Vísir - 02.12.1928, Side 6

Sunnudaginn 2. des. 1928
VlSIR
áfengið útflutt frá Englandi,
pkki að fá J?að innflutt her.
Ennfremur er svo að sjá, sem
vetrarforðinn af þessari vöru sé
nauðsynlegur, að eins álitamál,
hvort heppilegra sé að birgja
sig upp í eitt skifti fyrir öil, eöa
fá hann smátt og smátt.
pá er það nauðsynin sú, að
hressa á áfengi skipshöfnina í
vetrarfrostum, einkum við neta-
bætingar. Ekki er það bygt á
reynsiu þeirra, sem í mestar
svaðiifarir hafa lagt, heim-
skautafara eða annara slikra, að
það sé nauðsynlegt. Er þá þetta
áht bygt á reynslu? pað hefði
án efa gert framburð skipstjóra
sennilegri, „gert það hklegra“,
að hann væri réttur, ef það
hefði orðið upplýst með fram-
burði skipsliafnar, að þetta
væri venja, að hressa menn á
sterku áfengi í vetrarfrostum.
En auðvitað kom þá lika til
mála, hvernig það sterka áfengi
hefði verið fengið.
Alt er þetta órannsakað. pó
þykir hæstarétti ekki „full
ástæða“ til að vísa málinu heim.
„Mbl.“ fullyrðir og marg-
endurtekur þá staðhæfingu, að
Jóni Högnasyni hafi „aldrei
dottið í hug“ að selja eða veita
fyrir borgun einn dropa af
áfengi. Hvernig veit það, hvað
manni „dettur í hug“? Var það
svo mjög i vitorði með lionum,
að það geti jafnvel fullyrt, livað
honum „datt i hug?“
Vinsældum Jóns Högnasonar
er mjög á lofti haldið í „Mbl.“
En hvað koma þær þessu máli
við? Eiga ekki lögin að ganga
jafnt yfir alla, hvað sem vin-
sældum líður?
L. F. segir: „pað má aldrei
setja nokkur lög, sem hafa það
markmið að refsa saklausum
mönnum.“ petta tel eg fyllilega
rétt. En eg vil jafnframt mót-
mæla því, að áfengislögin séu
sett með það markmið fyrir
augum. Hitt er markmiðið, að
sem fæstir sekir sleppi við refs-
ingu.
' Eg sé, að hæstiréttur byggir
dóm sinn á „hinu ákveðna,
fortakslausa orðalagi í upphafi
2. liðs 27. gr. áfengislaganna,“ i
og muni hann því ekki leggja
sömu merkingu í orðið „sann-
ist“, eins og Jóh. Jóh. bæjarfó-
geti gerði, og áður er að vikið.
Hefi eg að vísu ástæðu til að
ætla, að hæstiréttur hafi ekki
æfinlega haldið svo fast við bók-
stafsmerkingu laga, sem hann
hér virðist gera. En út i það
skal eg ekki fara að sinni. Að
eins vil eg vekja athygli á þvi,
að sakborning hefði ekki verið
stórum betur borgið, þótt
sams konar orðalag hefði verið
nolað hér, eins og Jóh. Jóh. og
Jón porl. vildu viðhafa í 1. gr.:
„Bendi allar líkur til þess að“ o.
s. frv., því að rannsóknardóm-
arinn segir, að hann (sakborn-
ingur) hafi ekki getað gert það
líklegt, hvað þá heldur sannað,
að áfengið hafi ekki verið flutt
inn til sölu eða veitinga fyrir
borgun.
pað er hverjum manni aug-
Ijóst, að grein „Mbl.“ 15. þ. m.
er innblásin af andúð gegn
áfengislögunum, í þeim tilgangi
rituð að gera „hvell“. Stóryrðin,
staðhæfingarnar, skírskotunin
til vinsælda Jóns Högnasonar,
villandi frásögn um dómsástæð-
ur í undirrétti o. fl. bendir ein-
dregið í þessa átt. Mér er mjög
óljúft að ræða alvarleg mál á
slíkum grundvelli; hugsaði eg
því ekki til að svara þeirri grein
sérstaklega, og má hver sem vill
lá mér það.
Öðru máli er að gegna um L.
