Tíminn - 23.09.1964, Blaðsíða 14

Tíminn - 23.09.1964, Blaðsíða 14
EG VAR CICERO 43 EFTIR ELYESA — Nú hefur Papen vinur minn misst enn einn. Það var sjálfs- ánægju hreimur í röddinni. Hvernig stóð á því, að ég vissi, að nú ætlaði hann að segja mór, að kona hefði horfið frá þýzka sendiráðinu? Hvernig var þetta eiginlega, af hverju gat ég ekki hugsað um neitt nema stúlkuna, sem ég hafði séð með Moyzisch í A. B. C,? Ég gætti þess, að Sir Hughe gæti ekki séð íraman í mig. Ég gekk yfir dragkistunni og náði í hreinan vasaklút handa hon um, og hann kom smekklega fyrir iibrjóstvasanum. — Þýzka konan, sem vann í sendiráðinu er horfin, sagði hann, og aftur brá fyrir sjálfsánægjunni í rödd hans. Það er allt á öðrum endanum hjá Papen. £ Hann var fullklæddur. Hann leit á sjálfan sig í speglinum kinkaði kolli til mín, og fór til morgunverðar. Ég var búinn að missa stjórn á gangi málanna og var að verða veikur af óvissunni. Iívað hafði gerzt? í A. B. C. hafði ég hitt Moyzisch með stúlku, sem virtíst vera algerlega hættulaus, aðlað- andi ljóshærð stúlku, sem ég hafði hlegið með og sagt brandara, og svo hafði ég séð hana í Ankara Palace í fylgd með manni með unglegt, slétt andlit, sem ég hafði fullkomna ástæðu til þess að ótt- ast. Ég hefði ekki getað svarið, að þetta væri andlít þess, sem elti mig nóttina, sem mikli elt- ingaleikurinn fór fram, en á hinn bóginn hafði ég ekki mikla ástæðu tíl þess að efast um, að þetta væri hann, ef ég mátti treysta mínum eigin augum. ’Og nú hafði Sir Hughe minnzt Iauslega á, að kona hefði horfið frá þýzka sendiráð- inu. Hvaða ástæða var til þels að setja hana í sambandi við ungu konuna, sem ég hafði séð hjá A. B. C.? Þetta gat allt verið heila- spuni úr sjálfujp mér. Ekkert hafði gerzt síðan kvöld- ið, sem ég eyðilagði allt, er hefði getað orðið til þess, að ég yrði grunaður um að vera Cicero. Vika var liðin, páskavikan árið 1944. Það var staðreynd, að ekkert hafði gerzt, sem mér virtist óeðli legt, eða fór í taugarnar á mér. Ég hafði sagt eiganda litla húss ins, sem ég hafði með samblandi af gleði og stoltí kallað Villu Cic- ero, að ég myndi ekki hafa það lengur á leigu, og ástmey mín Esra hafði flutt í lítið herbergi í gamla bænum, og þangað hafði ég eining tekið tvær töskur með klæð skerasaumuðum fötum mínum, dýrmætum undirfatnaði, og falleg um skónum. Peningarnir voru í bankahólfinu, og brotin Leican og járnrörin, sem ég hafði notað sem þrífót voru enn á botnj ár- innar. Hafði ég farið skakkt að, vegna ofaslegrar hræðslu minnar? Var ótti minn ekki byggður á rök um? Sir Hughe — hefðarmaðurinn, sem bjó í öðrum heimi í órafjar- lægð frá heimi þjónustufólks hans — kom fram við mig með sama vingjarlega afskiptaleysinu. Stund um fannst mér sem kona hans, en ég hafði alltaf óttazt eftirlekt arsemi hennar, liti athugulum aug um á mig. Ég fullvissaði mig um, að ég ímyndaði mér þetta aðeins. Það eina, sem var óvenjuleg, var að ómögulegt virtist að ná í Moyz- isch. Ég reyndi að hringja til hans aftur og aftur. En kannski hann væri farinn í snögga ferð til Berlínar, hann hafði faríð til Berlínar nokkrum mánuðum áður, og ekki var ástæða til þess að ætla, að hann léti mig vita, að yfirmenn hans höfðu sent eftir honum. Á