Tíminn - 22.11.1964, Blaðsíða 11

SUNNUDAGUR 22. nóvember 1964
TfMINN
n
33
Ctarrles Nordhofff og James N. Hall
son bátsmaður og Alexander Smith undirbátsmaður. Churc-
hill var liðþjálfi, eins og áður, Burkitt og Hillward voru
gerðir að undirbátsstjórum. Millward og Byrne urðu mat-
ar. Christian skipti okkur i þrjár varðsveitir.
Þegar þessu var lokið, fórum við strax að sinna skyldu-
störfum okkar. Stóri klefinn var gerður að bústað Christians.
Þegar því var lokið, var vopnakistan flutt þangað. Hann not-
aði hana sem rúmstæði og svaf alltáf með lyklana í vasan-
um. Einn uppreisnarmanna stóð alltaf vörð við dyrnar. Chris
tian mataðist alltaf einn og talaði ekki við okkur, nema þegar
hann gaf skipanir. Það er oftast svo, að skipstjóri gefur sig
lítið á tal við skipshöfnina, en aldrei hef ég þekkt meira ein-
mana mann en Fletcher Christian. Enda þótt ég væri reiður
Christian um þessar mundir, gat ég þó ekki annað en kennt í
brjósti um hann, þegar ég sá hann ganga um gólf á stjórn
palli klukkutíma eftir klukkutíma, hvort sem var á nóttu eða
degi. Öll gleði var horfin úr svip hans — en eftir var ein-
tómt þunglyndi.
Við Stewart og Young mötuðumst saman, eins og áður. Nú
var gleðin minni en áður hafði verið^ og það var erfitt að
venjast þeirri ömurleikatilfinningu, sem ríkti um borð. Við
hliðruðum okkur hjá að tala um þá, sem höfðu farið í bátinn,
alveg eins og maður hliðrar sér hjá að tala um fólk„sem er
nýdáið, en við vorum alltaf minntir á þá. Einkum vorum við
Stewart í döpru skapi, það virtist svo, sem ekkert gæti bitið á
Young, og hann virtist meira að segja hlakka til þess, að eyða
því sem eftir var ævinnar, á eyju í Suðurhöfum.
— Það er bezt að taka með jafnaðargeði hverju, sem að
höndum ber, piltar, sagði hann eitt kvöld, þegar við vorum
að ræða um framtíðina. — Ef við lítum skynsamlega á þetta
mál, þá er engin ástæða til þess að örvænta, sagði hann.
— Frá því að ég las frásagnir þeirra skipstjóranna Wallis og
Cooks um rannsókáxr þeirra á.Kyrrahafinu, hefur mig ekki
dreymt um annað eri Suðurhafseyjar. Og þegar ég var svo
heppinn að fá starf um borð á Bounty, varð ég ákaflega
glaður. Ég skal játa það, að ef ég hefði getað flúið af skipinu
við Tahiti, þá hefði ég gert það.
— Við fáum aldrei framar að sjá Tahiti, það er áreiðan-
legt, sagði Stewart þunglyndislega. — Þar myndi Christian
sízt af öllu detta í hug að fela sig. Hann veit, að þangað kem-
ur einhvern tíma skip, til þess að leita að okkur.
— Hvað sakar það? spurði Young. — Það eru til mörg
hundruð aðrar eyjar, þar sem gott er að vera. Ég ræð ykkur
báðum til þess að hugsa ekki framar til heimferðar. Það eru
ákaflega lítil líkindi til þess, að við komumst nokkru sinni
heim til Englands aftur. Reynið að gleðjast yfir lífinu, eins og
það er.
Eftir að við skildum við bát Blighs, höfðum við haldið
MMMWWMMWMMMMManHM
áfram sömu stefnu, í vestur til norðvesturs, þar til liðið var á
dag. Því næst breyttum við stefnu og sigldum nú í austur.
