Vísir - 12.05.1939, Síða 6

V I s I R
Föstudaginn 12. maí 1939.
Ú tvarpið
vikuna sem leið.
TMitSvxkiulaginn 3. maí lauk
rÁim. Pálsson prófessor við
ffiraslfeluflokk sinn um Sturl-
pmgafild. Hafði hann þá flutt
aills 9 erindi um þetta efni, og
4>af« g>au tii samans gefið víð-
tiæSca fræðslu um l>að timabil, er
jþan siáðu yfir. Samt var enn ó-
ÆagSm drjúgur hiuti l>essarar
'viðburðaríku sögu. Erindi þessi
?hafa íyimælalaust verið kær-
ikomÍÐ ollum söguelskum og
S’róðleiksf úsu m hlustendum.
Ií»a5 er líka orðshildin og liinn
jþrótlmikli frásagnarstíll, sem
'Átdí prófessor á yfir að ráða,
sem ekki hvað síst hefir gert
Jiéssi erindi eftirminnileg.
Þá var það einnig sama kvöld,
að Guðmundur skáld Friðjóns-
igon flutti þrjú kvæði með aðstoð
ihorsL Ö. Stephensen. Rauðliðar
ymsir liafa nú undanfarið, af
Siilum smekk og því síður að
'jgefnmn tilefnuni verið að
ihlakka yfir því, að Elli sælcti nú
mjög að skáldinu á Sandi. En
setli þeim liefði eklci reynst
siæsia torfundin ellimörk á
|>essum kvæðuin? Þau voru
ihverí öðrum þróttmeira og
Bnjaílara. Mvndirnar tvær af
sLandshöfðingjanum í Hvammi1
og Eeifi heppna voru svipmikl-
ar og meitlaðar af þeim hagleik,
sem menn þekkja bestan lijá
íGuðmundi, og kvæðið um
Kristskapelluna i Landakots-
spítala var þrungið djúpri trú-
arlegri lotning og göfgi.
Erindi Carls Tulinius fram-
kvæmdarstjóra um sögu líf-
jtrygginga var á ýmsan liátt ný-
stiárlegt útvarpsefni. Það kemur
að vissu leyti flatt upp á rnenn,
að nokkuð verulega skemtilegt
geti verið um það efni að segja,
en svo varð þó í reyndinni. Carl
Tulinius gerði þarna grein fyrir
ýmsum mjög eftirtektarverðum
liliðum á þessum málum, og
setti það áheyrilega og skemti-
lega fram.
Æskulýðsþáttur Lúðvígs
Guðmundssonar á föstud. var á
margan hátt endurtekning á
efni æskulýðsþáttar, er liann
flutti áður í vetur. Eiginlega
ætti dagskrárliður í Útvarpinu,
sem ber þetta nafn, að vera
gerður með það fyrir augum að
laða að útvarpstækjum heimil-
anna þann flokk fólks, sem
kominn er af barnsaldri og ekki
telur sér barnatímana viðkom-
andi, en er hinsvegar ekki kom-
inn það á legg, að hann láti sig
skipta hugðarefni fullorðinna
manna. Æskulýðsþæítir gætu
verið miðaðir við hæfi unglinga,
fluttir af mönnum, sem er sýnt
um að velja sérefniogefnismeð-
ferð eftir smekk unglinga eins
og hann er á yfirslandandi
tíma. Gætu slíkir þættir haft góð
áhrif, ef rétt tónegund er fund-
in. Að einhverju levti gætu ung-
lingar líka annast uin þennán
dagskrárlið. Er slíkt ekki fá-
heyrt lijá ýmsum erlendum út-
varpsstöðvum.
Frá Olympíunefndinni.
Aðgöngumfðar
að leikunum í Helsingfors 1940.
og verslun. Allar þessar atvinnu
greinar beina huganum út á
við. Meðan íslendingar voru
bændaþjóð, gátu þeir levft sér
að lita að eins inn á við og hafa
enga utanríkispólitík. Hin nýja
búsetning þjóðarinnar í l>org-
snn heimtar, að ísland reki
krfiftuga utanrikispólitík, versl-
sanarpólitík og nýlendupólitik,
fyrst og fremst nýlendupólitík,
er framar öllu öðru á að beina
að endurheimt okkar eigin ný-
lendu, Grænlands ,er við eigum,
teinir eigum og engin þjóð á
jnolckiirt minsta tilkall til nema
við.
Jón Dúason.
