Vísir - 29.03.1936, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
J)emantshringurinn
Smásaga
eftír Timne Rosenkrantz.
Það var seint um kveld.
Mér liafði verið boðið lil kvöld-
verðar hjá ágælu fólki í Brook-
Iyn, en þessi kvöldverður hafði
orðið svo langdrægur, að nú var
eg orðinn liræddur um, að eg
kæmist aldrei heim. >
En guði sé lof, kvöldverðin-
um lauk þó um síðir — en þá
var líka komið fram yfir mið-
nætti! Eftir að eg hafði launað
gestgjöfum mínum með
því að koma þeim í háttinn
(þetla er amerísk kurteisi)
liélt eg heimleiðis.
Þetta liafði annars verið
ágætur miðdagur........
Eg keypti farseðil é Jay StrUt
járnbrautarstöðinni, því þaðan
gat eg farið með neðanjarðar
lestinni heim til mín í New York
City.
Eg varð að fara undir yfirborð
jarðar til að bíða eftir lestinni.
Þar niðri var töluvert skugg-
sýnt. Eftir kl. 12 minkar um-
ferðin og þá er nokkuð af ljós-
unum slökt, til að spara raf-
njagnið.
,Á biðstofunni var engin
hræða, svo eg tylti mér niður á
hekk og byrjaði að raula fyrir
munni mér: „Hve liöndin þin
litla er helblá og köld.“
Tíminn leið. Alt var hljótt,
og lestin kom ekki. Eg hélt
varla höfði fyrir svefni og var
farinn að róa fram og aflur. En
alt í einu var einhver, sem þreif
í mig, svo eg stökk upp eins og
eg hefði sest á teiknibólu. Fram-
an við mig stóð risavaxinn
negri og var alt annað en
frýnilegur. Eg kynti mig
kurteislega og sagði honum
síðan, að eg væri nú í Sjúkra-
samlaginu svo liann hefði ekk-
ert upp lir því að berja mig.
Einnig sagði eg honum, að eg
væri frá Danmörku, og að fjöl-
skyldu minni liði eftir hætti vel.
En alt þetta virtist ekki hafa
nokkur áhrif á dólginn, og ekki
var liann einu sinni svo upp-
lýstur að geta sagt lil nafns síns.
Hann skólc bara framan í mig
stóran, svartan hnefann og á
milli fingranan sá eg glampa á
eitthvað gylt.
j „Fimm dollarar“, var það
eina, sem liann sagði. Nú var eg
ekki lengur syfjaður. Eg skim-
aði í allar áttir lil að vita hvort
ekki væri einliver, sem sæi til
okkar — en það var eklci. Við
vorum tveir einir!
„Fimm dollarar“, endurtók
hann og glotti liræðilega. Þá
veitti eg því fvrst eftirtekt, að
hann var rangeygður og eg' liefi
altaf verið svo liræddur við
rangeygt fólk ■— því maður veit
aldrei hvort maður hefur það
með sér eða mót.
Eg freistaðist til að líla á
jietta, sem liann liafði í liend-
inni. Mér sýndist það vera slór
gullhringur með skínandi dem-
anti.
Það var svo sem enginn vafi
á því, að liann vildi láta mig
kaupa hringinn, og að Iiann átti
að kosta 5 dollara. En ég átti nú
ekki fimm dollara til, og það
var eg altaf að reyna að skýra
Í3rrir honum. Hann liorfði á
mig, eins og hann vildi bita mig
á barkann og drekka úr mér
blóðið.
„Hve mikla peninga áttu þá ?“
spurði hann birstur.
Eg taldi aleigu mína upp úr
vasanum og fann 87 cent — það
var alt og sumt. Þetta reyndi ég
kurteislega að gera honum ljóst,
meðan liann bölvaði mér í sand
og ösku.
Nú lieyrðust drunur miklar
innan úr jarðgöngunum. Það
var eins og létt væri af mér
þungu fargi. — Lestin var að
koma.
Negrinn stakk nú liringnum í
lófa minn og skipaði mér að af-
lienda sér þessa aura, sem ég
hafði: „En flýttu þér nú“, sagði
hann „það borgar sig fyrir þig,
því hringur þessi er minst 50
shillinga virði.
Eg hinkraði andartak, en þá
stakk dóninri liendinni niður i
vasa sinn, en slíkt er ekki góðs
viti í Ameríku, þar sem allar
tegundir glæpamanna hafa á sér
hlaðnar skammbyssur. Eg var
Iíka fljótur að átta mig og liugs-
aði sem svo: Betra er að kaupa
af svíninu liringinn fyrir 86
cent, cn að verða skotinn niður
eins og liundur af negra, svo eg
fleygði í hann þessu aurarusli,
sem ég liafði í vasanum.
í þessu kom lestin þjótandi,
og þegar ég taldi að mér væri
borgið ætlaði ég að virða þenna
svarta náunga fyrir mér. — En
auðvitað var bann þá allur á
bak og burt.
I mesta flýti stakk ég liringn-
um í vasa minn. Það gæti orðið
dýrt spaug ef einhver tæki eft-
ir því að ég væri að virða fyrir
mér gullhring með skínandi de-
mantssteini. Margur liafði verið
grunaður um glæp, og tekinn •
fastur, fyrir minna.
Eg staulaðist upp í lestina og
eftir litla stund var ég kominn
lieim.