Er við höfðum siglt í þá átt skamma hríð, var enn breytt um
stefnu, og frá því hafði verið siglt í suðaustur. Við fórum nú
um slóðir, sem aldrei höfðu verið farnar áður. Það var ber-
sýnilegt, að Christian leitaði að eyju, sem aldrei höfðu áður
verið fundnar, því að lagzt var við akkeri á nóttunni, svo að
ekki væri siglt fram hjá eyjum í myrkrinu. Þessir dagar og
þessar nætur voru mjög kyrrlátar og friðsamar. Við vorum
allir fegnir því að losna við Bligh. Norðaustan byr var á, og
Bounty leið lengur. Christian hélt uppi ströngum aga, en
hann var svo réttlátur, að enginn hafði ástæðu til að kvarta.
Hann var fæddur foringi og vissi, hvernig átti að stjórna án
þess að viðhafa Ijótt orðbragð eða berja skipverja sína, sem
Bligh áleit að væri nauðsynlegt. Það virtist svo sem allir
hefðu orðið fegnir því að losna við Bligh. Norðaustan byr var
á og Bounty leið undan vindi. Minnkandi tungl var, og eitt
kvöldið rétt eftir sósetur sás+ land í vesturátt.
Síðla daginn eftir vorum við komnir að rifinu, sem virtist
liggja umhverfis eyjuna. En um sundið milli rifs og eyjar var
mörgum smábátum róið. Eyjan virtist vera um 8 mílur á
lengd, og virtist töluvert hálend, þó ekki jafnhálend og Ta-
hiti. Láglendið virtist ekki nándar nærri jafngróðursælt og á
Tahiti. Eins og við aðrar eyjar í Kyrrahafinu var mjög að-
djúpt við rifið og við sigldum fram með landi mjög nálægt.
Fjölda báta, sem hver hafði tíu til tólf manna áhöfn ,var ýtt
frá landi og þeir komu brátt alveg að okkur. Eyjaskeggjar
líktust mjög Tahitibúum að hörundslit, vexti og í klæðaburði,
og höfðu bersýnilega aldrei séð evrópiskt skip fyrr. Við
reyndum að fá þá til þess að koma til okkar, en það reynd-
ist örðugt. Að lokum reri einn báturinn í veg fyrir okkur og
nam þar staðar í um 30 metra fjarlægð. Mennirnir voru
sterkbyggðir og vel vaxnir. Samkvæmt skipun frá Christian
ávarpaði ég þá á máli Tahitibúa og spurði þá, hvað eyjan
héti. Þeir skildu, hvað ég sagði, og sögðu, að eyjan héti Raro-
tonga. Þeir virtust verða mjög undrandi á orðum mínum
Einn þeirra svaraði mér og var mjög óðamála, en ég skildi
fæst af því, sem hann sagði. Enda þótt við værum mjög vin-
gjarlegir við þá, fengust þeir ekki til þess'að koma nær okk-
ur. Christian vildi gefa þeim nokkra smámuni. Hann vafði
þeim í böggul og lét fljóta til þeirra. Þeir tóku böggulinn
án þess að opna hann til þess að vita, hvað í honum væri
Þegar útséð var um það, að hægt væri að fá þá til þess að
koma um borð, gaf Christian skipun um að setja upp segl
—. öllunv til mikillar- óHnægju. Ef da?ma mátti eftir fram-
komu mánnanna á bátiium, þá hefði þeir ékki bannað okkur
að stíga á land. Mér er það alltaf hulin ráðgáta, hvers vegna
Christian valdi ekki þessa ey sem felustað. Rarotonga liggur
700 mílur fyrir sunnan og vestan Tahiti, og hann hafði enga
ástæðu til að óttast, að nokkrir aðrir Evrópumenn en við,
vissum um tilveru eyjarinnar.
Mér til mikillar undrunar gerði hann mér orð eitt kvöld
og bauð mér að matast með sér. Ég hitti hann sitjandi í klef
anum, með eitt af sjóbréfum Cooks yfir Kyrrahafið útbreytt
fyrir framan sig. Hann tók kurteislega á móti mér, og þegar
hann hafði sent varðmanninn burtu, var hann hinn alúðleg-
asti.
