Vísir - 01.05.1925, Blaðsíða 3

VÍSIR
Föstudaginn, 1. maí 1925.
ÚTSAIAN
Nokkrir saumaSir púSar, dúkar ;
og veggíeppi, verSur selt mjög ódýrt j
næstu daga. — ÁteiknaSir kaffi- ]
dúkar og fieira verSur einnig selt !
meS miklum afslætli. BókhlöSust. 9.
Hnsverk.
GóS stúlka óskast til inniverfca
írá 14. maí.
¥ 0 M
Símar: 448 og 1448.
| Mag&sin áu Irð.
Eftirtaldar vörur eru hvergi
í ódýrarií bænum: Handk'æða-
dregill frá 1,25. Tvisttau frá
1,45, Gardínur, mikið úrval.
Slitíataeíni
tvíbreiít, sérlega gott á 4,00
pr. meler. Molskinn, fjórir
litir. Gheviot í drengjaföt, b^st
í bænum hjá okkur.
ritoiðiis
Sími 1498.
Hefi ávait fyrirliggjandi fleslar
málningavörur
Einnigfy.ir listmálara.
Málarinn
Bankastræti 7. Sírri 1493.
} Ekkert strit
Aðeins litil suða
Eð isiðl |ii er iai lireiit
Og athugið íitina í mislitum
dukunum, hve dásamlega skær-
ír og hreinir þeir eru, eftir litla
guðu með þessu nýja óviðjafn-
---. anlega þvottaefni. -
FLIK-FLAK
Gaman er að veita því athygli, meðan á suðunni stendur, hve greiðlega
FLIK-FLAK íeysir upp óhreinindin, og á eftir munu menn sjá, að
þræðirnir í dúknum hafa ekki orðið fyrir neinum áhrifum.
FLIK-FLAK er sem sé gersamlega áhrifalaust á dúka og þeim óskaðlegt,
hvort sem þeir eru smágerðir eða stórgerðir. par á móti hlífir það
dúkunum afarmikið, þar sem engin þörf er á að nudda þá á þvotta-
bretti né að nota sterka blaUasápu. eða sóda.
Aðaius litii suða, og óhremmdiu leysasfi alveg upp.
Jafrvvel viðkvænmstn litir þola
FLi.K FLAK-þvottion. Sérhver mis-
litur sumarkjóll eða lituð msnsétt
skyita kemur óskemd úr þvottinum
FIIK FI.AK algerlrga éeksðlegt.

FLI
Fæst i heildsölu hjá
oímar 890 & 949. Reykjarík.
FLAK
QRIMUM AÐURINN.
„Eigum við þá ekki aS leggja af sta'ð og
halda til Briissel?“
„ViS getum þaS ekki. Eg hefi engan hest?“
„pú hlýtur aS geta leigt þér hest.“
„Ekki í þessari borg.“
„Eg verS aS ná háttum í Brússel," mælti
hún af ákefS.
„Eg er hræddur um, aS þaS sé ógérningur,
hvaS sem öðru líSur. peir, sem hér ráSa lögum
og lofum í borginni, vildu ekki leyfa okkur
inngÖngu, eins og þú manst, en nú vilja þeir ekki
leyfa ckkur útgöngu."
„En það nær ekki nokkurri átt,“ svaraði
hún, „það er óhæfa! . . . .“
„Óhæfa, eins og þú segir, frú mín,“ svaraði
Mark brcsandi, ,,en treystir þú þér til að klifra
yfir bcrgarmúrana?"
„HvaS er þetta! “
„Eg er hræddur um, aS það yrSi eina úr-
ræSið, ef þú vildir í raun og veru komast til
Brússel í kveld .... en þó að viS hættum á
það, gæti svo farið, að þeir næSi ckkur.“
„Ætlar þú þá, herra minn,“ sagði hún og
reyndi að sýnast svo róleg sem henni var unt,
„að tejja mér trú um, að við verSum að vera
nætursakir •—■ hér?“
„petta er fallegasta borg ....,“ sagði hann
til reynslu.
„Getum við þá ekki lagt af stað áleiðis til
Brússel?“
„Ógerningur. UmsjónarmaSurinn í Dender-
mcnde hefir neitað aS leyfa okkur að fara úr
borginni fyrr en við höfum fært fullar sönnur
á, að við séim hvorki njósnarar prinsins af
Óraníu, né sendiboðar Englands-drotningar.“
„pú hefðir átt að sjá um það, herra minn,“
svaraSi hún þóttalega, „að öll vegabréf okkar
væri til taks. petta er afskaplega smánarlegt
cg óþægilegt contrefemps.“
„Eg vissi ekki, hvað það héti á frönsku, frú
mín,“ svaraði liann mjög góSiátlega, „en veit,
að orSiS muni tákna eitthvaS óþægilegt ....
þér til handa.“
Hún reyndi aS horfast í augu við hann, án
]?e?s aS roðna við, cg hún hefði getað grátið
af gremju, þegar hún sá, að meiri gáski var
í augnaráði hans en nokkuru sinni áður, síðan
á brúðkaupsdegi þeirra,"
„Eg þykist vita,“ mælti hún hægt, „að þú,
herra minn, hafir, af ásettu ráði, komið
okkur í þessa klípu. pú hafðir engin vegabréf,
af ásettu ráði, — þú fórst að deila við undir-
fcringjann af ásettu ráði, og þú hefir, af ásettu
ráSi, erSiS þess valdandi, að för mín yrði dval-
in í þessari borgar-ómynd . . . . “
„petta er fallegasta borg, frú mín,“ mælti
hann hinn rólegasti, „kirkjan er 300 ára göm-
ul .... og Klæðahöllin . .. . “
„Og nú ert þú ósvífinn,‘“ mælti hún reiðu-
lega,
„Ósvífinn,“ mælti hann stillilega, þó að
gamansemin skini enn úr augum hans, „ósvíf-
inn, af því að eg fæst ekki til að telja þetta
ógæfuefni? En hvernig ætt; mér að koma þaS
til hugar, þegar það verSur til þess, að eg fái
að vera eitt kveld með þér einni?“
„pú hefSi getaS veitt þér það í gærkveldi, og
hlíft mér við mikilli lægingu," svaraSi hún af-
undin.
„Eg var flón í gærkveldi, frú mín,“ svaraði
hann. „Nú er eg orSinn ráðsettari."
„HvaS hefir breytt þér?“
„Augnablikin, sem við vorum saman í borð-
stofunni í gærkveldi."
Hún svaraSi engu, en þótti vænt um, að birtu
var farið að bregSa til muna. í arinskotinu, þar
sem þau sátu, var nálega engin birta, nema
bjarminn af glóðinni. í sömu svifum kom dap-
ureygða konan inn í veitingastofuna, með lampa
í hendi, sem hún lét á borðið. Hún virtist skilja
þaS, — af þeirri eðlisgreind, sem gefin er hverri
konu,' — að hinn göfugi gestur og kona hans,
kærði sig ekki um.aðþeimværigertónæði. Anna-
tíminn í veitingastofunni var ekki enn kominn,
en innan klukkustundar var von á hermönn-
um þeim, sem voru ekki á verSi, og versluar-
mönnum, sem þá hefði lokið störfum sínum.
En þessa stundina var mannlaust þar inni, og
þegar blessuð gamla konan hafði gengiS svo
frá lampanum, að skuggi félli á arinskotiS, þá
læddist hún á tánum út úr stofunni.
§ 2-
Nokkurar tnínútur liðu, áður en Lenóru tókst