Alþýðublaðið - 02.02.1956, Blaðsíða 4

A Iþýftublaöið
Fimmtutlagur 2. febr. Ií)56
Útgefandi: Alþýðuflofáuri**,
Ritstjóri: Helgl Sœmun&uo*.
Fréttastjóri: Sigvaldi Hjálnutru**.
Blaðamenn: Björgvin Guðmuuist** *g
Loftur Guðmundsso*.
Auglýsingastjóri: Emilía Samáahióttír.
Ritstjórnarsímar: 4901 og 4902.
Auglýsingasími: 4906.
Afgreiðslusími: 4900.
'Alþýðuprentsmiðjan, Hverfisgðt* 8—lð.
’Asþriftarverð 15J30 i múnuði. t ItusasSl* 10.
Leyniþráðurinn
HVAÐ er vinstri stjórn
að dómi kommúnista? Út-
varpsræða Brynjólfs Bjarna
sonar á mánudagskvöld var
að ýmsu leyti ágætt og lær-
dómsríkt svar við þeirri
spurningu. Afstaða komm-
únista er í stuttu máli þessi:
Ef Alþýðuflokkurinn og
Framsóknarflokkurinn leyfa
kommúnistum að vera með
í ríkisstjórn, þá eru þetta
vinstri flokkar og foringjar
þeirra velgerðamenn ís-
lenzku þjóðarinnar. Detti
hins vegar sömu aðilum í
hug að mynda stjórn eða
efna til samvinnu án kom-
múnista, þá eru þetta orðnir
óalandi og óferjandi hægri
menn, sem landinu og sam-
félaginu stafar háski af.
Kommúnistar minnast ekk-
ert á máleíni í þessu sam-
bandi. Alþýðuflokkurinn og
Framsóknarflokkurinn eru
góðir, ef þeir koma sér sam-
an um stefnuskrá og skipun
nýrrar ríkisstjórnar og gefa
kommúnistum kost á þátt-
töku. Nefndir flokkar eru
hins vegar vondir, ef þeir
mynda ríkisstjórn á grund-
velli sömu stefnuskrár, en
láta hjá líða að bjóða komm
únistum skiprúm.
Brynjólfi Bjarnasyni
þýðir auðvitað ekkert að
hafa svona tilburði í
frammi. Alþýðuflokkurinn
lætur málefni ráða þeirri
afstöðu sinni, hvort hann
efnir til stjórnarsamstarís
eða hliðstæðrar samvinnu
við aðra flokka. Öllum er
kunnugt, að skoðanamun-
ur jafnaðarmanna og kom
múnista er mikill, þó að
sitthvað sé flokkunum
sameiginlegt í dægurmála
baráttunni. Eigi Alþýðu-
flokksmenn og kommún-
istar að taka höndum
saman, verður annar hvor
aðilinn að slaka til um á-
greiningsatriðiu. Jafnaðar-
menn munu aldrei ganga
til móts við utanríkis-
stefnu og Rússlandstrú
kommúnista. Leiðtogum
Sósíalistaflokksins virðist
óljúft að láta af austræna
trúboðinu, þó að sá sé
vilji fjölmargra heiðvirðra
og ábyrgra manna, er
greitt hafa þeim atkvæði
undanfarin ár. Útvarps-
ræða Brynjólfs Bjarnason
ar tók a£ öl! tvímæli um
þetta. Hann hefur ekkert
lært og engu gleymt, og
allir vita, að Brynjólfur
ræður Sósíalistaflokknum
í umboði Moskvu. Þannig
er dómur staðreyndanna
sá, að samstarfsgrundvöll-
ur jafnaðarmanna og kom
múnista sé ekki fyrir
hendi.
Kommúnistum stoðar ekk
ert að grátbiðja Álþýðu-
flokkinn að taka sig í
stjórn. Þeir verða að sýna í
verkinu hugarfarsbreytingu
og skoðanaskipti til að slík-
ar málaleitanir verði heyrð
ar. Hitt liggur í augum uppi,
að sú þróun væri æskileg.
Sundrung verkalýðshreyfing
arinnar veldur því, að vinn-
andi stéttir njóta ekki þeirra
áhrifa á stjórn landsins,
sem þeim ætti að vera í lófa
lagið. Þetta er árangur af
klofningsstarfsemi kommún
ista og auðvitað vatn á
myllu íhaldsins. Leyniþráð-
urinn þar á milli segir til sín
í verkinu.
Vissulega er það athygl-
isvert, að Brynjólfur
Bjarnason tekur afrit af
málflutningi Morgunblaðs-
ins undanfarnar vikur,
þegar hann víkur að hug-
myndinni um samstarf Iýð
ræðissinnaðra andstæðinga
íhaldsins. Honum er illa
við þá tilhugsun í líkingu
við Ólaf Thors og Bjarna
Benediktsson. Samt þykist
hann þess um kominn að
svara Alþýðuflokknum um
hneigð til samvinnu við í-
haldið! Maðurinn ætti að
líta sjálfum sér nær og
svara til dæmis þeirri at-
hyglisverðu og tímabæru
spurningu, hvernig gangi
samningarnir milli Einars
Olgeirssonar og Ólafs
Thors um að kommúnistar
láti íhaldinu í té meiri-
hluta í síldarútvegsnefnd.
