Vísir - 16.12.1938, Blaðsíða 6

V I S 1 R
Föstudaginn 16. desember 1938.
Lífstykkjabúöin
HAFNARSTRÆTI 11
liefir yður að b.jóða nytsaman, vand-
aðan og ódýran varning til jólagjafa:
XJLLAR- og SILKISOEKAR, TÖSKUR og
ILMVÖTN.
NÆRFÖT, ýmsar gerðir, silki, ullar og
bómull.
SLÆÐUR, HÁLSKLÚTAR, SJÖL úr silki
og georgette.
VASAKLÚTAR, mikið úrval, PÚÐUR-
DÓSIR, SLIFSI og KRAGA.
Ekki að gleyma hinum ágætu viðurkendu
LÍFSTYKKJUM, BELTUM og KORSE-
LETTUM. —
Líf stykkjabúðin
HAFNARSTRÆTI 11.
Jólin 1938.
Við viljum liér með vekja athygli yðar á því, að nú eru
allar jólavörurnar komnar, og að núna er úrvalið mest.
T. d. hið heimsfræga Schramberger Kunst Keramik —
Handunninn Kristall — Silfurplett borðbúnaður —
Dömutöskur — Jólatré og skraut — Spil — Kerti —
Kfnverjar — Blys og mörg hundruð tegundir af Barna-
leikföngum.
Ávalt lægsta verð.
K. Einarsson & Björnsson.
Bankastræti 11.
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiniiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiink
(GOLD MEDALl
H VEITI
T—1
|
10 LB8. 1
1 140 LBS.
/• 8ou nnnfiaHA
FYRIRLIGGJANDI
EDIKT
SÍ Sfl 1228
^iiiiiiiiiiíiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifr
Planðhliömleikor
Rögnvalds Sigurjónssonat
í Gamla Bíó 13. þ. m.
Það er gaman að fylgjast
með þroskaferli efnilegra lista-
manna. Við Reykvíkingar liöf-
um gelað fylgst með listaferli
Rögnvalds Sigurjónssonar frá
því að liann fyrst kom fram á
nemendahljómleikum Tónlist-
arskólans og fram á þennan
dag, er hann heldur liljómleika
upp á eigin spýtur, eftir að hafa
stundað framhaldsnám í París
einn vetur. Rögnvaldur hefir
verið á konsertpallinum liér í
Reykjavík annað kastið frá því
að hann var urn 16 ára gamall
og nú er liann rúmlega tvítugur.
Vaxtarmerkin hafa verið greini-
leg frá ári til árs.
Það mun hverjum maini
hafa verið Ijóst, sem lilýddi á
hann í þetta sinn, að á konsert-
pallinum var ekki neitt ofur-
menni pianósins, enginn af-
hurðarmaður á við Friedmann,
Rackhaus, Corlat eða hvað þeir
nú heita þessir frægu snillingar.
Við því var lieldur ekki að bú-
ast. Menn höfðu fyrir framan
sig ungan og efnilegan píanó-
nemanda, sem kann mikið,
meira að segja furðu mikið,
þegar á alt er litið, en á
líka eftir að læra margt enn þá
og að vaxa bæði sem maður og
píanóleikari. Hverjum við-
stöddum manni mun hafa verið
ljóst, þegar Rögnvaldur var bú-
inn að spila fyrstu tvö verkin,
„Toccötu og fúgu“ í d-moll eftir
Bacli, og g-moll sónötu Scliu-
manns, að liann hefir þegar náð
allmiklu valdi á hljóðfærinu, en
vantar þó enn þann karl-
menskuþrótt, sem miklir píanó-
leikarar hafa, og á enn eftir að
þroska hjá sér ásláttartæknina.
En hann spilar þó víða með list-
rænum tilþrifum, og eru það
engar ýkjur að segja, að spil
hans er sjaklan dauft og litlaust.
Þó varð þess vart í „Bercense“
og e-dúr „Etude“ Chopins, að
hann skortir enn hina rólegu og
djúpu yfirvegun, sem þessi verlc
krefjast, og fæst með vaxandi
þroska og reynslu.
Listamanninum var mjög vel
fagnað að verðleilcum og fékk
hann fagra blómvendi. Hann er
nú á förum lil Parísar til frek-
ara náms og fylgi honum giftan
á listamannsbrautinni.
B. A.
Sverre S. Amundsen:
MARCONI.
Bókaverslun Sigurðar Krist-
jánssonar hefir gefið út á þessu
hausti æfisögu Marconis, sem
samin er af Norðmanninum
Sverre S. Amundsen, en í fyrra
gaf verslunin út bók eftir sama
höfund um hifreiðakónginn
Ford.
Báðar eru bækur þessar al-
þýðlegar og skemtilegar aflestr-
ar og fjalla um tvo af braut-
ryðjendum mannkynsins, sem
segja má um að liafi gert fjar-
lægðir, tíma og rúm að engu, og
á það ekki síst við Marconi.
