Vísir - 19.04.1936, Blaðsíða 2

2
VlSlR SUNNUDAGSBLAÐ
ZlnfyaJi ójstix
Spmásaga eftir
yVloGENS jjORENTZEN,
Bréf Kristjáns .
Kæri vinur!
Þar sem við eruni nú gamalkunn-
ugir, þá langar mig til að biðja þig
að gera okkur Tmmu dálitinn greiða,
og þú mátt ekki neita okkur um
það. Kn að svo komnu máli ætla
eg ekki að segja þér hvað það er;
eg kann betur við að segja þér það
munnlega. Getum við ekki hittst
annað kvöld á Skálanum um sex-
leitið?
Þinn einlægur vinur.
Kristján.
Við hittustum á Skálanum kl.
6. Erindi ltans var að spyrja,
livort ég vildi vera svaramaður
hans — og því lofaði ég hátið-
lega. Brúðkaupið átti að standa
eftir mánuð, í miðjum gróand-
anum, þegar Imma kæmi heim
úr dvöl sinni upp í sveit.
Við Kristján liöfum þekst sið-
a-n við vorum smástrákar, en á
seinni árum liefir dregið sund-
ur með okkur. Þegar við vor-
um litlir, vorum við óaðskilj-
anlegir, en smátt og smátt liafa
árin fjarlægt okk'ur hvorn frá
öðrum. Þó hef ég einstöku sinn-
um heimsótt liann og Immu,
fylgst með banandi efnahag
þeirra þekki eg vel, þvi liann
ast á legg. Otto, elsta son
þeirra, þekti ég vel, því liann
kom oft til mín þegar hann var
í vandræðum og skoðaði mig
hálft í hvoru sem frænda sinn.
Fvrir mína milligöngu fékk
hann fyrst útidyralykil og
seinna hljóp ég undir bagga
með honum að kaupa mótor-
hjól.
Kristján og Imma hafa húið
saman, og að áliti þeirra, er best
þektu til voru þau óaðskiljan-
leg — og ég verð nú að segja
það eins og er, að ég hef aldrei
hugsað út í hvort þau væru lög-
lega gift, eða ekki. Þó hefði ég
nú manna best átt að vita um
þá hluti, því mér er í fersku
minni þegar ég bjálpaði Krist-
jáni, ásamt vambsíðum slátr-
ara, sem hann þekti, til að ná i
iföggur Immu, heim til foreldra
hennar, sem höfðu rekið hana
að heiman af því hún uppástóð
endilega að eiga Kristján —■ sem
þá var aðeins bláfátækur bygg-
ingarverkfræðingur. Gömlu
hjónunum leist því ekkert á að
fá hann fyrir tengdason. En
svo var það dag nokkum að
Imma heimsótti Kristján og
kvaðst heldur ganga beint í sjó-
inn, en að stiga nokkurn-
tíjna fæti sínum innfyrir dyr
foreldra sinna framar. Þá var
það, sem við höktum þrír heim
til föður Immu, sem var hús-
gagnasali, og námum þaðan á
brott, þrátt fyrir margar mót-
bárur, gamla dívaninn hennar,
kommóðulaup og klæðaskáp,
sem allur var af göflunum
genginn. Þennan feng okkar
bárum við hróðugir niður stig-
ann, út um dyrnar og upp á
handkerru, sem við höfðum
geymda úti, og áður en móðir
Immu liafði áttað sig á þessari
byltingu, vorum við allir á bak
og burt. Síðan þetta var eru nú
liðin í'úm 20 ár, og öll þessi ár
hafa þau Kristján og Imma bú-
ið saman og lifað hamingju-
sömu lifi, ekki síður en sumir
kunningjar manns, sem skifta
um maka á hverju hlaupári.
Nú sat Kristján, vinur minn,
hér hjá mér i Skálanum og
trúði mér fyrir Jjví, að fyrir
skömmu hcfði hann stungið
upp á því við Immu, bara svona
i gamni, hvort þau æltu ekki
loksins að láta verða af því að
gifta sig — og hafa nú engan
kotborgarabrag á því. Það
sky.ldi verða kirkjubrúðkaup,
fín veisla og brúðkaupsferð eitt-
hvert Iangt burtu, o. fl. Og svo
spurði hann mig hvort ég vildi
vera svaramaður sinn.
Það var ekki einasta að Imma
tæki þessu vel, lieldur varð hún
eins og ung öðru sinni, — grét
af gleði vfir þessum óverðskuld-
aða heiðri, sem faðir barnanna
hennar ætlaði nú, alt í einu, að
gera henni.
Fyrir nokkrum vikum fór
hún upp í sveit til að heimsækja
vinkonu sina, og þaðan skrifaði
hún Kristjáni æskulífsþrungin,
eldheit ástarbréf og sagði jafn-
framt fyrir um hvernig hún
óskaði eftir að nýja íbúðin
þeirra yrði innréttuð — því nú
mundi Kristján taka á allri sinni
smekkvísi og „arkiteklisku“ —-
þekkingu, sem liann á undan-
gengnum árum hafði eingöngu
orðið að selja hinum og öðrum
verktökum og þá oftast verið
háður fjárhag skannnsýnna at-
vinnuveitenda. Loksins fekk
hann þó bein not af þekkingu
sinni, í eigin þágu. Hann
dreymdi um glerhurðir, „póler-
aða“ skápa, sólbaðssvali, og
allra handa tækni-útflúr. Inni
skyldi liann koma fyrir ýmsum
einkennilegum krókum og
kimum, skreyta rauðum, kín-
verskum lömpujn. Ekkert var
of gott lianda Innnu svona rétt
áður en hún átti að ganga í
heilagt hjónaband.
