Vísir - 03.04.1915, Blaðsíða 7

V t S I K
G-jaflr til Samverjans.;
Penlngar:
Margrét Þorláksdóttir kr. 2.oo
P. B. — 1.50
»Vísir« frá skipstjóra í. — lO.oo
ónefnd — 2.oo
Kaffi — 2.00
E & S — 25.00
Kvenréttindafél. — lO.oo
Sigríður Sigurðardóttir
mjólkursali — 14.44
Morgunbl. safnað — lO.oo
Vörur:
N. N. 10 pt. mjólk,
í síðustu kvittun var 1 poki
rúgmjöls talinn 100 pd. í _tað
126 pd.
Matgjafirnar hætta í lok mán-
aðarins.
Rvík þ. 26. mars 1915.
Páll Jónsson.
Gjafir
til hjónanna Magnúsar Bene-
diktssonar og Bjargar
Guðmundsdóttur.
S. þ. kr. 1,00
Áður auglýst — 36,50
Samtals kr. 37,50
langmestar byrgðir, alt vönduð
vinna.
Skólavörðustíg 22. — Sími 497.
IVIatihfas Matthfasson.
Det kgla octr
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
'Boscombe-
leyndardómurinn
Eftir
A. Conan Doyle.
Frh.
»Hví hafið þér farið útí vatnið?*
spurði hann.
»Eg rótaði í því með stöng, af
því að eg bjóst við að finna í því
einhvers konar vopn eða því um
líkt. En hvernig í ósköpunutn —?«
»Nú, þegið þér bara; eg er í
önnum. Farið eftir vinstra fótinn á
yður, sem er dálítið innskeifur, er
hér alls staðar; moldvarpa hefði
jafnvel fundið þau, og þarna hverfa
þau inn í sefið. Já, þetta hefði alt
orðið miklu einfaldara og auðveld-
ara, ef eg hefði komið hingað á
undan öllu þe su fólki, er troðið
hefir hér umhverfis, eins og villi-
nautahjörð. Sjáið þér, þarna hdir
dyravörðurinn komið með sinahjálp-
arsveit og umhverft hverju mikils-
verðu spori á sex til átta feta fjar-
lægð á alta vegu frá líkinu. En
hér eru þrjú sérstök spor eftir sama
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdór>isögm. Pósthússtr. 19.
Sími 215. Venjulega hejmakl.il —12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalsttæti 6 (uppi;
Venjul heima kl. 12-1 og 4-0 siðd.
Talsfml 250.
Bjarni P. Johnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 4
Heima 12—1 og 4—5.
GUÐM. ÓLAFSSON
yfirdómslögmaður. Miðstræti 8
Sími 488. Heima kl. 6—8.
Prátt fyrir verðhækkun á efnt,
selur EYV. ÁRNASON
iang ódýrastar, vandaðastar
og fegurstar
L í k k i s t u r
Lítið á birgðir mínar og sjáið
/nismuninn áður en þér festið
kaup annarsstaðar.
Sími 44.
Líkkistur
fást með öllum vanalegum lítum af
ýmsri gerð, einnig úr eik, sléttar
eða skornar ef óskað er.
Helgi Helgason,
Hverfisgötu 40 (áður 6).
Sími 93.
Lítið hús
Uppl. í Landsfjörnunní.
fótinn. Hann tók upp stækkunar-
gler og lagðist á frakkann sinn, til
þess að geta betur grenslast eftir;
á meðan talaði hann í sífellu, en
mestmegnis við sjálfan sig. »Þetta
eru spor Mc. Cartny’s yngra. Tvis-
var sinnuin hefir hann gengið og
einu sinni hlaupið svo hratt, að
slígvélasólarnir hafa sckkið langt
niður og hælaförin eru nálega ó-
greinanleg. Þetta styrkirfrásögn hans;
hann hefir hlaupið, þegar hann sá
föður sinn fallinn. Og hér eru spor
föður hans, frá því að hann gekk
aftur á bak og „áfram. En hvað er
þetta? Ójá, þarna hefir sonur hans
stungið niður byssuskeftinu meðan
hann hlustaði á. Nei, nei! hvers
konar er þetta? Hér hefir einhver
gengið á tánum — ferhyrndum stíg-
vélatám, og eru þau för gagnöhk
hinum. Þau koma, fara og kom%
aftur — já, auðvitað eftir frakkanuni.