0(lympíunefnd íslancLs heí’ir
tekið að sér sölu |á aðgöngumið-
um að Olympíuleikunum i Hels-
ingfors 1940. Þótt útlitið sé
næsta alvarlegt og lítil líkindi
til að mikið rakni úr til næsta
árs, hefir nefndin ekki viljað
skorast undan tilmælum fram-
kvæmdanefndar leikanna um að
gefa mönnum liér kost á að fá
aðgöngumiða að Olympiuleik-
unum, af þeim liluta, sem ís-
lendingum er skamtaður, ef
vera kynni, að einhverjir hefðu
aðstöðu til að hagnýta sér þetta.
Nefndinni hafa nýlega borist öll
nauðsynleg eyðublöð til pönt-
unar á aðgöngumiðunum, og
eiga pantanirnar að vera komn-
ar til framkvæmdanefndar 01-
ympíuleikanna um miðjan júlí
næstkomandi.
Skamtur Islendinga er í flest-
um greinum 15 aðgöngumiðar;
5 betri sæti, 5 alm. sæti og 5
stæði, Að eins í einni grein —
sundi — er þetta hærra, nfl. 43
miðar. Þetta þýðir, að 15 Is-
lendingar geta samtímis horft
á flestar sérgreinarnar og 43 á
sundið.
Aðgöngumiðarnir em seldir
fyrir hvern dag, en heildar að-
göngumiðar (,,Stadion-Pass“)
fyi’ir hverja sérgrein eru ekki
seldir nú, gagnstætt þvi, er var
í Berlín. Geta menn því keypt
sér t. d. aðgöngum. að þrem
dögum í frjálsum íþróttum,
þrem dögum í knattspyrnu,
þrem dögum í sundi o. s. frv.,
eins og t. d. þeir, sem eru á
staðnum.
Verð aðgöngumiða er talsvert
mismunandi að hinum ýmsu
sérgreinum. Dýrastir eru þeir
að frjálsu íþróttunum (21.—28.
júlí); betri sæli 175 finsk mörk,
alm. sæti 125 og stæði 50 livern
dag. Finskt mark er slcráð hér á
í’úma 12 aura; er verðið í ísl. kr.
þá ca. 21 kr., 15 og 6 kr. á dag,
eða kr. 168, 120 og 48 fyrir allan
tímann, 8 daga. Knattspyrnan
stendur yfir leiigst allra sérgi’.,
13 daga. Verðið er flesta daga
60, 40 og 20 finsk mörk, en á úr-
slitakappl. (1.—2. ág.) 150, 80
og 40 finsk mörk. Kostnaður við
að sjá alla kappl. er líkur eins
og við fi’jálsu íþrótlirnar. Sund-
ið stendur yfir 8 daga (26.—31,
júlí og 1.—2. ág.) og verð að-
göngumiða er flesta dagana 150,
80 og 40 f. m., — tvo síðustu
dagana 175, 100 og 50 f. m. Að-
göngum. að opnunar- og loka-
hátíðahöldunum, sem allir vilja
sjá, sem á leikina koma, kosta
210,150 og 70 finsk mörk hvorn
dag.
Eftirspui’n eftir aðgöngumið-
unum er mjög mikil erlendis og
kemur því varla að sök, þótt Is-
lendingar leifi af skamti sínum.
Nánari upplýsingar viðvikj-
andi aðgöngumiðasölunni fást
lijá gjaldkera Olympínunefnd-
arinnar, Guðmundi Halldórs-
svni í Nýborg.
Glíma,
Evrópumeistai’mótmu í glímu
lauk í Osló 28. apríl s. 1. Svíar
urðu hlutskarpastir, fengu 3
meistara og 13 stig. Næstir
urðu Finnar. Þeir fengu 3 meist-
ara og 9 stig.
Þessir urðu meistarar:
Bantamvigt: Kiisseli, (Finnl.).
Fjaðurvigt: Pihljanaki (F.).
Léttvigt: Gösta Anderson (Sv.).
Wetlervigt: Scháfer (Þ.).
Millivigt: I. Johannsson (Sv.).
Létt-þungav.: Akerlindh (Sv.).
Þungavigt: Kathas (F.).

RAFTÆKJA
VIDGERÐIR
VANQADAR-ÓDÝRAR
SÆKJUM & SENDUM
Lokað í dag
(föstudag)
vegna flutnínga skrif-
stofu vorrap í Hafnap-
liiisið.
Sölusamband
íslenskra fiskframleidenda.
Mreiii húd
er prýdi.
Tökum burt öll óhreinindi í
húðinni, fílapensa, húðorma,
vörtur og svo frv.
