Vísir - 23.09.1934, Blaðsíða 6

Sunnudaginn 23. sept. 1934,
VlSIR
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!IIIIl!III!llll!llfilllllIifi!lHlllimiillili!II!!i!iyii
Ávalt fyrirliggjandi birgðir af veggfóðrunarstriga
(olíulausum) við lægsta heildsöluverði.
Ennfremur þéttur strigi til húsgagnafóðrunar.
| MÁLARINN. |
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinl
um víð fyrirligg-
jandi.
Jóh. Ólafsson & Co.
Simi 1630.
sBS
verSur þeim innilega kær. GuSs-
hús veröur þeim manni kært, sem
skilur aö þar kemur hann á GuSs
fund — á fund hins elskulega og
góða Guös.
Menn þurfa eíkki a'ð ganga i
kirkju til þess a'S koma á Guðs
íund, segja menn. — Þetta er satt,
menn geta fundiö Guö alsta'Sa'r.
---Ástvinir þurfa ekki heldur aS
hafa stefnumót á neinum sérstök-
um stað. Þeir geta fundist viös-
vegar á götum borganna, í sam-
komuhúsunum og í heimahúsum,
og þeir geta veriö í huga hvors
annars alla tíö. Samt hafa ástvin-
ir oft fundið þaö einkar hentugt
til þess aö efla ástir, aö velja ein-
hvern sérstakan staö til funda, ein-
hvern fallegan staö, annað hvort
hjá fossi, eöa í listigaéði eöa á ein-
hverjum öðrum frábrugðnum staö.
— Þar hafa ástvinir oft fundist
vikum saman, eða jafnvel mánuð-
um og árum saman, og staðurinn
hefir æfinlega orðið þeim kær. —
Sömuleiðis veröur Guöshús þeim
manni mjög kært, sem getur til-
einkað sér þann skilning á kirkju-
göngu, að kirkjan sé hinn sérstaki
og útvaldi staður, þar sem hann
hafi stefnumót með sínum elsku-
lega góða Guði. Hann fer ekki í
kirkju aðeins til þess að hlusta á
söng og ræðu, heldur líka til þess
að hugsa og hvíla anda sinn í nær-
veru ástvinarins besta. Hann fer
einnig til þess að gera þann heim
heilnæmis voldugri, sem skapast
þar, sem margar sálir eru samstilt-
ar í nærveru Guðs og sannri and-
legri tilbeiðslu. Með því verður
hann skapandi kraftur í myndun
guðsríkis á jörðu.
Jdn Engllberts málari.
—o—
Hvort sem íslenskir málarar
verða kallaðir fotograffar eða
ekki, þá er víst eins mikill munur
á að vera málari eða ekki málari.
Jón Engilberts er fyrst og fremst
málari, hann vinnur með tilfinn-
ingunni, og sýnir listform sem
málari, en ekki fotograf, af þeirri
einföldu ástæðu að hann gerir mun
á að vera fotograf og málari. —
Jón Engilberts er málari af því
hann vill vera það — og hann get-
ur, af því að hann á óbilugan vilja
og skilning á hinni stóru gagn-
stæðu sem málverk er, og ekki eitt-
hvað annað. —
Jón Engilberts vinnur fyrst og
fremst út frá tilfinningu á sinn
myndflöt, í þeirri upphrópun af
litum skýlir hann tilfinningunni á-
berandi — svo hún sést ekki vel
fyrst nema við nánari kynningu
— einungis framúrskarandi list-
gáfaðra sýningargesta. Jón Engil-
í slátrid.
Rúgmjöl, ísl. og danskt,
Kryddvörur, allsk.,
Lauk, mjög góðan,
Rúsínur,
Salt, fín og gróft,
Slálur-saumgarn.
Verðið hvergi lægra.
Versl.
æ
í£t
a/b. B. A. Hj ortlx & Co.
Stockliolm.
Prímnsar.
Skrúflyklar og tengnr.
Lngtir.
Aðalumbod fypip ísland
Þdrðar Sveinsson & Oo
Reykjavík.
Af hverjn
nota [leir, sem
hesta [lekk-
ingn hafa
á vörum ttl
hökunar
ávalt
Lillu-hDkÐnardropa?
Af því að [ieir reynast
bestlr og drýgstir.
Nýtískn
mnnstnr,
Skínandi góð verk. Bestu hlutir til tækifærisgjafa, eins og allir
sjá. — Best úrval hjá
Jöni Sigmundssyni,
gullsmiði, Laugaveg 8. Sími 3383.
Hafi saltið orðið fl®§ bragð/aust Í|im getur það ekki verið filllllllllllllllllllllllilllllllllllllllll III • \ tm flTlr' asS&s gll \ !VXv^Y'--' f 181 um jj mm
ligPS |iii ÍÍeH j: ^ jii ■ iSíÍ: mtm II
berts er svo fágætur, sem málari,
að fjöldinn ætti að kynna sér hann,
því vel 'gæti verið að i öllum þeini
stóra hóp. manna — sem við lífs-
skilyrði fást — fyndust menn nieð
uppruna sem leiddu til réttra tak-
marka í einu ög öðru, því list Jóns
Engilberts er nljög djörf og hrein-
skilin. Þar er ekki þokuvæl'ósýni-
legra fjarlægða eða villuijós fálm-
andi, óþroskaðs geíiþótta — held-
ur uppbygður stíll úr samsteypu
margra skóla — margra ætta þar
setn menningin hefir verið.
