Vísir - 29.03.1936, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Eftir Johan Bojer.
Einu sinni var maður, sem
liafði smíðað scr liraðskíði.
Þessi skíði varð að smíða úr
Jifandi tré meðan það stóð á
rótum sínum úli í skógi. Mað-
urinn var sex jólanætur að
höggva þau, en sjöundu jóla-
nóttina lieflaði hann þau og
skar af þeim rótina, síðan spenli
hann þau á sig. Ilann þurfti
ekki annað en að hrækja aftur
fyrir sig, þá þutu skíðin af stað
og þau fóru jafnhart hvort sem
farið var upp eða niður lirekk-
ur.
Eitt aðfangadagskveld var
maðurinn ó leið heim úr kaup-
staðnum og var á sldðunum
sínum góðu.
Leið lians lá yfir liátt
f jall, og það var farið að dimma
þegar hann kom upp á fjallið.
Alt í einu heyrir hann dunur
miklar og dynki í fjallinu, svo
alt ætlaði um koll að keyra, og
skömmu seinna snarast stór
tröllkarl með flösku og gullbik-
ar í hendinni, út úr helli sínum.
„Gleðileg jól“, sagði tröllið og
nam staðar beint fyrir framan
manninn. „Gleðileg jól“, svaraði
maðurinn, þó dauðliræddur
væri. „Eg ætla bara að
gefa þér sopa af jólaölinu
mínu!“ sagði tröllið og rétti
honum bikarinn fullan af öli.
Maðurinn lók við bikarnum og
sagði um leið:
„Eg drekka aldrei öl nema með
ölbrauði“. — „Það á eg líka
til“, sagði tröllkarlinn og liljóp
inn í liellinn til að sækja það.
Þegar tröllið var komið inn
í hellinn, þá helti maðurinn iir
bikarnum aftur fyrir sig,
Nokkrir dropar féllu á skíðin
lians og þar rifnuðu upp stórar
flísar — svo sterkt var jólaöl-
ið. Þá skildi maðurinn að liann
varð að flýta sér að komast af
stað, ef hann átti að bjarga lif-
inu, liann hrækti því aftur fyrir
sig og skíðin þutu af stað. En
liann var aðeins kominn lítinn
spöl, þegar hann heyrði tröllið
koma út úr hellinum og kalla á
eftir sér: „Já, bíddu bara þang-
að til eg er kominn i galdra-
buxurnar mínar!“
Tröllkarlinn flýtti sér nú í
galdrabuxurnar og liljóp svo á
eftir manninum og það dró
bráðlega saman með þeim, þó
skíðin færu hart. Þið getið trúað
því að það var ferð á þeim! Þeir
þutu yfir fjöll og dali, hlíðar og
skóga, mýrar og lieiðar, svo
snjórinn þyrlaðist upp á stóru
svæði. Það brakaði i trjánum og
marraði hátt í snjónum undan
skiðunum, og björgin klofnuðu
og það brakaði og hrast í jörð-
inni undan fótunum á tröllkarl-
inum, sem liljóp í galdrabuxun-
um. Alt í einu kallaði maður-
inn:
„Þú springur ef þrír lianar
gala með morgunsárinu“.
Og þetta var satt. Lífi manns-
ins væri horgið ef hani galaði á
þremur fyrstu bæjunum, sem
þeir færu framhjá.
Þegar þeir fóru framlijá efsta
bænum í dalnum, þar sem mað-
urinn átti heima, voru aðeins
fáir faðmar milli þeirra og altaf
styttist bilið. Þá galaði rauður
liani heima á bænum, og mað-
urinn lirópaði:
„Ni'i galaði sá rauði.“
„Þetta skal vera þinn dauði“,
öskraði tröllið og herti ennþá
meira á hlauijunum.
Nú var aðeins örstutt hil milli
þeirra. En þegar þeir fóru fram-
lijá næsta bæ í dalnum, galaði
hvítur liani heiina ó bæjarburst-
inni.
„Nú galaði sá hvíti“ kallaði
maðurinn.
„Það kemur mér ekki við!“
þrumaði tröllið og teygði fram
krumlurnar til þess að ná í
manninn.
Þeir þutu út dalinn og lirað-
skíðin hertu svo á sér, að snjór-
inn þyrlaðist í himinháum gus-
um. Nú hafði tröllið gripið í
treyjulaf mannsins, en þá galaði
svartur liani ó lilaðinu á þriðja
bænum, sem þeir fóru fram hjá.