Ólafúr þekkir leyniþráð-
inn og les sig fimlega eft-
ir honum, þegar hann þarf
á sínum gamla góðvini,
Einari Olgeirssyni, að
halda.
Eldhús
„ELÐHÚSDAGURINN" í
sænska ríkisþinginu ber sama
svip og slíkir ,,eldhúsdagar“
annars staðar á Norðurlönd-
um. Þar er drepið á öll hugsan
leg mál og viðfangsefni og þing
mennirnir haga orðum sínum
svipað og gengur og gerist í
öðrum norrænum þingeldhús-
um. Að einu leyti voru þó eld-
hússdagsumræðurnar í sænska
þinginu frábrugðnar þeim
norsku — þar var ekki minnzt
á sameiginlegan norrænan
markað. Hins vegar hafa
sænsku blöðin rætt þetta mál í
tilefni af þeirri mótspyrnu
gegn því, sem vart varð í um-
ræðunum um hásætisræðuna,
Málið er og enn rætt í Norð-
urlandaráðinu.
KOSNINGASVIPUR
Kosningar fara fram í Sví-
þjóð á þessu ári, og báru eld-
hússdagsumræðurnar því greini
lega merki að þingmenn voru
farnir að hugsa til bardagans í
sumar. Um það virðast öll
sænsku stjórnmálablöðin á
einu máli. Frjálslynda blaðið
„Dagens Nyheter“ segir að
þessa hafi gætt um of og „Mor-
gontidningen“ kallar eldhúss-
dagsumræðurnar „forleik“ að
kosningunum og segir að þær
beri því vitni, að stjómarand-
stæðingarnir muni haga kosn-
ingabaráttunni á sama hátt og
að undanförnu. Þá segir einnig
að ræður stjórnarandstæðing-
anna hafi verið þreytandi leið-
inlegar, en þar mun þó varla
að öllu leyti rétt með farið.
Hjalmarsson, leiðtogi hægri-
manna, sló að minnsta kosti á
strengi gamanseminnar þegar
hann fullyrti að skattamálaráð
herrann hlyti að sofa órólega
um þetta leyti. Varð það til
þess að Gunnar Stráng fjár-
málaráðherra lýsti yfir því að
hann svæfi prýðilega. „Konan
mín er þarna á áheyrendapöll-
unum“, sagði hann, „og hún
getur borið því vitni, að ég fór
að sofa klukkan 23 í gærkvöldi
og vaknaði ekki fyrr en vekj-
araklukkan hringdi klukkan
hálfátta í morgun!“
Báðum andstöðuleiðtogunum
þóttu þessar upplýsihgar svo
merkilegar að þeir báðu um
orðið til andsvara, og síðan var
deilt á stefnu stjórnarinnar í
skattamálum á þann hátt sem
venja er í þingeldhúsum.
KJARNORKUSPRENGJUR
Þá var rætt um kjarnorku-
sprengjur. Það var Hjalmar-
son, sem vakti máls á því,
hvort sænski herinn ætti að
búast kjarnorkuvopnum í varn
arskyni. Ohlson var því fylgj-
andi, en landvarnamálaráð-
herrann, Thorstein Nilson,
kvaðst ekki geta tekið afstöðu
til málsins að svo stöddu. Her-
inn mætti að minnsta kosti
ekki verða sér úti um kjarn-
orkuvopn á neinn þann hátt,
að það bryti í bága við hlut-
Utan úr heimi:
umræ
leysisstefnu Svía, en aðstæður1
til slíkra vopnakaupa væru að
svo stöddu heldur ekki fyrir
hendi. Komst landvarnamála-
ráðherrann þannig að orði.
„Við getum ekki vænzt þess
að komast yfir þessi leyndu og
áhrifaríku eyðingavopn með
þeim kostum og kjörum, sem
við teljum sjálfsögð — að við
megum ráða þeim sjálfir án
nokkurra stjórnmálalegra eða
annarra skuldbindinga“.
Ef Svíar ættu hins vegar
sjálfir að hefja framleiðslu á
slíkum vopnum kvað hann til
þess þurfa fjölda þjálfaðra
sérfræðinga og of fjár, en ár-
angursins yrði þó ekki að
vænta fyrr en að mörgum ár-
um liðnum. Þetta væri vanda-
mál, bæði stjórnmálalegs og
siðræns eðlis, og krefðist ná-
kvæmrar vfirvegunar, sagði
hann, og urðu ekki neinar
flokkabundnar umræður um
það mál.
