hins takmarkalausa ^ að trúa þvt] að þag væri mjög
einmanaleik, sem grípur mann, j merkilegt fyrirbrigði að sjá
þegar maður hefur séð mano-< gam]an mann borða óflysjaðar
skepnuna bæði á réttunni og kartöflur.
röngunni; séð þrælinn skríða í
duftinu fyrir þeim, sem er í -Það yoru mjög þunn^glugga-
náðinni. Réttara sagt í duft- tjöld fyrir gluggunum; við sá-
inu fyrir þeim, sem virðist um greinilega inn í eldhúsið.
vera í máðinni ... j Én gamla manninn sáum við
Það var komið fram í októ-! a]drei. Þess í stað sáum við oít
ber, og nú var afráðið, að við tvö andllt nal§ast hvort ann^ð'
skyldum innan skamms flytja
. Það voru eingöngu stúlkur
' elskast. — Við héldum niðri í
lokkur andanum.
Hún fór ekki til vinar síns;
búferlum einu sinni enn. Nú j bópnum með mér. ,
leið aldrei svo dagur, að Iða! Þau kyssast, hvxslaði eg. Þau
kæmi ekki upp til okkar og suð
aði í mér að koma út og leika
með sér. Og úti fyrir stóð « -
venjulega heill hópur barna. j hnn drekktl ser 1 FjarJaranim,
sem biðu þess í eftirvæntingu 'tekk enn \ny !æ, 1 æil
mikillij hvernig tekið yrði f. þess að fræða þær a, þegar við
beiðni hennar. Ida hafði sagt
krökkunum frá „brjóstmynd-
inni“ af drengnum og froskn-
' ráfuðum heim á_Jeið í haust-
myrkrinu án þess að hafa verið
svo heppnar að koma auga á
um, og enda þótt ég nú væri
• karlinn, sem át kartöflurnar án
j þess að flysja þær. Þær hlust-
um þá var ekki tekið eins mik j nðu f« ser numdar a fr^°/n
ið tillit til nokkurs krakka eins mina svo voru Þær hydd;
og til mrá, þann tíma, sem viðjar>, Þefr Þær koinu. hmm’ a
, ?, i ; þvi að þær hofðu venð of lengi
attum eftir að eiga þarnaVh 1 1 , *
uti. En þær letu ser ekki seg]-
þeima.
Hálfvita barn gerir sér ekki
Jengi rellu út af hverfulleik og
fáfengileik hlutanna, en svo-
lítið ör verður eftir; bris, sem,
gróið er yfir, en yerður þó ald
rei heilt. Því verður ekki neit-
að, að ég kom fram við börn-
in í byggingarfélagshúsunum
eins og samvizkulaus harð-
stjóri. Ég fékkst til dæmis
aldrei til þess að sveifla sippu-
bandinu, heldur hoppaði alltaf
sjálf. enda var það skemrntileg-
ast og það, sem allir vildu en
fáir fengu. Og svo sýndi ég
þeim hvernig ætti að hoppa, og
þau horfðu hugfangin á mig.
Þau urðu að sitja og standa
eins og ég vildi; að öðrum kosti
ist, og næsta kvöld hópuðust
Dær aftur saman í kringum
verzlunina hjá kaupkonunni
og við stálumst út að bónda-
bænum á ný. Skuggarnir sáust
alltaf fyrir innan gluggann,
því við komum þangað alltaf á
sama tíma, og þegar við vor-
um búnar að bíða góða stund
og þau þarna inni vöru búin að
éta eða drekka eða hvað það nú
var, se'm þau gerðu, þá nálguð-
ust andlitin og varirnar alltaf
hverjar aðrar. Og á heimleið-
i'nni hafði ég frá nógu að segja.
