Vísir - 18.05.1919, Blaðsíða 3

v JSiM
Guðm. Guðmundsson kanpfjelags-
stjóri, Hallgrímur Kristinsson fram-
kvæmdarstj., málararnir Jón Stef-
ánsson frá Sauðárkróki og Jó-
hannes Kjarval, stúdentarnir
Kristján Albertsson og Þorlákur
Björnsson, Guðmundur Breiðfjörð
blikksmiður, Ragnar Asgeirsson
garðyrkjumaður. Pjetur H. Lárus-
son búfræðingur, Eggert Guð-
mundsson pianoleikari, frúrnar
Kalkar, Malmberg, Kristín Jacob-
son, Berta Sörensen, ungfrúrnar
Sigriður Sighvatsdóttir, JNína Sæ-
mundsson myndhöggvari, Hanna
Olsen, Lára Sæmundsdóttir, Luc-
inde Nielsen og Guðmunda Guð-
mundsdóttir, N. Unnerus ogkona
hans.
^TÍminn11
segir i síðasta blaði frá því
hvemig fossanefndin hafi hagað
störfum sínum og er margorður
mjög, en þó láist honum að geta
um morgungöngur Sveins Ólafs-
sonar suður i Tjarnargötu, þang-
að sem fossafjelagið „Titan“ heíir
bækistöð sina.
Útliutningsleyfi
segir stjómin nú, i auglýsingu
i Lögbirtingi í gær, að einnig
muni fást á meðajalýsi framvegis.
fórðuv Kakali -
fór vestur til Sands og Stykkis-
hólms i dag. Meðal farþega var
Sigurður verslunarstj. Hafliðason
á Sandi og kona hans.
30—40 tunnur síldar
veiddi Iho í gær.
Tómás Snorrason
skósmiöur frá Vitastíg n, er
fluttur alfarinn vestur að Furu-
bijekku í Staöarsveit.
Guðm. Magnússon prófessor
á bráðum 25 ára læknakennara-
afmæli. Hann var skipaður kenn-
ari viS læknaskólann 30. mai 1894
frá 1. júlí s. á. Afmæli'ö er því I.
júli, en er rangiega og af vangá
taliö 30. mai i Læknablaöinu, síö-
asta tölublaöi.
M.b. „Hermóður"
fer til Dýrafjarðar á mánudág-
inn.
M.b. „Faxi“
fer til Flateyjar og Stykishólms
í kvöld.
Hæsti dráttarmaður
á nýafstaðinni vertíð var Júlí-
us Sigurðsson frá Bygðarenda,
Reykvíkingur að ætt. Hann var
á Valtý og dró hátt á sjötta þús-
und. Mun enginn hafa gert bet-
ur á einni vertíð áður.
Það er haft fyrir satt
að Þingeyingar og Skagfirðing-
ar muni bráðlega ætla að leggja
mót með sér, til þess að útkljá
hverjir sé montnari. — Þar verður
margur háleitur! „Fram“,
A hlanpnm.
I dag kom í Vísi grein með
þessari yfirskrift eftir Víða-
vangshlaupara. Eg hafði ganiau
af að lesa greinina, sem eflaust er
eftir mann, sem uppalinn er hér
í bænum en ekki i sveit.
Eg er fæddur og uppalinu í
sveit, og kom ekki hingað fyr en
um tvítugsaldur. Gafst mér því
tækifæri til að læra að hlaupa í
sveitinni við smalamensku.
rjúpnaveiðar og ótal annað. Og
það segi eg satt, að.á þeim árun-
um hefði eg tæplega blásið úr
nös eftir spreti eins og þennan,
sem mér \irtist þó fullerfiður
þessum Beykvíkingum sem
hlaupið þreyttu. Og svo var með
marga af félögum niinum í sveit-
inni á þeim dögum, þeir gátu
lilaupið.
