Vísir - 06.12.1936, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
TIL MONGÓLlU!
Japanir og Rússar keppast við að leggja járnbrautir í Auslur-
Asiuj Rússar að ýmsum stöðum í nánd við landamæri Mansjú-
kóríkis, en Japanir að landamærum Mongólíu, — hvorirtveggja
með lierflutninga fyrir augum. — Myndin hér að ofan sýnir
japanska járnbrautarlagningamenn að verki þar eystra.
Hitt og þetta
Fjallgöngur.
Mont Rlanc dregur mjög að
sér ferðamenn úr öílum áttum.
Síðastliðið ár hafði ein miljón
manna farið um hina ýmsu
lduta fjallsins.
Blómgun á hausti.
Blíðviðri mikið var í liaust i
Texas. Plómutré, nálægt Tuc-
umcari, gerðist svo glatt og kátt
í veðurblíðunni, að það hlómg-
aðist aftur um miðjan október.
Mun 'slikt sjáldan koma fyrir.
Bráðþroska!
Fyrir nokkurum árum fædd-
ist i Moskva piltbarn, sem vera
mun einkennilegasti drengur i
öllum heimi. Þegar hann hafði
náð f jögurra ára aldri var hann
eins sterkur og fullorðnir menn,
þeir sem gildir eru taldir, —
Röddin var mikil og dinnn, eins
og í skipstjóra, sem lengi liefir
„hrópað gegn um rokið hvassa“.
Stráksi var þá og orðinn al-
skeggjaður og skeggið engip
óverá, heldur strítt og fnikið.
En andlegt atgervi drengsins
var eins og tíðast er úm hörn á
lians aldri.
Skrítinn dómur.
Það har við ekki alls fyrir
löngu, að blökkumenn nokkur-
ir í Atlantis i U. S. A. voru
kærðir fyrir að hafa spilað um
peninga. Dómarinn tók vitan-
lega málið í sínar hendur og
hann afgreiddi það á einkenni-
legan liátt. Hann mælti svo fyr-
ir, að líiiiir ákærðu skyldi spila
við sig hver og einn. — Ef þeir
sigruðu dómarann í spilamensk-
unni, áttu þeír að vera sýknir
saka, en ef þeir töpuðú, áttu
þeir að greiða sekt. -— Dómar-
inn reyndist miklu snjallari en
hinir ákærðu menn og fyrir þvi
dæmdi hann þá alla í sektir!
Hrekkur.
Maður nokkur stóð á þjóð-
veginum, rétti út höndina og
kallaði til bifreiðarstjóra, sem
har að í vagni sínum rétt í
þessu:
v — Nemið staiiar! Þér akið
með meiri liraða en lög heim-
ila.
— Það er tilhæfulaust, svar-
aði bifreiðarstjórinn, er liann
hafði numið staöar.
— Eg kannast við þá sögu,
sagði maðurinn með þjósti, og
settist upp í bifreiðina. — En
viö sjáum nú til að hverju haldi
sú fullyrðing yðar kemur, þeg-
ar þér standið frammi fyrir
lögreglunni. Akið nú mótþróa-
laust og tafarlaust til næstu lög-
reglustöðvar.
Bifreiðarstjórinn lilýddi og
ók eins og fyrir hann var lagt.
Yegalengdin var fullar tuttugu
rastir.
Þegar þangað kom, steig
„farþeginn“ út úr hifreiöinni
og rnælti: ,
-— Þakka yður nú fyrir öll
þægilegheitin. Og nú skulu þér
fara þarna inn til lögreglunnar
og segja henni eins og er. Eg
vona að þér sleppið hið hesta
frá þessu. Það er nefnilega
þannig ástatt um nng, að eg
geri ekki ráð fyrir, aö orð min
yrði tekin trúanleg. — Og veri
þér nú sælir!
40. tafl.
Teflt á haiistmóti Taflfélags
Reykjavíkur 24. nóv. — Hvítt:
Magnús Jónsson. Svart: Baldur
Möller. — Hollensk vörn.
i- g3 ,f5; 2. d4, Rf6; 3. Bg2, eó;
4. 04, Be7; 5. Rf3, 0—0; 6. 0—0,
d6; 7. Rc3, c6 ; 8. b4, Rbd7; 9. c5,
Rd5 ; 10. RxR, e6xR; 11. Bf4, Rf6;
12. Rd2, Re4; 13. RxR (betra var
Dc2 og því næst ef til vlil Í3 og
e4), f5xR; !4- e3 (hættulegt), g5 !;
15. Bxd6, BxB; 16. c5xB, Dxd6;
r7- a3, £T4!; 18. Dc2, Hf6; 19.
Bxe4 (vonlaust, en staöan er töpuö
hvort eö er), dxB; 20. Dxe4, Bf5;
21. Dg2, Bd3; 22. Hdi, Be2; 23.
Hd2, Bf3; 24. Dfi, Hh6; 25.
Dc4-)-, Kh8; 26. Dc5, Hxh2! gef iö,
mátiö veröur ekki varið.
Orðskviðahðttor.
(Ur háttalykli Lofts rika Gutt-
ormssonar):
í fyrstu fríðar ástir,
fagurt sprund, saman bundum;
tekst ef tveir vilja;
skyldum við skrautfold aldrei
skilja að okkrum vilja;
ei er gaman nema gott sé;
ciygð hefur heint ei brugðið
hlíð snót við mig síðan; t
maður er manns gaman;
víf slcal því aldur og æfi
ítur drengur muna lengi;
unir auga meðan á sér.
SKRÍTLUR.
„Samningur“ Lincolns.
Abraham Lincoln og kona
hans ræddu um það lengi,
hvernig mála ætti liúsið þeirra,
og þeim bar ekki saman um lit-
inn.
„Eg vildi láta mála það
grænt“, sagði Lincoln, „en kon-
an mín sagði nei. Hún vildi hafa
þáð gult“.
Þegar hann svo var spurður
um, hvernig deilunni hefði lok-
ið, brosti hann spaklega og
mælti:
„Við gengum til samninga“.
„Og hvaða lit völduð þið?“,
„Við máluðum húsið gult“.
Misgripin hennar ömmu.
Það var ilt að þekkja tvíbur-
ana í sundur — þær voru svo
nauðalíkar, sylsturnar, hún
Gunna og hún Sigga. En amma
gamla var nú búin að hátta
þær og svo laugaði hún þær
báðar. Gunna liggur í bólinu
sínu á eftir og hlær dátt.
Amma: „Það eru ekki skæl-
urnar í þér núna, Gunna min.
Af hverju hlærðu svona mik-
ið?“
Gunna: „Að þér, amma mín“.
Amma: „Að mér — hvers
vegna?“ }
Gunna: „Þú ert búin að lauga
liana Siggu tvisvar!“
Veit það ekki með vissu.
Drengur (8 ára): Kennarinn
sagði okkur í dag, að hann
væri að hugsa um að spyrja
okkur að því á morgun, hvað
við vissum um þessa Abessiníu.
Eg veit ekki einu sinni hvar hún
er. Getur þú sagt mér það,
pabbi?
Faðir drengsins: Ja — það er
nú svona rétt á takmörkunum,
að eg viti það með fullri vissu.
En svo mikið veit eg þó, að hún
er einhversstaðar svona miðja
vega milli Englands og ítaliu!
Ritstjóri Páll Steingrímsson. — Félagsprentsmiðjan.