Hárgreið siost. Perla
Bergstaðastræti 1. Sími 3895.
VÍSIS KAFFIÐ
gerir alla glaða,
Útsæðis-
kartöflur
Þrjár góðar tegundir.
V i 51IV
Laugavegi 1.
Otbú Fjölnisvegi 2.
NýkomiO:
Bögglasmjör ódýrt í heilum
stykkjum. Ný egg. Harðfiskur.
Reyktur rauðmagi o. m. m. fl.
á kveldborðið.
Preritmyn du s t<> t i n
LEI FTU R
býr tfl 1. f/okks prcnt-
myndir fyrir lægsta i er<).
Hafn. 17. Sími 5379.
himm
er miðstöð verðbréfaviðskift-
anna. —
— Tómas, er fólkið reiðubúið. — — Þora menn kannske ekki að — Satt er það, en farðu nú út í Hrólfur hugsar: — Það er mér að
Eg hefi látið það fréttast, að Hrólf- berjast? — Það er ekki það, sem borgina og segðu, að Hrólfur rnuni kenna, að Eiríkur beið bana. Hrói
ur sé á lífi, en enginn vill trúa þvi. að er, en kúgunin hefir dregið úr sjálfur berjast í fylkingaÆrjósti. höttur stofnar sér í hættu mín
þeirn allan mátt. vegna. Eg fer héðan.
HERKÚLES KEMUR TIL SKJALANNA.
„Ma ekki fresta l>essu þar til maðurinn minn
Jcemur?“
.„Það má elcki eyða einni mínútu til ónýlis.“
THÚn var hikandi á svip og var sem hún vissi
elcki hvað gera skyldi.
^Svona, komið nú,“ sagði Hei’kules. „Hefi
<œg elcki sagt, að eg skuli aðstoða yður?‘:
Haxon 'Jioi’fSi á hana alvarlegur og sti-angur
'St svip.
er þakldát fyrrir það,“ sagði hún auð-
Hiijúklega.
„Ef þér hafið engan til l>ess að taka við störf-
im yðar hér skal eg fara og safna vegahréfun-
fiim sjálfui-,“ sagði Herkules.
_,ÍÞér eruð góðvildin sjálf, herra Popeau,“
sagði hún áf undirgefni, „og eg þigg það boð
V®ar.“
Herlcúles snerist á hæli og fór upp hið hrað-
sasta. Hver taug hans var þanin til hins ítrasta,
er liann harði tvívegis alharkalega á dyrnar á
Sierherginu, sem hann nú vissi að var herbergi
slúlkunnar, því að hann hafði séð hana sitjandi
i}>ar í stnl, að því er virt undir áhrifum eitur-
Syfs.
Hann beið um stund, en enginn svaraði.
iHann barði aftur á dyrnar og beið svo enn
slnndai’korn. Þá beið hann ekki boðanna og
Ikallaði liarkalega:
„Opnið í nafni laganna!“
Hann lieyrði þrusk mikið, eins og einhver
liefði brugðið við. Lykli var snúið í slcránni og
cáynxar opnaðar. Maður, smár vexti, dauðskelk-
aður að sjá, stóð í dyrunum.
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði liann hrædd-
ar og forviða.
„Að eg krefst þess, að þér sýnið mér vegabréf
yðar og fjölskyldu yðar. Eg er starfsmaður í
vegahréfadeild lögreglunnar.“
Herkules gekk djarflega inn í herbergið, en
þar voru ekki aðrir fyrir en hinn smávaxni
maður.
„Viljið þér ekki fá yður sæti?“ spurði liann
rolulega. „Vegabréfin geymi eg í stofu minni.“
Hann fór inn í næsta herbergi og Herkules á
liælum hans. En það var sem hjartað stöðvað-
ist skyndilega í hjósti hans, þvi að herbergið var
mannlaust, en hann hafði fastlega búist við að
finna þar konuna og stúlkuna.
Maðnrinn rétti honurn tvö vegabréf. Herkúles
skoðaði þau. Þetta var fólkið, sem hann leitaði
að. Maður l>essi hét Varia og var Argentínu-
maður.
„Hvar er þriðja vegabréfið?“ spurði Herkules
hvasslega.
„Þriðja vegahréfið ?“ endurtók maðurinn
livasslega, eins og hann vissi ekki hvaðan á sig
stæði veðrið.
