Vísir - 06.12.1936, Blaðsíða 6

Vísir - 06.12.1936, Blaðsíða 6
6, VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ Drotning blómanna. (Æfintýri). —o— Sumarið var komið. ÞaS var árla morguns. Og í gamla liall- argarðinum voru blómin að springa út livert af öðru. Og morgunstundina þessa voru þau einlægt að hvíslast á. „Á morgun kemur blómálfa- drotningin". sagði eitt þeirra. Og brátt var hvíslaö um allan garðinn: „Á morgun kemur bún. Þá fögnum við lienni með því að opna krónurnar okkar. Og þeg- ar blærinn leikur um okkur, hneigjum við okkur öll fvrir drotnmgunni.“ „En ef það yrði nú rigning?“ livíslaöi eitt blómið. Og öll blómin urðu ábjrggju- full og bvísluðust á um það, hvað það væri leiðinlegt, ef það vrði rigning, þegar blómálfa- drotningin kæmi. Kannske kæmi bún ])á alls ekki. En þau komust að þeirri niðurstöðu, að rétt væri að vera bjartsýn og vongóð. Drotningin, sem blómin i gamla ballargarðinum áttu von á, kom altaf á liverju sumri, þegar ait var að komast í blóma. Og þá valdi bún fegursta blómið fyrir „drotningu blóm- anna“ það árið. Og nú höfðu býflugurnar fært blómunum þann boðskap, að von væri á drotningunni á morgun. Á morgun! Á morgun var dag- urinn mildi, sem öll blómin böfðu þráð, frá því er fór að grænka og þau fóru að teygja sig upp móti himninum og sól- unni. Túlipurnar stóðu háar og bnakkakertar og sigurvissar. St júpmæðurnar ])reiddu út flos- mjúku blöðin sín. Og fjólurn- ar gleymdu allri feimni og voru að skima í allar áttir. Þær vildu fylgjast með í öllu, sem gerð- ist. ÖU ætluðu þau að skína i allri sinni dýrð morguninn eftir. v En á lágum runna í horni garðsins, þar sem lítið bar á, óx Ijómandi falleg rós, nærri niður við jörðina. Hún nefndist „jólarósin“ og var næstum mjallhvít á lit. Það vottaði að eins fyrir gula litnum, en það gerði bana enn þá prýðilegri. „Hún tekur víst ekki eftir mér“, sagði hún. „Eg er svo lit- il og ómerkileg.“ Og jólarósin hneigði liöfði og var óskóp hrygg. En svo var eftirvæntingin mikil meðal blómanna i garð- inum, að ekkert þeirra hafði tekið eftir þvi, að lengst í vestri bafði þyknað veður í lofti. Og þeim öllum að óvörum livarf sólin alt í einu og það skall á hellirigning og fylgdu þrumur og eldingar. Bómin flýttu sér að loka krónunum sínum. Og þar sem ekki voru neinar líkur til, að liætti að rigna, varð það að ráði, að blómin tóku sig saman um, að fara að sofa, í þeirri sælu von, að er morgnaði væri komin sól og bliða. Seint þá um kvöldið, þegar tunglið var komið upp, og rigningin var að mestu um garð gengin, flaug dálítil eld- fluga inn í garðinn, og á eftir benni dálítill brúnn blómálfur. „Hvílikt ferðalag, bvílíkt ferðalag,“ sagði blómálfurinn. „Eldfluga góð, eg er gegnblaut- ur og þreyltur.“ „Við sjáum nú til,“ sagði eldflugan og um leið lýsti af henni, —- „kannske eg geti fundið hvíldarstað handa þér.“ Og nú flaug eldflugan frá einu blóminu til annars. Hún barði að dyrum bjá túlipunum og öllum binum blómunum. En þau sváfu nærri öll svo fast, að eldflugan gat ekki vakið þau. En bin voru önug og sögðu, að það væri skrítið, að þau gæti ekki fengið að sofa í friði á annari cins nóttu og þessari. „Þetta gengur illa,“ sagði eld- flugan, „og nú er að eins eitt óreynl. Eg ætla að berja að dyr- um lijá litlu, livítu rósinni, á runnanum þarna úti í garðs- liorninu.“ Og það gerði eldflugan. „Komið inn,“ sagði litla rós- in. „Blessuð komið þið inn úr illviðrinu. Það er svo blautt og ónotalegt úti.