Vísir - 28.10.1938, Blaðsíða 6

V 1 S I R
Föstudaginn 28. október 1938.
€
'vínir fagna þessari ráðstöfun
K. R.
■KJl.-m.gar eru nú að láta
prenta skáldsögu sem þýdd er
sór ensku og lieitir á íslensku
„Ásl og 'knattspyrna*. Er bók
|jessí bæði skemtileg og spenn-
yindi og xnun íþróttafólkið og
aSrír liaaf mikla ánægju af að
lesa hana. Leggja K.R.-ingar
mitila áherslu á að sala bókar-
innar gangi vel, þvi allur ágóði
af söln hennar rennur til
í|oóltastarfsemi félagsins. Sag-
an gerist í Englandi og lýsir vel
lifí lifi „atvinnu“ manna þar i
StBaltspyrnu. K.R.-félagi hefir
þýtt bókina, en titilblaðið hefir
teiknað Jóhann Bernhard. Á
miðvíkudagskvöldið, á skemti-
fundi K.R. las formaður félags-
ins smákafla úr bókinni og
|jótti hin besta skemtun.
K- R.
sjálfboðaliðsvinna verður i
JcvöMkl. 8 i nýja-íþróttahúsinu.
Margir mættu síðast frá deild-
nm félagsins. Knattspyrnumenn
eru sérstaklega beðnir að mæta
í kvöM.
- *
1 Knattspyrnufél. Valur lieldur
fund i kvöid kl.9 í húsi K.F.U.M.
*
Fimleikaæfingar hjá íþrótta-
félagi Reykjavíkur eru nú i
fullum gangi.
8 flokkar iðka þar fimleika:
OldBoys, Frúarflokkur, Telpur,
stórar og smáar, Drengir, stórir
«g llflir, þá flokkur kvenna og
Jlokkur karla.
Æfingar fara fram í liúsi fé-
lagsins við Túngötu. Eftir æf-
Ingar er heitt og kalt bað. Kenn-
arar félagsins eru, ])au Þorbjörg
Jónsdóttir og Baldur Kristjóns-
son.
iÞess er gælt vandlega að hver
flokkur hafi æfingar við sitt
liaefi. T. d. Old Boys, æfingar
flokksins eru ahnennar þjálf-
unaræfingar til að styrkja og
liðka iikaman, eins eru valdar
æfingar fyrir Frúarflokkinn
sem míða að því sama.
Fyrir yngstu flokkana er létt
leíkfimi og leikir, fyrir aðra
iflokka eru æfingar nokkuð erf-
íðari en miða allar að þvi sama,
að liðka og styrkja líkamann og
þar með gera hvern einstakan
starfliæfari og auka velliðan í
daglegu lífi.
Marglr hafa gengið ífélagið í
hanst .og sýnir það, að áhugi
fólks og skilningur fyrir gildi
fimleika er að aukast.
I sumar hafa sundæfingar hjá
félaginu farið fram í sundlaug-
unum á mánudagskvöldin kl.
9—10 e. h. en eru nú á sömu
dögum kl. 8—9 e. h. Sundæfing-
ar hafa verið mjög vel sóttar og
vænlir félagið sér mikils af
þeirri starfsemi í framtiðinni.
Kennari félagsins í sundi hefir
verið Ólafur Pálsson sundkenn-
ari. Á næstunni býst félagið við
að byrja æfingar í sundhöllinni
og verður það þá auglýst nánar.
Útiíþróttir! Haustið er sá tími
sem útiíþróttamenn eiga að
hvíla sig frá æfingum, en eftir
nýjár verður hyrjað á þeim fyr-
ir alvöru.
Um starfsemi félagsins að
Kolviðarhóli verður tilkynt
síðar.
Að siðustu vill félagið skora á
alla félaga sina, að taka vel á
móti gjaldkera félagsins nú um
mánaðamótin, þegar liann fer
að innheimta félagsgjöldin og
stuðla að því að hann þurfi ekki
að ómaka sig oft með sama
skírteinið til innheimtu.
Félagar! Skiljið, að þetta starf
er aðeins unnið í frístundum og
að eins fyrir félagið, eða okkur
öll sem í þvi erum
U. M. M. F. I. 1907—1937.
Minningarrit.