— Ég hef boðið yður til kvöldverðar með mér, sagði hann
— en þér þurfið ekki að sitja við sama borð og ég, ef yður er
það á móti skapi.
NYR HIMINN - NY JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
44
það fyrr en þér. Og enginn skal
kyssa mig eftir það.
Hann gat ekki annað en gamn-
að sér ofurlítið yfir svo hátíð-
legri yfirlýsingu af vörum ungrar
konu. En hún var hætt að koma
honum á óvart með neitt. Hann
var farinn að kynnast því, hvílíkt
ógeð hún hafði á að tala um lítil-
fjörlega smámuni.
— Hvaða vitleysa. Ung og fal-
leg stúlka, eins og þér, má alltaf
búast við að fleiri en einn maður
kyssi hana, þangað ti^ hún er orð-
in gömul kona.
— Nei — nei, endurtók húii.
— Ég óska ekki eftir neinni
hre;ytingu á því. sem orðið hefur
'nnra með mér. Síðan það gerðist
hefi ég gjörbreytzt. Allur heimur-
inn er öðruvísi.
— Eftir nokkra mánuði verð
ég farinn, og þá gleymið þér þess-
ari gerbreytingu.
— Ég veit vel, hvað þér hugs-
ið, en yður skjátlast. Eg mun
aldrei gleyma yður.
— Við sjáum til.
Hún fylgdi honum að vagninum.
Hvorugt þeirra mælti orð. Þegar
þau komu þangað á skógarstígn-
um, sem eikargrein lá þvert yfir
hann, tók hann hönd hennar og
hjálpaði henní yfir torfæruna.
Niður við brautina sagði hún
aftur: — Nei, ég mun aldrei
gleyma yður. Þér eruð mér öll
Louisiana.
‘' —' Þar með talið mýbit og mýr-
arkalda, bætti hann við nokkuð
beisklega.
— Eruð þér ekki ánægður hér?
— Líf læknanna er hvergi sér-
lega ánægjuríkt.
— Nei, en hjarta hans getur þó
verið glatt. Hvernig hið opinbera
líf er, og hvernig tilfinningarlífið
er — það er vel hægt að halda
því aðgreindu, ef maður vill.
Hann ætlaði að grípa til and-
mæla og svara: — Það er nú hæg-
ara sagt en gert. En þegar hann
sá ákefðina í svip hennar, var sem
eitthvað bráðnaðl í honum, og
hann mælti af þeirri blíðu, sem
hann hafði aldrei kynnst í rödd
sinni fyrr: — Þér eruð elskulegt
barn.........
Hann kyssti á hönd hennar og
kvaddi. Andartaki síðar sat hann
i vagninum. Hjólin mörruðu við
sólheitan sandinn. Hann fann tíl
nokkurs samvizkubits. Hvers
vegna var hann að ýta undir hina
barnslegu aðdáun hennar? Var
það til að þóknast sinni eigin
særðu lund? Hann leit ekki um
öxl.
Þegar hann pk fram hjá bank-
anum, kom Númi Gaspard, sonur
mosatökumannsins þjótandi Ú1 á
götuna og stöðvaði hann.
— Ég átti að skila frá móður
minni, að það væri byrjað.
Hann gekk upp í viðtalsstofu
sína til að sækja töskuna með tíl-
heyrandi áhöldum. Hún var þung
og þegar hann þaut niður stigann
heyrði hann glamra í þessum
gömlu tólum, eins og dósaopnar-
ar væru. Hann óskaði þess inni-
, lega. að ekki kæmi til þess að
j hann þyrfti að nota hinar slitnu
' tengur Jolivets, sem nikkelhúðin
var víða farin af, svo skein í bert
járnið.
Rougette brokkaði af stað,
sömu leið og hann var kominn.
Þeir óku gegn um furuskóginn og
beygðu inn á hliðargötuna, sem
lá heím að húsi Gaspards í rjóðr-
inu. Læknirinn þurfti ekki að
binda hestinn, hann vissi að mátti
ganga 05 honum á sama stað, þótt
hann svo þyrfti að vera þar alla
nóttina.