Diskos.
MUNAÐARLEYSINGL
„Sumir fást við jarðyrkju“, svaraði konan. „En
meiri hlntinn hefir atvinnu í verksmiðjum herra
01ivers“.
„Eru nokkrar konur í vinnu hjá herra 01iver?“
spurði eg.
„Nei“, svaraði konan,
„Hvað gera þá stúlkurnar í þessum bæ?“
„Svei mér ef eg veit það“, svaraði konan. — „Þær
bjarga sér svona eins og best gengur. Fátæklingar
verða að sælta sig við lítið“.
Mér virtist konunni vera lítið um spurningar mín-
ar gefið og návisl yfirleitt. Eg reis því úr sæti mínu
eftir litla stund og rölti út á götuna.
Eg hirti ekki um, að leila frekara fyrir mér í bæn-
um. Þarna var alt fátæklegl og sóðalegt og konan
hafði verið leiðinleg og jafnvel liálf-önug, er hún
sá fram á, að eg mundi ekki skifta neitt við liana.
— Eg hélt nú áfram eftir veginum og nam eklci
staðar við hús þau, sem fyrir mér urðu. — Þárna
var kirkjan með hinum háa turni, sem eg liafði séð
ofan af hæðinni, og þarna var lílið, snoturt hús í
vel hirtum garði. Mér datt nú í hug, að eg hefði
einhverntíma heyrt þess getið, að þeir, sem ókunn-
ugir væri, peningalausir eða enga ælti að, gæti æfin-
lega snúið sér til prestanna með von um hjálp eða
liðsinni.-----Eg lók því það ráðið, að ganga heim
að liúsinu og berja að dyrum eldhúsmegin. — Göm-
ul kona kom út og spurði eg hana, livort þetta væri
prestsetrið.
„Já“, svaraði konan.
„Er presturinn heima?“
„Nei“.
„Er hann ekki væntanlegur innan skamms?“
„Nei, liann er á ferðalagi“.
„Fór hann langt?“
„Ekki mjög langt -— eillhvað þrjár mílur. —
Faðir lians andaðist skyndilega, og hann varð að
i'ara. Hann fór til Mansch-End og kemur líklega
ekki aflur fyrr en eftir hálfan mánuð“.
„En frúin? — Hann er kannske ókvæntur?“
„Já. — Og hér er enginn nema liún — eg meina
ráðskonan“.
Mér var ómögulegt að fá mig til þess, að hiðja
gömlu konuna um neitt. — Eg var eklti svo langt
leidd enn þá, að eg væri farin að sníkja. — Eg
kvaddi og ranglaði af stað.
Skömmu eftir sólariag kom eg að húsi einu og
sat bóndi fyrir dyi'um úti og borðaði kveldmatinn
sinn. Án þess að gera mér í raun og veru ljóst, hvað
eg ætlaðist fyrir, nam eg staðar og mælti:
„Mætti eg biðja yður að gefa mér ofurlitinn brauð-
bita — eg er svo hungruð?"
Hann liorfði á mig litla hríð og mælti ekki orð
frá vörum. — Svo slcar hann væna sneið af brauðinu
og rétti mér. Eg tók við gjöfinni fegins hendi, þakk-
aði fyrir og liélt leiðar minnar. Þegar eg var komin
í hvarf, settist eg niður og át brauðið. —
Eg bjóst alls ekki við því, að fá neinstaðar þak
yfir liöfuðið um nóttina. Fyrir því reikaði eg út í
skóg og hafðist þar við til morguns. Um venjulegan
fótaferðartíma byrjaði að rigna og rigndi allan þann
dag ti-1 kvelds. Og hvorki sá til sólar þennan dag né
hinn næsta. Eg ráfaði meðal manna allan daginn
og hað uni atvinnu, en hvergi var neitt að hafa. Á
einum stað sá eg litla stúlku með graut í fati eða
fötu. Hún var á leið út í svínahúsið.
' „Gefðu mér ofurlítið af grautnum, litla stúlka“,
sagði eg bænarrómi.
„Mamma!“ kallaði litla stúlkan. „Hérna er fátæk-
lingnr, sem hiður mig að gefa sér grautinn.“
,Sé það betlari, þá gefðu honum grautinn. Svinið
kemst af án hans,“ svaraði rödd inni í húsinu.
Barnið livolfdi úr grautarfatinu í lúkur mínar. Eg
hefi sjaldan borðað mat, sem mér hefir þótt betri.
Eg reikaði inn á götuslóða og tók mér hvíld. Og
þar var eg, þegar rökkrið færðist yfir. —