Alþýðublaðið - 02.02.1956, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 2. febr. I!’á6
AlþýSublaSSS
7
HAFNABFIRÐÍ
r r
Kærleikurinn er meslur
ítölsk verðlaunamynd.
Leikstjóri: Roberto Rosselini.
sverð lögð í kross og kóróna
yfir. Vera má, að einhver sýn •
ishorn þess finnist heima á ís-
landi. Og þó sennilega ekki. Is-
lendingar borðuðu enn úr ösk-
um, þegar þessi listiðja lifði
sitt fegursta blómaskreið.
— Svo kveð ég Dresden.
Leið mín liggur ekki í nórð-
ur, ekki ennþá. Ég er á leið til
Prag. Er kominn inn í járn-
brautarlest snemma morguns.
Lestin er yfirfull. Að lokum fæ
ég saeti í klefa, þar sem ekki
niá’ reykja. Það gerir ekkert.
Ég fer þá út á ganginn. Þegar
ég .hef komið mér fyrir, fer ég
að athuga ferðafélagana. Það
eru tvær konur, önnur roskin,
hin ung, snyrtilega klæddar,
geðþékkar. Þær tala sænsku, cg
ég' get ekki komizt hjá að skilia
það, sem þær segja. Það gerir
heldur ekkert til — ekki ennþá.
(Suðurland.)
Nýjasta kvikmynd með
INGRID BERGMAN.
Myndin hefur ekki verið sýnd áður hér á landi.
Danskur texti — Bönnuð börnum — Sýnd kl. 9
Sími 9184.
Blaði
(Frh. af 5. siðu.)
sem hér verður numin, njóía
þess, sem hér verður séð, og
gleyma því, að á næstu árum
á ég að umskapa veröldina, og
þrýsta henni nauðugri, viljugii
til þess að íklæðast þeirri fuil-
komnun, sem hún hefur hunds-
að í blindni sinni allt til þessa
dags. Ég og mín kynslóð. Að
sönnu er þetta geigvænlegt dg
örlagaþrungið hlutverk, og
smáfurðulegt, að allir hinir
skuli ekki vera búnir að því,
e’n nú verður það að gerást,
sem allar aðrar kynslóðir hafa
ógert látið í þúsundir ára. Og
er mál til komið! Með það gehg
ég út í glaðbjartan vordaginn,
sezt á útiveitingastað undir
angandi limi nýútsprunginna
trjáa og fæ krús af ísköldu öii.
Prinsessur hversdagsins ganga
brosandi framhjá í ljósura
kjólum. Sólin leikur í hári
þeirra, æskan í brosi þeirra og
stend upp og geng niður að
Elfinni. Horfi á skipin — horfi
á skipin, sem sigla í norður,
einkum þau. — Enn á ég eftir
nokkra daga. Ég geng um hin-
ar fögru þrifalegu götur þess-
arar borgar, Dresden er mikill
listabær og mennta. Hún er
líka borg hljóðfærasmiða og
þó einkum fræg fyrir postulin
sitt. Iðni, smekkvísi og dugn-
aður er einkenni borgarlífsins,
eins og svo víða í Þýzkalandi.
Og alúð og glaðværð. Ég er far-
inn að kalla hana í huganum
postulínsborgina, eins og ég
nefndi síðast Lund bæ hinna
rauðu blóma. Hið fagra postu-
lín er ekki einungis í konungs-
böllinni. Borgin er full af fög'ru
postulíni. Það var árið 1709,
sem sérvitur og frumlegur
snillingur, Böttger að naíni
fann upp leyndardóm þessarar
postulínsgerðar og gerði hana
að auðsuppsprettu borgar
það er söngur í málinu, sem j sinnar. Lengi fram eftir var
þær tala, kliðfagur og eggjandi
af lífsfjöri. Mér líður undur-
isamlega yel. Hér er gott aó
vera. Allt í einu sé ég fyrir
innri augum mínum bíánandi
fjöll norðlægrar eyjar, og
heyri einmana tónkvak yíir
hálfþíddum harðspora vetrar
sem ekki vill slepþa taki sínu.