F. Aðstaða hans er þannig, að
almenningur hlýtur að taka
allmikið tillit til bans, og sé því
sjálfsagt að ræða við hann þau
atriðifmáls, sem skiftar mein-
ingar kunna að vera um. Enda
er ritháttur hans yfirleitt á þann
veg, að vel má við una. Eg hefi
bent á nokkuratriðií greinhans,
þar sem mér virðist hann hafa
farið skakt með eða ofmælt. Eg
tek mér hans orð í munn: „Eg
get ekki hugsað mér annað“ en
að þetta sé „athugaleysi“ að
kenna, því þótt eg viti að L. F.
sé andbanningur, geri eg ein-
dregið ráð fyrir því, að hann
láti aldrei leiðast til að ræða
þetta mál né önnur öðruvisi en
með fullum rökum og skyn-
semd. Eg skal enn bæta því við,
að mér finst orðunum „píslar-
vottur“ og „jústismorð" vera
ofaukið í grein L. F. Eg hefi
Vantar* yður
föt eÖa fpakka?
Farið þá beina leið í Vöru-
húsið og spyrjist fyrir um verð
og athugið vörugæðin.
Vöruhúsið hefir besta, mesta
og ódýrasta úrvalið af fötum
og frökkum
J?að kostar ekkert að skoða
vörurnar.
Biðjið vm
Elite
eldspýtup.
Fást í öllurn verslunum.
verið að leita í þeim orðabók-
um, sem eg hefi við hendina,
en hefi ekki getað fundió þær |
skýringar á þessum orðum, |
sem eigi við það mál, er hér um
ræðir.
Út af niðurlagsorðunum í
„Mbl.“-greinni 15. þ. m. skal
það tekið fram, að mér vitan-
lega telur enginn templar að i
áfengislöggjöfin sé komin i við-
unandi horf her hjá oss og sist
af öllu geta „ofstækisfullir“ i
bannmenn htið svo á. En hitt ;
er jafnvist, að augu manna
víðsvegar um heim eru sifelt
meira og meira að opnast fyrir
því, að það sé þjóðunum hfs-
spursmál ' að áfengislöggjöf
landanna komist i -það horf,
sem templarar berjist fyrir. Og
án þess að eg liafi sérstaka
löngun til að „hrella“ Mbl.,
verð eg þó að tjá því þá sann-
færingu mina, sem bygð er á
allmikilli þekkingu, að þess
muni ekki verða svo ýkja langt
að bíða, að það takmark náist,
jafnvel ekki lengra en svo að
bæði eg og „Mbl.“ kynnum að
geta lifað þangað til — með
„skikkanlegri“ meðferð.
Rvík, 26. nóv. 1928.
Sigurður Jónsson.
S veskj up
801
90!
|90 — |100
-Ný uppskera -
I. Brynjólfsson & Kvaran.

Lansasmiðjnr
steðjar, smíðahamrar og smíðatengur.
Klappajpstig 29.
VALD. POULSEN.
Siml 24.
Vi Leverei*

Transmisjoner, Pumper, alle slags, Drivremmer, Transport-
remmer, Kamelhaarremmer for Sildeoljefabrikker,/ Armatur,
Skinnemateriel, Sikteduk, Kjætting og Ankere, Luftverktöi,
Luftkompressorer, Verktöimaskiner, Verktöi, Begerverk, Kjede-
transportörer, Heisespil, Kraner, Baatmotorer, Stationære mo-
torer, Dampmaskiner og Dampkjeler. —
X
G HARTMAHN V
p. boks I. OSLO, Norge. o/\
Sækketvistlœrred.
u t'arti svært, ubleget, realiseic.s nnndst 20 m.
Samme Kvalitet 125 cm. bred 96 Öre pr. m. Ubl. Skjorter 200
Öre i lille og Middelstörrelse, stor 225 öre, svære uldne Herre-Sok-
ker xoo öre, svært ubl. Flonel 73 cm. bredt 65 öre p. m. Viske-
stykker 36 öre, Vaffelhaandklædur 48 öre, kulörte Lommetörklæ-
der 325 Öre pr. Dusin. Fuld Til.iedshed eller Pengene tilbage. —
Forlang illustreret Katalog. Sækkelageret, Sct. Annæ Plads 10,
Köbenhavn K.
48 0re.
síXXSíSOtÍÍSÖÍSíSMíJÍÍÍÍÍXÍOÖÖíXiöööjS
Brunetryggiogar
Simi 251.
Simi 542.
ÍUOÖÖÖÖÖOAJAJAJÖÖAXXJOÖÖOÖDÖÖA
G UmxnlstlixiplajF
«ra btnix til É
FéUgtprentamiSjiuud.
VmidaSir og édýrir.