Það var sannarlega eftir-
minnilegt brúðkaup. 26 gestir
voru mættir á heimili brúð-
hjónanna, þegar sjálfri kirkju-
vigslunni var lokið. Börn
„ungu“ hjónanna, þrjú að tölu,
voru ekki viðstödd hátíðahöld-
in. Ottó var nýfarinn til Sví-
þjóðar, í verslunarerindum, og
yngri systkinin lágu i tjaldi upp
í sveit. Við, sem viðstödd vor-
um, tókum á móti brúðhjónun-
um, fylktu liði, og stofurnar
voru þaktar blómum og brúð-
argjöfum. Mér, sem svara-
manni, fanst ég geta leyft mér
að færa þeim silfurbjöllu og
Inima þakkaði mér gjöfinameð
því að kyssa mig á vangann —
en ég held nú samt að hún hafi
orðið dálítið vonsvikin....
í einni gluggakistunni, bak
við gluggatjöldin var skál með
þremur gleyméreium. Það var
gjöf frá börnum þeirra brúð-
hjónanna, og á skálinni stóð:
Við óskum ykkur lijartanlega
til hamingju. Ottó, Vilborg og
Eymundur.
Undir borðum voru sungin
fjögur lög og lialdnar márgar
og kröftugar ræður. Kristján
þakkaði tengdaforeldrum sín-
uni, sem bæði voru viðstödd,
og brátt skorti liann orð til að
útskýra alta þá nærgætni, sem
þau á uppvaxtarárunum höfðu
sýnt þessu barni sínu, er frá
deginum i dag, mundi hlýta
lians föðurlegu umsjá. Hann
lauk máli sínu með því að
Jeggja stóran myrtussveig ofan
á hörgult höfuð Immu — og svo
byi’jaði liún að gráta, og þá fór
móðir hennar að gráta, og síðan
grétu þær kappgrát í nokkrar ó-
gleymanlegar mínútur. Þetta
var dálagleg „sena“. Eg talaði
nokkur oi*ð fyrir minni brúð-
gumans og bað forlagadísirnar
um að reynast lionum vel í
framtíðinni. Við óskuðum hon-
um öll góðs og arðbærs starfs
og undir þessum kringumstæð-
um leit út fyrir að við gleymd-
um því, að Kristján var þegar
orðinn velefnaður maður, eftir
útsvarsskránni að dæma, sér-
staklega síðan liann hafði fund-
ið upp nýjan stil í húsgagna-
gerð, sem kallaður er: „funkis-
barokkstíll“. Lögfræðingur
Kristáns hélt ofurlitla prédikun
og lagði út af þessum orðumP
Fyrir Immu er alt klappað og.
klárt. Vambsíði slátrarinn, sem
fyrr er getið, gerði tilraun til að'
lialda ræðu, sem í aðalati-iðum
kafnaði í lióstakviðum fölskva-
lausrar sjálfsgleði. Borðhald--
inu lauk um siðir með því að
við sungum kvæði, sem var á
lengd við gömlu hölljna hans
Daviðs.
Síðan var stiginn dans. Brúð-
lijónin gengu á undan, og Imma
dró á eftir sér sjö álna langa
slæðu, sem ekki var komandí
við, að hún tæki af sér. Næstur
á eftir þeim geltk húsgagnasal-
inn og klappaði saman lófunum
i takmarkalausri gleði yfir þess-
um merka degi dótturinnaiv
Hann var rauður í andliti með
undirliöku og laglegt hnakka-
spik niður á hálsinn — og þar
sem hann var tekinn að eldast,
og því ekki sérlega fótviss, áttí
hann í ströngu að stríða að stíga
ekki á slæðuna. Um 9-leitið
lögðu brúðhjónin upp í brúð-
kaupsferðina. Við köstuðum á
eftir þeim skógörmum og lirís-
grjónum, og svo svifu þau á
brott út í liina óútreiknanlegu
framtíð.Þau héldustíbendurog
um varir þeii*ra lék viðeigandí
feimnisbros. Nokkur hluti sani-
kvæmisgestanna dagaði. uppi á
næsta vinsöluhúsi og þar sljórn-
aði slátrarinn liófinu áfram eft-
ir eigin geðþótta. Það er annars
skrítið með slátrara, livað þeir
verða stundum holdlegir í Iífs—
skoðunum sínuin!
Fáeinum dögum seinna fékk
ég kort fraDresden, af sixtinsku
Madonnunni, og viku seinna
fékk ég annað kort frá Venedigr
af tveimur bústnum dátunu
Þetta þýddi, að alt væri í stak-
asta lagi. Eftir mánuð komu
brúðhjónin heim og ég fór strax
eins og skot, að heilsa upp á
þau og bjóða þau velkomin
lieim.
Eg liélt nú að alt væri í besta
gengi og kom það mjög á óvart
þegar Otto, síðla kvölds, snar-
bremsar niótorhjólið sitt fram-
an við garðliliðið heima hjá
mér, og aflan við hann á hjól-
inu situr stúlka með drengja-
koll og' gleraugu og klædd í blá
vinnuföt. Um leið og hann
bremsaði drap liann ó mótorn-
um og dró fæturna meðant
hann var að stöðva hljóið. Síð-
an mælti hann í gremjublöndn-
um, skipandi róm:
„Frændi! Þú hefir tekið virk-
an þátt í þessum skopleik með
karlinn og kerlinguna — og nú
eru þau loksins að verða band-
vitlaus. Pappi er nú meira að
Franih. ó 7. siðu.