“ Og eldflugan og litli brúni blómátfurinn létu ekki segja sér það tvisvar. Þau fengu húsa- skjól lijá rósinni og fór mæta vel um þau, því að bvorttveggja var, að beðurinn var mjúkur og hreinn, en svo var andrúms- loftið bka hreint og hlýtt, og það var ekkf minna um vert. Morguninn eftir var komið indælt veður. Sól skein í heiði og fuglarnir sungu á hverri grein og fögnuðu nýja degin- um, deginum mikla, sem blóm- in böfðu beðið eftir með svo mikilli eftirvæntingu, enda reyndi nú hvert um sig, að láta sem mest bera á skrauti sínu og fegurð, og enda litla rósin hvíta teygði upp kollinn, þótt bún gerði sér enga von um, að eftir sér yrði tekið. Skyndilega var blásið í lúður. En það var gert til þess að til- kynna komu blómálfadrotn- ingarinnar. Og brátt kom hún akandi í vagni, sem var dreginn af sjö ljómandi fallegum fiðr- ildum, en á undan vagninum flugu sex býflugur. Þær voru úr varðliði drotningarinnar. En á eftir vagninum flaug heill bópur blómálfa og fremstur litli, brúni álfurinn. Hann var bvorki meira né minna en for- irigi blómáífasveitar drotning- arinnar. Og nú steig litla blómálfa- drotningin út úr vagninum sín- um og ávarpaði blómin í ballar- garðinum: „Þegnar minir, elsku, fallegu blómin mín. Á hverju ári er það mitt lilutverk, að velja liið fegursta ykkar fyrir „drotningu blómanna“. Svo mikið er skraut ykkar og fegurð, að valið er erfiðara en nokkuru sinni. En til þess befi eg raunar fundið fyr. Fyrir því hef eg ákveðið, að velja „drotningu blómanna“ í eitt skifti fyrir öll. Slíkt val þarf að vanda og fyrir því lét eg sendiboða fara bingað á undan mér, sendiboða, sem eg befi reynslu fyrir að má treysta, til þess að afla mér nokkurrar vitneskju um ykkur fyrirfram. Mig hryggir það, að honum var illa tekið. Að eins eitt blómanna í garðinum, bauð bonum skjól í storminum. Sá, sem auðsýnir þeim kærleika, sem bágt eiga, . á skilið að verða krýndur. Litla, fagra, bvíta rós! Kómdu og taktu við kórónu þinni.“ Og um leið lagði liún dálitla kórónu silfurhvíta, gerða af smástjörnum, á höfúð jólarós- arinnar. Og öll hin blómin kinkuðu kolli til samþykkis. (Stælt úr ensku). A. Th. Ilollar venjur. Eg verð að Iauga mig oít, sva ( að eg sé ætíð lireinn ogþokka- legur. Eg verð að liirða tennur mínar ágætlega og má aldrei van- rækja þær. Eg verð 'að halda öllu í reglu í Ixirslum mínum og hirða föt- in mín vel. Eg verð að vera hreinn i liugs- un og íali. Eg á aðeins að bafa samneyti við þá, sem eru hreinir i hugs- un og orði. Eg á að halda rétt á bókunum mínum. ; Eg verð að ganga uppréttur. Eg má aldrei ganga tyggjandi eða borða sælgæti á almanna- t færi. Það er ekki kurteisi og getur orðið öðrum til leiðinda. Eg á ekki að stinga blýantinum upp i mig og heldur ekki fingr.unum. Eg á að liafa skólatækin mín í lagi. Eg á ekki að ætlast til þess, að aðrir sjái mér fyrir þeim. Eg á að ganga bljóðlega og tala lágt í skólastofum og á göngum. j Eg á alt af að haga mér eins og kurteisi ogvelsæmiheimta. Eg á að lialda öllu í herberginu mínu lieima í röð og reglu. Eg á að taka þátt í þvi, að lialda , beimilinu rnínu þokkalegu, með þvi að láta á sinn stað alla hluti, sem eg nota. (Úr ensku.) Sðlskinsstun dir. I Independence í Kansas, Bandaríkjunum, er skósmiður, scm fluttist vestur um haf frá írlandi, er liann var 16 ára gam- all. Hann kvæntist vestra og eignaðist son, sem var kallaður Rooney. En írlendingurinn og kona bans urðu fyrir þeirri sorg, að missa Rooney, þegar var sjö ára gamall. Rooney bafði verið elskulegur og góður drengur og pabba hans og mömmu þótti ákaflega vænt um bann. Föður hans langaði til að minnast „sólskinsstund- anna“, sem hann hafði átt með litla drengnum sínum, á þann hátt, að það kæmi þurfandi börnum að gagni. Og hvernig %

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.