Svo var það einn dagj að ég
áræddi að spyrja kaupkonuna,
hvar hann væri, gamli maður-
inn, sem ég hefði heyrt hana
segja frá að borðaði kartöflur
fékkst ég ekki til þess að leika | rn þess að þær væru flysjaðar
mér við þau, og þau vildu allt1 fyrir hann.
til vinna. Eg leiddi þau út
vafasöm fyrirtæki; fékk þau
meira að segja stundum til þess
að gera það, sem þau máttu
ekki og svo voru þau fle'ngd þeg
ar heim kom, einungis vegna
duttlunga minna. Meira að
segja Ida litla „sykurrófunn-
ar“ var einu sinni flengd fyrir
að vera lengur úti heldur en
hún hafði leyfi til; en enginn
krakkanna bar það nokkru
sinni fyrir sig svo eg vissi, að
ég hefði lagt á ráðin. Mamma
veitti mér aldrei ráðningu um
Guð komi til, barn; hvð ertu
að segja? Hann hefur verið í
gröffnni í meira en þrjjátíu ár.
Mér varð mikið um. Ég hafði
haldið að .hann væri lifandi.
Ég hafði alveg gleymt að.
spyrja hana um það fyrr, hvórt
hann væri lifandi, gamli mað-
urinn. Það voru þá bara kom-
in þrjátíu ár, síðan hann borð-
aði kartöflur með skrælingnum
á.
Ég sagði himum stúlkunum
aldrei frá, að hann væri dáinn,
gamli maðurinn. Ég sagði þeim
hins vegar, að ég þyrfti að
hjálpa mömmu að búa um far
angurinn, áður en við flyttum,
og ég fór aldrei framar út_með i
þeim á kvöldin. Það var gott, •
að við skyldum flytja. Þá þyrfti |
sannleikurinn um gamla raann j
inn aldrei að verða mér til ó- |
þæginda.
Stjúpi minn var búinn að
missa vinnuna. Nú var hann
heima alla daga. Ég heyrði
mömmu oft segja, að launin
hans á nýja staðnum myndu
varla endast okkur.
Hvernig í ósköpunum eigum
við að komast af með hundrað
og fimmtíu krónur á ári?
Já, en við fáum líka frítt hús
næði og eldivið og mél.
Seinast í október sátum við
mamma og rugguðum í ein-
'eykisfjaðravagni með fótapúða.
var virðulegasta farartæki,
sem til var um þær mundir.
Hesturinn var stór, feitur og
latur, og hann nam staðar við
hverja brekku, sem á _vegi
hans varð, rétt eins og hann
ætlaðist til þess að honum yrði
hlíft við að draga vagn upp
brekkur. Við vorum grannar
og léttar, við mamma, því'
hvorug okkar var ofalin, enda
þótt okkur hefði ekki skort
allra seinustu vikurnar.
Mamma var ennþá mjög grönn
og ég var kinnfiskasogin; stjúpi
minn, sem ók vagninum, þjáð-
ist heldur ekki af offitu. Það
fór mjög vel á með mömmu
og stjúpa þessa daga; það var
orsök þess, að mér fannst að
mér hefði alddrei verið eins of
aukið í fjölskylóunni eins og
nú.
Á eftir vagninum okkar kom
flutningavagn með búslóðina;
þar á meðal var eikarrúmið
mitt með útskornu rúmstuðlun-
um, sem ég hafði aldrei fengið
að sofa f meðan við leigðum
hjá „sykurrófunni“. Pyrir flutn
ingavagninum voru tveir feitir
hestar; þeir hertu alltaf ferð-
i-na í hvert skipti sem lati hest
urinn fyrir okkar vagni greiðk
aði sporið. Við vorum þégar bú
in að aka í tvo tíma; skilnaður-
inn við fjölskyldu „sykurróf-
unnar“ hafði tekizt vonum fram
ar^af beggja hjálfu.