meðan Sir Hughe var að borða morgunmatinn, fór ég nið- ur í eldhúsið. Allt í einu hafði ég svo mikinn tíma fyrir sjálfan mig. Mánuðum saman hafði ég lif að tvöföldu lífi sem kavass og njósnari. Nú datt mér í hug, að sá tími, sem ég hefði til þess að hanga einhvers staðar í húsinu hlyti að vera mjög grunsamlegur í annárra augum. Manoli Filoti, kokkurinn, var síður en svo óánægður yfir að fá einhvern til þess að tala við. Hann fagnaði alltaf tækifærunum, sem gáfust til þess að segja síðustu kjaftasöguna. — Nú er kvenmaður horfin frá þýzka sendiráðinu, sagði hann mér með þýðingarmiklu augnar- ráði. Það var ekkert óðlilegt við það, að starfsmenn sendiráðsins vissu slíka hluti. Tyrkir unnu í öllum sendiráðunum i Ankara, hvort sem þau voru sendiráð óvina eða vina, mikil viðskipti fóru fram á milli þeirra. Tyrkir í þýzka sendiráðinu skiptu á Rin- ar- eða Moselle-vínum fyrir whisky úr bandaríska eða brezka sendiráðinu og vodka úr því sov- ézka. Konur og menn í sendiráð- inu drukku svo þetta vín, whisky og vodka og gátu vel ímyndað sér, hvaðan það kom, en spurðu ekki óþægilegra spurninga, og kjaftasögurnar fóru sömu leið og vínin, whiskyið og vodkað. — Það hef ég heyrt, sagði ég lágraddaður. — Veiztu. hver hún er? spurði Manolí. Ég hristi höfuðið. Hann brosti ánægjulega yfir því að geta nú sagt mér eitthvað. — Hún er einkaritari og heitir Cornelia Kapp, sagði hann. Þetta var í fyrsta skiptí, sem ég heyrði nafnið, og enn hafði það enga þýðingu í mínum eyrum. Það þurfti ekki endilega að vera nafn ungu konunnar, sem hafði verið að rabba svo kunnuglega við manninn með andlitið, sem ég ótt aðist, en samt fann ég á mér að hættan var á næstu grösum. Um eftirmiðdaginn bar ég te í herbergi Sir Hughe, hr. Busk, fyrsti sendiráðsritarinn var hjá honum. —............hefur verið flutt flugleiðis til Cairo. Þar er verið að yfirheyra hana nákvæmlega. Um leið og ég var kominn inn í herbergið, hætti hr. Busk að tala. Þegjandi lagði ég bakkann frá mér, hellti teinu í bollana, settí i disk með kexkökum á borðið og fór aftur út úr herberginu. Allt hringsnerist í huga mínum. Það, sem ég hafði heyrt hr. Busk segja, þurfti vissulega ekki að þýða neitt, en það féll alveg inn í myndina, sem ég hafði gert í huga mínum. Eg var orðinn viss um, að unga konan, sem ég hafði séð í A. B. C. var Cornelia Kapp, að hún stæði í einhverju sambandi við Moyzisch og gæti hafa haft aðstöðu til þess að vita, að Cicero væri herbergis þjónn brezka sendiherrans, og um það, að það var Cornelia Kapp, sem nú var verið að yfirheyra í Cario. Ég hafði hina sérstaklega næmu skynjun þess manns, sem er í lífshættu. Ég var viss um, að þetta væri ekki allt ímyndun mín, og enginn efi komst lengur að í huga mínum. Það næsta, sem gerðist, var, að ég sá manninn með unglega, slétta andlitið aftur. Hann stóð á Ahmet Agaoglu stræti, þar sem inngangur starfs fólks og verzlunarmanna var inn í brezka sendiráðið. Þýddi það, að þeir vissu, að Cicero ynní í brezka sendiráðinu, og væri einn þeirra, sem notaði bakdyrnar? Dyravörð- urinn í Ankara Palace hafði sagt, að nafn mannsins vaeri Sears eða eitthvað því um líkt. Nafn hans skipti mig engu, og ég komst aldr- ei að raun um, hvað það var í raun og veru. í