„Mér hefir skilist, að þér værið hér á ferða-
lagi með konu yðar og dóttur. Þetta er vega-
hréf yðar — og þetta vegabréf konu yðar. Hvar
er vegabréf dóttur yðar?“
„Eg vissi ekki, að þér vilcluð einnig fá að sjá
vegabréf hennar.“
„Heyrðuð þér ekki hvað eg sagði?“ sagði
Herkules ógnandi og það var sem Varia kiprað-
ist saman. Hann gekk að borði einu, opnaði þar
skúffu, og tók upp skjal og afhenti hinum óvel-
komna gesti sínum.
Herkúles þurfti ekki nema að líta í svip á
vegabréfið til þess að sjá, að þetta vegabréf var
falsað — ef það hafði verið ófalsað uppliaf-
lega — liafði því verið breytt. Þetta var vega-
hréf „Pepitu Varia“, sem var skráð sem dóttir
GRÍMUMAÐURINN. 10
liann fyndi talsvert til sín. Svipaðist liann um
eftir sæti.
En það var enginn stóll nálægur. Og það var
eins og sjálfsöryggi mannsins linignaði með
Iiverju andartakinu, því að maðurinn með tog-
leðursgrímuna 1101461 stöðuglega á liann — án
þess að segja neitt. Sannast að segja fanst Cliar-
les eitthvað óhugnanlegt við, að gi'ímumaður-
inn starði svona á komumann, kannslce vegna
hins furðulega húnaðar sins. Augnaopin á tog-
leðursgrimunni voru litil, eins og svartir hlettir
á gráum grunni. Charles fanst næstum eins og
gegnum þessi litlu op á grímunni væri liorft á
liann sjálfan.
„Tuttugu og sjö — “, sagði grímumaður lolcs.
„Kominn til þess að fá fyrirskipanir.“ svaraði
komumaður.
„Skýi’sla yðar,“ sagði grímumaður og henti
á nokkur vélrituð hlöð, sem lágu á horðinu fyr_
ir framan hann — “ er alt of löng. Og það er
ldaupið yfir mikilvægar staðreyndir. Það er of
mikið um sjálfan yður — of lítið af staðreynd-
um. Þér segið til dæmis, að lögfræðingurinn hafi
tekið við erfðaskránni. Eyðilagði hann liana?“
„27“ hikaði. Cliarles grunaði, að hann vildi
komast hjá að segja hið sanna.
„Eyðilagði hann erfðaskrána ?“ endurtók
grímumaður.
„Nú — já — hann gerði það.“
„Hvernig?“
„Kastaði henni í eldinn!“
„Nolckur vitni að þvi?“
„Annað er dautt. Hitt — “
„Nú?“
„Eg veit ekki — það er kona — “
„Hvað heitir hún?“
„Mary Brown — ógift.“
„Vitið þér nokkuð frekara um hana?“
„Nei.“
„Aflið yður upplýsinga um liana og komið
og skýrið mér frá árangrinum. Þetta er mikil-
vægt. Svo er annað mikilvægt atriði. Var ekkert
vottorð eða skirteíni?“
„Nei.“
„Eruð þér vissir um það?“
„Eg gat ekki fundið neitt. Lögfræðingurinn
veit ekki til þess; Eg lield ekki, að neitt gifting-
arvottorð sé til. Eg held, að ekki liafi verið um
neinn lijúskap að ræða.“
„Þér talið ávalt of mikið um sjálfan yður.
Það er alt af eg, eg, eg. Aflið upplýsinga um
hitt vitnið. Nú getð þer farið.“
Maðurinn leit um öxl, er hann geklc út, eins
og hann byggist við að grímumaðurinn mundi
kalla á sig aftur.
Charles gat alls ekki séð framan í manninn.
Hann sá nú hve lieimskur hann hafði verið.
Hann hefði átt að komast niður á undan „27“,
í stað þess að lilusta á hjal þessara glæpamanna.
Nú mundi „27“ komast undan, en ef Cliarles
liefði komist á undan honum liefði hann getað
læst dyrunum í liinum enda ganganna og lokað
þetta glæpahj’ski inni, þar til lögreglan hefði
komið og hirt það. Fyrst framan af, meðan
liann var að gægjast inn í herbergi glæpamann.
mna, hafðí hann lilaklcað yfir því, sem Packer
hafði liarmað, að öll fjögur hrottveruárin hefði
talsímagjaldið verið greitt fyrir liann.
„27“ var liorfinn — farinn sína leið — og
hami varð að láta hann eiga sig, ef nokkur von
átti að vera til þess, að geta klófest liina þrjá.
En kannske mundi lögreglunni auðnast að ná
í „27“ síðar. ' i