Þegar hann gekk yfir garðinn,
lagði um hann megnan þef og rak-
an, af ferskum mosa, sem var
breiddur til þerris í sólskininu.
Hópur berfættra barna stóð þar
hjá horuðum hundum sínum og
störðu á hann stórum augum,
Hann var framandi guðdómur í
augum þeirra. Hann var örlaga-
valdur. Þau skynjuðu með orð-
lausu hugboði skógarmannsins, að
öll framtíð þeirra lá í hans hendi.
Ef móðír þeirra andaðist, myndi
allur lifsferill þeirra gerbreytast.
Allra augu, jafnvel hundanna
fylgdu honum alveg heim að húsi.
Frúin var klædd fyrírferðarmikl
um náttkjól og lá við gróf lín-
lök, sem geymd voru til þessara
nota. Hún var kófsveitt. Læknir-
inn gerði sér þegar ljóst, að hér
yrði hann ekki einasta að fást
við erfiða fæðingu, heldur og hina
fölsku blygðunarsemi, sem er jafn
algerngur sjúkdómur hjá þessu
fólki og mýrarkalda eða pellagra.
Það var naumast til þess hugsandi
fyrir sómakæra konu, að sýna
lækni nakinn líkama sinn, jafn-
vel þótt við fæðingu væri. Það
var út af fyrir sig geipilegt frá-
vik frá venjulegri hefð, að neyð-
ast til að þiggja slíka hjálp af
karlmanni í stað ljósmóður.
En kona mosatökumannsíns
varð að láta sér slíkt lynda, því
að ljósmóðir umdæmisins, gömul
indíánakona, var nýlátin, og engin
komin í hennar stað
Læknirinn fékk smeygt hand-
legg sinum inn undir sængina og
hóf athuganir sinar blindandi.
Fann hann þegar, að fæðingin var
að hefjast. Hann dró til sín hönd-
ina, fór úr treyjunni og bretti
upp ermarnar. Síðan gekk hann
fram í eldhús og þvoði hendur sín-
ar með stangasápu, sem hann fann
hjá þvottabalanum. Sófrónía hit-
aði vatn á ofninum, hún var elst
þeirra systra.
Þegar hann koni aftur til kon-
unnar, hélt hann áfram rannsókn-
um sínum Og þegar þeim var lok-
ið, hafði hann komist að raun urn,
að hér átti hann við að fást oeðli-
legt tilfelli. Frúin lá kófsveitt og
kveinkaði sér. í hennar augum
var barnsfæðing eitthvað áþekk
jólunum. Hana bar að höndum
einu sinni á ári, samfara henni
var ógurleg áreynsla og útgjöld
mikil. En hún var eðlíleg tjáning
mannsins og ekkert við því að
segja.
Hann neri hendur sínar og hand
leggi upp úr vínanda allt til oln-
boga. Sendi Alphonse út í eldhús
eftir svínafeiti og notaði það fyr-
iy eins konar áburð við rannsókn-
ir sínar innvortis. Hann fann bæði
hönd og armlegg á fóstri þvi. sem
nú var að koma.
Hefði hans verið vitjað ógn
fyrr, myndi hann ef til vill hafa
getað fært barnið í eðlilegar stell-
ingar. Nú þorði hann engum tíma
að eyða til slíkra hugleiðinga. Hið
eína sem gilti, var ástandið á líð-
andi stundu. Hann gat reynt að
snúa fóstrinu með töng, en ótt-
aðist að valda barninu ólæknandi
líkamstjóni.
Frúin var nú tekin að undrast,
hve lengi á lessu stóð, þrátt fyrir
alla þá æfingu sem hún hafði í
þeim sökum. Læknirinn dró nú
yfirlakið til hliðar. en eiginmaður
hennar fylgdist nákvæmiega með.
Svitabað frúarinnar orsakaðist
nú fremur af kvölum en hita. Hún
var kona kjarkmikil og þolgóð,
enda hljóðaði hún ekki. En svit-