Þetta er mikil bók, tæpar 450
bls. í Skírnisbroti, og er liöf-
undur þess Geir Jónasson ma-
gister á Akureyri. Er það einn
af hinum yngri sagnfræðing-
um vorum, hinn efnilegasti
maður. Upphaflega var til þess
ætlast, að slíkt minningarrit
sem þetta kæmi út á 25 ára af-
mæli ungmennafélaganna og
var undirbúningsstarf hafið, en
af frekari framkvæmdum varð
ekki. Sambandsþing ungmenna-
félaganna 1936 lagði fyrir stjórn
samhandsins að gefa út þetta
minningarrit og réð hún Geir
Jónasson til að taka það sam-
an. Lauk hann fyrir nokkuru
prófi í sagnfræði við háskólann
i Osló.
Mikill hluti ritsins er minn-
ingargreinar eftir ýmsa ung-
mennafélaga, sem komið liafa
mjög við þróunarsögu félag-
anna. Eru allar þessar greinir
með myndum og margar prýði-
lega ritaðar. Það mun vekja at-
hygli manna við lestur þessara
greina, að meðal höfundanna
eru menn og konur, sem staðið
hafa og standa enn framarlega
í félagslífi og stjórnmálalífi
þjóðarinnar, og eru höfundarn-
ir úr öllum stjórnmélaflokkum.
Næsli kafli nefnist „Braut-
ryðjendastarfið“ og er þar sagt
frá stofnun fyrsta ungmenna-
félagsins á Akureyri. Aðrir.
Útvarpld
og
vitleysan.
í Vísi 4. þ. m. er einhver, sem
með litlum lietjuhug felur sig
á bak við gerfinafn, móðgaður
yfir því, að eg skuli hafa kallað
heiminn vitlausraspitala, i út-
varpserindi mínu. Samt er vit-
léysan svo almenn, að menn
ekki að eins hreyta vitlaust og
tala vitlaust, heldur lilusta líka
vitlaust, og hafa vitlaust pftir
eitt og annað, er menn segja.
Úr þessu öllu verður svo hin
mesta vitleysa. Það er alvana-
legf, að ef einhver segir þá frétt,
að einhver hafi stolið 10 krón-
um, þá segir sá næsti að það
hafi verið 20 krónur og er svo
smá hætt við.
Eg kippi mér aldrei upp við
það, þótt einliver skammi mig
fyrir eitthvað, sem eg hefi sagt
og honum ekki fellur. Hinu
uni eg ver þegar nienn segja
mig hafa sagt eithvað það, er
eg liefi aklrei sagt. Þessi br. í
Vísi segir að eg hafi kallað þá
alla „fyllirafta“, „guðleysingja“,
„andleysingja“, „dóna“ og eitt-
hvað fleira. Þetta er fullkomið
ranghermi, eins og erindið enn
ber með sér. Eg nefndi aldrei
neina „fyllirafta“, en mintist að
eins, á tveimur stöðum eða svo,
á það, sem eg kalla áfengisböl.
— Er of mikið sagt með því
orði? Eg mintist ekki orði á
dónaskap og talaði ekki um
neina „dóna“. Eg talaði ekki
heldur um neina „guðleys-
ingja“, en sagði það, að við sem
fjölluðum um guðfræðileg efni,
værum of fátækir af Guði, og
að yfirleitt farnaðist manninum
illa þegar liann ætti að horfa til
himins. Eg hið ekki afsökunar
á þvi, að eg talaði um áhuga-
leysi, og má það hneyksla hvern
sem vill. Þar vitnaði eg i snild-
arlega vel sögð orð eftir Þór-
herg Þórðarson, rihöfund, sem
lalar um „hugsjónamenn af
guðsnáð“, sem séu svo lieitir,
að kalla megi að „sindri“ af
þeim. Slíka menn segist hann
ekki hafa fyrirhitt á íslandi síð-
an próf. Haraldur Níelsson dó.
Eg sagði, að slíkir menn væru
of fáir á meðal vor, en „aug-
lýsti“ ekki eftir neinum sér-
kaflar: Sambandsmál, Úr
skýrslum, Söguágrip.
Þetta er bók sem ungmenna-
félagar, eldri og yngri, mumi
eignast, og margir fleiri. Frá--
gangur allur er prýðilegur.
a.
stökum andans manni, er
bjargað gæti heiminum, eins og
hr. hefir eftir mér. Eg sagði
það, að við ættum of fáa unga
menn, sem „haldnir væru af
Guði“, og að mikið af atvinnu-
leysi, athafnaleysi og leti mundi
hverfa, ef Guð væri atliafna-
samur í sálum manna, eins og
Von Húgel orðar það.
Þá segir br. að eg hafi talað
um heiminn sem „spilhngar-
bæli“. Eg þori að fullyrða, að
orðið „spilling“ kemur ekki fyr-
ir í erindi mínu, þvi eg nota það
orð sjaldan eða aldrei. Eg er
ekki sá, sem trúi því að maðkur
hafi komist í lífið á jörðu og
það úldnað og „spillst14. Ef
heimurinn er vitlaus, þá trúi eg
þó því, að vitlausari hafi liann
verið áður. Þar er þvi ekki um
afturför og spillingu að ræða.