Þetta er ágætur skemtilestur
fyrir unglinga, en skemtilestur,
sem miðar fyrst og fremst að
því að hafa hætandi álirif á þá,
hvetja þá lil starfa og kenna
þeim að meta gildi vinnunnar.
í nokkrum ávarpsorðum
skýrir höfundurinn frá því, af
hvaða orsökum hann hafi ráðist
í að skrifa æfisögu Marconis
öðru frekar, og vekur þá atliygli
á því, að loftskeytatækin hafi
reynst hin ágætasta bjarg\rætt-
ur sjómanna og nefnir nokkur
dæmi jiess.
Það cr öllum ljóst, að Mar-
coni er einn af hinum ágætustu
velgerðamönnum mannkynsins,
en hitt er óvíst hvort menn gera
sér svo glögga grein fyrir því
sem skyldi. Þessi hók, sem liér
liggur fyrir, bregður upp ágætri
mynd af þessum merka manni,
skýrir frá uppvexti hans og erf-
iðleikum, fyrstu vonbrigðum
og fyrstu sigrum, og hún sýnir
að það var starf og stríð, áræði
og einbeitni,samhliða hugviti og
hugsjónum, sem gerði Marconi
að þvi sem hann varð.
Allir unglingar munu lcsa
l>essa hók með ánægju, og ekki
unglingarnir einir, heldur og
níenn á öllum aldri. Bólcin er
létt aflestrar, málið gott og
framsetningin þannig, að hún er
ágætur skemtileslur. —• Slíkar
bækur eiga erindi inn á hvert
heímili.
Göðn
Kartðílurnar
fpá Hornafipöí
eru komuar.

Stefán Júlíusson:
KÁRI LITLI OG LAPPI
Á hverju ári eru gefnar út
margar barnabækur en flestar
þeirra hafa hafa verið þýddav
úr öðrum málum. Um það er í
sjálfu sér ekkert að segja, ef
hækurnar eru góðar og eiga er-
indi til harnanna.
Barnablaðið Æskan hefir á
undanförnum árum gefið út
margar góðar barnabækur, og
á þann hátt bælt mikið úr þeirri
miklu þörf, sem verið liefir ú
lesefni fyrir börn.
En allar liafa þær verið fyrir
þau hörn, sem komin eru yfir
erfiðasta hjallann, það er að
segja þau hörn, sem búin eru
að læra að lesa.
En til þessa hafa yngstu börn-
in orðið út undan. Fyrir þau
hefir tilfinnanlega vantað hent-
ugt og gott lesefni. Kennarar,
sem kenna yngstu börnunum,
hafa fundið það manna best, og
sumir gert nokkra tilraun til að
bæta úr skortinum.
Fyrir nokkum dögum gaf
Æskan út bók fyrir yngstu les-
endurna, er það frumsamin
saga skrifuð af Stefáni Júlíus-
syni kennara í Hafnarfirði.
Þetta er góð bók, skrifuð á
léttu og lipru máli, og svo vel
sögð að litli lesandinn les sér
til ánægju og gagns. I bókinni
eru margar myndir teiknaðar
RAFTÆKJA
VIÐGERÐIR
VANDAPAR - ÓDÝ-RAR
SÆKJUM & SENDUM
47 krönnr kosta
ödýrnstn kolin.
\.JÉmLn
GESR H. ZOEGA
Símar 1964 og 4017.
af Óskari Lárusi Steinssyni
kennara í Hafnarfirði.
Það má óhikað benda foreldr-
úm og kennurum á þessa bók,
sem hentugt lesefni fyrir böm
á aldrinum 7—10 ára.
Hafnarfirði 9. des. 1938.
Páll Sveinsson.
HRÓI HÖTTUR og menn hans.— Sögur í myndum fyrir börn. 246. MORTE.
— Við handtókum einn af njósn- — HafiÖ J)ér gert y'Öur Ijóst, herra, — Hver náði njósnaranum úr —- Látið kunngera, að hver og einn,
urum Hrólfs, en vinir hans náðu að þér missið Thane-eignirnar, ef höndum ykkar? — Það vorú þrír er nefnir Hrólf á nafn, verður lát-
honum aftur úr höndum okkar. Hrólfur kemur aftur fram? grímuklæddir bogmenn, er það inn sæta þungri refsingu.
gerðu.
ÍESTURINN GÆFUSAMI. 51
fiess að tillíynna, að menn skyldi koma til te-
■drykkju. Ardrington lávarður reis á fætur.
