Vísir - 03.04.1915, Blaðsíða 8

V I S 1 R

í BRAUÐGERÐARHÚSINU
_ f _
— ÞIN&HOLTSSTEÆTI 23 —
tmr eru ódýru tu brauð bæjarins mtt
EYJÓLFUR & KRISTINN.
ar sínir bitu á sólaleður og myndu
ekki bíta ver á sjóara. Hugrekkið
misti sem sé hvorugur málsaðilja,
þótt þeir yrðu að hætta um stund.
Hásetarnir héldu svo í burtu án
þess nokkur tæki eftir. Skósmiöur-
inn var enn nokkra stund, en dratt-
aðist svo einnig af stað. Og
skömmu þar á eftir fór eg líka,
með spánska reyrstafinn í annari
hendi og silfurbúnu pípuna í hinni,
Ketilinn gat eg varla komist með,
enda þótt eg væri á alveg nýjum
broddskóm, svo stöðugum, að á
þeim hefði mátt standa, þó að dauð-
ar kerlingar fykju um í loftinu.
Þaö var fullur mílufjórðungur
heim til mín.
Þegar eg var kominn inn í mitt
skógarþyknið, barst alt í einu mér
að eyrum eitthvert hið versta neyð-
aróp, sem eg hefi heyrt á æfinni.
Eg get ekki líkt því við annað
betra, en þegar fjandinn ætlar að
klófesta prest. Það heyrist líklega
eitthvað svipað þá.
Og eg rann á hljóðið. Myrkrið
var þegar skollið á, en eg hélt mig
í Ijócglætunni mitt á milli greni-
trjánna, og þegar eg loks komst
þangað, sem neyðarópin gullu, kom
eg auga á eitthvað svart, sem bylt-
ist um niðri í dýkinu.
Það væri ósvífið að setja á prent
þau orð, sern eg öskraði að þeim
sem þarna voru að veltast, eg kæm-
st þá fljótlega í ónáð hjá kven-
fólki og guðsorðabollum, en það
hreif samstundis. # Ópin hættu og
þrír karlmenn skreiddust upp á
veginn.
— Erðað Engström? Þá hjálp-
aðu mér í herrans nafni, heyrðist
með rödd skósmiðsins.
— Hvaða helv.... kvikindi er
það, sem vill fara að sletta sér fram
í það sem honum kemur ekkert við,
æptu hinir báðir sem einum munni.
— Komdu þá, ef þú þorir, því
hérna eru drengir sero eru ekki
‘hræddir við eitt ár í steininum!
Eg kem mér heldur ekki að því
að fara að segja hér hverju eg
svaraöi, eg nærri því skammaðist
mín fyrir það sjálfur. En þaö
hafði þau áhrif, að þeir ætluðu að
rjúka á mig. Eg hopaði dálítið
og hélt spánska reyrstafnum reidd-
um, en eg helði ekki þurft þess,
því þeir skullu báöir niður á freðna
götuna, og varð af dynkur eins og
þegar mjölsekkur veltur ofan af
hlassi. Þeir voru broddalausir og
gátu því ekkert. Þeir fóru að
þylja bænir þarna sem þeir lágO,
og það voru bænir, sem hefðu ekki
átt við í öllum kirkjum.
— Elsku góði Engström, fylgdu
mér nú heim, þeir ætla alveg að
gera út af við mig.
— Ráðstu bara á þá, skóari, svo
skal eg jafna leikinn, eg skal láta
þessa snáða fá sína vöru selda!
Þeir höfðu nú getað komist á
fætur og reyndu að renna sér fót-
skriðu að mér, og voru um leið
að Iofa því að skera mig niður í
kæfu. Frh.
Sendisveinar fást ávalt í
Söluturninum. Opinn kl. 8—11.
Sími 444.
FÆÐI
F æ ð i fæst á Laugav. 17.
H e i t u r matur fæst allan dag-
inn á Laugav. 23. Kr. Dalstedt.
Barnakerra óskast til leigu
nú þegar á Bjargarstíg 3.
Stúlka óskast í hæga vist 14.
maí. Lindargötu 9 (niðri).
N ú þ e g a r getur ein stúlka
fengið tilsögn við saum hjá Krist-
rúnu Brynjólfsdóttur, Bergstaða-
stræti 11 A.
T e 1 p a um fermingu getur feng-
ið sumarvist á Bókhlöðustíg 9, hjá
Steindóri Björnssyni.
Duglef og þrifin stúlka ósk-
ast til eldhúsverka 14. maí.
Frú Johanne Havstein Laugav. 38.
R ö s k a n dreng vantar mig nú
þegar. L. Bruun »Skjaldbreið«.
KAUPSKAPUR
O ó ð u r vagnhestur til sölu
á Vitastíg 8.
Dömustígvél ogkrakkastíg-
vél fást með tækiiærisverði á Norð-
urstíg 5, niðri.
H U SNÆÐI
Rakarastofan í Þingholtsstr
1. er til leigu uppl. hjá Áma Böðv-
arssyni rakara, sími 510.
H e r b e r g i til leigu nú þegar
með eða án húsgagna. Fæði á
sama stað. Afgr. v. á.
2 sólrík herbergi til leigu
með eöa án húsgagna frá 14. maí.
Fæði á sama stað, ef óskað er.
