Vísir - 19.04.1936, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
VIÐBURÐARIK STUND.
Framh. af 3. siðu.
á móti og hrosti, eins og til
þess að fullvissa hana um, að
alt værí í lagi.
\'iles var staðinn upp, og það
var sem hann hyggist til þess
að stökkva á Jeff.
„Hundur! Eg skal kenna þér
mannasiði!“
„Já, herra minn,“ sagði Jeff
meinlega. „Eg bíð átekta — og
er við öllu búinn.“
N’iles stóð enn eins og rig-
negldur í sömu sþorum. Hann
var hlár og þrútinn í framan
og svo ofsareiður, að hann
fékk eigi meira mælt í svip.
„Eg er ósmeykur að mæla
slíkum náunga og þér eruð,“
sagði Jeff. „Það liggur við, að
eg geti ekki lagt mig niður við
að tukta yður til, — svo
lieimskur og lilils verður eruð
þér.“
Lucia, sem var staðin upp,
sneri sér að Jeff og sagði í
bænarrómi:
„Þér heyrðuð það, sem hann
sagði ?“
„Já, frú!“
„Er það isatt? Geítur liann
gert þetta? Eru lögin svona?“
Vilcs rétti út armlegg sinn,
eins og til Jjcss að stöðva konu
sína.
„Jueia,“ sagði hann. „Komdu
héðan. Komdu með mér héð-
an.“
En .Teff rétti fram sterklega
og veðurbarða linefann sinn og
lagði á brjóst hinum gilda o'
þóttafulla auðkýfingi, er liörf-
aði undan og að borðinu. Svo
stóðu þeir um stund og horfðu
livor á annan. Jeff lók nú lil
máls:
„Eg.hefi átt í málaferlum og
þekki lögin lílils háttar. Það,
sem liann sagði, er alt rétt —
þegar um einkaviðræðu er að
ræða miili hjóna. En þetta var
ekki einkaviðræða. Eg lieyrði
alt, sem sagt var.“
„Þér lieyrðuð?“ hvíslaði hún
og skildi ekki lil fulls.
Jeff leit á liana og drúpti
höfði lítið eitt um leið, og
gleymdi manni hennar andar-
tak.
„Vissulega! Og eg get sagt
alt, sem eg heyrði. Og — þótt
það kannske skifti litlu og sé
óþarft, getið þér líka sagt alt,
sem þér viljið."
En þótt Jeff hefði gleymt
nærveru Viles í svip, var Lu-
cia á vaðbergi. Og óp hennar
nú, var Jeff næg aðvörun. —
Viles var að draga skamm-
byssu upp úr vasa sínum.
Jeff ljdti hægra fæti sínum
snarlega og sparkaði í hand-
legg Viles, svo að skannnbyss-
an liraut úr hönd hans og úí
í horn. Viles urraði af sársauka
og réðist á Jeff. Þeir tókust á,
og andartak varð eigi séð hvor-
um mundi veita betur, en all
i einu drúpti Viles höfði og
hneig niður máttþrota. Jeff
liafði náð þeim tökum á hon-
um og krept svo að honum, að
liann misti allan mátt og hneig
niður meðvitundarlaus.
Viðburðarríkasta stundin i
lifi Jeffs var liðin.
Klukkustund síðar ók hann
og Lucia lil borgarinnar. Hann
drap á það lauslega, um leið
og hann ók af stað, að han
mundi senda einhvern til Viles,
sem liefði það að atvinnu að
hressa við menn, sem líkt var
komið fvrir og honum.
VI.
Tveim dögum síðar kom Mrs.
Ranney lieim frá Augusta. Þá
var alt komið i sínar gömlu
skorður á búgarði mannshenn-
ar. Líf hans var eftir þella
eins viðburðalítið og það hafði
áður verið. Að eins •tvisvar
gerðist dálitið, sem minti hann
á viðburðaríkustu stundina i
lífi lians. í fyrra skiftið fékk
liann hréf Luciu. í þvi skýrði
lnin honum frá því, að hún og
Erank Gardner Iiefðu verið
gefin saman í heilagt hjóna-
band. í seinna skiftið, þegar
hún skrifaði, sagði hún hon-
mn frá þvi, að þau hefði eign-
ast barn. En ekkert annað
gerðist, nema það, sem venju-
legt var. Hann lifði í líu eða
tólf ár eflir þetta. Og í fyrra-
vetur, þegar liann var að
liöggva i eldinn í viðarbyrgi
sínu, ofkældist hann, er hann
fór út í næturkuldann að dags-
verki loknu. Hann lagðist rúm-
fastur, og dó nokkrum dögum
síðar.
a. þýddi.
UNGAR ÁSTIR.
Framh. af 2. síðu.
.... „þá finst mér fyrir mitt
leyti alveg óþarfi að liafa nokk-
uð fvrir barnssldrnum þegar
samanlagður aldur skírnar-
barnsins er 48 ár!“
Úr aldurshásæli sínu kinkaði
Ottó vingjarnlega til mín kolli
og ók síðan á stað, ásamt ást-
mey sinni, Pétri, út í liina heið-
ríku' samtíð!
segja hættur að segja . . . .sögur
þegar gestir eru heima og fólk
hefur þau hvarvetna að háði og
sjiolti. En þau um það. Eg skifti
mér ekki af einkamálum fólks,
og því vil ég líka vera
með mínar gerðir. Nú
við Pétur (Pétur var þessi unga
stúlka, skildist mér á höfuð-
burði slcjólstæðings míns) verið
saman síðustu tvö árin, án þess
að nokkur hafi liaft neitt við
það að athuga, en síðan þetta
brúðkaup fór fram hefur
mamma fvrirboðið henni að
koma heim með mér nema, að
við opinberum. Hvað þet
kemur þeim eiginlega við, get
ég ekki séð — en auðvitað er
við foreldra mina og reyn-
langaði til, er að þú lalir nú
ir að koma fvrir þau vitinu,
])\i að nú hefir mamma
ekki við öðru að búastaf fólkiá
þessum aldri. — E nvið skulum
sjá fyrir okkur! Það, sem m
langaði lil að biðja þig að tala
um við foreldra mína er því vi
víkjandi, að nú liefur mamma
fengið þá flugu í höfuðið að við
svstkinin eigum að ganga í
þjóðkirkjuna, en eins og þú
veist, frændi. .. .“ Ottó kveikti
aftur undir lijólinu, og meðan
mótorinn var að sprengja úr sér
bensínstífluna öskraði hann:
Lauslega þýtt.
Mogens Lorentzen.
Fyrsti kappleikur, sem háður
hefir verð í Is-hockey fyrir
stúlkur, fór nýlega fram i Par-
ís. Kappleikurinn var milli
Frakka og Breta, og unnu BreÞ
ar. Mypdin hér að ofan er af
markverði sigurvegáranna.
FRÁ STÓRFLÓÐUNUM I NORÐUR-AMERÍKU.
Bakarinn fer ríðandi með brauðin til viðskiftavina sinna.