í huga mér hlusta ég á klið
annárrar tungu. Ástkæra, yl-
hýra málið og allri rödd fegrá!
Snöggvast — er ég einn, áták- Ifíngerðar
anlega aleinn, og töfrar hins
framandi lands hjaðna eins og
reykur fyrir augum mér. Ég
konunglega, saxneska postulíns
verksmiðjan ein um hituna, en
síðar var mikill hluti þessárar
iðju færður til Meissen, þar
sem auðveldara var um hiá-
efni. Þó að ég eigi ekki eyris-
virði til þess að kaupa fyrir
nokkurn af þessum fögru post.u
línsgripum, verð ég aldrei
þreyttur á að skoða postulíns-
búðirnar, hina undurfögru gerð
þessara múna, ævintýraíega
litaskreytinganiar,
sem mmna á austræna list,:._Á
botni þessara hluta er merki
Dresdenar-postulínsins, ívö
Eldhúsumræður
Framhald af 1. síðu.
þess að menn vissu hvaðan
þeir fengju fé sitt og án besr.
að þeir hefðu nokkrar veruleg !
ar tekjur eða ættu nokkrar
eignir á skattskrá. Kvað hann
þetta þurfa að breytast og það
mundi aðeins breytast við rögg
samlegt umbótasarf. Þá
mundi skapast í þjóðfélaginu
það gagnkvæma traust og til-
trú milli stétta og einstaklinga,
er mundi slökkva bálið, sem
leiðtogar Sjálfstæðismanna
héldu, að þeir gætu slökkt
með hótunum.
Næstur talaði, af hálfu Aí-
þýðuflokksins, Eggert Þorsteins
son.
Eggert deildi hart á öfgaflokk
ana til hægri og vinstri, íhald
jið og kommúnista .Benti hann
m. a. á samspil þessa flokka og
I makk þeirra í sambandi við
kosningar í síldarútvegsnefnd.
kvað hann allan málflutning
þeirra söna, að brýn nauðsyn
bæri til að losna við öll áhrif
þeirra á íslenzk þjóðmál.
Eggert benti á þá staðreynd,
að á þeirri hálfu öld, sem verka
lýðsfélög hefðu verið til á ís-
landi, hefði alltaf kveðið við
sama hljóðið í íhaldinu, að
verkamenn og samtök þeirra
væru tilræði við þjóðfélagið og
atvinnulíf þjóðarinnar. Alltaf
heyrðust hrópin um, að atvinnu
rekendur mundu neyðast til að
hætta rekstri sínum, ef rétt-
mætar kröfur verkamanna
næðu fram að ganga, en samt
héldu hinir undirokuðu átvinnu
rekendur rekstri sínum áfram,
að því er virtist helzt í þjón-
ustu verkamanna. Hefði Ólaf-
ur Thors í ræðu sinni í fyrra
kvöld umræðnanna sannað á-
þreifanlega þjónkun sína við
þessi öfl innan íhaldsins. Kvað
Eggert það furðulega bíræfni
af hinum misvitru stjórnar
herrum, að kenna verkamönn-
um og öðru vinnandi fólki um
allt, sem aflaga fer hjá þeim
sjálfum, ekki sízt þar eð þessir
sömu menn þreyttust aldrei á
því á hátíðis- og tillidögum að
hrósa gáfum þess sama fólks.
Taldi Eggert það að vonum
ólíklegt, að eiginkonur verka-
manna og iðnaðarmanna teldu
kaup þeirra of hátt, en hað
væru einmitt þær, sem þyrftu
að reyna að láta kaupið hrökkva
fyrir lífsnauðsynjum.
Á MÓTI VERÐLÆKK-
UNUM.