Hvaðan hafa þau komið?« Hann
hljóp fram og aftur, misti auga á
sporunum annaö veifið, en fann þau
aftur íitt, uns hann kom inn í
skóginn í skugga af stóru tré, stærsta
trénu þar í grendinni. Holmes rakti
sporin ööru megin að trénu, varp-
H á 1 ka.
Eftir Albert Engström.
Vorið, sem eg hélt til á Héra-*
eynni, var einu sinni heila viku eins
hált og núna, og þar að auki hvast,
svo að menn áttu örðugt með að
komast fram hvar sem var, hvort
heidur á sjó eða landi. Kona toll-
varðarins ætlaði að fara yfir að
Myrluvíkinni í kafíigildi þar, en
rak eða rann í land á Grenihólm-
anum halfa mílu frá Héraeynni, cg
varð að dvelja hætursakir hjá Jó-
hanni Sveinssyni. Nú, hún fekk
raunar kaffi þar líka, þó það væri
ekki eins gott og ekki eins mikið,
en við héldum að hún mundi hafa
farið niður um ísinn og ætluðum
að fara að leita, við sem höfðum
mannbrodda. En tollvörðurinn var
dálítið nískur og hræddur um að
hann yrði að fara að eyða e;nhverju
í okkur, ef við kæmum heim með
keriinguna; hann fór að fjasa ujn
að það væri alveg óguölegt
að fara að senda menn út í
þetta veður um miðja nótt. Hann
asgði að kerlingin mundi komast
leiðar sinnar. Hún hefði farið
ferða sinna í sextíu ár, hún
mundi gera það einnig það sem
eftir væri! Hvað hann átti við,
veit eg ekki, en álit kerlingarinnar
síðar meir, þegar einhver góðfús
sál hafði sagt henni frá umhyggju-
semi bónda hennar um okkur, fekk
hann að vita, og það svo, að það
heyrðist um allan bæinn. Það hafði
annars ekkert orðið að kerlingunni.
Þegar rokið skall á, settist hún að
eins og lét sig renna og hafnaði,
eins og áður er sagt, fyrir framan
hjá Jóhanni Sveinssyni. En hefði
vindurinn verið dálítið vestlægari,
mundi hún hafa runnið á haf út,
og það var opið strax fyrir utan
Skeljagrynningar.
Það var haldið uppboð eftir Matts
gamla Anderson, þar var ekki margt
manna, þvi gangfærið var alls ekk-
ert uppboðsgangfæri. En eg var
þar og bauð í ýmislegt, meðal ann-
ars í spánska reyrstafinn með gull-
hringnum, sem allir hafa séð hjá
mér. Að eg ekki nefni stóra eir-
ketilinn, sem eg fekk fyrir 12 krón-
ur, og sem erfingjarnir keyptu svo
aftur og vildu ekki gefa nema tíu
krónur fyrir, böivaðir þrjótarnir, og
gamla silfurbúna pípan karlsins, sem
mér hélst á, af því hún var alt of
stór til þess að vera notuð á sjó.
Karlinn hafði að eins reykt í henni
á sunnudógum og samt sem áður
var hún full af neftóbaki og öðrum
óþverra, jöfn blanda af öllu, og
það skrækti í henni eins og deyj-
andi manni.
Hvernig sem á því sfóð, dvaídi eg
lengur á uppboðinu en r.auðsyn-
legt var, því eg vildi fá að sjá
hvernig áflogunum mundi Ijúka.
