Vísir - 29.03.1936, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Jón Halldórsson
söngstjóri.
7. þ. m. mintist karlakór K.
F. U. M. 20 ára afmæli síns
með samkvæmi að Hótel Borg
og sátu hófið um 250 manns.
Mikið var um mannfagnað í
sambandi við afmælið og tóku
þátt í honuin karlakórar utan
af landi, t. d. GejTsir á Akur-
eyri, sem söng í útvarpið sama
kvöld og flutti kórnum árnaðar-
óskir.
Hér mun ekki verða rakin
saga kórsins, en aðeins minst á
einstök atriði í starfi hans.
Árið 1924 kom hingað til
lands norski karlakórinn „Han-

delsstandens Sangforening“ og
nrðu þessir norsku söngvarar
hvatamenn þess, að Karlakór
K. F. U. M. fór til Noregs tveim
árum siðar (1920) og ferðaðist
viða um landið og hélt nokkr-
ar söngskemlanir, er þóttu
takast sérlega vel.
Sumarið 1931 bauð danski
karlakórinn Bel Canto K. F. U.
M. kórnum utan til að laka þátt
i söngmótier sákór efndi til í til-
af 25 óra afmæli sínu. Mótið var
haldið í Kaupmannahöfn og
voru þar samankomnir kórar
frá öllum Norðurlöndum. Tókst
ferð þessi svo vel, að hún var
talin þjóð, söngstjóra og söng-
mönnum til mikils sóma.
Á liðnum 20 árum hefir kór-
inn haldið l'jölmargar opinber-
ar söngskemtanir og aðstoðað
við mörg hátíðleg tækifæri m.
a. tók liann að sér aðalkórsöng-
inn áAlþingishátíðinni 1930.Hef-
ir kórinn alls sungið og æft um
350 lög eftir íslensk og erlend
tónskáld jöfnum Iiöndum. —
Hann hefir jafnan átt á að skipa
ágætum einsöngvurum, svo
sem Pétri Halldórssyni, borgar-
stjóra, Símoni heitnum Þórðar-

syni, síra Garðari Þorsteinssyni,
Oskari Norðmann, stórkaupm.,
og Einari Sigurðssyni, verlunar-
manni og hafa þeir gert sitt til
að gera kórinn vinsælan.
Vart verður svo minnst Ivarla-
kórs K. F. U. M. að ekki verði
getið Jóns Halldórssonar, er
verið liefir stjórnandi kórsins
frá fyrstu tíð. Um' hann mun ó-
hætt að segja, að hann sé með
hestu söngkennurum þjóðarinn-
ar, og hvað sönglíf höfuðborg-
arinnar, á seinni árum, á honum
upp að unna, geta þeir einir
dæmt um, sem best lil þekkja.
quis.
Demantshringurinn.
Framliald af 2. síðu.
togara, en nóg um það. Eg færði
hringinn af liönd hans og
fleygði líkinu niður í djúpan
brunn .... þannig var það!
Eg held eg hafi verið orðinn
geðveikur, að minsta kosti tölu-
vert ruglaður.
Dagar liðu. Ilár mitt og skegg
tók að grána, og hefði nú alt
verið með feldu þá hefðiegfagn-
að hærunum. Mér þykir grátt
hár svo fallegt. En undir þess-
um kringumstæðum mundi ég
ekki eftir öðru en liringnum,
sem nú var falinn í grænum
sokkræfli, sem eg átti.
Alla nóttina fanst mér
eg horfa ó hann og mér
fanst alveg eins og demantur-
inn i hon*m lýsti upp herberg-
iskytruna mína, sem væri al-
bjartur dagur.
Eg gat ekki sofið. (
Nú fór það að versna. Eg
varð beinlínis veikur, því nú var
eg ekki lengur farinn að torga
25 bjórflöskum á dag eins og ég
var vanur. Það var rétt að ég
hafði af 10. Eftir nokkurn tíma
hafði eg viðbjóð á bjór.
Eg var líkastur stóru mettuðu
skvi, og sjálfur húkti eg í
skugga þess. — Loks liafði eg
tekið ákvörðun. Ilún varð að
kosta hvað hún vildi, aðeins ef
eg gæti losnað undan þessum
sálarkvölum. Eg ætlaði að fara
með hringinn á næslu járn-
brautarstöð — og það strax.
Það var svo sem ekki nema
líklegt að ég yrði dæmdur í raf-
magnsstólinn, sem verðskuld-
aða hegningu fyrir framinn
glæp. En hvað um það. Eg varð
að fá frið sálu minni. —
Síðan vafði ég hringinn inn-
an í sandpappírspjötlu og lagði
á stað til lögreglustöðvarinnar.
Það var líkast því, að eg gengi
í svefni — ég hvorki heyrði né
sá. I þessari geðslxræringu
minni liafði ég gleymt að fara í
skó og sokka, svo ég gekk eins
og sárfættur pilagrímur yfir til
Broadway, skjögraði upp tröpp-
urnar á næstu lögreglustöð,
gekk inn, fleygði hringnum á
borðið og sagði: „Hér hafið þið
þenna hring, takið liann og
bindið enda á þjáningar mín-
ar“. Eg var sannfærður um,
að lögreglan mundi strax sjá
hvernig i öllu lægi og taka mig
fastan.
Varðstofustjórinn tók hring-
inn, handlék liann, sem snöggv7-
ast og spurði siðan hvað eg vildi
láta gera við hann.
Þá datt mér alt í einu í hug
negra-æfintýrið í neðanjarðar-
göngum Jay Street járnhrautar-
stöðvarinnar, en því var eg bú-
inn að gleyma fyrir löngu. En
sagði honum frá fundum mins
og negrans og að eg hefði orðið
að kaupa af honum hringinn.
Að þvi búnu sagði lögreglu-
maðurinn, að þetta væri alt í
lagi og brosti vingjarnlega. „Eg
fæ ekki annað séð en þér séuð
vel, að hringnum komnir“,
sagði hann. ,Þér hafið keypt
hann og borgað reiðulega, og
það sem meira var — þér gátuð
ekki komist undan því að kaupa
hann. Það er svo mörgu stolið,
sem fólk spyr aldrei eftir, og
þér getið rólegir stungið liringn-
um í yðar vasa“.
Þessi maður, í ameríska lög-
reglubúningnum, hafði hjargað
lífi mínu og limum og gefið
mér fulla uppreisn æru minnar
— mikið átti ég lionum upp að
unna. Enda lofaði ég honum
því, að ef liann kæmi einhvern-
tíma til Kaupmannahafnar,
skyldi ég sjá til að hann fengi
ókeypis billetti á ,Casinoa‘. Auk
þess var hringurinn mín eign —
enginn nema ég átti þenna
hring —- og ég einn hafði rétt
til að bera liann.
Nú datt mér nokkuð í hug.
Ætti eg nú ekki annars að selja
þenna árans hring. Enginn gat
álasað mér fyrir það, og eigin-
lega hafði eg miklu meiri þörf
fyrir peninga en demantsliring.
Fyrir peninga er hægt að
kaupa sér ýmislegt góðgæti að
borða og ég var svangur. Síð-
an gekk ég inn til gullsmiðs,
sem var þar nálægur og bauð
hönum liringinn til kaups. —
Hann vildi ekki kaupa, en var
fús til að selja mér annan slík-