Maðurinn er kominn frá enn
lægra villidýri en liann nú er og
hefir stöðugt verið að fika sig
upp á við. 1 erindi mínu liélt eg
því fram, að liann hafi seilst
upp frá bæli dýrsins, horft til
himins, til sólar, þráð ljósið og
þekkinguna, og þannig liafi
liann vaxið og vitkast, en sé þó
ekki enn lengra kominn en það,
að þjóðir heyi strið, menn drepi
hverir aðra, sprengi í loft upp
skrauthýsin og hallirnar, er þeir
reisi, kasti úrvali sona sinna fyr-
ir fallbyssukjaftana, láti rigna
eldi og brennisteini yfir varnar-
lausar konur og saklaus börn,
helli svo eiturdrykkjum í bikar
, viðskiftavina sinna og barna,
og hafi ofbeldi, rangsleitni og
kúgun í frannni. Og finnist nú
br. of mikið að kalla þetta
„brjálæði“, þá er honum það
velkomið. Enginn getur gert að
því, þótt bitinn standi í þeim,
sem ekki nennir að tyggja hann.
Að það, sem eg sagði i erindi
mínu, sé „sama tuggan“, sem
svo oft hefir verið tuggin upp
áður, getur vel salt verið, en við
! verðum nú að tyggja svo margt
upp.Það er til dæmis langt síðan
að menn lóku að smiða hurðir
fyrir liúsdyr sínar, og oft hafa
menn sagt þeim, sem um ganga,
að láta liurðina aftur. Samt
þurfa menn að auglýsa þetta
víða á hurðum sinum enn þann
dag i dag: „Látið hurðina aft-
ur“, og enn þurfa menn að
tyggja upp aftur og aftur i
unga og óreynda þetta gamla, að
2 og 2 eru 4.
Annars hefi eg fengið svo
mikið þakklæti fyrir þelta er-
indi, að það var næstum hress-
andi að fá skammir úr einum
stað, en þeim verður þó best
svarað með því að gefa erindið
| út, svo að br. geti lesið það rétt.
f Mjög mætur embættismaður
! (ekki guðfræðingur) stakk upp
1 á því við mig, er hann þakkaði
m:
CoronA
fœst hjá
ÍDIKl
pÆR
REYKJA
FLESTAR
TEOFANI
RAFTÆKJA
VIÐGERÐIR
VANDABAR-ÓDÝRAR
SÆKJUM & SENDUM
Gulrófnr
ódýrar 1 taeilnm poknm
VÍ5IVI
Laugavegi 1.
Útbú, Fjölniavegi 2.
49 krönnr kosta
ödýrnstn kolin.
r —^
er miðstöð verðbréfaviðskift-
anna.
Höfum fyrirliggjandi úrval af
Loft og
lampaskermum
Saumum eftir pöntunum.
Skepmabúðin
Laugavegi 15.
mér lilýlega fyrir erindið, að
gefa það út og svara þannig
rangherminu og aðfinslunum.
Pétur Sigurðsson.
GEIR H. ZOEGA
Símar 1964 og 4017.
Hinir eftirspurðu
Leslampar
eru komnir. Höfum einnig
margar tegundir af leslampa-
skermum við allra hæfi.
Skermabixöin
Laugavegi 15.
GESTURINN GÆFUSAMI. 14
Tíann keypti sér fyrsta farrýmis miða, skáld-
•sðgu, sem honum fanst, eftir nafninu að dæma,
að sér mundi geðjast að, eintak af Times í stað
úaily Maií, sem Iiann var vanur að kaupa, og
Puncb, í stað hinna ódýru eftirlíkinga þessa
fræga skoþhlaðs.
