Vísir - 10.06.1919, Blaðsíða 5

y isifi
[10. júni 1919,
Tilboð óskast.
facobsen I ion
Bæjarstjórn Feykjavíkur hefir 1 hyg ju
aö kaupa einaeöatværbifreiöar-slö'kkvi-
dælur, aöra meO.. sjálfheldu tiga, ef aö-
gengileg tilboö fá^t.
N Peir sem kynnu aö vilja selja þes4
áhöld sendi fyrir Jok júlímánaöar til-
boö meö nákvæmri lýdngu á allri gerö
véhnna, þyngd o. s. frv.
Jafnframt óskast tilboö um sölu á
bifreiö til sjúkraflutainga.
Borgarstjórinn i Reykjavík 23. iraí 1919.
K. Zimsen.
Ungnr og ábyggilegnr
verslunarmaður,
getur fengið atvinnu við matvöruverslun hjer í bænum. Umsókn
mað iaunakröfu 1 Iokuðu brjefi, leggist inn á afgreiðslu „Vísis“
fyrir 12. þ. m., merkt „Matvöruverslun“.
I. W. laGobsen I lon
Timbui verslun
Stofnuð 1839.
Símnefni: Granfuru. Kaupmannahöfn C.
New Zebra Code. Carl Lundsgade.
Selnr timbnr i stærri 09 smærri sendingnm frá
Kanpmannahöín.
Einnig heila skipsfarma frá Svþjóð
Að gefnu tilefni skal það tekið fram, að vér höfum
engan ferða-umboðsmann á íslandi.
Biðjið um tilboð. — Að eins heildsala.
V átryggingarfóiögin
Skandinavia - Baltica -- National
Hlntafé samtals 43 miljónir króna.
Islands-deildin
Trolle & Rothe h. f., Re.i kjavík
Allskonar sjó- eg stríðsváiryggingar á skipum ogvör-
um gegn lægstu iðgjöldum.
Oí'annefnd félög hafa athent íslandsbanka 1 fteykja-
vik til geymslu:
hálfa miljón kr óna,
sem tryggingarfé fyrir skaðabótagreiðslum. FljiSt og góð skaða-
bótagreiðsla. Öll tjón verða gjörð upp hér á staðnum og félög
þessi hafa rarnarþing hér. Bankameðmæ i: íslandsbanki.
317
nár eða rauður sem hlóð. „Fékstu það
aldrei!“ hrópaði hann. „Mína! liver endur-
sendi það þá, ha? Tibby! lia?“ Hann nísti
tönnum og varð eldrauður í andliti.
Hún þagnaði um stund, svo leit hún á
hann. „Mér þykir vænt — vænt um að
þú skrifaðir“, sagði hún svo lágt að varla
heyrðist. „Eg hélt — hélt, að þér hefði
snúist hugur. Auðvitað var þér það líka
frjálst. pað var — var samningur með
okkur — eins og þú manst. pú varst al-
veg frjáls — alveg, og eg hélt--------“.
„pú gerðir mér voðalega rangt til!“
hrópaði hann í angistarróm. „Ó, Mina,
vissirðu ekki að eg elskaði þig, að mér
mundi aldrei snúast hugur?“
Roðinn liljóp fram í andlit hennar, svo
fölnaði hún; hún tólc sýnilega' út sárar
kvalir. „Eg — eg vissi ekki. pú komst
aldrei, eg sé nú livers vegna þú elcki
komst. En þá — þá virtist eins og þú —
vildir ekki — eins og þig hefði iðrað —
„En nú skilurðu!“ sagði iiann næstum
því höstugur. „pú veist nú, að eg var eklci
sá — sá óþokki, sem þú hélst mig vera.
Símskeytið mitt og hréfið skýrði fjarveru
mina. Ó, Mína, gastu ékki treyst mér of-
urlítið lengur, beðið?“
Hún hristi höfuðið. „Eg vantreysti þér
ekki, en þcgar ekkert lieyrðist frá þér,
318
engin skilaboð komu, og cg fékk að vita
að þú stæðir mér miklu ofar — —
Hann stundi og greip fram i hásum
rómi: „Eins og það kæmi málinu við.
Og það var Tibby, sem tók við símskeyt-
inu og endurscndi bréfið. Guð fyrirgefi
henni; hún hefir eyðilagt líf mitt. Og þú
— Mína æ, segðu, að þú hafir eklci gleymt
mér“.
Hann þagnaði og hrökk við yfir svipn-
um í augum hennar. „Ó, nei, nei!“ stundi
hún, „en það ert þú sem hefir gleymt.
— Ungfrú Edith —!“
Hún roðnaði og horfði á liann með á-
sakandi augnaráði. Clive stóð og starði á
hana, örvinglaður, ráðþrota. Mína leit
undan eins og hún þyldi e'kki að liorfa á
kvalasvipinn í andliti hans.
„Ungfrú Edith! Ef þú vissir —“, sagði
hann í hásum rómi.
Mína sneri sér undan. „Eg — eg er ekki
að ásaka þig“, sagði hún með lagri, titr-
andi rödd. „pú varst frjáls. Ó, eg get ekki
sagt meira, eg verð að fara, þau sakna
mín. Eg er hrygg, nei, eg er glöð yfir því,
að við skyldum hittast, yfir þvi að þú
skrifaðir og yfir því, að þér liafði þá ekki
enn snúist liugur“. Tárin stóðu í augum
hennar, en hun herti sig upp og hélt á-
fram. „Eg er glöð yfir því, að geta hér
319
eftir hugsað til þín án sársauka — án
blygðunar. Eg gleymi aldrei allri þeirri
góðvild, sem þú hefir sýnt mér, og get
aldrei endurgoldið hana, og eg óska þér
allrar hamingju“.
„í guðs bænum, farðu ekki“, bað hann.
„Eru þetta þín síðustu orð, eigum við þá
að skilja fyrir fult og alt? Farin, farin!
Hvað get eg sagt?“
Já, hvað gat liann sagt? Hann gat á-
reiðanlega ekki farið að segja Minu, að
hann hefði leiðst út í að trúlofast ungfrú
Edith fyrir óviðráðanleg atvik.
Hún þagði stundarkorn, svo sagði hún
alvarlega:
„Já, eg vona, að við sjáumst ekki fram-
ar. í gærkvöldi varð mér svo mikið um
að sjá þig, það kom alt í einu svo óvið-
húið, eins og flóðbylgja — að — að —
en þa kemur ekki oftar fyi-ir. Eg held að
eg verði nú rólegri þar sem eg hefi séð
þig“.
petta varð honum um megn, og hann
hrópaði í örvæntingu: „Við megum ekki
skilja, Mina. Eg get það ekki! Guð hjálpi
mér eg er fjötraður og reyrður eins og
þræll, en þó er það ékki enn orðið of seint
að ánúa aftur.“
Hann liafði gripið um liönd hennar og
dregið hana að sér. Hún lokaði augunum