mínum huga hélt hann áfram að vera Sears — eða — eitthvað — því — um — líkt. Ég vissi ekki, hve lengi hann hafði beðið. Hann stóð þama í klukkustund, eftir að ég tók fyrst eftir honum. Þá gekk hann burtu. Hann gekk hægt og hugsandi af stað og var auðsjáanlega í mjög þungum þönkum, þegar hann ’stefndi til borgarínnar. Ég flýtti Vatnið var spegilslétt! og gljá- andi. Skugginn af hvítu .4cýi sveif yfir flöt þess skammt frá bátn- um. Síðdegissólin skein í heiði, og himínninn var blár eins og í maí. Einmitt þannig mínntist hann Pontchartrain-vatnsins, og hann imundi líka hvernig það gat breytzt úr ládeyðu í úfna ægi- falda, á fáeinum mínútum. Nú var New Orleans horfin sjónum. Brátt myndi Mandeville-ströndin koma í ljós eins og þokugræn rönd. Eft- ir því sem Kamelía þokaðist nær, myndi græni liturinn skýrast, og hvítu blettirnir þar inn frá verða að húsum. Því næst myndi hann eygja allan boga strandlengjunn- ar . . . og loks húsaþökin og sval- irnar á „Mánaskini". Hann þoldi naumast biðina. Hann hafði lifað sælustu ár ævi sinnar í húsinu þarna hinum meg in vatnsins. Þar hafði hann veitt dýr og físka með Sep. Hann mundi eftir eintrjáningnum þeirra. Hann hafði gefið Sep helm ing í bátnum, morguninn sem Sep datt niður úr döðlupálman- um og lá eins og dauður utan við vagnskúrinn. Þeir voru báðir níu ára, þegar þetta var. — Pas mouri — Sep, þú mátt ekki deyja! Hann hafði talað hið frönskuskotna mál Seps, en hann opnaði ekki augun að heldur. — Ég skal gefa þér bátinn minn, ef þú hættir við að deyja! Og þá rifaðí í augu Seps í svörtu andlit- inu. — Ég þigg hann — ef þú vilt gera mér þá sæmd að þiggja hann hálfan í staðinn. Síðan lukt- ust augu hans á ný. Síðan kom í ljós, að hann hafði mjaðmarbrotn að. Hvíti drengurinn var Bendur í jesúítaskóla. Hann kom heim á NYR HIMINN - NY JÖRÐ sumrin og naut frelsisins í þorp- inu við vatnið. Þegar hann var sextán ára, tók hann að stunda læknisfræði. Tveim vetrum yfir tvítugt lauk hann skylduþjónustu við Charity-sjúkrahúsið, og síð- ustu fimm árin hafði hann gegnt störfum við Ancon-spítala í Pan- ama. Hann gerðist einkennílega glaður í sinni við tilhugsun þess, að eiga nú fyrir höndum frjálst líf, eins og forðum daga, þótt hann vissi, að nú myndi hann ekki þola það til lengdar. Hann gerðí ráð fyrir að hverfa aftur til Isthmus eftir nokkrar vikur, ef faðir hans væri ekki alvarlega sjúkur. Farþegarnir á Kamelíu voru mestmegnis á leið í venjulegt helg arleyfi, og brátt var læknirinn staddur í hópi ungra stúlkna með fylgdarkonum þeirra. Hann hall- aðist út á borðstokkinn við hlið tveggia stúlkna, er bersýnilega biðu* þess með engu minni óþreyju en hann, að sjá strönd- ina rísa úr sævi. Ilin eldri þeirra var með sjónauka fyrir augum. Skyndilega barst margraddaður hlátur að eyrum hans. Kom hann frá hópi ungra meyja, er mynduðu hring um fallega, dökkhærða stúlku, sem flatmagaðí þar í legu- stól. hafði liún bundið græna slæðu um hatt*sinn og hnýtt hana í slaufu undir hökuna. Klædd var hún nýtízku ferðaklæðnaði, með næfurþunna silkisokka á grönn- EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ um fótum, er sáust niður undan kjólnum. Lækninum var þegar ljóst, að það var hann, sem stúlkurn- ar voru að hlæjá