Það fyrsta, sem ég gerði þeg-
ar eg kom inn í herbergis-
kytruna mína, var að draga
gluggatjöldin niður og síðan að
skoða hringinn:
Herra guð! Var þetta ekki dá-
samlega fagur hringur. Hann
var viðamikill ogþungur eins og
von var, úr skæru gulli. Til frek-
ara öryggis leit eg á stmpilinn.
Það var i lagi, 14 karata gull —
14 karata gull, maður! hugsaðu
þér bara! og stór sindrandi de-
mantur! Alt fyrir 86 cent!
En nú greip mig hræðileg
hugsun. Að vissu leyti var ég
þjófsnautur. Auðvitað liafði
þessi negra-djöfull stolið
hringnum og notað tækifærið
að koma honum af sér, á út-
lending, þegar liann var orðinn
hræddur um sig.
Eg leit aftur á hringinn, og
mér datt ósjálfrátt í liug, að
kannske liefði hinn rétti eigandi
lians borðað kvöldverð í Brook-
lyn, eins og ég — og kannske
lægi hann nú meðvitundarlaus í
myrkum húsagarði í einhverri
hliðargötunni. Eða ef til vill
hafði hann verið myrtur —
liroðalegt ránsmorð!
Eg var hræddur við þessa til-
liugsun.
Hér sal ég með verðmæti,
sem liafði verið rænt af myrt-
um manni, og þannig var ég ó-
beinlínis orðinn þjófsnautur og'
líkræningi. Eða ef liringurinn
hefði nú verið lekinn áður en
maðurinn var myrtur, þá var ég
orðinn nokkurs konar ránmorð-
ingja hilmari. Þetta var voða-
legt!
Auk þess gat þetta hafa verið
landi minn. Það búa svo margir
Norðurlandamenn í Brooklyn.
Eg vó hringinn í hendí minni.
Hvað átti ég að gera? Átti ég að
eiga hann? Ilann var að vísu
margra peninga virði, og ég
staurblankur. Mínir síðustu aur-
ar fóru í að kaupa þenna
liring, og lifið með, , af
negraskömminni. Eg blygðaðis t
mín þegar ég liugsaði um það
— efl hvað átti ég að gera?. .. .
Átli ég að geyma hringinn og
hafa hann með mér lieim til
Danmerkur. Þar mundi ég alt-
af geta fengið fyrir hann 150
krónur, kannske meira, og eng-
inn mundi nokkru sinni komast
að því, að hann væri stolinn.
Eg skammaðist mín niður
fyrir allar hellur. Þetta voru
svivirðileg heilabrot.... Ætti
ég nú ekki heldur að fá lög-
reglunni hringinn?
Þessum bollaleggingum mín-
um lauk með þvi að ég faldi
menjagripinn niður i skúffu og
fór svo að bátta. En ég gat ekki
sofnað. Þá nótt alla og daginn
eftir bugsaði ég ekki um annað
en liringinn. Eg var á gangi úti
og datt alt í einu í hug, að kann-
ske liefði vinnukonan nú orðið
hringsins vör, þegar hún tók til
i herberginu mínu. Eg hljóp þvi
lieim eins og ég ætti lífið að
lejrsa og faldi hann fram í tánni
á öðrum lakkskónum mínum.
Dagarnir liðu einn af öðrum.
Daginn út og daginn inn livarf
hringurinn mér ekld úr liuga,
Og altaf var eg að færa liann úr
stað og finna fyrir hann nýja
og nýja felustaði!
Hvað átti eg að gera?
Ef ég færi nú að fara með
liann á lögreglustöðina, mörg-
um dögum eftir að hann kom í
mínar vörslur, mundu allir
liakla að ég hefði framið glæp-
inn — myrt Dana i Brooklyn,
ef til vill kunnugan mann og
stolið af honum hringnum. Síð-
an liefði ég á allan hugsanlegan
liátt reynt að losna við liann —
en þar sem það ekki liepnaðist,
hefði mér hugkvæmst sú ein-
dæma fiflska að fáliann lögregl-
unni í von um mikil fundar-
laun. Þetta gat orðið voðalegt
mál. Mér fanst bókstaflega að
ég vera glæpamaður, maður,
sem ekki átti sér neinnar við-
reisnar von og stæði gjörsam-
lega berskjaldaður gagnvart
dómstólunum.
Alt þelta mál stóð mér svo
ljóslifandi fyrir liugskotssjón-
um, að á kvöldin gat. ég setið
svo tímum skipti á rúmstokkn-
um og séð allan glæpinn fyrir
mér, og altaf var eg þyngdar-
punkturinn í öllu saman. Negr-
inn,sem liafði selt mér liringinn,
kom varla við sögu. Sjálfur var
ég afbrotmaðurinn, morðinginn
og líkræninginn. Eg hafði myrt
landa minn til að stela af hon-
um hringnum. Eg hafði tælt
harin út í liliðargötu og f jarlægt
hann frá öllum mannaferðum.
Hann liafði verið druklcinn og
það notaði eg mér, og svo myrti
eg hann með köldu blóði.
Svona löngu seinna var eg bú-
inn að gleyma með hvaða verk-
færum eg hafði framið hryðju-
verkið. Líklega hafði eg gert það
með vindlakveikjara eða tappa-
Framh. á 4. síðu.