Afgr. v. á.
2 stofur, hentugar fyrir þing-
mann, til leigu frá 14. maí eða 1.
júlí, nálægt Þinghúsinu. Fæði fylgir
ef óskaö er. Afgr. v. á.
Stofa til leigu fyrir einhleypa
eða fámenna fjölskyldu. — Vita-
stíg 8.
Á g æ t sólrík stofa með forstofu-
inngangi til leigu 14. maí. Uppl.
á Skólavörðust. 17 B.
þetta má bæta ýmsu fleiru, en þetta
eru okkur nægilegar Ieiðbeiningar
í málinu.«
Lestrade hló. »Eg verð að játa,
að eg er ennþá -vantrúaður*, mælti
hann. »Kenningin getur verið mjög
góð fyrir yður; en hræddur er eg
um, að hún komi að litlu haldi
fyrir breskum kviðdómi, skilnings-
sljóvum.*
»Við sjáum það nú síðar«,svar-
aði Holmes stillilega. »Þér nolið
y ð a r aðferð og eg fer eftir minni.
Eg mun hafa nóg að gera síðari
hluta dagsins, og sný að líkindum
aftur til Lundúnaborgar með kvöld-
lestinni.«
»Og skilja við málið ókarað?«
»Nei, fullkarað.«
»Og leyndardómurinn?*
»Er skýrður.«
»Hver er morðinginn?*
»Maðurinn, sem eg lýsti áðan.«
»En hver er hann?«
»Ójá, það verður nú líklega
vandalítið að grafast fyrir það; sveit-
in hérna er fámenn.*
Lestrade ypti öxlum. »Eg er
hagsýnn maður«, mælti hann, »og
vil ekki færast í fang, að leita að
örvhendum manni höltum, um alla
sveitina. AUir starfsbræður mínir
myndu þar að auki draga naprasta
dár að mér.«
»Rétt er það«, mælti Holmes
stillilega. »Eg hefi veitt yöur tæki-
færi til þess, að finna morðingjann.
En hérna búið þér; verið þérsælir.
Eg skal gera yður orð, áður en eg
fer heim.«
Eftir að Lestrade fór úr vagn-
inum, ókum við til veitingahússins,
sem við bjuggum í; var þar matur
á borð borinn handa okkur. Hol-
mes þagöi og var niöursokkinn í
hugsanir sínar, og andlitið var mjög
þreytulegt, eins og honum liöi illa.
»Heyrið þér, Watson«, mælti
hann, þegar tekið hafði verið af
borðinu; »setjist þér nú þarna á
stólinn, og lofið mér að hjala dá-
lítið við yður. Eg er í vafa um,
hvað gera skal, og vil gjarnan heyra
hvað þér leggið til málanna. Kveyk-
ið yður nú í vindii, áður en eg
byrja.«
»Jæja, nú er eg tilbúinn að hlusta
á yöur.«
»Það er ágætt; heyrið þér nú til.
Það eru tvö atriði í framburöi Mc.
Carthy’s yngra, sem vöktu þegar
athygli okkar, þótt við skildum þau
ekki báðir á sama veg; mér fanst
þau bæta fyrir honum, en hjá yður
vöktu þau grun. Hið fyrra var, að
faðir hans hafði kallað »Cooee!«
áður en hann sá hann, og hitt var
síðasta orð gamla mannsins um
rottuna. Eitthvað tautaði hann fleira,
eins og þér munið, en sonur hans
heyrði ekki nema þetta eina orð.
Á þessum grundvelli verðum viö
að byggja málsrannsóknina, og við
gerum þegar ráð fyrir, að sonur
hans hafi skýrt rétt frá.«
»Það er auðsætt, að gamli maö-
urinn hefir ekki beint þessu oröi
til sonar síns, því að hann hlaut
að halda, að hann væri í Bristol.
Það var aðeins vegna sérstaks at-
viks, að hann var svo nærri, að
hann gat heyrt það. Nei, hann hef-
ir hrópað »Cooee!« til þess að kalla
á þann, sem hann átti að mæta við
vatnið. En »Cooee« er auströlsk
upphrópun, og er oft notuð af
Australíubúum. Af þessu virðist
mega álykta, aö maðurinn, sem Mc.
Carthy beið niður við vatnið, hafi
áður dvalið í Australíu.«
»En rottan?*
»Já> °g rottari?* %
Sherlock Holmes tók samanbrot-
ið pappírsblað upp úr vasanum og
breiddi á borðið.
»Þetta er uppdráttur af Viktoríu-
nýlendunnic, mæiti hann. »Egsím-
aði eftir honum til Bristol í kvöld.*
Hann lagði hönðina yfir nokkuð
af uppdrættinum ogspuröi: »Hvað
lesið þér hérna?«
»A ra t«*) les eg.«
»Og hvað lesið þérnú?« spurði
hann og tók höndina af pappírnum.
»B a 11 a r a t.«
»Já, og það er einmitt sama orð-
ið og maðurinn sagöi, en sonur
hans hefir ekki heyrt nema tvær
síðustu samstöfurnar. Hann hefir
ætlað að nefna nafn morðingjans.
Einhvers frá Ballarat.*
»Þetta er dásamlegt«, mælti eg.
*) »A rat« er enska og þýðir
rotta.