Þá benti Eggert á þá stað-
reynd, að í þingbyrjun 1954
hefðu þingmenn Alþýðuflokks-
ins borið fram þingályktunar-
tillögu, þar sem gert hefði ver-
ið ráð fyrir, að ríkisstjórnin
athugaði möguleika á verðlækk
unum nauðsynjavarnings, en
ríkisstjórnin hefði látið þessa
aðvörun sem vind um eyrun
þjóta og þrátt fyrir frest þann,
er verkalýðssamtökin hefðu
gefið, hefði ekkert verið gert
í þessa átt og stjórnin lýst þá
yfir, að ekkert væri hægt að
lækþa. Hefði verkamönnum
verið nauðugur sá kostur, að
fara fram á krónutöluhækkun
vegna þess. Hins vegar hefði
það vakað fyrir kommúnistum
eins og venjulega að skapa sem
mestan glundroða og því hefðu
þeir haft lítinn áhuga á verð-
lækkunum og' hefðu í því efni
notið góðs stuðnings stjórnar-
innar. Minnti Eggert á róginn
og níðið, sem hellt hefði verið
yfir fólk það, sem stóð í vinnu
deilunni síðast af stjórnarvöld
um landsins.
MERK FRUMVÖRP
ALÞÝÐUFLOKKSINS.
Þá benti Eggert á ýmis frum
vörp til hagsbóta fyrir vinn-
andi fólk í landinu, sem þing-
menn Alþýðuflokksins hefðu
borið fram á þingi, svo sem
frumvörp að verðlagseftirliti
og verðlagsdómi og um lögfest
ingu 12 stunda hvíldartíma
togaraháseta, um olíueinkasölu
o. fl.
Lauk Eggert ræðu sinni með
því að hvetja landsmenn til að
fylkja sér um Alþýðuflokkinn
en forðast öfgaflokkana til
hægri og vinstri, sem eingöngu
þjónuðu öðrum hagsmunum en
hins vinnandi fólks.
Síðastur talaði Haraldur Guð
mundsson, formaður Alþýðu-
flokksins, og fletti ofan af sýnd
armennsku íhaldsins og komm
únista á öllum sviðum. Hann
benti mönnum á þá staðreynd
í upphafi ræðu sinnar, að í aug
um kommúnista væri sá einn
vinstri sinnaður, sem vildi
vinna með kommúnistum. T.d.
hefði sjálft íhaldið verið vinstri
sinnað, þegar það sat í nýsköp-
unarstjórninni með kommún-
istum. Þá tók hann fyrir þá
firru íhaldsmanna, að þing-
menn Alþýðuflokksins hefðu
farið með níð um stjórnina og
benti á, að eina níð, sem hann
hefði farið með, væri það, sem
hann tilfærði beint upp úr
Morgunblaðinu. íhaldið hefði
reist sér sitt eigið níð. Þá benti
hanná þá staðreynd, að íhald-
ið forðaðist að tala nema um
hluta af vandamálunum. Gunn
ar Thoroddsen hefði talað um,
að milliliðir græddu ekki á
bæjarútgerðartogurunum, en
hins vegar hefði hann ekki
minnzt á hraðfrystihúsin né
það, hve miklu minni halli yrði
á útgerðinni, ef bæjarútgerðin
ætti sitt eigið hraðfrystihús.
Þá benti hann á þá athygl-
isverðu staðreynd, að íhaldið
miklaðist af að hafa flutt á
þingi frumvarp um arðskipti.
Það hefði einnig flutt slíka
tillögu árið 1937. Það væri
mjög eftirtektarvert, að bæði
1937 og 1956 hefði verið halti
á framleiðslutfekjunum. Þeir
vildu sem sagt skipta tapinu,
því að slík tillaga hefði alls
ekki komið fram frá þeim
herrum t.d. á meðan milljóna
gróði var að því að gera út
togara, eins og í stríðinu og
rétt eftir það.