að, og jafn- snemma duttu honum í hug hvítu fötin sín, er orðið höfðu hroða- lega útleikin af reyknum úr lest- inní, sem flutti hann til skips. En sú lest var sem sé alræmd fyr- ir óþolandi reykjarmökk,- Þó komst hann fljótlega að því, að það var öllu fremur skegg hans er gerði stúlkunum svo glatt í geði. Hánn hafði safnað stríðu tjúguskeggi, svo sem til verndar gegn mývargi og öðrum skordýr- um hitabeltisins, enda hafði það reynzt honum einkar hentugt á ferðum hans um Chiríquí og Dív- ala. Þegar hann kom aftur heim til Ancon, hafði hann fundið skeytið frá frænku sinni, sem hon- um hafði orðið allbylt við og lauk með þessum orðum: — Komdu þegar í stað . . . Hann hafi þó orðið að ganga frá ýmislegum undírbúningi og sækja um leyfi til að hverfa frá starfi sínu. Þegar hann heyrði að skips- ferð lægi fyrir, hafði hann setzt upp í fyrstu lest, er flutt gat hann til skips. Ilonum gafst eng- inn tími að fara til rakara í Colón. — Mér myndi alltaf finnast ég vera hundelt dýr, ef ég ætti að horfa út í gegnum svona lubba! Hún hló aftur og brá slæðuend- anum fyrir munn sér. Allar stelp- urnar tóku þegar í stað undir hláturinn, eins og hirðmeyjar í návist drottningar. — Ég veit ekki . . . mælti sú yngsta í hópnum, sem klædd var einkennisfötum klausturskóla. — De Maupassant hefir skrifað sögu, sem heitir — Yfirskeggið, og þar iætur hann eina konu segja, að það sé indælt að kyssa karlmann með skegg. Fylgdarkona hennar leit upp úr j bók sinni. Hún var rauðhærð og j freknótt. Lækninum fannst hann ! kannast við hana. j — Þú ættir ekki að lesa þess i j konar sögur, og þú ættír ekki að hugsa um að kyssa karlmenn. Svo bætti hún við: — Hvar er hægt að fá þessar sögur eftir de Maupass- ant? Stelpurnar ráku upp hlátur. Sú litla í skólabúningnum lézt vera mjög undrandi. — Fauvette fóstra! Vitaskuld — þetta var auð- vitað Fauvetta d‘ Eaubonne. Hún virtist enn horaðri en þegar hann sá hana síðast, og klæðnaður henn ar svo lúður, að því var líkast sem hann væri gjöf frá einhverri gamallí ömmu. Nú heyrðist rödd „drottningar- innar“ á ný. — Ég gæti vel hugsað mér að kyssa yfirskegg. En eitt í einu, ekki þvílíka heysátu í einu og sama andliti. Úff, nei! • Hún brá upp hendinni, svo sem tíl varnar. Stúlkan var óneitan- lega mjög fögur, með dúnmjúka húð, tindrandi svört augu og dökkt hár, er féll í bylgjum nið ur um enni hennar. „Kóletta!" hrópaði Fauvette d ‘Eaubonne hneyksluð. Kóletta Roussel. . . Læknirinn stalst til að líta á hana. Nú sá hann andlit hennar allt, með glettnisskarðinu í hök- una. Frænka mín! Já, og frænka mín er bara orðin falleg! Þegar hann fór að heiman ár- ið 1904, var hún fjórtán ára. Hann mínntist hennar sem lura- legrar smátelpu, er gerði honum ævinlega gramt í geð með því að stara á hann. Hann var tíu árum eldri en Kóletta, og áhugamál þeirra voru gagnólík. Hún var enn við nám í klausturskóla Úr- súlureglunnar, þegar hann rækti skylduþjónustu í Charity-sjúkra- húsinu. Hann mundi, hvernig hún hafði látið, þegar hann kom til að kveðja foreldra hennar. Hún hafði stígið eitt spor aftur á bak og f REIMT verkJ Ingólfsstræti 9 Sími 19443. 14 T í M I N N, miðvikudagur 23. sepiember 1964.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.