„ÓÁNÆGJA“ MEÐ
STJÓRNINA
Hvað stjórnmálalegar að-
greiningarlínur flokkanna
snertir, þá halda stjórnarand-
stöðuflokkarnir því einkum
fram, að draga þurfi úr ríkis-
rekstrinum til eflingar einstak
lingsframtakinu(, — ' er þettá
orðið slagorð, sem þó sjaldan
kemur fram á beinum tillög-
um. „Óánægjan með ríkisstjórn
ina“ er og annað slagorð mik-
ið notað í umræðum, einkum
þegar kosningar eru framund-
an.
Það var Erlander forsætis-
ráðherra, sem krufði þessi slag
orð andstæðinganna til mergj-
ar við eldhúsdagsumræðurnar.
Segir í „Morgon-Tidningen“,
að hann hafi með ræðu sinni
gefið andstæðingunum þess
kost að ræða stjórnmálastefn-
ur almennt, en enginn þeirra
hafi verið reiðubúinn til þess.
Að sjálfsögðu er fólk mis-
jafnlega ánægt með ýmsa
hluti, sagði forsætisráðherrann,
og varðandi einstök atriði get-
ur sú óánægja haft við rök að
styðjast. En annars eðlis er
svo sú óánægja, sem ekki get-
ur orðið jákvætt framkvæmda
afl. Jákvætt framkvæmdaafl
er hins vegar sú óánægja, sem
sprottin er af félagsmálalegri
úrlausnarþörf, sprottin af ótt-
anum við atvinnuleysi og sjúk
dóma eða frelsisfjötrun.
Neikvæð er hins vegar óá-
nægja þeirra, sem gera sér von
ir um, að stjórnarvöldin geti
leyst öll vandamál á einu vet-
fangi.
Þeim fer nú sífellt fjölgandi,
sem eignast geta hús og bif-
reið og séð börnum sínum fyr-
ir menntun, en til þess að þeim
fari enn fjölgandi þarf aukið
þjóðfélagslegt átak, bæði í
byggingamálum, skólamálum
og vegamálum. Það átak þarf
ríkisstjórnin og ríkisstofnan-
irnar að leysa af hendi í sam-
einingu, þessar kröfur miða að
bættum lífskjörum og þjóðfé-
lagslegum framförum og því
aðeins sjálfsagt að verða við
þeim, sagði sænski forsætis-
ráðherrann.
(Arbeiderbladet}
Frímerk jaþáttu
ÞAÐ er næstum því rang-
nefni að kalla þáttinn í þetta
sinn frímerkjaþátt, því að ég
hafði ætlað mér að minnast á
jólamerkin, sem út voru gefin
hér og á Norðurlöndunum fyr-
ir síðustu jól.
Jólamerki eru að verða á-
kaflega vinsælt söfnunarefni
og vitanlega riðu frímerkjasafn
arar þar á vaðið.
ÍSLAND
Hér voru gefin út tvenns
konar jólamerki, á vegum
Thorvaldsensfélagsins í Reykja
vík og kvenfélagsins Framtíð-
in á Akureyri.
Listmálarinn Kjarval teikn-
aði jólamerkið að þessu sinni
fyrir Thorvaldsensfélagið og
er það að mörgu leyti skemmti
legt hvað motiv og ramma
snertir.
Akureyrarmerkið sýnir mynd
af kirkju í vetrarlandslagi og
er það stílhreint og vel gert í
alla staði. Það skemmtilegasta
við það er vafalítið að aragrúi
af afbrigðum hefur fundizt í
upplaginu. Það var leiðinlegt
að ekki skyldi vera haldið á-
4fram á sömu braut og í fyrra,
að gefa út eitt stórt merkí á-
samt fjórum litlum í hverri
örk.
FINNLAND
Finnland gefur út í ár eins
og svo oft áður fallegasta
merkið á Norðurlöndum. Á-
samt með danska merkinu eru
nú Finnar farnir að gefa út
merki þar sem nær öll merkin
í örkinni eru frábirgðileg frá
hvert öðru. Þetta er skemmti-
leg nýjung og gerir söfnunina
meir spennandi fyrir safnar-
ann.
SVÍÞJÓÐ
Sænska merkið kalla sumir
„nonfigurativa komposítion“,
mál, sem listamenn skilja, en
þýðir nánast myndlaus samsetn
ing. Það er þó litauðugt og lít-
unum skemmtilega fyrir kom-
ið á myndfletinum, en litirnir
eru: grænt, gult, rautt og svart.
NOREGUR
Norðmenn léku sér með jóla
merkið sitt í ár, ef svo má
segja. Það var gefið út í venju
legum örkum með tveim mis-
Framhald á 7. síðu.
Gerlsf askrifendur bla^slns.
Alþýðublöð

■ .. ... .. .
.

■ J

•> - v
: : » ■ ■■ :
’i'iURid ■ : • ;