Ólafur Thors hafði s.l. mánu
dag hrósað sér af kjarki sínum
við að bera fram frumvarp um
svo miklar álögur. Haraldur
benti á, að það hefði þurft
meiri kjark, meiri manndóm,
meiri festu til að sækja féð
þangað, sem það raunverulega
væri, þ.e. hjá auðmönnunum.
Loks hvatti hann til samstöðu
vinstri manna gegn valdi hnef-
ans (kommúnista) og auðsins
(íhaldsins).
S
Samúðarkort s
Slysavarnafélags íslands ?
kaupa flestir. Fást Isjá ?
slysavarnadeildum ,.mn •
land allt. í Reykjavík í ^
Hannyrðaverzluninni i (
Bankastr. 6, VerzL Gunn-v,
þórunnar Halldórsd.. og iv,
skrifstofu félagsins, Grðf-S
in 1. Afgreidd í síma 4897. S
Heitið á Slysavarnafélag- S
ið. — Það bregst ekki. ■—J
S
'S

^ Dvalarheimili gldrafta^
sjómaana.
s
<
s
s
s
s
s
s
s
s
s
I
s
I
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
N
s
S
s
s
s
s
s
s
-S
s
s
s .. ,
S Barnaspítalasj óðs HringsinS s
Seru afgreidd í Kannyrða- S
Werzl. Refill, Aðalstræti 12 S
S(áður verzl. Aug. Svend-)
bsen), í Verzluninr i Victor,)
S
S
s
Minningarspjöld fást hjá: \
Happdrætti DAS, Austur-S
stræti 1, sími 7757. S
Veiðarfæraverzlunin Vetð- S
andi, sími 3786. S
Sjómannafélag Reykjavík- ?
ur, sími 1915. ?
Jónas Bergmann, Háteigs- ?
veg 52, sími 4784. ^
Tóbaksb. Boston, Lauga- ^
vegi 8, sími 3383. v,
Bókaverzl. Fróði, Leifs- s,
götu 4. • S
Verzlunin Lai'gateigur, S
Laugateig 24, sími 81668. S
Ólafur Jóhannsson, Soga-S
bletti 15, sími 3096. b
Nesbúðin, Nesveg 39. ?
Guðm. Andrésson gull- ?
smiður, Lvg. 50, s. 3769. ?
í Hafnarfirði: ý
Bókaverzl. Vald, Long.,
sími 9288. C
Minningarspjöld
?Laugavegi 33, Holts-Apó-5
• teki,
^ Verzl.
^ urlandsbraut
^búð,
Langholtsv egi 84, >
Álfabrekku við Suð- ^
og Þorsteins- ^
Snorrabraut 61.
Frímerkjaþáffur
(Frh. af 4, síðu.)
mmiandi gerðum. Þar að auk
var það gefið út í örkum þar
sem aðeins var eitt af hverri
gerð og einnig í númeruðum
fjórblokkum. Auk alls þessa
var það prentað á mismunandi
pappír og með mismunandi
prentaðferðum, svo að þeir
sem safna öllum afbrigðum
hafa nóg að gera.
DANMÖRK
Danska merkið er eins og
undanfarin ár heil örk af
merkjum, þar sem engin tvö
merki eru eins. Það verður því
áð kaupa heila örk til að hafa
allt með. En þetta er út af fyr-
ir sig skemmtilegt, þar sem
dönsku jólamerkin eru fremur
ódýr og „motivin“ oft skemmti
leg.
í
Auk þeirra merkja, sem hér
eru talin, hafa verið gefin út
ýms merki af hvers konár góð-
gerðastofnunum í hinum ýmsu
löndum, sem of langt mál yrði
upp að telj'a. En flest jólamerki
hafa það fram yfir venjuleg
frímerki að vera litauðugri og
oft skemmtilegri hvað mynd-
rænu hliðina snertir . S. Þ.