Þar galaði sá svarli!“ hróp-
aði maðurinn.
„Nú sprakk lijartað í mér!“
öskraði tröllið um leið og það
sprakk með háum hvelli.
En maðurinn var nærri
druknaður í hlóði tröllsins, þvi
svo mikið blæddi, að eftir litla
stund hafði myndast stórt
stöðuvatn af blóði.
Gullbikarinn liafði maðurinn
lieim með sér og gaf sóknar-
kirkju sinni. Þar var liann siðan
í mörg ár notaður sem altaris-
kaleikur.
Bm. þýddi lauslega.
Barnavísur gamlar.
[Visur Jæssar hefir kveðið
séra Þorsteinn Jónsson, er presl-
ur var að Dvergasteini í Seyðis-
firði meir en þrjá tygu vetra og
lést árið 1800. — Hann var tal-
inn skáld gott, liefir orkt nokk-
ura rímnaflokka og margt ann-
að. Eftir hann er „Roðliatts-
kvæði“, sem margir kannast
við. Litill þótti hann búsýslu-
maður og eitthvað misbresta-
samur i embætti, svo að nær lá,
að liann misti prestsskap, ef
ekki hefði dugað lionum öflugir
liðveislumenn, Hermann gamli
í Firði og fleiri vinir lians. Síra
Þorsteinn var sunnlensknr að
ætt. Vísurnar hefir liann orkt
um fósturson sinn, er torvelt
þótti að vekja].
Um svefn
Magnúsar Björnssonar.
Upp að rísa ólti hrátt,
erfitt trúi’ eg það gangi.
Af því kallar Ingunn liátt.
— Ekki vaknar Mangi.
Sesselja tók síðan við
soddan starfs-umfangi
og alt lil-lagði orkulið.,
— Ekki vaknar Mangi
Vinnukonur tóku tvær
lil með hljóða-gangi,
ærið hvellar urðu þær.
—■ Ekki vaknar Mangi.
Komið var hér í kynja stans.
Klerkurinn raddar strangi
upp rak liljóð í eyra lians.
— Ekki vaknar Mangi.
Þann við raddar drjúgandrátt
dunurinn lieyrðist langi,
undir fjöllin ansa hátt.
— Ekki vaknar Mangi.
Ótal hvalir inn á fjörð
ösluðu sunds með sprangi
upp-rékandi öskur liörð.
— Ekki vaknar Mangi.
Björg og hæðir hristust þá,
hark var nóg á gangi,
álfum við með ærslum hrá.
— Ekki vaknar Mangi.
Dýrið livert um hæð og liól
með hvellu róms um-fangi
öskrar, drvnur, emjar, gól.
— Ekki vaknar Mangi.
Kviknaði hál úr Kötlugjá,
það kom í Heklu gangi,
Ætna spjó og eldi þá.
— Ekki vaknar Mangi.
Elfar skrukku glymur gjörð,
gall í liverjum drangi,
æstust stormar, öll skalf jörð.
— Ekki vaknar Mangi.
Hljóða-dunur heyrðu tröll,
lirðslan trú’ eg þau fangi
og grenja tóku ákaft öll.
-— Ekki vaknar Mangi.
Ormur Miðgarðs upp þá leit,
á honum grettist vangi;
en Úlfurinn ljötra af sér sleit.
— Ekki vaknar Mangi.
Hrömmum harði Hræsvelgur,
lieyrðist gnýrinn langi,
urraði Garmur ólmlegur.
—- Ekki vaknar Mangi.
Hristust ])ortin Helgrinda
liart af slíku hangi,
öll skalf hygging Útgarða. .
-—- Ekki vaknar Mangi.
Brotna gerði’ í bita smá
býsna þung í fangi
liurðin Niflheims-inni á.
-—- Ekki vaknar Mangi.
Margur þaðan komst á kreik
með kátlegu höku-þangi,
ánslegt gaul úr ýmsum veik.
— Ekki vaknar Mangi.
Nú var komið flest á ferð,
sem fært var að stýra gangi.
Er það saga undra-verð.
— Ekki vaknar Mangi.
Gráðugt tók að gcispa þá
gininu Fenrir svangi.
Gleypti í einu sunnu sá.
— Samt ei vaknar Mangi.
Hennar vagn af lijólum vattst
í hluti trú’ eg sprangi.
Með stórum dynkjum Bifröst
hrast:
Af blundi vaknar Mangi.
Ekki er holt nær á liggur,
ætti vera á gangi,
ef dusir oft svo dormspakur
drengurinn litli Mangi.