A Mðinni til London hafði hann klefa, sem
enginn, annar sat í. Hann dró niður tjöldin fyr-
ír gluggana, sem vissu að ganginum, svo að
enginn gæti gægst inn. Þar næst tók hann seðla-
pakkann og taldi seðlana, eftir að hann hafði
lokað glugganum, því að ekki vildi hann liætta
á, áð gustur feykti þeimút.Hann lagði hvertþús-
undið af öðru á sætið gegnt því, sem hann sat i,
og það var sem hjartsláttur lians örvaðist því
aneir, sem þúsundunum fjölgaði. Og loks hafði
ðiann talið allan bunkann — þessa 800 hundrað
sterlingspunda seðla, sem voru eign hans. Hann
Ias yfir á nýjan leik vottorð læknisins og plagg
lögfræðingsins, og að svo búnu lagði hann seðl-
ana og skjölin vandlega í umslagið, stakk því
I vasamt, þuklaði því næst um vasann, og sett-
ist svo úfi 'i horni. Hann ætlaði að lesa — en
' - ' *■ ' *
gat ekki fest hugann við það. Hann gat ekki
haldið neinum hugsanaþræði til lengdar. Og
með litlu hetri árangri reyndi hann að leggja
niður fyrir sér hvað hann ætti að taka sér fyrir
hendur það, sem eftir væri ævinnar. En í hvert
skifti, sem hann virtist vera að komast á ein-
hvern fastan grundvöll, sem hann gæti bygt á
komu truflandi hugsanir um Maisie. Hann
hugsaði um atlot hennar — kossa hennar —
ástríðufulla um of — og alt þetta olli truflun-
um. Hann stakk höndunum í buxnavasana og
hallaði sér aftur ólundarlegur á svip.
Maður, sem átti 80.000 sterlingspund í reiðu
fé gat sannarlega látið til sín taka, — það var
ekki um að villast, fanst honum. Maður, sem
réði yfir slíku fé, varð að gera háar kröfur.
Hvernig gæti Jiann snúið sér í þessu. Faðir
Maisie var blikksmiður og móðir hennar sauma-
kona og Maisie var hæfur lífsförunautur sölu-
manns, á því var enginn efi, sölumanns, sem
vann sér inn 5 sterlingspund á viku. Hún var
skynsöm stúlka, Maisie litla, og henni mundu
vafalaust fara heimilisstörf vel úr hendi, og
verða ánægð, svo fremi að hún gæti bælt niður
allar daðurstilhneigingar. En sem auðmanns
kona, — kona manns, sem gæti valið sér ment-
að fólk fyrir kunningja og vini, gat Maisie í raun
og veru ekki komið til mála.
Hann gerði sér i hugarlund hvernig liún
mundi haga sér er hann segði henni frá hinu
mikla liáni sínu. Honum fanst hann finna hand-
leggi hennar vefjast um háls sér — fanst að
hún byndi hann þeim viðjum, sem hann mundi
aldrei að eilífu losna úr. Hann sá hana fyrir
hugskotsaugum sínum, æsta, fagnandi, þar næst
leggja á ráðin um framtíð þeirra, þessar hugs-
anir gerðu hann argan í skapi, því að vel vissi
hann, að það var ekki drengilegt af honum að
hugsa þannig og Maisie hafði ekki til þess unn-
ið, en fram hjá því varð ekki komist, hugsaði
liann, að hann var orðinn leiður á Maisie og
hafði verið orðinn leiður á henni, áður en hon-
um hlotnaðist gjöfin mikla.
Hann gat einhvern veginn ekki setið kyr
lengur. Og hann fór að færa sig til — reyna að
aðhafast eitthvað. Hann stóð upp kveikti sér í
vindlingi og fór þvi næst inn i veitingavagninn
og fékk sér whisky og sódavatn, og naut. þess
Tyllilega, að ferðast sem fyrsta flokks farþegi.
Á leið sinni um lestina fór hann í gegnum
þriðja farrýmis vagn þar sem var heitt og vont
loft, og þröng mikil, og liann leit alþýðu manna,
sem þarna var, öðrum augum en áður — hann
leit niður á þetta fólk. En að eins fyrir tveimur
dögum hafði hann ferðast til Norwich i sams-
konar járnhrautarvagni og þóst mikill maður.
En nú fanst honum hann ekki fá staðist neitt
sem þarna var. Hávaðinn, vont loftið, fólkið —
alt hljóp í taugarnar á honum. Hann var orðinn
nýr maður — en vitanlega — það var honum
lióst nú — hafði hann verið fæddur til þess
lifs, sem hann nú gat kosið sér. Hann flýtti
sér inn í fyrsta farrýmis vagninn — i liið fág-
aða umhverfi og góða andrúmsloftið — og
reyndi á ný að hugsa hvernig hann ætti að verja
tima sínum.
Hvað gat hann gert? Ferðast sér til skemt-
unar — sest að uppi í sveit, lagt stund á „crick-
et“ og orðið atvinnuleikári í þeirri grein, eins
og hann eitt sinn liafði langað til? Eða — lagt
stund á reiðmensku og veiðiskap, að sið auð-
manna og aðalsmanna? Eða leigt sér ibúð i
London, keypt allar hækur, sem hann langaði í,
farið i leikliús i gildaskála frægustu gistihús-
anna og þar fram eftir götunum?