„Hafið þér fatnað með yður?“
„Eg hefi ferðakistu í bílnum mínum, þvi að
«g hafði ætlað mér áfram til Lincoln í kvöld.“
^,Eg læt bera hana upp í herbergi yðar. En
jnu skulum við setjast að tedrykkjuborði með
|>eiin lafði Blanclie og Lauritu, stjúpdóttur
raainni.“
l»eir gengu út í forsalinn mikla og studdi lá-
■varðurinn hönd litið eitt á herðar liinum þrek-
lega og tápmikla pilti, og fóru þeir nú inn í við-
Iiafnarstofu, sem var eitt af skrautlegustu her-
Saergjum hússins, eða liallarinnar væri réttara að
segja. Var boi’ðsalur þessi nákvæm eftirlíking
af sal í höll einni i Versölum, og sannast að segja
var mikið af húgögnunum og speglunum það-
an f fjarlægari enda borðsalsins var minna
Iberbergi og voru þar franskir gluggar sem náðu
sniður að gólfi og var þar gengið beint út í garð-
inn en þar sátu þær lafði Blanclie og Laurita í
Bágnm garðstólum og létu fara vel um sig.
Hæddust þær við þama trúnaðarlega. Þær þögn-
uðu skyndilega, er þær sáu þá koma, Ardring-
ton lávarð og Martin Barnes. En hinum síðar-
nefnda fanst einhvern veginn, að þær hefði
nefnt nafn sitt.
„Herra Barnes, segir mér, að hann liafi þegar
kynst ykkur ungu meyjar“ sagði Ardrington
lávarður.
Þær brostu báðar til Barnes.
„Við vorum að dást að bílnuin yðar, herra
Bames,“ sagði lafði Blanche. „Þér hljótið að
vera eigingjarn í meira lagi, að ferðast einir
yðar liðs um alt landið, í slíkum bíl.“
„Eg hefi fengið herra Barnes ofan af þeirri
fyrirætlan, að halda áfram bílferðalagi sínu,“
sagði Ardrington lávarður. „Hann verður gest-
ur minn noklcura daga. Laurita, þú verður að
segja frú Holmes frá því, svo að höfð verði til-
húin nolckur herbergi í suðurliliðinni. En nú
skulum við fá okkur tesopa.“
Laurila gekk að borðinu. Dálítill roði hljóp
fram í kinnar henni og einkennileg birta kom
alt í einu fram i augu hennar.
„Þetta var tilkynning, sem kom sannarlega á
óvænt,“ sagði hún. „Viljið þér aka með mig í
bílnum yðar, herra Barnes?“
„Með iánægju,“ sagði hann.
„Og leika tennis með mér?“
„Ef það er auka tennisspaði nokkursstaðar,“
sagði Martin.
„Eg sé fram á það, að við hættum að liggja
í leti, dreymandi dagdrauma,“ s.tundi lafði
Blanche. „Þér eruð hugrakkur maður, Barnes,
að taka boði frænda míns. Laurita, sem er ný-
komin úr heimavistarskóla hefir verið að óska
sér þess að hér væri einhver ungur og laglegur
piltur til þess að spjalla við og eg er litlu betri
sjálf. Hvernig við förum að skifta yður milli
okkar eru mér ráðgáta.“
Martin sá alt í einu snöggu leiftri bregða fyrir
í augum Lauritu — en hann gat alls ekki skilið
livað það merkti — en hverng sem á því slóð
stóð lireif það hann. Hún rétti honum bolla og
það var bros á vörum liennar og bros í augum
liennar. Ilann settist þar, sem hún gaf honum
bendingu um að setjast.
„Barnes verður að vera sérstaklega góður og
nærgælinn við mig,“ agði Laurita, „því að —
enda þótt ]ietla sé heimili mitt liefi eg svo sjald-
an komið hér, að eg er hér ókunnug."
„Laurita er strax farin að öngla eflir að vera
með yður,“ sagði lafði Blanche, „en látið ekki
þetta sakleysislega tillit, þetta barnslega, biðj-
andi tillit leiða yður í gönur, lierra Barnes.
Laurita er barn, nýkomin heim úr skóla, gleym-
ið því ekki, — en eg er, já, — eg er eitt liinna
fullgerðu náttúrunnar verka — eg er fullþroska,
frjáls kona! Var það ekki þetta, sem þér upp-
götvuðuð í London? — Frændi, — Barnes var
stórhneykslaður, þegar hann frétti, áð eg leigði
íbúð — byggi þar ein —- í íbúð, þar sem er liest-
liús á liæðinni fyrir neðan.“
„Enginn maður gæddur heilbrigðri slcynsemi
þykist skilja ungu kynslóðina ná á dögum,“
sagði Ardrington lávarður og hrærði í bollan-
um. „Nú fer svo, að eg liygg, að alt breytist, og
verður eins og á dögum Viktoríu drotningar."
„Hvernig lieldurðu, að okkur mundi ganga
að liegða okkur eins og dygðameyjum Viktoríu-
tímabilsins, Laurita?“ spurði lafði Blancbe.
„Eg er smeyk um, að tillit augna þinna —
jæja — sleppum því, en lierra Barnes, eg held,
að það mundi ekki fara yður vel að Iiafa vanga-
skegg“.
„Eg ællaði einu sinni að láta mér vaxa vanga-
skegg“, játaði Martin Barnes, „en það var vegna