Man eg það, að við drengirnir
hlupum oft heimanað frá okkur
upp að S(‘li. pað mun hafa verið
svipuð vegalengd eins og inn að
ám. Ait var það upp i móti og
ein löng, brött brekka á miðri
leið. Við hlupuin þetta í cinum
spretti, og vorum aldrei móðir,
nema þegar við koinum upp á
brekku-brúnina, en sú mæði
hvarf þegar við komum á nokk-
urn veginn jafnsléttu enda þótt
við héldum sprettinum.
Og ekki þurftum við þá,
á aldri víðavangshlauparanna
Reykvíksku, að reyna fæturna
og brjóstið áður en við hlupum
af stað. Mér lá við að brosa er
cg sá þá kiausu Víðavangshlaup-
ara. Og ekki höfðum við upp-
hleypta vcgi að hlaúpa eftir, nei,
það voru holt, móar og mýrar-
drög, en engar gaddavirsgirð-
ingar höfðum við að skemta
okkur við að hlaupa yfir.
Tvisvar á dag færði eg fólk-
inu kaffi á engjarnar. f>að var
hér um bil 5 kilometrar. Kaffið
var flútt í blikkbrúsa, sem bund-
inn var á bakið. ]>á var e’g 10—
L5 vetra, fólkið margt og brús-
inn þungur. Eg skilaði þvi ætíð
brennandi heitu. Gaman hefði
eg haft af að reyna mig við
Reykvíkingana, ef eg væri eins
og á þeim dögum, jafnvel þótt
eg hefði haft hrúsann á bakinu.
Kanpakona óskast
í vor og smnar að Hesti í Borg-
\
arfirði. Uppl. á
Langaveg 38.
Sími 238.
Þakkarorö.
Innilegt þakkla'ti votta eg
undirrituð herra Jóni Kristjáns-
syni lækni, fyrir sérstakt göfug-
lyndi, sem liann liefir sýnt mér,
að ölluleyli honuin óþektri, með
því að gefa mér allar Iækninga-
tilraunir, er hami notaði við mig
3já vikna lima, og vil eg biðja
guð að endurgjalda honuni það
af ríkdómi sinnar náðar, og
siyrkja lians starf og halda bless-
un vfir hans heimili.
Reykjavík í maí 1919.
Guðrún Jónsdóttir.
Heldur finst mér það ómann-
legt, og liera vott um úrættan, að
Víðavangshlaupari þarf að reyna
að hugsa um fagrar konur og
hringsnúning þann, sem nefnd-
ur er dans, til þess að gefast ekki
upp á miðrí leið af sálarkvölum.
peir, sem eru svo taugaveiklaðir,
(hvort sem það er nú dansinn
eða annað, sem er orsökin) ættu
heldur að láta kapphlaup eiga
sig, og horí'a á þau, í hæsta lagi.
Kæru ungu víðavangshlaupar-
ar! Eg ætla nú að reyna næsta
ár eða næst-næsta að fá 2—3
stráka norðan úr landi til að
hlaupa með ykkur.
Og þá megið þið herða ykkur
hetur cn nú.
Rvik, 13. maí 1919.
Sveitamaður.
269
hún var næstum eins há og hann, — þá
gat hann ekki annað en veitt eftir-
tekt yndisleikanum, sem ljómaði af and-
litinu, umvöfðu gullnu hári, er bærðisl
hægt fyrir kvöldsvalanum. Hún. var að
gá að hvernig blómið færi og mætti þá
ósjálfrátt augnaráði lians. pá leit hún
undir eins niður fyrir sig, veikur roði
braust fram i kinnar henni og hún sneri
sér undan. —
Clive var ekki nema maður, og eins og
aðrir, sem nokkuð er í varið, dáðist hann
að allri fegurð, í hverri mynd sem hún
birtist. Og ef engin Mína hefði verið til
þá hefði hann orðið alveg frá sér num-
irin af þessari framúrskarandi fögru konu,
og jafnvel eins og ástatt var, duldist hon-
nm ekki hve hrífandi fögur hún var. Hann
hreyfði sig hálf hikandi.