Skósmiðurinn var þar líka og auð-
vitað með sína heilflöskuna í hvor-
um jakkavasa utaná. Hann er ekki
nískur, greyið, bauð í sífellu, og
drakk sjálfur, en samt fór hann að
komast í ósætti við tvo háseta af
Júpiter. Þeir höfðu gengið af skipi
í Máimhaugum og komið heim að
föður sínum óvörum, honum Matts
gamla Österberg, sem átti heima
þarna aiveg við. Sýsiumaðurinri
var auðvitað ekki við þarna, því
hann áiti heima uppi á landi, heila
inílu vegar þaðan, og enginn gat
ætlast til að hann færi að hafa sig
á kreik í þessu gangfæri. En upp-
boðshaldarinn Jón Friðrik og toll-
vörðuiinn Sjöblom og nokkrir aðr-
ir, þrengdu piltunum út að veggn-
um og hótuðu að stefna fyrir að
þeir spiltu friðí á uppboðinu, og
stiltu þeir sig þá, enda þótt há-
setarnir væru að heita því, að sjá
hjartabíóð skósmiðsins í forinni, og
skósmíðurinn kallaði hátt um það,
að hann hefði beitta kuta og hörð
Þarefli innr á vinnustofu sinni, kut-
aði sér síðan til jarðar og rak upp
ofurlágt ánægjuóp. Þar lá hann
lengi í skrælnuðu laufinu og þur-
um kvistum og sneri sér ýmist til
jarðar eða upp í loft. Tíndi hann
þar eitthvað saman í umslag, og
virtist mér það vera ryk; hann grand-
skoðaði með stækkunarglerinu, eigi
aðeins jörðina, heldur og einnig
börkinn á trénu, eins hált og hann
gat seilst upp eftir því. Þar lá
strendur steinn í grasinu, er haun
athugaði einnig vendilegá og geymdi
síðan. Þá gekk hann eftir stíg etn-
um, er lá í gegnum skóginn, þar
til hann kom á þjóðveginn, þar
seni öll spor hurfu.
»Þetta hefir verið fróðlegt ferða-
lag«, mælti hann, og varð alt í einu
eins og har.n átti að sér. Eg get
ímyndað mér, að dyravörðurinn eigi
heima í gráa húsinu til hægri hand-
ar. Eg ætla að skreppa þangað og
hjala dálítið við Moran, og ef til
vill skrifa nokkrar línur. Þegar eg
hefi lokið því, getum við snúið aft-
ur og fengið okkur bita. Þérgetið
farið á undan að vagninum, síðan
kem eg undir eins til yðar.«
Það liðu hér um bil tíu mínút-
/
ur þangað trl að viö vorum sestir
aftur í vagninn og ókum af stað
til Ross.. Holmes hélt ennþá á
steininum, sem hann hafði hírt i
skóginum.
»Hann hlýtur að vekja athygli
yðar, Lestrade*, mælti hann og hélt
steininum á lofti, »því að með hon-
um hefir morðið verið framið.*
»Einmitt það; eg sé reyndar eng-
in merki þess á honum.«
»Þau eru heldur engin.«
»Hvernig vitið þér það þá?«
»Hann lá ofan á fullvö^nu gras-
inu, þess vegna hefir hann ekki
legið þarna, nema nokkra daga.
Og ekki varð séð, að hann hefði
verið tekinn þar neins staðar úr
grendinni; enda kemur hann alveg
heim við sárin, er myrti maðurinn
hafði hlotið. Þau báru ekki heldur
merki þess, að þau væru eftir neitt
annað «
»Og moröinginn?*
»Er hár maður, örvhendur, er
haltur á hægra fæti, er í veiöimanna-
stígvélum með þykkum sólum, reyk-
ir indverska vindla, hefir vindla-
munnstykki, og gengur með bit-
lausan pennahníf í vasanum. Við