FRELSISVINIR.
hálftæmd, stóð á borSinu og aúk þess sex glös. Voru tvö
þeirra aÖ eins tæmd til hálfs. Það var vandalaust að geta
sér þess til, hverir drukkið hefðu úr fimm af glösunum.
En Mandeville hugsaði sem svo, að einhver af foringjun-
um á „Tamar“ hefði verið sjötti í hópnum.
Thornborough var hár maður og beinvaxinn, klæddur
bláum einkennisbúningi með hvitum bryddingum. Hann
leit spyrjandi á gestinn. 1
„Jæja, hvers vegna eruð þér hingað komnir á skipsfjöl
til mín ?“
„Mætti eg spyrja: Hefir lir. 'Harry Latimer komið um
borð í „Tamar“ í morgun?“
„Já, hann hefir verið hér. Iivers vegna spyrjið þér um
það ?“
„Eruð þér kunnugir honum?“ spurðí Mandeville.
„Eg? Hvernig ætti eg að vera kunnugur honum? Hann
er einn. af auðugustu mönnum í nýlendunni — það er alt
og sumt sem eg veit. Það er öllu líklegra, að þér séuð
kunnugir honum.“
„Það er eg líka. Þess vegna spurði eg yður um þetta.
Hvert var erindi hans hingað?""
Thomborough varð hissa. „Hver fjárinn —! Hvert
erindi, spyrjið þér. Hr. Mandeville — Hvað eiga þessar
spurningar yðar að þýða?“
„Þessi hvolptjjr — þessi Latimer — er uppreisnarmað-
ur, sannur að sök. Hann er afar háskalegur. Æsinga-
maður! Hann breiðir út uppreisnarkenningar og hug-
myndir stjórnleysingja. Auk þess er hann fífldjarfur
njósnari. Þetta er ástæðan! Það var vegna þess arna,
að eg spurði yður, hvert erindi hann hefði átt um borð í
„Tamar“ 1“.
Thombcrough hló. „Eg get fullvissað yður um, að
heimsókn hláns átti ekkert skylt við njósnir!“
„Það gæti þó hugsast, ■ að yður skjátlaðist, Thornbo-
rough,“ sagði hann íbygginn mjög og reis á fætur. Því
næst skýrði hann ítarlega frá þvi, sem fyrir hafði kom-
ið daginn áður. Að Latimer hefði komið til landstjórans
í dulargerfi jarðyrkjumanns og veitt upp úr honum all-
miklar upplýsingar um hitt og þetta.
Meðan hann var að segja frá þessu, tók hann bókina
af borðinu, eins og af tilviljun. Varð hann mjög undr-
andi, er hann sá að það var helgisiðabók mótmælenda.
Bókmerki úr silki, fagurlega útsaumað, héklc út á milli
blaðanna. Mandeville fletti upp bókinni og rakst fyrst
á helgisiðina við hjónavígslu — þvi að þar lá bókmerk-
ið. Hann fletti bókinni i hægðum sínum, cg gaf sér
meira að segja tíma til að lesa nafn eigandans á titil-
blaðinu. Þar stóð „Róbert Faversham“. Hann furðaði
sig á því, að þesskonar bók skyldi liggja á borði skip-
herrans. Hann lagði hana aftur á borðið. Thornborough
gat auðsjáanlega ekki gefið honum aðrar upplýsingar
en þær, að Latimer hefði verið úti á skipinu, ásamt ung-
frú Myrtle.
Að síðustu lagiSi aðstoðarforinginn ríkt á við Thom-
borough að vera mjög varkár um það, hverjum hann
hleypti á skipspfjöl. Mandeville kvaddi því næst og fór
ofan í bátinn, sem beið hans. Hann ætlaði sér að halda
áfram út i vígið. En þegar hann var kominn nokkrar
bátslengdir frá „Tamar“, tók hann skyndilega aðra
ákvörðun.
„Snúið við!“ skipaði hann, og því næst hreytti hann
út úr sér: „Stefnið til Charlestown 1“
Sólin helti geislaflóði yfir bæinn og sýndist hann nú
einkar-vingjarnlegur og hlýlegur. Flest húsin vom hvít
með rauðum þökum. Turnamir á kirkjum hins heilaga
Mikjáls og Filippusar teygðu sig upp í loftið, tært cg
fagurblátt.
En Mandeville var truflaður og blindaður — og sá
ekkert af þessu. Hann sá að eins litla, hvíta og granna
konuhönd. Var hvítur hanski úr silki dreginn á hönd-
ina, en gat þó ekki hulið til fulls fagran gullbaifg, er
glóði á einum af fingrunum.