í gærkveldi bauð Valdimar
okkur að borða niðri og við
fengum fínan mat og öl og
stjúpi og mamma fengu svolít
ið í staupinu. Þó ekki svo nr.k
ið að nokkur fyndi á sér. Ég
var í nýjá kjólnum mínum úr
skozka efninu 'og í nýju skón-
um. Valdimar tók mig á kné
teér og það var engin vond lykt
af honum. Það hafði verið rign
fng undan farna daga. Þegar
leið á kvöldið tók stjúpi „syk-
urrófuna" á hné sér og sagði
að hún væri svo þrifleg og
mjúk að taka á henni. Og
mamrna bara hló því það var
svo fyndið að sjá „sykurróf-
una“ á knénu á honum stjúpa
m'num: ,gulihamrarnir hleyptu
roðanum fram í kinnarnar á
henni og hún skáskaut augum
svo eymdarlega á Valdimar,
eins og hún byggist við að
hann ræki henni utanundir.
Allt var svo hátíðlegt, glaðlegt
og áhyggjulaust.
Mamma fékk stóru krukku
með sýrópi og „sykurrófu’nni“
gaf hún ykjól; kjóllinn hafði
\ Úra-viðáerSir. s
^ Fljót og góð afgreiðsia. ^
S GUÐI, GÍSLASON, S
S Laugavegi 63, S
) sími 81218. S
S____________________^S
S
s og snittur. s
s Nestispakkar. $
Smurt brauð
^ ódýtast og bezt. Vin-^
^ samlegásí pantið með-
S
fyrirvara.
MATBARINN
? Lækjargötu 6.
Sími 80 Í40.
^ ^
s s
> Samúðarkor! b
^ Slysavamafélags ísIar.dsS
• kaupa flestir. Fást hjá^
^ slysavarnadeildum urn ^
^ land allt. í Rvík í hann-?
^ yrðaverzluninni, ; Banka- •
^ stræti 6, Verzl. Gunnþór- >
v, unnar Halldórsd. og skrif- •
S stofu félagsins, Grófm 1.^
S Afgreidd í síma 4897. — s
^ Heitið á slysavarnafélagið S
s, Það'bregst ekki. S
--s
s
j bílastöðin h„f. )
s
) Nýjasendi-
hefur afgreiðslu í Bæjar- \
• bílastöðinni í Aðalstræti S
^ 16. Opið 7.50—22. ÁS
S sunnudogum 10—18. —S
\ Sími 1395. )
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
1 S’-
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s.
s
Minningarspjökl
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
Barnaspítalasjóðs Hringslns^
eru afgreidd í Hannyrða- s,
verzl. Refill, Aðalstræti 12 s
(áður verzl. Aug. Svend-S
sen), í Verzluninni Victór.S
Laugavegi 33, Holís-Apó-S
teki„ Langholtsvegi 84, S
Verzl. Álfabrekku við Ruð- 'S
urlandsbraut, og Þorsteins-^
búð, Snorrabraut 61.
S
Hús og íhúðir s
s
af ýmsum stærðum i
bænum, útver'um ;æj-
arins og fyrir utan bæ°
ínn til sölu. — Höfum
einnig til sölu jarðir,
vélbáta, bifrsiðir o g
verðbréf.
Nýja fastcignasalan.
Bankastræli 7.
Sími 1518.
S i,
b Minnlngarspjjöld )
s
s
s
s
s
s
, dvalarheimilis aldraðra sjó-
! manna fást á eftirtöldum
stöðum í Reykjavík: Skrif- ^
stofu sjómannadagsráðs, ^
Grófin 1 (gengið inn frá S
Tryggvagöfu) sími 80275,S
skrifstofu SjómannafélagsS
Reykjavíkur, HverfisgötuS
8—10, VeiðarfæraverzlurinS
Verð'andi, Mjó'lkurfélagshús-)
inu, Guðmundur Andrésson ^
gullsmiður, Laugavegi 50, •
Verzluninni Laugateigur,?
Laugateigi 24, tóbaksverzlun ^
inni Boston, Laugaveg 8,^
og Nesbúðinni, Nesvegi 39. ^
í Hafnarfirði njá V. LorigÁ