„Eigum við ekki að fara ofan á járn-
brautarstöðina og vita Jivort við mætum
ekki Ghesterleigh lávarði?“ spurði hann.
Ungfrú Edith andvarpaði en samþykti
það óðara. par fréttu þau að lestin ætti
að koma innan stundar og bað Clive stöðv-
arstjórann, að vísa Chesterleigh lávarði til
veitingahússins.
Svo sneru þau hægt heimleiðis. Tungl-
ið var nýkomið upp fyrir skýjabakkann
i austrinu og fallega sveitin virtist sveip-
270 \
uð friðarblæju. petta var tilvalið kvöld
fyrir elskendur og þrastakliður úr álm-
viði einum við veginn endurómaði blítt í
hjarta ungfrú Edithar þar sem hún gckk
við lilið Clives. Að eins áð þessar sælu-
stundir vöruðu að cilifu! Him leit á hann
við og við, en þó að Clive kynni of vel
að haga sér til þess, að hann væri þur
eða ókurteis í viðmóti, þú hafði hún það
þó á meðvitundinni að tilfinningar hans
væru ekki í samræmi við hennar og það
olli henni sársauka. Og ef hann nú elskaði
liana, hvernig gat liann þá varist því að
segja henni það þarna, þegar tækifærið
var svo gott til þess, hvísla að henui orð-
unum, sem sál hennar þyrsli í að heyra.
pað kólnaði þegar á kvöldið leið. Veit-
ingakonan hafði verið syo hugulsöm að
kveikja upp í dagstofunni svo að þar var
lilýtt og notalegt. Ungfrú Edith dró lág-
an stól að arninum og hallaði sér fram
og horfði í eldinn. Clive fanst hún birtast
sér í nýju ljósi þetta kvöld. Hann hallaðist
upp að arinhyllunni og reykti yfidling.
Af og til töluðu þau sainan í lágum hljóð-
um. Rödd heiínar var þýð og næstum
dreymandi. Sjálfrátt eða ósjálfr^tt beindi
hún öllu sinu kvenlega áhrifa-afli að
honum, og sjálfrátt eða ósjálfrátt dróst
Clive undir áhrif þeirra töfra. Klukkan á
271
þilinu sló; Clive hrökk saman Og leit á
úrið sitt.
„Ghesterleigh lávarður ætti að vera
kominn hingað fyrir hálfri stundu“, sagði
Clive, „en livað tíminn er fljótur að líða“.
„Pabbi er ekki kominn enn þá“, sagði
hún, og var ekki að heyra á röddinni að
lienni félli það miður. „Eg býst við, að
við ættum að vei'a lögð af stað“.
Clive vissi það, að ef Ghesterleigh lá-
varður kænxi ekki, þá ættu þau ekki að
eins að vera lögð af stað fyrir löngu, held-
ur hefðu þau þá aldi'ei átt að fara í þessa
fei’ð. En hann kinkaði kolli glaðlega og
fór út til þess að segja William að beita
lxestunum fyrir vagninn og hjálpa honxmi
lil þess ef á þyrfti að luxlda. En vagninn
var ekki i garðinum og William sást
hvei'gi og kom ekki þó að Clive kallaöi
á lxann. En veitingakonan kom xit og horfð-
á hann undrandi.
„Voi’xxð þér að spyi'ja að þjóninum yðax*,
Iiei’ra?“ spurði hún. „ILann or farinn“.
„Farinn! Faiinn hvert?“ spurði Clive.
„Fai’inn aftur lil Lundúna, h('.rra“, svar-
aði hún. Hann lagði af stað fyrir löngu
síðan. Hann drakk hjú xnér te um nón-
hilið og sagðist þá eiga að fara með vagn-
inn til baka til Lundúna, en þið ætluðuð
að koma með lestinni“.